Είναι γνωστό το ρεφρέν του ελαφρολαϊκού άσματος: «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν …», αλλά δεν έχει γίνει ίσως αρκετά αντιληπτό πόσο επίκαιρο για τις διεθνείς γεωπολιτικές εξελίξεις είναι σήμερα. Σήμερα, που οι συζητήσεις περί ενός «ανέμου» σημαντικών, και μάλιστα «θετικών», πολιτικών εξελίξεων που υποτίθεται ότι σηματοδοτεί η εκλογή Τραμπ, δίνουν και παίρνουν και όλοι οι «όψιμοι προφήτες» της γεωπολιτικής σπεύδουν να προειδοποιήσουν για τα επερχόμενα.
Ίσως όμως δεν έχει γίνει αρκετά αντιληπτό με πόσα εναλλακτικά πρόσωπα, φαινομενικά αντίθετα μεταξύ τους, εμφανίζονται αυτοί που ελέγχουν το διεθνές πολιτικό σύστημα (οι γνωστοί «αόρατοι μαριονετίστες») για να επιτύχουν την διαιώνιση της κυριαρχίας τους μέσα από εικονικές αλλά όχι πραγματικές αλλαγές. Συσπειρώνοντας για τον σκοπό αυτό, άλλοτε τους εμφορούμενους απροκάλυπτα από τις ίδιες ιδέες με αυτούς και άλλοτε εκείνους που ενώ βρίσκονται στους αντίποδες των δικών τους ιδεολογημάτων κατορθώνουν να τους χρησιμοποιούν σαν «χρήσιμους ηλίθιους». Είναι η περίπτωση Τραμπ και οι όποιες εξελίξεις αυτή δρομολογεί κάτι τέτοιο ή σηματοδοτεί μια πραγματική ρήξη με τους «αόρατους μαριονετίστες», δίνοντας όντως μια θετική προοπτική στις πολιτικές εξελίξεις σε πλανητικό επίπεδο;
Αν κάνουμε επί τροχάδην μια συνοπτική ιστορική αναδρομή της ιστορίας του κόσμου για να δούμε πως φθάσαμε στα σημερινά γεωπολιτικά διλήμματα, διαπιστώνουμε ότι η φύση, η ζωή και η ιστορία ανέδειξαν μέχρι σήμερα τρεις τρόπους – παραδείγματα διακυβέρνησης του ανθρώπινου πληθυσμού: την πόλη – κράτος, την αυτοκρατορία και το έθνος κράτος.
Το παράδειγμα της πόλης – κράτους το συναντάμε χαρακτηριστικά στην Αρχαία Ελλάδα. Αλλά με το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, την αλληλοεξόντωση Αθήνας – Σπάρτης και την εθνική ολοκλήρωση του ελληνικού κόσμου υπό τον Αλέξανδρο, το μοντέλο αυτό που χρονολογείται ακόμη και πριν την ομηρική εποχή, ουσιαστικά παύει να υπάρχει.
Το δεύτερο παράδειγμα που παρατηρείται ιστορικά είναι αυτό της αυτοκρατορικής διακυβέρνησης. Αλλά με τις διάφορες λαότητες και εθνότητες που περιλαμβάνονται σε αυτό να είναι φυλετικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά, απολύτως διακριτές μεταξύ τους. Χωρίς να αποφεύγονται βέβαια κάποια φαινόμενα πολιτισμικού συγκρητισμού και περιορισμένης επιμειξίας, τα οποία ωστόσο δεν αλλοιώνουν την ετερότητα των ελασσόνων οντοτήτων που συνθέτουν την αυτοκρατορία.
Για να φθάσουμε στη συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, η οποία αποτέλεσε τον «τοκετό» ενός από καιρού κυοφορούμενου νέου τρόπου διακυβέρνησης, αυτόν του έθνους – κράτους. Ενώ δηλαδή αυτή η συνθήκη φαίνεται απλά να δίνει ένα τέλος στον τριακονταετή πόλεμο καθολικών – προτεσταντών (1618 – 1648), στην ουσία αποτελεί την απαρχή μιας νέας ιστορικής περιόδου κατά την οποία η μεσαιωνική Ευρώπη με την κατάρρευση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους μετασχηματίζεται εν πολλοίς στο μωσαϊκό των σύγχρονων εθνικών ευρωπαϊκών κρατών που γνωρίζουμε σήμερα. Το βεστφαλιανό σύστημα εθνών – κρατών θα αποτελεί εφεξής έναν ιδεότυπο, ο οποίος με την πολιτισμική διάχυση – κυριαρχία του ευρωπαϊκού αυτού μοντέλου σε ολόκληρο τον κόσμο θα προσδιορίζει οντολογικά, κανονιστικά και ιδεολογικά όχι μόνο τη δυτική νεοτερικότητα αλλά και το παγκόσμιο διεθνές σύστημα.
Ένα σύστημα, υπέρ της διάδοσης του οποίου τάχθηκαν αναφανδόν, ως κυρίαρχοι του κόσμου, οι αγγλοσάξωνες. Μιας και ευνοούσε τον κατακερματισμό μεγάλων πολυεθνικών σχηματισμών υποβαθμίζοντάς τες σε πιο διαχειρίσημες για αυτούς οντότητες, προσφέροντας ταυτόχρονα έναν προσφορότερο τρόπο ελέγχου των αποικιών τους όχι δια της παρουσίας στρατευμάτων αλλά δια της εγκαθίδρυσης στα «ανεξάρτητα και αυτοδιοικούμενα» πλέον κράτη, κυβερνήσεων ανδρεικέλων ελεγχόμενων από ίδιους. Με τον τρόπο αυτό για παράδειγμα το νεοσύστατο ελληνικό κράτος περιορίστηκε σε λιγότερο από τα εννέα δέκατα των εδαφών όπου ήταν διάσπαρτος ο Ελληνισμός. Έτσι, το «τζίνι» κλείστηκε στο «μπουκάλι». Μια μεγάλη αυτοκρατορία, όπως η ελληνική αυτοκρατορία του Βυζαντίου, η οποία ξεκίνησε τον απελευθερωτικό της αγώνα ταυτόχρονα από τη Μολδοβλαχία και το Μοριά μετατράπηκε σε ένα ασήμαντο κρατίδιο των Βαλκανίων. Παρεμπιπτόντως, τι θα είχε συμβεί άραγε αν πετύχαινε η Επανάσταση στη Μολδοβλαχία και αποτύγχανε στο Μοριά; Ας αφήσουμε την επεξεργασία του ερωτήματος για άλλη φορά!
Η συνθήκη της Βεστφαλίας δηλαδή «γέννησε» το μοντέλο του έθνους – κράτους, μέσα στο οποίο έζησαν οι γενιές από το 17ο αιώνα μέχρι σήμερα, οι οποίες κατά κανόνα έμαθαν να θεωρούν ότι ο κόσμος ήταν πάντοτε έτσι. Λες και η ιστορία του κόσμου ξεκίνησε ταυτόχρονα με τη γέννηση ενός εκάστου και πρόκειται να διαρκέσει ίσαμε το τέλος του καθενός!
Ένα από τα προβλήματα αυτού του τρόπου διακυβέρνησης είναι η σχέση του κυρίαρχου κράτους με τις όποιες εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες έμειναν εγκλωβισμένες για διάφορους ιστορικούς λόγους εντός των γεωγραφικών ορίων του κράτους. Τα προβλήματα αυτά σε συνδυασμό με τη διαφορετική αντίληψη περί ιστορικών δικαιωμάτων πάνω σε ίδιες γεωγραφικές περιοχές από τα συνορεύοντα κράτη και με δεδομένη την έλλειψη μιας υπερκείμενης αρχής που θα επέβαλε λύση στις αντίπαλες πλευρές έδωσαν την απαραίτητη δικαιολογητική βάση (για παγκόσμια ειρήνη) στην κυριαρχούμενη από τους αγγλοσάξονες συλλογική Δύση για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα: την πραγματοποίηση δηλαδή ενός πολιτικού εγχειρήματος χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Αυτό που ξεκίνησε το 1990 επιχειρώντας με την παγκοσμιοποίηση τη δημιουργία μιας πλανητικής αυτοκρατορίας – μονοκρατορίας με έναν απόλυτα ομογενοποιημένο παγκόσμιο πληθυσμό.
Επιχειρούν δηλαδή μια «νέα Βεστφαλία» με την επιβολή ενός τέταρτου μοντέλου διακυβέρνησης που δεν έχει ξαναϋπάρξει ιστορικά. Θεωρούν ότι η ισχύς και η υπεροχή τους έναντι όλων των άλλων είναι συγκριτικά τόσο υπέρτερη, που σε συνδυασμό με την τεχνολογία της ψηφιακής εποχής, την τεχνητή νοημοσύνη, τις επικοινωνίες, τις μεταφορές και τις μεθοδευμένες βιολογικές αλλοιώσεις του ανθρώπινου DNA, τους παρέχεται μια μοναδική ιστορική ευκαιρία να επιβάλλουν κάτι που δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά στο παρελθόν: μια αυτοκρατορία σε ολόκληρο τον πλανήτη χωρίς διακριτές ελάσσονες οντότητες εντός αυτής. Τα συστατικά στοιχεία (τα «κύτταρα») αυτής της αυτοκρατορίας θα είναι τα άτομα καθαυτά. Οτιδήποτε υπερβαίνει το άτομο επιχειρώντας να δημιουργήσει ΣΧΕΣΗ οιασδήποτε μορφής είναι εξωβελισταίο, “φασιστικό και επικίνδυνο” για τη δημόσια ασφάλεια. Η αυτοκρατορία αυτή θα είναι πολυπολιτισμική με την έννοια του ατομικού πολιτισμού ενός εκάστου, την ατομική θρησκεία ενός εκάστου, το ατομικό φύλο ενός εκάστου (όπως ο καθένας δηλαδή το εννοεί για τον εαυτό του) και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχουν δηλαδή φύλα, φυλές, λαοί, έθνη, θρησκείες, ιστορικοί εθισμοί, ήθη ή έθιμα. Ο καθένας επιλέγει ό,τι θέλει από όλα αυτά αλλά ατομικά και ιδιωτικά. Αν επιχειρήσει να κοινωνήσει την άποψή του με τους άλλους είναι φασίστας και επικίνδυνος για την κοινωνική συνοχή και διώκεται σαν κοινός εγκληματίας. Πρόκειται για την περίφημη «Woke Ατζέντα», όπως εσχάτως προπαγανδίζεται από τα ΜΜΕ του αίσχους.
Την «Woke Ατζέντα», η οποία συνιστά τον τελικό προορισμού του καρτεσιανού απόπλου και του cogito ego sum (σκέφτομαι άρα υπάρχω), που σε μια πιο προσιτή διατύπωση σημαίνει: είμαι αυτό που μπορώ να σκεφτώ. Ήτοι η ζωή είναι ένα φαινόμενο που εγώ ο ίδιος μπορώ να ορίσω όπως θέλω, όπως θεωρώ αντικειμενικά σωστό. Δηλαδή το μυαλό μου και η λογική μου είναι «θεός» και αφού η ύλη μπορεί και αυτοπραγματώνεται χωρίς Θεό (ιστορικός υλισμός), εγώ ορίζω το καλό και το κακό. Επομένως εγώ είμαι ο θεός.
Οι ονομασίες των εθνών βέβαια, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, θα παραμείνουν, αλλά σαν «άδειο πουκάμισο». Δηλαδή θα υπάρχει για παράδειγμα η ονομασία Ελλάδα αλλά χωρίς πληθυσμιακή, θρησκευτική και πολιτισμική ομοιογένεια. Άλλωστε η επίκληση της έννοιας οποιασδήποτε μορφής ομοιογένειας θα συνιστά ποινικό αδίκημα και θα τιμωρείται. Μια πρόγευση (σε επίπεδο χαμηλής πολιτικής) του φαινομένου παίρνουμε σήμερα με τα αθλητικά σωματεία. Όπου βλέπουμε παραδοσιακές ομάδες, ακόμη και στην επαρχία, να απαρτίζονται κατά το μεγαλύτερο μέρος ή και εν συνόλω από αλλοεθνείς παίκτες. Αλλά αυτό απ’ ό,τι φαίνεται κανέναν δεν ενοχλεί, αφού τα Μέσα Μαζικής Εξηλιθίωσης (ΜΜΕ) έπεισαν τους πολλούς ότι αυτό που έχει σημασία είναι να κερδίζει η ομαδάρα τους.
Ωστόσο όμως η υπερβολική σιγουριά, ό εφησυχασμός και η επανάπαυση πάνω στις δάφνες της της μοναδικής κατά το έτος 1990, υπερδύναμης, έδωσε το χρόνο και τις προϋποθέσεις στην ανάδειξη μιας τεράστιας περιφερειακής «αντισυσπείρωσης». Με «ατμομηχανές» την Κίνα και τη Ρωσία, ένας ολόκληρος κόσμος ελεύθερων εθνών που μπόρεσε να ξεφύγει από τη θανατηφόρα περίσφιγξη του «παγκόσμιου πύθωνα», άρχισε να ενώνεται, να αποκηρύσσει το δολάριο και να αγωνίζεται για την ιστορική του επιβίωση.
Οι ήττες που επέφερε αυτή η εξέλιξη για το «παγκόσμιο φίδι» είναι πολλές, καθημερινές και συντριπτικές, με κυριότερη αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία. Ήττες που το εξαναγκάζουν να αναστείλει το πρόγραμμα της «Woke Ατζέντας», προσωρινά (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει), και να ακολουθήσει ένα «Plan B», μια παλιά δοκιμασμένη «συνταγή»: να αφήσει δηλαδή τις υγιείς εθνικιστικές δυνάμεις του δυτικού κόσμου να έρθουν στην εξουσία, να «καθαρίσουν τη μπουγάδα» για λογαριασμό του «παγκόσμιου χωροφύλακα» και ακολούθως να τις παραγκωνίσουν ξανά σαν φασιστικές και ρατσιστικές, συνεχίζοντας την εφαρμογή της «woke ατζέντας».
Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό μου φαίνεται ότι μοιάζει με την περίπτωση της ανόδου του Ιωάννη Μεταξά (του κατά γενική ομολογία ικανότερου προσώπου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή) στην θέση του κυβερνήτη το 1936 για να προετοιμάσει τη χώρα για τα δύσκολα επερχόμενα χρόνια και να κάνει τον πόλεμο. Βγάζοντάς τον στη συνέχεια από τη μέση όταν πλέον δεν τους ήταν χρήσιμος, αφού έμεινε σταθερά προσηλωμένος σε εθνικά επωφελείς πολιτικές θέσεις, αντίθετες με τα συμφέροντά τους.
Μετά τον Μεταξά, ακολούθησε το ανελέητο κυνήγι και των απλών Ελλήνων εθνικιστών από το ενισχυόμενο από τους αγγλοσάξωνες ΚΚΕ με σκοπό την δημιουργία διχόνοιας μεταξύ του ελληνικού λαού και των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, που βασίστηκε στη γνωστή τακτική: οι αντάρτες διέπρατταν ένα έγκλημα (κατά το δίκαιο του πολέμου) σε βάρος των Γερμανών και οι Γερμανοί ανταπέδιδαν με θηριωδίες (Καλάβρυτα, Δίστομο, Λιγκιάδες, Κάνδανος κλπ). Όταν τελείωσε ο πόλεμος και δεν χρειάζονταν πλέον τους κομμουνιστές, ανασύνταξαν τους καθημαγμένους από τους αριστερούς αντάρτες, Εθνικιστές, για να καταστείλουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Και όταν κι αυτό πραγματοποιήθηκε, χαρακτήρισαν τους Έλληνες Εθνικιστές φασίστες και ακραίους και τους έθεσαν στο περιθώριο. Φέρνοντας στο προσκήνιο τη λεγόμενη «μασονοδεξιά» του «εθνάρχη», με εξαπτέρυγα το σημερινό «ελισαβετιανό ΚΚΕ», από τη μια πλευρά, και από την άλλη «ακροδεξιούς» τύπου Καρατζαφέρη, Καμένου, Βελόπουλου, Λατινοπούλου και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμη θα σκεφτούν !.
Η κατάρρευση των φιλοπαγκοσμιοποιητικών ευρωπαϊκών ηγεσιών και η ταχεία άνοδος των εθνικιστικών ευρωπαϊκών δυνάμεων με την απροκάλυπτη στήριξη του «τρελού αλόγου» του Ντόναλντ Τραμπ, που ακούει στο όνομα: Elon Mask, οφείλω να ομολογήσω ότι με βάζει σε υποψίες. Πιστεύω ότι το θέμα απαιτεί ιδιαίτερη εγρήγορση και διερεύνηση.
Οι εθνικιστές δεν πρέπει να γίνουν όργανα στα χέρια του «παγκόσμιου τοκογλύφου» για ακόμη μια φορά. Το αντίθετο, με σοφία και υπομονή να εκμεταλλευτούν την συγκυρία για να απεγκλωβιστούν από τον θανάσιμο εναγκαλισμό από τις σπείρες του «φιδιού». Αλλά έχοντας πλήρη επίγνωση ότι οι «αόρατοι μαριονετίστες» ούτε έχουν αποδεχτεί την ήττα τους, ούτε θα παραιτηθούν έτσι εύκολα!
Οι εθνικιστές πρέπει να ξεφύγουν από το «γήπεδο» της φθηνής ρατσιστικής και αντιρατσιστικής αντισφαίρισης, όπου οι άλλοι τους έχουν τοποθετήσει. Όλα πρέπει να στηρίζονται σε μια ανεκτή απάντηση στο πρώτιστο ερώτημα : «γιατί υπάρχει ο κόσμος». Από την απάντηση στο ερώτημα αυτό νοηματοδοτείται το εύρος της συνειδήσεως του ανθρώπου. Κρίνεται το με ποιους μας ενώνει μια βαθύτερη συγγένεια, ανεξάρτητα σε ποιο έθνος ανήκουμε.
Η διαδρομή προς την αναζήτηση απαντήσεων περνά μέσα από ένα τοπίο άγριο και ορεινό, όπου μόνο ορεινές υπάρξεις μπορούν να επιβιώσουν.
Υπάρξεις σαν του ομηρικού Αίαντα με τη γνωστή ρήση προς τη θεά Αθηνά που του παράστεκε στη μάχη: «Βασίλισσα, στους άλλους Αργείους τράβα να είσαι παραστάτης γιατί εκεί που εγώ θα είμαι, ποτέ η γραμμή της μάχης δε θα σπάσει». (Σοφοκλέους «Αίας»,774)
Γιατί ο τραγικός ήρωας δεν διαλέγει. Οδηγείται από τη μοίρα του ξεχωριστού.
Ο Αίας είναι ήρωας σύμβολο. Ενσαρκώνει τις εσωτερικές απαιτήσεις της ελληνικής ευγένειας. Εκεί όπου ο μόνος σκοπός της ζωής είναι η ατελεύτητη επιδίωξη του ευγενούς και του μεγάλου.
Η ευγένεια, όχι η ευημερία.
