Για λόγους επιστημονικής ακριβολογίας και συνεπείας προς την αλήθεια (που υποστηρίζουμε και αναζητούμε), είναι πρέπον να δηλωθεί σαφώς και «ανελεήτως» ότι, το να αποδώσουμε αυτομάτως σε οποιοδήποτε …. λευκόν δέρμα μία σημαντικήν θετικήν διάκριση, βασιζόμενοι αποκλειστικώς και μόνον στην βιολογικήν κληρονομία, είναι μία αρκούντως παράλογος και  ελειμματική αντίληψη, δεδομένου ότι σήμερον οι περισσότεροι λευκοί τείνουν να έχουν τον ίδιον τύπον εσωτερικής και εξωτερικής ζωής όπως τα μέλη των φυλών που ημπορούν να επισημανθούν συλλογικώς  ως «Έγχρωμες » – Αυτό είναι μεν ένα θλιβερόν γεγονός της τρεχούσης εποχής, αλλ΄όμως είναι γεγονός.¹ Χωρίς να κατανοούμε την ορθότητα, την αξιοπιστίαν και την αναγκαιότητα των φυσικών, ιστορικών και πολιτισμικών διαφορών, δεν είναι δυνατόν να κατανοηθούν τα πραγματικά βάθη της εννοίας οπίσω από την συχνότατα χρησιμοποιηθείσα στρεβλώς λέξη «Άριος».

Η αληθής προέλευση αυτής της λέξεως και των συγγενικών της φαίνεται να περιβάλλεται από την ομίχλην της προϊστορίας. Τις βλέπουμε να χρησιμοποιούνται σε ελαφρώς διαφορετικές μορφές ως ενδώνυμα στην ινδικήν και ιρανικήν λογοτεχνίαν.² Λόγω αυτού, οι «λόγιοι», οι «μελετητές» και «εμπειρογνώμονες» της εποχής μας θέλουν να ισχυρίζονται ότι αυτή η λέξη ήταν απλώς ένα εθνώνυμον- μερικοί μάλιστα φθάνουν να ισχυρισθούν ότι εχρησιμοποιήθη με τον ίδιον τρόπον που χρησιμοποιούνται οι εθνοτικοί προσδιοριστές, οι παράμετροι εθνοτικής περιγραφής στην σημερινήν Ευρώπη: Δηλαδή, ακριβώς όπως αυτές τις μέρες ο καθείς δύναται να θεωρείται Γάλλος, δεδομένου ότι …. κατοικεί στην Γαλλίαν  και ομιλεί σχετικώς την γαλλικήν.

Ωστόσον, αυτά τα ίδια τα τμήματα της λογοτεχνίας καθιστούν απολύτως σαφές ότι αυτό το οποίο αντιμετωπίζουμε είναι κάτι περισσότερον από ένα ζήτημα υπηκοότητος και εθνικότητος, κάτι περισσότερον του ζητήματος υπαγωγής σε ένα συγκεκριμένο κράτος ή ακόμα και του ζητήματος μιάς καθαρώς βιολογικής κληρονομικότητος. Συχνά βλέπουμε ότι ο Άριοι έρχονται σε αντίθεση με τους μη – Αρίους : Ανθρώπους μιάς κατωτέρας φύσεως, που είναι χυδαίοι, ασυνείδητοι,  συγκρίσιμοι με τους δαίμονες, εκ φύσεως ανήκοντες  στην κατωτέρα κάστα των «Σκοτεινών»  και αμαθών «Σούντρας», κλπ. ³ Επί παραδείγματι, στο «Θείον Άσμα» (Μπάγκαβατ Γκίτα) του Ινδουισμού, ο Κρίσνα – η εκδήλωση του ιδίου του «Απολύτου Ενός»– επιπλήττει τον Ξατρίξια Αρτζούνα, επειδή δεν συμμετέχει στην καταπολέμηση των δυνάμεων του σκότους, ως εξής: «Από που προέρχεται αυτή η εμβροντησία που σε κατέλαβεν αυτήν την αποφασιστικήν ώραν; Είναι από την μη Αρία φύση: δεν οδηγεί σε υψηλότερες σφαίρες, αλλά στην κακοφημίαν, Αρτζούνα! Μην υποκύψεις στην ανικανότητα, υιέ της Πρίτα! Υπέρβηθι μιαν τέτοιαν ανάξιόν σου, ασήμαντον αδυναμίαν της καρδίας και εγέρθητι, κατακτητής του εχθρού!» ⁴ Με την προαναφερομένην λογικήν του ηνιόχου αρματηλάτη θεού Κρίσνα, εάν η μη Αρία φύση δεν οδηγεί σε υψηλότερες σφαίρες, ημπορούμε να συμπεράνουμε ότι αντιθέτως η Αρία φύση το πράττει.

Είναι ενδιαφέρον ότι, σε ένα άλλον Ινδοευρωπαϊκόν έπος, στην προγονικήν μας Ιλιάδα, συναντούμε επίσης την σημασίαν της αρετής και του αγώνος κατά του εχθρού, σηματοδοτουμένην από μιαν λέξη,  η ρίζα «–αρ» της οποίας είναι εντόνως παρομοία  με εκείνην της λέξεως «άριος» : Είναι η ιδία η λέξη «αρετή», μεταφραζομένη  συνήθως ως  «αριστεία», «γενναιότης»,«αγνότης».⁵ Αρ-ετή, εκ του ρήματος αραρίσκω = προικισμένος ων, τοποθετώ και συναρμόζω τα πάντα συνενώνων αυτά καλώς, τα θέτω εν πλήρει τάξη.  Μια άλλη ελληνική λέξη με σχετικήν ρίζαν είναι ο άριστος (ο κάλλιστος, ο ευγενέστατος), το υπερθετικόν του αγαθός (καλός).⁶ Βλέπουμε το ίδιον επιφατικόν πρόθεμα «αρι-» στο όνομα Αριάδνη, αναλυόμενον ως «αρι-» (πολύ, πλείστον) και «αδνός» (άγιος, αγνός, καθαρός), δηλαδή Αριάδνη = Πάναγνος.

Εδώ, πρέπει να εισαγάγουμε μιαν μεταφυσικήν διάκριση – γνωστήν ακόμη και στον άνθρωπον της Αρχαιότητος – διάκριση που θα μας βοηθήσει στην ορθήν ερμηνείαν της λέξεως που ερευνούμε: Την διαφοράν μεταξύ του «άρρενος/αρσενικού» και του «ανδρείου». Ο πρώτος όρος είναι ένα απλούν βιολογικόν χαρακτηριστικόν που μοιράζονται οι άνδρες και τα ζώα, ενώ ο δεύτερος είναι το αποκλειστικόν επίθετον εκείνων που υπερβαίνουν την ζωήν και εισέρχονται στις πύλες της «υπερζωής», μαχόμενοι και νικώντες ή πίπτοντες κατά την μάχη. Βλέπουμε την ιδίαν ρίζαν να εμφανίζεται σε αρκετές ινδοευρωπαϊκές γλώσσες : Λατινική vir, εκ του οποίου Virtus. Παλαιά Σκανδιναβική Virr, εκ του οποίου Warr-ior = πολεμιστής. Σανσκριτική Βίρυα και Ελληνική ἡρως, κλπ. Αυτή η τελευταία λέξη, «ήρως», είναι εκείνη που ημπορεί να μας εξυπηρετήσει καλύτερον στην κατανόηση αυτής της διακρίσεως, ιδιαιτέρως μέσω μιας μοναδικής πτυχής της απόψεως του Ησιόδου Περί των Κοσμικών Εποχών του ανθρώπου. Στην συνήθη τετραπλήν διαίρεση που παρατηρείται σε πολλές ινδοευρωπαϊκές παραδόσεις («χρυσή, αργυρά, χαλκίνη, σιδηρά» εποχή κλπ.)⁷ ο Ησίοδος μεταξύ τρίτης και τετάρτης εποχής παρεμβάλλει και μίαν πέμπτην εποχήν : την Εποχήν των Ηρώων, γέμουσα από μίαν φυλήν περιγραφομένην ως «ευγενεστέρα και δικαιοτέρα, μίαν θεοειδή φυλήν ηρωικών ανθρώπων καλουμένων ημιθέων». Ενώ μερικοί από αυτούς τους ήρωες έπεσαν στην μάχη, άλλοι έλαβαν «ζωήν και διαμονήν μακράν των ανθρώπων» στα «πέρατα του κόσμου» όπου «ζουν ανέγγιχτοι από την θλίψη στις Νήσους των Μακάρων» .⁸

Εδώ, ο ίδιος ο χρόνος χρησιμοποιείται ως σύμβολον: Οι άνδρες της Εποχής των Ηρώων είναι εκείνοι που δεν ανήκουν στην Κάλι Γιούγκα (δηλαδή στην Εποχήν του Σιδήρου, στην Σκοτεινήν Εποχή) και εξακολουθούν να κατέχουν την μνήμην της πραγματικότητος ενός άλλου κόσμου ως «οίκου τους» – ως έναν τόπον που περιμένει να επανακατακτηθεί. Οι μυθικές πράξεις της αλώσεως της Τροίας, η επιστροφή του Οδυσσέως στην Ιθάκην,⁹ η εξόντωση του Μινωταύρου που κρύπτεται στο μέσον του λαβυρίνθου και η απόκτηση της Αριάδνης από τον Θησέα, η σφοδρά μάχη της Κουρουξέτρα στο «Θείον Άσμα» – Μπάγκαβατ Γκίτα, κλπ. πρέπει να κατανοηθούν κυρίως «υπό την εσωτέραν μορφήν» τους (sub specie interioritatis), ως δρώμενα συμβαίνοντα εντός του εαυτού ενός εκάστου.

Οποτεδήποτε κάποιος συναντά μυθολογικές τοποθεσίες διαχωρισθείσες από τον έξω κόσμον, όπως όρη ή νήσους, πρέπει να είναι πάντα υποψιασμένος ότι, πιθανόν να ασχολείται πράγματι με το σύμβολον μιας οντολογικής καταστάσεως – με τον τόπον που περιμένει να ανακατακτηθεί. Όταν ομιλούμε για την μεταφυσικήν και την αυτοπραγμάτωση, ελκύεται κανείς εγγενώς να χρησιμοποιήσει τα σύμβολα: Η πράξη της μεταφυσικής αυτο-πραγματώσεως και των καταστάσεων που ανοίγει είναι ανέκφραστες με λέξεις. Οι  «Νήσοι των Μακάρων», όπου οι ήρωες «ζουν ανέγγιχτοι από την θλίψη», δεν είναι παρά ένα σύμβολον από τα πολλά, τα οποία ευρίσκονται σε ολόκληρον τον κόσμο και αντιπροσωπεύουν την ιδία μεταφυσικήν κατάσταση: Η Υπερβορεία, η γη του φωτεινού ηλιακού θεού Απόλλωνος, κειμένη πέραν ​​από την θεμελιώδη απόλυτον κατεύθυνση την ισοδυναμούσα με την νύκτα, η γη του αμεταβλήτου πόλου γύρω από τον οποίον περιστρέφονται τα πάντα, λουόμενα από αιωνίαν ηλιοφάνειαν. Τα τέσσαρα ιερά  όρη της ταοϊστικής μυθολογίας όπου ευρίσκονται οι Αθάνατοι και η «Άριαναμ βάετζα» (Airyanəm vaējah), η «Γενέτειρα των Αρίων» της Αβέστα παριστούν άφθαρτα  σύμβολα του Απολύτου.

Η κατάσταση της Νιμπάνα (Nibbāna) στην Πάλι ή Νιρβάνα (Nirvāna) στην Σανσκριτική, η περιλαμβανόμενη εντός των διδασκαλιών του Βούδα, δεν είναι τίποτα διαφορετικόν. Μια συνηθισμένη παρεξήγηση είναι ότι, η Nibbāna αφορά σε έναν τόπον όπου κάποιος πηγαίνει μετά το θάνατον-κάτι παρόμοιον με τον Παράδεισον των αβρααμικών θρησκειών-ή απλώς μια κατάσταση πλήρους διασποράς, ολοσχερούς διασκορπισμού της υπάρξεως,  μια ιδιότυπος μαζοχιστική φυγή στην ανυπαρξίαν από τους δειλούς.¹⁰ : Η Νιρβάνα είναι μια ζώσα πραγματικότης, η οποία επιτυγχάνεται από τους πράγματι διακεκριμένους σε όλην την ιστορίαν – από την «Φυλήν των Ηρώων» του Ησιόδου – ακόμη και σήμερον καλούσα τους ολίγους εκλεκτούς.

Στο πόνημά του «Το Δόγμα της Αφυπνίσεως», ο Ιούλιος Έβολα καταλήγει: «Στα κείμενα του Κανόνος οι Άριοι είναι οι Αφυπνισμένοι, εκείνοι που έχουν επιτύχει απελευθέρωση και εκείνοι που ενούνται μαζί τους από τότε που κατανοούν, αποδέχονται και ακολουθούν το Άριον Δόγμα της Αφυπνίσεως». Άριος είναι κάποιος που έχει φθάσει στην κατάσταση του απολύτου-Nirvana-ή που φέρει μέσα στον εαυτόν του την δυνατότητα να φθάσει σε αυτήν την κατάσταση, αφού η μνήμη του ζει εντός  του και έχει ήδη προχωρήσει στην ατραπόν της αυτοπραγματώσεως. Ο ίδιος ο Βούδας περιγράφει τα τέσσερα επίπεδα του Αρίου: ο εισερχόμενος στο ρεύμα, ο άπαξ επιστρέφων, ο μη επιστρέφων, ο αφυπνισθείς. Όσοι δεν έχουν πατήσει στην ατραπόν δεν ημπορούν να ονομάζονται Άριοι, ανεξαρτήτως της βιολογικής κληρονομίας τους.

Βλέπουμε μια παρομοίαν ιδέαν στους Ινδικούς «Νόμους του Μανού»: Ενώ οι τρεις ανώτερες κάστες – οι Βραχμάνες/Ιερείς, οι Ξατρίγιας/Πολεμιστές και οι Βαΐσγιας/Παραγωγοί–αναγνωρίζονται γενικώς (δηλαδή και βιολογικώς) ως Άριοι, βλέπουμε μιαν απαίτηση ώστε κάποιος να θεωρηθεί αληθώς Άριος : να υποβληθεί στην τελετήν της «Μυήσεως» – «Ουπαναγιάνα» η οποία τον εισάγει στην μελέτην των Βεδικών δογμάτων. Εκείνοι που το πράττουν, καθίστανται γνωστοί ως «ντβίτζα» («dvīja»), ήτοι «δίς γεννηθέντες»: Eγεννήθησαν κάποτε φυσικώς, αλλά οι μελέτες των Βεδών τους έδωσαν μιαν νέαν, «δευτέραν ζωήν» μέσω της αναγεννήσεως. Λέγεται ότι όσοι δεν έχουν υποβληθεί σε αυτήν την τελετήν θα πρέπει να θεωρούνται ως κατώτεροι, σκοτεινοί και αδαείς «σούντρας», ανεξαρτήτως από τις κληρονομικές κάστες τους.

Αυτή η τελετή και οι αντίστοιχες απόψεις πρέπει να θεωρηθούν ως παλινδρόμηση και αντανάκλαση της αληθούς πνευματικής Μυήσεως – γραφομένης με κεφαλαίον το πρώτον γράμμα. Αυτή η λέξη προέρχεται από το ρήμα μυέω ήτοι «εισάγω». Η ανάλογος λατινική initiō, σημαίνει «εκκινείν». Για να εισαγάγετε κάποιον στις σφαίρες πέραν ​​από την γην των καθευδόντων, πρέπει να εκκινήσετε την νέαν πορείαν του. Είναι επιβεβλημένο να τονισθεί ότι αυτό δεν σημαίνει απλώς μιαν εισαγωγήν σε κείμενα και τεχνικές (δηλαδή κάτι που περιορίζεται στην ορθολογικήν σφαίραν): Αυτό για το οποίον ομιλούμε εδώ είναι η μεταφορά μιας πνευματικής επιρροής, όπως μια φλοξ που ανάπτει μιαν νέαν φλόγα – διότι κάποιος έχει μιαν βαθείαν εμπειρίαν, την αρχήν της αφυπνίσεως. Για τον μυούμενον, η Μύηση σηματοδοτεί ένα σημείον διακοπής στην ζωή του: αυτή η σχάση, η διαίρεση του παλαιού και του νέου εαυτού, συμβαίνει οργανικώς, εγγενώς από την φύση της εμπειρίας.

Οι πρόγονοι όλων των μεγάλων πολιτισμών στην ιστορία εδημιουργήθησαν από και γύρω από αυτούς τους ολίγους ανωτέρους ανθρώπους, τους «αφυπνιστές» . Η παράδοση δεν είναι τίποτα άλλο από αυτήν την υπερανθρωπίνην, υπερβατικήν γνώση και τον αντίστοιχον τρόπον υπάρξεως. Ημπορούν να χαρακτηρισθούν ως παραδοσιακοί αυτοί οι υλικοτεχνικοί και ηθικοπνευματικοί πολιτισμοί, οι οποίοι, μέσω αυτών των αρχών, που οργανούνται από της κορυφής έως του πυθμένος τους, κατευθύνονται «προς τα άνω», συμμετέχουν στην Παράδοση – που αναφέρεται ως Ντάρμα στην Ινδία, Ταό στην Κίνα, Pietas στην Ρώμη και Ευσέβεια στην Ελλάδα.

Πιστεύουμε ότι έχουμε αποδείξει επαρκώς το ανεδαφικόν και την αναποτελεσματικότητα αναζητήσεως της προελεύσεως της λέξεως «Άριος» – «Ariya» και των συγγενών της σε έννοιες όπως «συγγενής» ή «ελεύθερος πολίτης», όπως στην τρέχουσα περίοδο υιοθετείται από τον ακαδημαϊκόν κόσμον – για γνωστούς λόγους, οι «μελετητές» και οι «εμπειρογνώμονες » τείνουν προς τις πλέον βασικές και κοινότυπες ετυμολογίες όταν πρόκειται για λέξεις αυτού του είδους. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι εάν η λέξη «Ariya» και οι συγγενείς της χρησιμοποιηθούν ποτέ με μιαν απλήν εθνοτικήν (δηλαδή βιολογικήν) ή πολιτικήν έννοιαν, αυτή η χρησιμοποίησή τους πρέπει να γίνει κατανοητή μόνον ως αποτέλεσμα μιας (σκοπίμου – δολίας ή ανοήτου – ημιμαθούς) παλινδρομήσεως. Για άλλη μια φορά επισημαίνεται πως  η αρχική έννοια ήταν ταυτοχρόνως «πνευματική, αριστοκρατική και φυλετική».

Ως καταληκτικήν σκέψη, πρέπει εδώ να αναφέρουμε μιαν ενδιαφέρουσαν θεωρίαν την οποίαν συνηντήσαμεν: δηλώνει ότι η λέξη «ariya» πρέπει να αναλυθεί ως συνδυασμός ενός προθέματος κατευθύνσεως «a-», μιας «λεκτικής ρίζης» «ri-» και ενός επιθετικού επιθέματος «-ya ». Το πρώτο στοιχείον είναι συγγενικόν με το λατινικόν «α-», μια παραλλαγή του «ad-» (προς, μέχρι, κλπ.). Το δεύτερον στοιχείον είναι συγγενικόν με τη ρίζα της αγγλικής «rise» – «άνοδος» και με την ρίζα του σανσκριτικού  «ṛ» που ευρέθη στο «ṛṇóti» (βαίνειν, κινείσθαι, εγείρεσθαι, τείνειν άνω). Το τρίτον στοιχείον είναι συγγενικόν με το Σανσκριτικόν επίθεμα «-ya», το Λιθουανικόν «-ias» και «-jas», το Λατινικόν «-ius», το Ελληνικόν «-ιος», το Παλαιοσκανδιναβικόν «-ir». Έτσι, η αυθεντική έννοια είναι το «το αναδυθέν», «το εξαιρετικόν». Η ομοιότης τόσο σε μορφήν όσον και σε νόημα με την αγγλικήν λέξη «ανεγερθέν» – «arisen» είναι βεβαίως αξιοσημείωτος και σημαντική. Συγκρίνατε παρομοίως με το λατινικόν orior-εγείρομαι και τους αποτόκους του όρους ortus-γέννηση/ανάδυση, oriens-ανατολή, καθώς και το ελληνικόν ορνύω και όρνυμι κλπ. Πράγματι, στην Διδασκαλίαν της Αφυπνίσεως (εγκολπωθείσα από τον «Σκαυαμούνι», τον Σιντάρτα – σοφόν των Σακών) όπου η αρχική έννοια της λέξεως Άριος, έννοια πνευματική, αριστοκρατική και φυλετική, εφωτίσθη για άλλη μια φορά.

Όπως εδηλώσαμεν ανωτέρω, μια τέτοια θεωρία θα αποκληθεί «ερασιτεχνική» και «αβάσιμος» από τους «εμπειρογνώμονες» της εποχής μας. Δεν μας ενοχλεί. Για εμάς, είναι οι «αλήθειες» τους που φαίνονται μικροσκοπικές, παιδαριώδεις και γελοίες. Εκτός αυτού, ανεξαρτήτως του εάν η θεωρία που μόλις ανεφέρθη είναι πράγματι αληθής ή όχι, ημπορεί να χρησιμεύσει ως μυθολογική ετυμολογία ¹¹ – εντελώς συνεπής από την άποψη της μεταφυσικής – παρομοία με το λογοπαίγνιον που χρησιμοποιείται από πολλούς μεμυμένους, από τον Cesare della Riviera έως τον Fulcanelli.¹²

Ως επίμετρον του παρόντος άρθρου  απεφάσισα να χρησιμοποιήσω ελάχιστα καταληκτικά εδάφια από το δοκίμιον «Στα ίχνη των Αρίων», που μετέφρασεν ο αείμνηστος Ανδρέας Δενδρινός και εξέδωσαν το 1980 οι εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις». Το μεταφραστικόν πόνημα  του Εθνικιστή λογίου και διδασκάλου (που είχα την τιμη και χαρά να γνωρίσω) υπήρξε μικρόν αλλά σπουδαίον. Αφορά στο όγδοον  κεφάλαιον («Οι Ινδοευρωπαίοι») του πολυτίμου βιβλίου του Γάλλου πολυμαθούς ανθρωπολόγου, ιστορικού, γλωσσολόγου, παλαιογράφου, βιβλιοθηκονόμου  και συγγραφέως Αντρέ Λεφέβρ (André Lefèvre, 1834 -1904) «Οι φυλές και οι γλώσσες» («Les races et les langues», Παρίσιοι, εκδόσεις Felix Mardochée Alcan, 1893)  [Σημειούται ότι ο Λεφέβρ μετέφρασεν το φιλοσοφικόν έργον του Λουκρητίου. Επίσης, υπήρξεν ένθερμος σοσιαλιστής και πρωτοπόρος εκπρόσωπος του επιστημονικού κινήματος αθέων και υλιστών στοχαστών, «Ελευθέρα Σκέψη», ομού με τον ανθρωπολόγον, ιατρόν και φαρμακοποιόν Ωγκύστ Κουντερώ (Auguste Coudereau, 1832 -1882)  και τον νομικόν Λουί Ασελίν (Louis Asseline, 1829 – 1878)].  

Ο αείμνηστος ευπατρίδης Δενδρινός είχε χαρακτηρίσει το κείμενον του Λεφέβρ: …. «περίκαλλον ωδήν» πρός το πνεύμα των Αρίων, …. προερχομένη από έναν επιστήμονα του περασμένου αιώνος, που δεν μπορεί να κατηγορηθή – λόγω χρόνου! – με τις γνωστές χιλιομασσημένες και χιλιοπατημένες καραμέλλες του αγελαίου και δουλικού πεζοδρομίου, ….! (Το παραθέτω ακολούθως με τον τονισμόν και την ορθογραφίαν του):

“Ποιό όνομα πρέπει τώρα να δοθή σ’ αυτό το σύνολο των αμέσων προγόνων τόσων φυλών διαφορετικών, αλλά της ιδίας δομής, γλώσσας, δοξασιών και καλλιέργειας; Υπάρχει ένα, που εναντίον όλων των αντιξοοτήτων, επεβλήθηκε από την στιγμή που δεν προϋποθέτει εθνογραφική ενότητα (η οποία δημιουργούσε ψυχοσυναισθηματικές αντιδράσεις). Είναι αυτό που ο Δαρείος έδινε στον εαυτό του, «Άριος, γιος Αρίου», αυτό που διεκδικούν οι Βραχμάνοι και το λατρεύουν στην μορφή του θεού Αριμάν. Είναι βέβαιον ότι και οι άλλοι λαοί, όσοι δεν το είχαν υιοθετήσει, το χρησιμοποίησαν γιατί το γνώριζαν. Τι είναι ο Αρης, ο Αρείων, ο Άριστος, η Άρτεμις, η Αρετή δηλαδή ο «δυνατος», ο «καλύτερος», η «εντιμοτάτη», η «αρετή» στους Έλληνες; Τι είναι ό «Αρίο-βίστ» «στους Γερμανούς»; Τι άλλο παρά η διπλή χρήσις σε μεγάλες έννοιες του ονόματος που φέρουν οι μυθικές ηρωϊκές προσωπικότητες της Ινδίας και της Περσίας και σε τελική ανάλυσι, του ονόματος των κοινών προγόνων και του κοινού «λίκνου»; Η αρχική έννοια της λέξεως «Άρι» είναι πολύπλευρη. Στους αρχεγόνους Αρίους είναι ο «ευγενής» και ο «πασίγνωστος». Σημαίνει όμως και «ταξειδιώτης» και «καλλιεργητής»

Η τελευταία αυτη ερμηνεία («καλλιεργητης») είναι γενικευμένη: Λατινική: αράρε, αράτρουμ, αράτιο – Ελληνική: άροτρον, άροσις, άρδευσι – Λιθουανική: άρτι, άρκλας – Σλαβική: άρατι, όραντλο – Γοτθική: άργιαν – Αγγλοσαξωνική: ήργιαν – Αγγλική: ήαρ – Ιρλανδική: αρ – Κορνική: άρανταρ – Γαλατική: άραντ. Υπάρχουν και αναλογα αρχέγονα ονόματα της έννοιας της γής: Στην Ελληνική «ήρα» στην Σανσκριτική «ίρα» στην Γερμανική «έρτε» – «έόρτε», στην Αγγλική «έρθ», στην Γαελική «ίρε» – «ίριονν»…

Σε κάθε περίπτωσι πάντως, το όνομα «Αριο-Ευρωπαίοι» είναι ακριβέστερο και ορθότερο από το όνομα «Ινδοευρωπαίοι» και η χρήσις της ονομασίας «Άρια» (Άριοι και Άριες) είναι η ορθότερη γιά τον χαρακτηρισμό των Αρίων Εθνών και Γλωσσών.

Προλαμβάνω ένα αρνητικό καταλογισμό που θα μου γίνη πιθανώς: «Στην Σημιτική έννοια της Ιστορίας υποκαθιστάτε μιά έννοια Άρια, Αριόφιλη, Αριομανή. Εκθρονίζετε τον παλαιό «έκλεκτο» λαό γιά να προωθήσετε μιά άλλη «εκλεκτή» «ομάδα» – Ναι και όχι. Δεν διαγράφω τίποτα από την Ιστορία. Δεν αποδίδω τίποτα περισσότερο στους Αρίους απ’ όσα τους αποδίδει ή γλωσσολογία. Άρχισαν όπως και οι άλλοι από την αγριότητα, αλλά, ερχόμενοι τελευταίοι (μετά τους Σημίτες) με μιά γλώσσα και μιά εύφυία ανώτερες ήδη, επωφελήθηκαν γρήγορα των εφευρέσων και των έργων των προκατόοχων τους, εξηντλημένων πλέον. Οι Αιγύπτιοι, οι Χαλδαίοι, οι Σημίτες στην Πρόσω Ασία, οι Κινέζοι στην Άπω Ασία, είχαν φθάσει σ’ ένα επίπεδο το οποίον οι Άριοι υπερέβησαν ως προς τους θεσμούς, την τέχνη και την έκφρασι της σκέψεως.

Από τρεις χιλιάδες χρόνια, η διεύθυνσις του Κόσμου έχει περιέλθει στους Άρίους και παρά τις παρακμές κατά περιόδους, τις αραβικές, μογγολικές ή τουρκικές εισβολές, κράτησαν τον Πυρσό, τον έφεραν στην Αμερική, στην Αυστραλία και επιστρέφοντας στο Λίκνο τους από ξηράς και θαλάσσης, φέρνουν το φώς τους ως την Μαύρη Αφρική και ως το Ανατολικό Λυκόφως.

Μιά νέα έννοια της Ιστορίας

Συγκρίνετε την ασυναρτησία και την ψεύτικη δομή της Ιστορίας την οποιαν ο Μποσσυέ έπνιξε μέσα στα κύματα της ευγλωττίας του, την Ιστορία που στηρίζεται στην Εβραϊκή Βίβλο, ανασυντεθημένη τον 5° αιώνα, στις κατοπιν εορτής προφητείες των Δανιήλ και άλλων, συγκρίνετέ την με τις πραγματικότητες τις οφθαλμοφανείς που αποκαλύφθηκαν μέ την ανακάλυψι του Ινδοευρωπαϊκού Σώματος. Δήτε πώς διαφωτίζονται και ταξινομούνται οι κινήσεις των λαών. Ενώ από τους ανατολικούς πρόποδες των ασιατικών οροπεδίων οι πρόγονοι των Κινέζων, κατεβαί­νοντας τους ποταμούς τους, τον Γαλάζιο και τον Κίτρινο, πολλάπλασιάζονται μέσα στην απέραντη αυτοκρατορία τους, απομονωμένοι, άχρηστοι και άγνωστοι, δύο μεγάλα κέντρα πολιτισμού εμφανίζονται στις όχθες του Νείλου και του Εύφράτου. Χωρισμένοι από αύτους τους Αίγυπτο-Σημίτες από τα Ιμαλάϋα, οι φυλές – βαθμιαία μεγαλύτερες και περισσότερες – Λευκών Ανθρώπων, ημικτηνοτρόφων, ημικαλλιεργητών, πολεμιστών, μονογάμων και λατρευόντων τον Ουρανό, απομακρύνονται βαθμιαία από την κοινή τους πατρίδα, υπό την πίεσι των Μογγόλων, λησμονώντας οι μέν τις δε αλλά διατηρώντας τα ίδιώματά τους και τα κεκτημένα στοιχεία του πολιτισμού και της «καλλιέργειας» τους, ακριβώς αναλογα με την προοδευ­τική απομάκρυνσί τους. Οί Κέλτες ωθούνται προς την Δύσι από τους Γαλάτες, οι Γαλάτες από τους «Γερμανούς», αυτοί από τους Σλάβους και τους Λιθουανούς και τελικά, όλοι μαζί, σταματουν και εξοντώνουν την εξόρμησι των Ούννων και των Μογγόλων… Οι μέλλοντες Ινδοί είναι ήδη στον Ινδό ποταμό. Τέλος, οί Έλληνες και οί Λατίνοι, παραπλεύρως του κελτο-γερμανο-σλαβικού ρεύματος, υπερφαλλαγγίζοντας τον Σημιτικό Κόσμο, ακολουθούν τον Πόντο και τον Δούναβη και αποχωρίζονται, οι μέν πρός την Ελλάδα, οι δέ πρός την Ιταλία. Οι Ιρανοί μένουν μόνοι μπροστά στίς επιθέσεις των Μογγόλων Τουρκων και αναγκασμένοι να φθάσουν στην Μηδία, την Περσία, σκεπάζοντας και υποτάσσοντας τίς Σημιτικές αυτοκρατορίες, βρίσκονται μοιραία αντιμέτωποι, στην Ιωνία και στον Μαραθώνα, με τους παλαιούς και λησμονημένους γι αυτους γείτονες, τους Έλληνες, κυριάρχους ήδη της Μεσογείου.

Αυτή η πλατειά και όμως απλή ενόρασις, δεν δίνει στην Ιστορία την πραγματική της έννοια; Δεν εξηγεί την διαδοχική εξαφάνισι των αρχαίων πολιτισμών, τους αγώνες των Γαλατών και των Ιταλιωτών, των Ελλήνων και των Περσών, των Γερμανών και του Ελληνορωμαϊκού Κόσμου, τις μογγολικές εισβολές στους χώρους που εγκαταλείπονταν από τις μετανα­στεύσεις των Αρίων και η βαθμιαία ισορροπία που αποκατεστάθηκε με τις εκατέρωθεν αντιστάσεις; Δεν εξηγεί την επιστροφή των Γερμανών εναντίον των Σλάβων και την περιπλάνησι των Σλάβων αναμεσα στην Γερμανία και τους Ταρτάρους, χωρίς σύνορα και σταθερότητα; Οι γερμανικές εισβολές δεν φαίνονται σαν συνέπεια, μοιραία ή ανώμαλη της αρχέγονης τάσεως;

Ακόμη και η κατάκτησις της Αμερικής φαίνεται να οφείλεται στην αρχική κίνησι που μεταδόθηκε, πριν άπό τέσσερις χιλιάδες χρόνια στις φυλές μεταξύ Τουρκεστάν και Όξου ποταμού, από τις πιέσεις των Μογγόλων.

Αυτή είναι μιά νέα έννοια της Ιστορίας, που απορρίπτει στην χώρα των χιμαιρών, το «θείο σχέδιο» και τίς βιβλικές γενεαλογίες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της γλωσσολογίας σε συνδυασμό με την εθνολογία.”