(ΜΥΘΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ – Μέρος 5)

Οι παλαιότερες υπάρχουσες γραφές του Βουδισμού είναι συλλογικώς γνωστές ως «Κανών της Πάλι». Ο «Κανών Πάλι» αποτελείται από κείμενα τα οποία  η αρχαιοτέρα σχολή Τεραβάντα τα δέχεται ως γνησία Διδασκαλία  του Βούδα και ως τα αυθεντικά ιερά κείμενα. Αυτά αποτελούνται από 40 περίπου εντύπους τόμους, οι οποίοι είναι ταξινομημένοι σε τρεις κατηγορίες που λέγονται Τιπίτακα (στη Σανσκριτική Τριπίτακα), δηλαδή «Τρεις Συλλογές», που ωνομάσθησαν έτσι από την γλώσσαν Πάλι (= «Σειρές»)  στην οποίαν εγράφησαν – την ιδίαν γλώσσαν που ωμίλει ο ίδιος ο Πρίγκηψ Σιντάρτα – Βούδας. Κατά την ανάγνωση, ειδικώς στα κείμενα συγκεκριμένων συλλογών όπως ο «Σούτα Πίτακα» (ή Σούτρα Πίτακα), «Κάλαθος Λόγων» ¹  συναντά κανείς μιαν μυριάδαν περιπτώσεων χρήσεως της λέξεως Άριος – Αρία (Ariya), είτε ως αυτόνομον ουσιαστικόν είτε ως επίθετον ή ως μέρος εκφράσεων : Αρία-μάγκα (Αρία Ατραπός), ² Αρία-σατσά (Αρία Αλήθεια), ³ Αρία-ντάμα (Αρία Φύση, Αρία Διδασκαλία), ⁴ Αρία-Σάβακα (Αρία Πειθαρχία), ⁵  Αρία–Πατσοροχανί  (Αρία επάνοδος), ⁶ Αρία–Βοχάρα (Αρία έκφανση / Άριος τρόπος εκφράσεως), ⁷ κλπ. Περιέχεται επίσης σε σημαντικές θεμελιώδεις έννοιες του Βουδισμού, όπως οι «Τσατάρι Αρία σατσάνι» («Τέσσαρες Άριες – Ευγενείς Αλήθειες») και η «Αρία Ατάνγκικα Μάγκα» («Αρία Οκταπλή Ατραπός»).

Είναι αυτή η λέξη που χρησιμεύει ως το επίκεντρο του τρέχοντος άρθρου μας. Ενώ μερικοί επιλέγουν να την μεταφράζουν ως «ευγενής» (βεβαίως δε, αυτή είναι και η καλυτέρα σύγχρονος προσέγγιση όσον αφορά στις μεταφράσεις) η καλλίστη ερμηνευτική και εκπαιδευτική πορεία δράσεως θα ήταν να την αφήσουμε όπως είναι, αμετάφραστον. Όπως επισημαίνει ο Ιούλιος Έβολα στο «Δόγμα της Αφυπνίσεως», η αρχική έννοια έφερεν μια «πνευματικήν, αριστοκρατικήν και φυλετικήν σημασία». [«Η Διδασκαλία της Αφυπνίσεως-Δοκίμιον για την Βουδδιστικην Ασκητικήν», («La dottrina del risveglio. Saggio sull’ascesi buddhista») 1943, Πρώτον κεφάλαιον, εδάφιον Β’ : «Η Αριανικότης της Διδασκαλίας της Αφυπνίσεως»).] Σε αυτό το βιβλίον του, ο Έβολα αναδεικνύει κατ΄εξοχήν την πραγματικήν, εγγενώς αρίαν φύση του πρωίμου βουδισμού: Μίαν μυητικήν ατραπόν που επεκοινωνήθη με έναν ξηρόν και λιτόν λόγον, δίκην στρατιωτικού κανονισμού, απηλλαγμένην από την επικάθηση των επακολουθησασών αλλοιώσεων, παραφθορών και συσχετίσεων, οιασδήποτε συναισθηματικής, …σαδομαζοχιστικής, ηθικοπλαστικής και εικοτολογικής φύσεως.

Αφ΄ενός, δεν θέλουμε να επαναλάβουμε εδώ αυτό που ο Διδάσκαλος Έβολα έχει εκθέσει σε αυτές του τις εκτιμήσεις και αφ΄ετέρου, μια πλήρης επισκόπηση αυτής της εν λόγω λέξεως από όλες τις πτυχές (μεταφυσικές, ιστορικές, γλωσσικές, πολιτικές, κοινωνικές) είναι εκτός του πεδίου μας. Αντ’ αυτού περιοριζόμεθα σε δύο στόχους : Πρώτον, θα είναι ωφέλιμο να εκκαθαρίσουμε ορισμένες παρανοήσεις περί την λέξη «Άριος» και τις συγγενικές της – έτι περαιτέρω, αφού αυτή η λέξη ενδεχομένως θα εμφανισθεί και πάλιν αναποφεύκτως στην μελλοντικήν αρθρογραφίαν αυτού του βήματος : Με αυτόν τον τρόπον ημπορούμε να αποτρέψουμε την εμφάνιση ορισμένων παρεξηγήσεων και διαβολών,  οι οποίες έχουν τις ρίζες τους σε κάθε άγνοιαν ή κακοήθειαν.

Περιττόν να προσθέσουμε ότι δεν είμεθα τόσον αφελείς να πιστεύουμε ότι η σαφής και λογική επιχειρηματολογία μας, με βάση επιστημονικά, αναπαραγώγιμα και μετρητά δεδομένα, επάγει κάποιαν ατρωσία από την αρρωστημένη και εμπαθή εμμονήν των οπαδών ποικίλων παραλλαγών της θρησκείας «ισότητος και αγάπης» και λοιπών ενεργουμένων της σκοτοκρατίας. 

Δεύτερον, είναι πρέπον να επισημανθούν οι εγγενείς μεταφυσικές αναφορές, μέσω υλικού που είναι άσχετον προς τον Βουδισμόν, με το πρόσθετον πλεονέκτημα της γεφυρώσεως του παραπλανητικού, ψευδαισθητικού και ψευδεπιγράφου χάσματος μεταξύ των Ινδοευρωπαίων της Ανατολής και της Δύσεως.

Κατά πρώτον, πρέπει να ασχοληθούμε με τις ευρέως διαδεδομένες παρανοήσεις που σχετίζονται με την κληρονομικότητα του Βούδα. Σε αντίθεση με την ιδέαν που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι στην Δύση για την προσωπικότητα αυτήν, ο ιστορικός Βούδας δεν ήταν ούτε ένας ορφνός Δραβίδης, ούτε ένα υπέρβαρος Κινέζος. Αυτό ακριβώς ημπορούμε να ιδούμε στις πρωιμότερες ανθρωπομορφικές απεικονίσεις του Βούδα : Δεν υπάρχει ίχνος Δραβιδικών ή Ανατολικών Ασιατικών χαρακτηριστικών (πλην σπανίας σποραδικής οφθαλμικής διαμορφώσεως με επίκανθον), Αντιθέτως βλέπουμε συχνάκις τον Βούδα με μύστακα του τύπου της κάστας των  Ξατρίγιας (πολεμιστών ευγενών), των Βορειο-Ανατολικών Ιρανικών λαών.

Η πρώτη ανωτέρω άποψη περί δραβιδικής προελεύσεως, προέρχεται από την (ημιμαθή ή σκόπιμον)  αυθαίρετον αναδρομικήν προβολήν της παρούσης φυλετικής καταστάσεως της ινδικής υποηπείρου οπίσω στο παρελθόν, ενώ η δευτέρα είναι μια κακή γενικευτική χρήση, μια ιστορικοφιλολογική «υπεξαίρεση» του κινεζικού χαρακτήρος «Μπουντάϊ» («Budai» ήτοι «Υφασμάτινος σάκκος» – χαρακτήρος προερχομένου από τον περιπλανώμενον μοναχόν  Κιετσί της κινεζικής Οψίμου Δυναστείας Λιάνγκ). Ο Μπουντάϊ ή «παχύς» ή «γελαστός»  Βούδας είναι στον κινεζικόν Βουδισμόν-Χαν, πρόδρομος του μελλοντικού Σωτήρος Βούδα-Μαιτρέγια, αποτελεί δε   απλώς μίαν τοπικήν – γεωγραφικήν ποικιλίαν ενός Βούδα μεταξύ των παμπόλλων σε ολόκληρον την Ασίαν. Δεδομένου μάλιστα ότι το όνομα «Βούδας» είναι ένας τίτλος που σημαίνει «ο αφυπνισθείς».

Συμφώνως προς την ευρέως γνωστήν αφήγηση, ο Βούδας εγεννήθη στο σημερινόν Νεπάλ, ως υιος της βασιλικής δυναστείας, της φυλής Σακύα ή Σάκκα στην Πάλι και Σακύα στην Σανσκριτικήν. Η ομοιότης του ονόματος αυτής της φυλής με τους ανατολικούς-Ιρανούς νομάδες πολεμιστές γνωστούς ως Σάκες είναι σαφώς ουσιώδης και ενδιαφέρουσα.⁸ Το όνομά του αποδίδεται συνήθως στην σανσκριτική γλώσσα ως «Σιντάρτα Γκαουτάμα» (Siddhartha Gautama) ενώ  στην γλώσσα Πάλι ως «Σιντάτα Γκοτάμα» (Siddhattha Gotama). Η ετυμολογία του Gotama σημαίνει «ο λαμπρός σκοτολύτης», ενώ του Siddhatha είναι η ιδία με του σανσκριτικού Siddhartha («αυτός που επιτυγχάνει τον στόχον του»). Συχνάκις αναφέρεται με το επίθετόν του «Σακυαμούνι» : «Ο Σοφός των Σάκυας /  Σάκα»». Μεταξύ των (βεβαίως και προφανώς) υπερβολικών και μυθικών χαρακτηριστικών των λεγομένων «Τριάντα δύο Σημείων ενός Μεγάλου Ανδρός», ο Βούδας απαριθμεί και τους «βαθυκυάνους οφθαλμούς».⁹ Εν πάσει περιπτώσει ο πρίγκηψ Σιντάρτα ήταν μέλος  της κάστας των Πολεμιστών-Αρχόντων / Ξατρίγιας, άνευ αμφιβολίας Ινδοευρωπαϊκής προελεύσεως. Αυτή η αδιαμφισβήτητος πραγματολογική παρατήρηση καταδεικνύει ότι, ακόμη και οι αυτοαποκαλούμενοι «ρατσιστές» των ημερών μας δεν γνωρίζουν αυτό το γεγονός και βλέπουν τον Βουδισμόν ως κάτι αλλοδαπό.

Πρέπει επίσης να ασχοληθούμε με την πιθανήν σύγχυση της λέξεως «Άριος» με διαφορετικές σύγχρονες ερμηνείες της. Έγινε συνήθεια και μετά έγινε καθήκον του μεταπολεμικού καθεστωτικού συρμού, «μοντέρνα» – συνήθεια «σύγχρονος» και ειλικρινώς, σιωπηρώς αναμενομένη – στους γλωσσολογικούς, ιστορικούς και εθνολογικούς κύκλους, η περιθωριοποίηση και κατόπιν η απόρριψη της λέξεως «Άριος», με την έννοιαν που αυτή είχεν χρησιμοποιηθεί κατά την διάρκειαν του 19^ου και του 20^ου  αιώνoς.

Επίσης έπρεπε να γίνει πλήρως αποδεκτή και θορυβωδώς διακηρυκτέα η «απολύτως αβάσιμος», η αστήρικτος και …. αθεμελίωτος χρήση της από τους … απροσέκτους και «προκατειλημμένους» Ευρωπαίους. Ηκολούθει συνήθως μια σύντομος κηρυγματική προσθήκη μιας γενικολόγου δαιμονολογικής διαλέξεως, επιπεπασμένης με κυνισμόν, αυταρέσκειαν, χολερικήν ειρωνία, και μνησίκακον επιχαιρεκακία εκ μέρους των επιστημόνων «καθεστωτικής γραμμής» και των ενημερωτικών φερεφώνων τους.

«Πολιτικώς ορθές» διαλέξεις και ενημερώσεις  σχετικές με το ότι αυτή  η … κατηραμένη λέξη αρχικώς εφηρμόσθη μόνον σε μιαν ενιαίαν ιστορικήν εθνοτικήν ομάδα, χωρίς να μεταφέρει καθόλου βαθύτερες συνειδητοποιήσεις (π.χ. εν σχέσει προς την φυλήν, την κάστα, το πνεύμα, την κοσμοθεωρίαν κλπ.). Τεχνάσματα, υποκριτικές τακτοποιήσεις και εκλεκτικές συσκοτίσεις ως ευθηνός τρόπος σηματοδοτήσεως της «πολιτικώς ορθής» συμβατότητος και συστημικής αρετής : Να καταδεικνύεται με δημοσία μαρτυρία η αβίαστος προθυμία κάποιου να υποκλίνεται ευλαβώς εμπρός από τα είδωλα της «θρησκείας της αγάπης και της ισότητος» και στο αναμφισβήτον δόγμα της, το δόγμα της «προόδου» και της  «επιστήμης».

Όμως αυτό το «συνεχές» κοινωνικοπολιτικών και ηθικών προβληματισμών και προβλημάτων που αντιμετωπίζει συναφώς ο σύγχρονος ερευνητής και επιστήμων, καθόλου δεν είναι το αντικείμενον για τον αναγνώστη του παρόντος άρθρου. Συμφωνούμε ότι η υιοθέτηση της λέξεως «Άριος» όπως αυτή ήταν ευρέως διαδεδομένη κατά τους προηγουμένους δύο αιώνες στην Ευρώπη, απέχει πολύ από το να είναι απολύτως ορθή και αιτιολογημένη- αλλά για λόγους διαφορετικούς από τους κρατούντες συγχρόνους μας. Η ουσία του θέματος έγκειται στο γεγονός ότι – όπως συνέβαινε ιδιαιτέρως στην Γερμανίαν επί κυβερνήσεως Χίτλερ – είχεν υιοθετηθεί και προβληθεί μόνον μια επιπολής, υλιστική μορφή διακριτικού φυλετισμού: ενός φυλετισμού περιοριζομένου στα σωματικά χαρακτηριστικά, με μιαν μάλλον αφελή «ζωολογικήν» διάθεση.

Οι περισσότερες αναφορές στο «πνεύμα» και στον «χαρακτήρα» ήσαν συγκεχυμένες, …. ολιγότερον από σοβαρές, τελικώς δε παραπλανημένες και αποπροσανατολιστικές.¹⁰ Δίχως να επιμείνω σε αυτό το θέμα εδώ, θέλω μόνον να επαναχρησιμοποιήσω το εξόχως σημαντικόν παράδειγμα που έδωσεν ο Ιούλιος Έβολα για να απεικονίσει τα βάθη αυτού του προβλήματος : Η περίπτωση των Ολλανδών και των Σουηδών, οι οποίοι, ενώ στην πλειονότητά τους είναι υψηλοί, κυανόφθαλμοι και με ξανθήν κόμην, από την άποψη μιας εσωτερικής ζωής, δύνανται κατά πλειονότητα να χαρακτηρισθούν ως ανήκοντες στους πλέον εκφυλισμένους ανθρώπους της Ευρώπης – κανείς δεν ημπορεί να το αρνηθεί ευχερώς σήμερα, εν όψει των τρεχουσών συμπεριφορών, συνηθειών και κοινωνικών  υποθέσεων οι οποίες  υπάρχουν στις χώρες τους.¹¹

Σε αντίθεση τόσον με το «zeitgeist», το «πνεύμα της εποχής» μας, όσον και με τις απόψεις των ….εξοργισμένων, αυτοδήλως (και όχι κατά καταγγελίαν του Καθεστώτος) ομολογητών του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, καθώς και των καθαρολόγων «ρατσιστών», οι οποίοι φαινομενικώς χρησιμεύουν τουλάχιστον ως αντίθεση του νυν εποχιακού πνεύματος, ημπορούμε μόνον να ειπούμε: «Εφάνη σαφώς ότι αυτό δεν είναι αρκετόν !» Αντί της αρνήσεως ή της επιβεβαιώσεως, αυτή η άποψη χρειάζεται μιαν διόρθωση αντί για έναν φυλετισμόν με «σωληνώδη όραση» που περιορίζεται στον φυσικόν τομέα και εμπεριέχει την αστήρικτο ανίσωση αντί της υφισταμένης διαφοράς. Αντ΄αυτού ενέχει πραγματικήν ουσία και πληρότητα ένας απαρτιωμένος φυλετισμός, ολιστικός και πολυδιάστατος, αφορών σε όλο το συγκρότημα της ανθρωπίνης υπάρξεως ψυχής, πνεύματος και σώματος.¹² Για να χρησιμοποιήσουμε ένα γνωστόν ιστορικόν παράδειγμα από την περίοδον του Β’ Μεγάλου Πολέμου : Οι ηρωικές πράξεις των Ιαπώνων πιλότων καμικάζε εναντίον των Αμερικανών, όσον αφορά στο πνεύμα αντικατοπτρίζουν έναν πολύ υψηλότερο βαθμό της ευγενούς «Αρίας» φύσεως, από ό,τι θα ημπορούσαν ποτέ να ελπίζουν να επιτύχουν οι εχθροί τους.¹³

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.Ο «Σούτα Πίτακα» (Sutta-piṭaka – Συλλογή των Ομιλιών) περιέχει 10.000 διδαχές «σούτας» (ομιλίες, διδαχές, διαλόγους, οδηγίες για διαλογισμό, ηθικό κώδικα συμπεριφοράς και συμβουλές για εγκόσμιο και πνευματικήν πρόοδον), όπως ειπώθηκαν από τον Βούδα και τους κορυφαίους μαθητές του. Είναι το δεύτερον από τα τρία κλάσματα του «Κανόνος Πάλι», ο οποίος αποτελεί την απόλυτον κανονικήν συλλογήν γραφών του Βουδισμού «Τεραβάντα».

«Τεραβάντα» ονομάζεται ένας από τους δύο κλάδους του Βουδισμού. Είναι η επικρατούσα θρησκεία στη Σρι Λάνκα και στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, Μιανμάρ (Βιρμανία), Καμπότζη, Λάος και Ταϊλάνδη. Επειδή επικρατεί περισσότερο στο νότο ονομάζεται και «Νότιος Βουδισμός». Έχει 100.000.000 πιστούς και οι διδασκαλίες του εμπεριέχονται στο κυριότερον τμήμα του, το οποίον είναι ο «Κανών Πάλι».

Ο Βουδισμός Τεραβάντα που κυριολεκτικώς σημαίνει «Διδασκαλία των Σοφών», «Γηραιά Διδασκαλία» ή «Δόγμα των Αρχαίων» είναι ένας αρχαίος κλάδος του Βουδισμού «Χιναγιάνα» («Μικρόν Όχημα»). Είναι εγγύτερον στον πρώιμον βουδισμόν από τους άλλους υπάρχοντες κλάδους. Θεωρείται η παλαιοτέρα και πλέον ορθόδοξος σχολή και είναι η βασική πηγή της βουδιστικής φιλοσοφίας. Σε αυτήν εμπεριέχεται ο γνησιότερος βουδιστικός στοχασμός. Η διδασκαλία είναι  γραμμένη στην κλασικήν ινοευρωπαϊκήν ινδική γλώσσα Πάλι, συγγενή της Σανσκριτικής.

2.«Ανγκούταρα Νικάγια» 4.237. Η «Ανγκούταρα Νικάγια» ήτοι «Ηυξημένη κατά έν» συλλογή, μεταφραζομένη  επίσης ως «Σταδιακή Συλλογή» ή «Αριθμητικοί  Λόγοι», είναι μια συλλογή βουδιστικών γραφών, η τετάρτη από τις πέντε «νικάγιας» – «συλλογές», στον «Κάλαθον Λόγων» – «Σούτα Πίτακα» , η οποία είναι ένας από τους  «τρεις καλάθους» του Τεραβάντα. Αυτή η «νικάγια»  αποτελείται από πολλές χιλιάδες ομιλίες που αποδίδονται στον Βούδα και στους κυρίους μαθητές του, ταξινομημένες σε ένδεκα βιβλία.

3.«Σαμιούτα Νικάγια» 56.13. «Σαμιούτα Νικάγια» δηλαδή «Συνδεδεμένες ομιλίες» ή «Συγγενικά ρητά», είναι μια συλλογή βουδιστικών γραφών, η τρίτη από τις πέντε, στον  «Κάλαθον Λόγων» – «Σούτα Πίτακα».

4.«Ανγκούταρα Νικάγια»  10.179.

5.«Σαμιούτα Νικάγια» 12.49.

6.«Ανγκούταρα Νικάγια» 10.168.

7.«Ανγκούταρα Νικάγια» 8.68.

8.Το ότι ο Βούδας είχεν Ανατολικήν Ιρανικήν κληρονομίαν, παρά το γεγονός ότι εγεννήθη στο σημερινόν Νεπάλ δεν τον τοποθετεί τόσον μακράν, όπως θα εκέπτοντο πολλοί. Αρκεί κάποιος μόνον να ενθυμηθεί ότι οι άνθρωποι που αργότερον εχωρίσθησαν στους Ιρανούς και στους κατακτητές της Ινδίας ήσαν κάποτε ηνωμένοι σε μιαν ομάδα (δηλαδή στους Ινδο-Αρίους). Οι Σάκες (Sakas) αναφέρονται ακόμη και στο μείζον ινδικόν έπος «Μαχαμπαράτα» (Mahābhārata, VI, 9 – VIII, 88 – IX, 1 – XII, 45), προσφάτως δε  ανέκυψεν και μια ιδέα ότι ο «Πολιτισμός του Ντιάν» της νοτιοανατολικής Κίνας θα ημπορούσε να έχει προέλευση από τους Σάκες. Εδώ θα ημπορούσαμε επίσης να ασχοληθούμε με μιαν καθαρώς συμβολικήν συσχέτιση, δεδομένου ότι η «Μπούμι Πάρβα»-«Πλευρά της Γης (Βιβλίον VI, Κεφάλαιον 11 του «Μαχαμπαράτα») ομιλεί για μιαν μυθολογική χώρα τελείας αρμονίας, καλουμένη  Σάκα-Ντβίπα, στο μέσον της οποίας αναπτύσσεται ένα δένδρον Śāka (Τικ – Tectona Grandis). Η προκειμένη πιθανολογική σύμπτωση των φωνητικών ομοιοτήτων δεν αποδεικνύει ασφαλώς κάποια θέση, όμως ούτε πρέπει να απορρίπτεται.

9.«Ντίγκα Νικάγια»,30.Η«Ντίγκα Νικάγια» ή «Συλλογή των Μακρών Ομιλιών» είναι μία συλλογή Βουδιστικών γραφών, η πρώτη από τις πέντε «νικάγιας» – συλλογές στον «Κάλαθον Λόγων» – «Σούτα Πίτακα».

10.Για την πληρεστέραν, ακριβεστέραν και απροκατάληπτον ανασκόπηση της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας από παραδοσιακήν άποψη, ιδείτε τις μεταθανάτιες συλλογές του Διδασκάλου Έβολα : «Σημειώσεις περί του τρίτου Ράϊχ» και «Ένας παραδοσιακράτης αντιμετωπίζει τον φασισμόν».

11.Ιουλίου Έβολα, «Η ατραπός του Κινναβάρεως» («Il cammino del cinabro», 1963), κεφάλαιον 12 («Το ζήτημα της φυλής»): «Στην μελέτην μου για την φυλή, υπεστήριξα ότι συμφώνως προς την νόμιμον εσωτερικήν ιεραρχίαν του ανθρώπου, η εσωτερική φυλή θα έπρεπε να θεωρηθεί ανωτέρα από την εξωτερικήν και απλώς βιολογικήν μορφήν. Μια παρομοία προσέγγιση απήτει μιαν ριζικήν επανεκτίμηση των απόψεων του υλικού φυλετισμού, κυρίως όσον αφορά στην γενετική και στην κληρονομικότητα που απέρριψα, το φετίχ με απλώς φυσικήν φυλετικήν καθαρότητα, με το σκεπτικόν ότι η καθαρότης της εξωτερικής φυλής ενός ατόμου διατηρείται συχνάκις ακόμη και όταν η εσωτερική του φυλή έχει μειωθεί ή επιδεινωθεί (ένα κοινόν παράδειγμα αυτού είναι αυτό των Ολλανδών και των Σκανδιναβών). Μια τέτοια προσέγγιση έθεσεν επίσης σε προοπτικήν το πρόβλημα της επιμειξίας: Ασφαλώς η επιμειξία  έχει αρνητικές συνέπειες σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου η εσωτερική φυλή είναι αδύναμος. Ωστόσον, εάν η εσωτερική φυλή είναι ισχυρά, η παρουσία ενός εξωτερικού στοιχείου, που εισήχθη μέσω της διασταυρώσεως – αλλά όχι σε υπερβολικόν μέγεθος – ενδεχομένως παρέχει μιαν γαλβανιστικήν πρόκληση.»

12.Με άλλα λόγια: το αιτιώδες, το λεπτόν και το πυκνόν σώμα (ελληνιστί νους, ψυχή, σώμα). Για περισσότερες πληροφορίες, όρα Ιουλίου Έβολα, «Η Ερμητική Παράδοση» («La tradizione ermetica», εκδόσεις Laterza, Μπάρι, 1931), Μέρος Α’ – κεφάλαιον 12 («Ψυχή, πνεύμα και σώμα» / «Anima, spirito e corpo»).

13.Ο Έβολα στο ίδιον πλαίσιον αναφέρει τους πιλότους Καμικάζε στο κεφάλαιον 11 του «Δόγματος της αφυπνίσεως» και στο άρθρον «Πνευματική ανδρεία στον Βουδισμόν» (που συμπεριλαμβάνεται στην μεταθανάτιον συλλογήν κειμένων του με τίτλον «Ανατολή και Δύση – Συγκριτικές Μελέτες σε Αναζήτηση της Παραδόσεως» («East & West – Comparative Studies in Pursuit Of Tradition», εκδόσεις Counter Currents, 2018).

«Στην πραγματικότητα, ο Βουδισμός Ζεν θα ημπορούσε να ονομαστεί το δόγμα των Σαμουράι, δηλαδή των Ιαπώνων ευγενών που σίγουρα δεν διακρίνονται για την απέχθειά τους στα όπλα και την αιματοχυσία. Γεγονός είναι ότι όλη αυτή η σοφία περιστρέφεται μόνον γύρω από έναν άξονα: την διακοπήν του δεσμού του εγώ, την καταστροφή της αγνοίας, την αφύπνιση. Όταν ο δεσμός του εγώ διακόπτεται, τότε παύουν όλοι οι περιορισμοί. Ο καρπός που θα αποφέρει το δόγμα εξαρτάται από το ανθρώπινον έδαφος στο οποίον πέφτει ο σπόρος του.

Η ανθρωπιστική, ειρηνική, χορτοφαγική εικόνα του Βουδιστή είναι μια παραμόρφωση και σε κάθε περίπτωση η αποδοχή της δεν είναι υποχρεωτική. Οι σαμουράι και οι καμικάζε ημπορεί να είναι εξ ίσου βουδιστές. Σε ένα βιβλίον στο οποίον ένας βουδιστής ιερεύς περιγράφει τις ημέρες των καταδικασθέντων Ιαπώνων αιχμαλώτων που εξετελέσθησαν από τους Αμερικανούς, βλέπουμε πώς αυτοί οι άνδρες απέθαναν χωρίς μεταστροφή ή μετάνοια, σε μια τελεία κατάσταση βουδιστικής χάριτος. Άνδρες που, αν δεν ήσαν «εγκληματίες πολέμου» όπως ισχυρίσθησαν οι νικητές, ήσαν στρατηγοί, αξιωματούχοι και πολιτικοί, οι οποίοι  βεβαίως δεν ήσαν ευαίσθητα και ντροπαλά άνθη του αγρού.

….Όπως είναι γνωστόν, ένας από τους σκοπούς του Ζεν, όταν συνεδέθη με το Μπουσίντο, με την ζωήν των Σαμουράι, δεν ήταν να καταπνίξει αλλά να καταστρέψει υπαρξιακώς τον φόβον του θανάτου. Όταν το εγώ αφεθεί να πέσει και μετατοπισθέν πλέον αγκυροβολήσει στο κέντρο του ανθρώπου, στην «βάση», τότε το «χάρα» γίνεται αισθητό στον φυσικόν ηρωισμό, στον στρατόν όπως και σε άλλους τομείς. Τότε είναι εντελώς απηλλαγμένο από πάθος, σκληρότητα ή συναισθηματισμό. Πιθανότατα οι καμικάζε, οι πιλότοι αυτοκτονίας του τελευταίου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα φαινόμενο που οι Δυτικοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν, δεν είναι άσχετοι με τις επιπτώσεις ενός κληρονομικού σχηματισμού συμφώνως προς αυτές τις γραμμές στον Ιάπωνα άνδρα».