Το μείζον ζήτημα του μέλλοντος είναι εάν ο πυρσός  της Παραδόσεως ημπορεί να μεταφερθεί άσβεστος μέχρις ότου εξαντληθεί αφ΄εαυτής η σκοτεινή εποχή, οπότε θα δημιουργηθεί μια πραγματική πιθανότης μιας νέας αρχής, με πλήρη αποκατάσταση της κοσμικής τάξεως. Εάν δηλαδή όσοι ήσαν φρουρά κατά την διάρκειαν της μακράς νυκτός θα ημπορέσουν να χαιρετήσουν εκείνους που θα φθάσουν με την νέαν αυγήν. [Όπως γράφει ο Έβολα στο πρώτον κεφάλαιον του «Ιππεύειν την Τίγρη» («Προσανατολισμοί»): «Όταν κλείνει ένας κύκλος, άρχεται ένας άλλος, το δε σημείον στο οποίον μια δεδομένη διαδικασία φθάνει στο άκρον της είναι επίσης το σημείον στο οποίον αυτή στρέφεται προς την αντίθετον κατεύθυνση. Αλλά εξακολουθεί να υπάρχει το πρόβλημα της συνεχείας μεταξύ των δύο κύκλων. Για να χρησιμοποιήσουμε εν προκειμένω μιαν “αφηγηματικήν εικόνα” του Ούγκο φον Χόφμανσταλ  (Hugo von Hofmannsthal) *, η θετική λύση θα ήταν αυτή μιας συναντήσεως μεταξύ εκείνων που κατώρθωσαν να παραμείνουν άγρυπνοι φρουροί μέσα στην μακρά νύκτα και εκείνων που ημπορεί να εμφανισθούν την επομένην πρωίαν. Αλλά κανείς δεν ημπορεί να είναι βέβαιος ότι αυτό θα συμβεί. Είναι αδύνατον να προβλεφθεί με βεβαιότητα πώς και σε ποίον επίπεδον ημπορεί να υπάρξει συνέχεια μεταξύ του κύκλου που πλησιάζει στο τέλος του και του επομένου κύκλου».]

Ημπορεί λοιπόν να γίνει και πάλιν μια προσπάθεια, όμως χωρίς καμίαν έγνοιαν εάν αυτή  θα τελειώσει με θετικόν αποτέλεσμα ή αποτυχίαν. Υπό το πρίσμα αυτό, είμεθα τώρα σε θέση να παρουσιάσουμε τους προτεινομένους πρωτεύοντες στόχους της Εθνικιστικής αρθρογραφικής και αναλυτικής εργασίας.

Πρώτον, αυτή η εργασία πρέπει να ενεργεί ως διαμεσολαβητής μεταξύ του αναγνώστη και του κόσμου της Παραδόσεως εν γένει. Κυρίως μέσω της εξερευνήσεως θεμάτων που απομένουν ανέγγιχτα από προηγουμένους συγγραφείς και αναλυτές – ή με περαιτέρω εξερεύνηση θεμάτων που ήδη εθίγησαν, δεδομένου ότι ημπορούμε να εξυπηρετήσουμε την πληροφόρηση με πρόσθετες λεπτομέρειες και ιδέες. Ιδιαιτέρα προσοχή θα δοθεί στην καθοδήγηση του αναγνώστη σε σχετικά έργα προηγουμένων εγκρίτων συγγραφέων όταν υφίστανται τέτοια. Αντικειμενικός σκοπός μας δεν είναι να «συνοψίσουμε» ή έτι χειρότερον, «να εξηγήσουμε εντός πενταλέπτου» τις διδασκαλίες και θέσεις που εξετάζουμε. Αυτή η τάση του 21^ου αιώνος είναι ένα σημείον της αστικής τάξεως και της οκνηρίας του ανθρώπου των τελευταίων σταδίων της σκοτεινής εποχής, του κατά Φρειδερίκον Νίτσε «τελευταίου ανθρώπου».Ο σκοπός μας είναι να δώσουμε στον αναγνώστη μιαν σταθεράν βάση, η οποία δύναται να του χρησιμεύσει ως σημείον εκκινήσεως, να του καταδείξει την σωστήν κατεύθυνση, να διευκρινίσει τις παρεξηγήσεις και να τον προειδοποιήσει για πιθανά αδιέξοδα που πρέπει να αποφύγει

Πολλά έχουν ήδη γραφεί για τις αβρααμικές θρησκείες σε σχέση με την Παράδοση, στην πραγματικότητα μάλλον πάρα πολλά: Βλέπουμε αυτές τις θρησκείες ως τυπικήν εκδήλωση της σκοτεινής εποχής, ως ήδη εξαιρετικώς ατροφικές και απομειωθείσες κοσμολογικές συλλήψεις και μορφές, των οποίων η αξία  ευρίσκεται στο ότι είναι περισσότερον ή ολιγότερον «καλύτερες από το τίποτα» ! Αντιθέτως, θα στρέψουμε την εστίασή μας προς τις Ινδοευρωπαϊκές – Άριες και Ανατολικοασιατικές πολιτιστικές σφαίρες, οι λαοί των οποίων ήσαν οι κύριοι φορείς της Παραδόσεως σε όλη την ιστορίαν, τόσον σε ατομικόν όσον και σε πολιτιστικόν επίπεδον. Στην πράξη, αυτό σημαίνει την εξέταση των ινδουιστικών, βουδιστικών και ταοϊστικών δογμάτων, της ελληνορωμαϊκής και της βορειοευρωπαϊκής μυθολογίας, καθώς και ορισμένων ολιγότερον γνωστών ρευμάτων όπως ο Μιθραϊσμός, η Αλχημεία, ο Κύκλος του Γκράαλ – Αγίου Δισκοποτήρου κ.λπ.

[Ο όρος «Άριος» είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται εκτενώς από τον Βούδα στον «Κανόνα Πάλι», ήτοι στο σπουδαιότερον ιερόν βιβλίον του κλάδουΤεραβάντα( «Διδασκαλία των Πρεσβυτέρων»), ενός από τους δύο βασικοτέρους κλάδους του Βουδισμού. Το όνομά του προήλθε από την ομώνυμον γλώσσα Πάλι, συγγενή τη σανσκριτικής και γλώσσα που ωμίλει ο Βούδας . Χαρακτηριστικόν παράδειγμα χρήσεως του όρου στον «Κανόνα» αποτελούν οι «Τέσσαρες Άριες Αλήθειες» – «Τσατάρι Αριασατσάνι» και η  «Οκταπλή Αρία ατραπός» – «Άρια ατάνγκικα μάγκα». Στην σύγχρονον περίοδον ο όρος συνήθως μεταφράζεται ως «ευγενής». Κατά το απώτερον παρελθόν εχρησιμοποιήθη με διαφορετικόν και ευρύτερον νόημα  από εκείνον που του απεδόθη στην Ευρώπην κατά τους τελευταίους τρεις αιώνες. Για περισσότερες πληροφορίες θα παρουσιάσουμε στην παρούσα σειρά ενημερωτικήν αρθρογραφίαν περί του εν λόγω όρου και της συναφούς του ορολογίας. Επίσης ο αναγνώστης δύναται να αναζητήσει το λήμμα «Ariya» στο διαδικτυακόν λεξικόν βουδιστικών όρων  «Suttacentral Online Dictionary».]

Δεύτερον, είναι στοιχειωδώς επιβεβλημένο να παρουσιασθεί απροκαλύπτως στον αναγνώστην πρακτικόν υλικόν που ημπορεί να τον βοηθήσει να προχωρήσει στην πνευματικήν ατραπόν, υλικόν κείμενον στο ίδιον πνεύμα με τα βιβλία της «Ομάδος UR». για την «Εισαγωγή στην Μαγείαν».  [Η «Ομάς Ουρ / UR» («Gruppo di UR» – αρκτικόλεξον της φράσεως «Universalita Romana» – «Ρωμαϊκή Παγκοσμιότης», υπομιμνήσκον και την σουμεροχαλδαϊκήν μαγικήν ομώνυμον πόλη, υπήρξεν ενεργός κατά το διάστημα 1927-1929, αποδώσασα ένα μεγάλο ποσόν πνευματικού υλικού επικεντρουμένου κυρίως σε πρακτικά θέματα υπό την ηγεσίαν του Έβολα. Αυτό το υλικόν συνελλέγη αργότερον σε τρεις τόμους υπό τον  τίτλον «Εισαγωγή στην Μαγεία» I – III.  Τα περισσότερα από αυτά τα γραπτά φέρουν τα σημεία της «Ατραπού της Αριστεράς Χειρός» – «Βαματσάρα» (Vāmācāra) Υπάρχει ευρεία σύγχυση σχετικώς με το τι σημαίνει πράγματι «αριστερά ατραπός» και «δεξιά ατραπός». Για μιαν αρτίαν εισαγωγή περί του ζητήματος, κατευθύνουμε τον αναγνώστη στις «Αναγνωρίσεις» του Ιουλίου Έβολα, Κεφάλαιον 18 («Περί της “Αριστεράς  Ατραπού”»). Η αριστερά ατραπός θεωρείται ότι αφορά στην ανύψωση και στην κεντρική θέση του Εαυτού, καθώς και στην απόρριψη της θρησκευτικής εξουσίας και των κοινωνικών «αποτροπαίων»/ταμπού. Επικεντρούται στην δύναμη και στην θέληση του μυουμένου. Περιορίζει την ανάγκην μεσολαβήσεως οποιασδήποτε εξωτερικής, παρα το ότι  πιστεύει στην ύπαρξη υπερανθρωπίνων, ανωτέρων ισχυρών φύσεων.] Σημειωτέον ότι, δεδομένης της φύσεως τέτοιων θεμάτων, τα γραπτά αυτού του είδους ημπορεί ενδεχομένως να προσλάβουν διαφορετικόν τόνον και φραστικόν ύφος από τα υπόλοιπα άρθρα.

Τρίτον, πρέπει αδιακόπως να επισημαίνουμε την πραγματικήν φύση ιδεών και κινήσεων (μαζί με τις αναποτελεσματικότητες, τις παγίδες και τις ανατρεπτικές τάσεις τους), οι οποίες σήμερον επισημαίνονται φαινομενικώς ως «εθνικές» «πατριωτικές δεξιές» ή ακόμα και «ακροδεξιές» ή «εθνικιστικές», αλλά ορώμενες από την σκοπιάν της Παραδόσεως (δηλαδή πολιτικώς από την σκοπιάν της αληθούς Εθνικιστικής «Ακραίας Πατριωτικής» Δεξιάς) θα εκρίνοντο ως ιδιότυπα παράγωγα της Αριστεράς. Ενώ για αρκετούς Εθνικιστές ημπορεί να φαίνεται ως προφανής λογική και ηθικώς έντιμος επιλογή να επισημαίνονται οι φαινομενικώς εθνικές ιδέες και κινήσεις  ως «ψευδο-δεξιά», «ψοφοδεής δεξιά» ή «μασονοδεξιά», εδώ προτιμούμε να χρησιμοποιήσουμε απλώς την φράση «Αντι-Αριστερά» [Η φράση «Αντι-Αριστερά» (ή «Αντίθετα Στην Αριστερά»), είναι ένας γενικευτικός νεολογισμός, που εδημιουργήθη από τον τεσσαρακονταετή Ούγγρον Εθνικιστήν πολιτικόν και ευρωβουλευτήν  του δεξιού εθνικοσυντηρητικού κυβερνητικού κόμματος «Φιντέζ – Ουγγρική Πολιτική Συμμαχία» Αντράς Λάζλο (András László), αναφέρεται δε σε όλες τις ιδέες και κινήσεις που κατά δήλωσή τους αντιτίθενται σε όλο το πολιτικοϊδεολογικό  φάσμα της δεδηλωμένης «Αριστεράς», (….. κυβερνώσης – κρατικής ή παρακρατικής, κοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής, αναρχικής, μαρξιστικής ή και λενινιστικής), ασχέτως εάν δεν αντιλαμβάνονται τις πιθανές κοινές τους παραδοχές και τοποθετήσεις με την Αριστερά, οπότε σε τέτοιαν περίπτωση η φράση είναι ένα φευγαλέο συμβατικό «συγχωροχάρτι» (μία ιντουλγκέντσια) της ακουσίας τους …..ηλιθιότητος, ως μία στρατηγική υπαναχώρηση, που τους συμπαρατάσσει μεν σε κοινόν εξωτερικώς αγώνα με τους Παραδοσιοκράτες Εθνικιστές, δεν αίρει όμως τις απαραίτητες διασαφηνίσεις περί του ποιού και των εν γένει λαθών τους].

Δεδομένου ότι στην τρέχουσα περίοδον ζούμε σε πλήρη «Απολιτείαν» και ασκούμε αυτό που θα ημπορούσε να αναφέρεται ως «υγιής πολιτικός αναλφαβητισμός», μόνον σπανίως – ή μάλλον ποτέ – θα εγγίσουμε τα τρέχοντα γεγονότα, οπότε πρέπει να αφήσουμε εκείνους που …. πονούν και αγωνιούν για οποιοδήποτε είδος αστικού «πνευματικού» πολιτικού σχολιασμού. Ευρισκόμεθα λοιπόν στο πλευρόν …. ουδενός, αφού ουδείς είναι στο πλευρόν μας.

Περί Απολιτείας, ιδείτε το Κεφάλαιον 25 του «Ιππεύειν την Τίγρη», («Κράτη και Κόμματα – Απολιτεία»). Όσον αφορά στην έκφραση «υγιής αναλφαβητισμός», ο Ερνστ Γιούνγκερ (Ernst Jünger) στο βιβλίον του «Ο Εργάτης» («Der Arbeiter»), στο Κεφάλαιον 61, εδήλωσεν πώς η μελλοντική ελίτ πρέπει να βασίζεται σε μίαν «εφεδρείαν των αναλφαβήτων», δηλαδή στους ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη μολυνθεί από αστικές ιδέες οι οποίες διεσπάρησαν και προωθήθησαν  σε βιβλία και εφημερίδες. Στη συνέχειαν, ο Έβολα ανεφέρθη σε αυτό το δρώμενον ως «υγιή αναλφαβητισμόν» («Sano Analfabetismo») στο άρθρον «Essere di Destra» (της 19^ης Μαρτίου του 1973 στην εφημερίδαν «Roma»), διαθέσιμον και στην αγγλικήν στο «Εγχειρίδιον για την Δεξιά Νεολαία» (με τον τίτλον «Τι σημαίνει να ανήκεις στήν Δεξιάν») και στο βιβλίον του «Η μεταφυσική της Ισχύος» υπό τον τίτλον «Ων εκ Δεξιάς». (Και τα δύο έργα είναι μεταθανάτιες συλλογές κειμένων του Διδασκάλου Έβολα.)

Κατά την εκτίμησή του, η παρούσα «Δεξιά» είναι ανίκανος επειδή δεν έχει διανοητικόν κέντρον. Όπου έπρεπε να υπάρχει, υφίσταται μόνον έλλειψη ουσίας, κενότης. Είναι ωσάν ένας στρατός χωρίς αξιωματικούς ή ένας ταξιδιώτης δίχως χάρτη. Ο στόχος πρέπει να είναι μία  σαφής, καθαρά Δεξιά, η οποία ίσταται επί της πνευματικής βάσεως της παγκοσμίου Παραδόσεως, Και ο στόχος αυτός πρέπει να αφομοιωθεί σοβαρότατα. Η αληθής Δεξιά δεν πρέπει να εμπλέκεται σε αυθόρμητον και ανεξέλεγκτον δράση. Η αυθεντική στρατηγική της πρέπει να έπεται μιας εμπεριστατωμένης πνευματικής ωριμάνσεως. Η έννοια της Παραδόσεως, όπως κατανοείται από τον Έβολα, θεωρεί ότι υπάρχει μια υποκειμένη μεταφυσική πραγματικότης που ευρίσκεται στην καρδίαν όλων των αυθεντικών θρησκειών και των μυστικιστικών παραδόσεων και η οποία παραμένει ιδία παντού, ακόμη και όταν υπάρχουν διαφορές στις εξωτερικές πρακτικές και στα δόγματα. Επίσης η παραδοσιοκρατία είναι βαθέως επικριτική για τον σύγχρονον κόσμον.

Όμως η αποστολή εφαρμογής και ολοκληρώσεως του πνευματικού έργου, ημπορεί – από την φύση του – να πραγματωθεί μόνον από τον εαυτόν ενός εκάστου. Ο ίδιος ο αναζητητής πρέπει να έλθει σε επαφήν με την Παράδοση, όχι μόνον επιφανειακώς (με την περί αυτής ανάγνωση, που συνιστά το αναγκαίον πρώτον βήμα), αλλά με την οικοδόμηση μιας εσωτερικής συνδέσεως, συμμετέχων δραστικώς σε αυτήν, ήτοι αποπειρώμενος τα πρώτα βήματα της αυτοϋπερβάσεως: Κατά την περιγραφήν του Ξατρίγια Πρίγκηπος Σιντάρτα, του Βούδα, κατ΄αρχήν «εισερχόμενος στο ρεύμα».

Τέλος, πρέπει να προειδοποιήσουμε τον αναγνώστη: Με την ανάγνωση από μόνην της δεν θα κατακτήσει τίποτα στο πεδίον που πράγματι έχει σημασίαν, αυτό του πνεύματος, του νοός, στο «Ηγεμονικόν», στον «Εαυτόν», στο καθαυτό «Εγώ». Επ΄αυτών ημπορούμε μόνον να καταδείξουμε τα κατάλληλα εργαλεία, να καθοδηγήσουμε κάποιον συνοδοιπόρον Εθνικιστήν, αναζητητήν στον δρόμον της Παραδόσεως, προς την σωστήν κατεύθυνση και ίσως έτσι φυτεύσουμε τον σπόρον μιας ευμενούς επιρροής, η οποία ημπορεί να ευδοκιμήσει αργότερον.

Η Παράδοση επιδεικνύει την πλήρη διαμορφωτικήν και εμψυχωτικήν της δύναμη ακριβώς στον τομέαν της κοινωνικοπολιτικής οργανώσεως, στον οποίον προσδίδει ένα ψηλότερον νόημα και αξιοπιστίαν.

Συνεχίζεται