Μέρος 2

Μετά τον Β΄ Μεγάλον Πόλεμον η Παράδοση εγένετο αντικείμενον εννοιολογικών διαστροφών, νοθεύσεων και σκοπίμων συγχύσεων, όπως άλλωστε και μία πληθώρα άλλων εννοιών. Η συγχυτική υπονόμευση της Παραδόσεως εκ μέρους ποικίλων ομάδων και δυνάμεων είχεν κυρίως μίαν κομβικήν στόχευση : Από  αυτήν τους την  δραστηριότητα να ωφεληθουν οι σκοποί τους. Σε αυτές τις ομάδες συγκατελέγησαν ακόμη και Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι στοχαστές, κρυπτόμενοι όπισθεν της θεοπνεύστου «διαχρονικής και αιωνίας» διαστάσεως των θρησκευτικών δογμάτων τους.

Ο ίδιος ο Έβολα ανεφέρθη σε τέτοιες αραιώσεις, στρεβλώσεις και ανατροπές στο έργον του «Το τόξον και το ρόπαλον», στο Κεφάλαιον 19 («Τι είναι  “Παράδοση”»).

«Υπάρχουν δύο λόγοι για τους οποίους εξακολουθεί σήμερoν να είναι σκόπιμον να αποσαφηνισθεί η έννοια της Παραδόσεως με την συγκεκριμένην έννοιαν, όπου είναι αρκούντως σύνηθες  να χρησιμοποιείται ο όρος με κεφαλαίον γράμμα.

Ο πρώτος λόγος είναι το αυξανόμενον ενδιαφέρον που έχει προσελκύσει —και συνεχίζει να προσελκύει— αυτή η ιδέα της Παραδόσεως, ως σημείον αναφοράς στους χώρους της Δεξιάς αντιπολιτεύσεως και “κουλτούρας”, ιδιαιτέρως μεταξύ μελών της νέας γενεάς.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι, ταυτοχρόνως, και —θα ημπορούσαμε να ειπούμε— ακριβώς λόγω αυτού του ενδιαφέροντος, έχουν γίνει προσπάθειες να προβληθεί μια διεφθαρμένη και αποδυναμωμένη ερμηνεία της εννοίας της Παραδόσεως, με σκοπόν να αντικαταστήσει την πρωτότυπον και ολοκληρωμένην με ολιγότερον απαιτητικόν και πλέον ευχάριστον περιεχόμενον, ώστε να διατηρηθούν οι «συνήθεις καθημερινότητες» μιας ολίγον έως πολύ συγκαταβατικής νοοτροπίας. Από αυτήν την άποψη, δανειζόμενοι έναν γαλλικόν όρον, θα ημπορούσαμε να ομιλούμε για ταχυδακτυλουργία (εσκαμοτάζ- escamotage στο κείμενο)».

Εκεί, ο Έβολα επίσης αναφέρει χαρακτηριστικώς, κάποιον που ενδιεφέρετο θαρραλέως και εμπράκτως για τα παραδοσιακά δόγματα κατά την νεότητά του, αλλά κατέληξεν να απομακρυνθεί από αυτά και αντ’ αυτών «υπεχώρησεν στην “Καθολικήν παραδοσιαρχίαν”». Γράφει επακριβώς :  «Επί παραδείγματι, άνθρωποι που αρχικώς ήλκοντο από την έννοιαν της Παραδόσεως έχουν οπισθοχωρήσει στην “Καθολικήν παραδοσιαρχίαν”. Όσον αφορά στο εσωτερικόν νόημα αυτής της οπισθοχωρήσεως, ένας εκπρόσωπος αυτού του ρεύματος εξεέφρασεν αρκούντως σημαντικούς λόγους σε μιαν συνέντευξη με τον Τζιανφράνκο ντε Τούρις (Gianfranco de Turris)*. Ο εν λόγω ανεγνώρισεν ότι, όπως και άλλοι άνδρες, τόσον της γενεάς του όσον και μετά, προηγουμένως είχεν επιδείξει θετικόν ενδιαφέρον  για την ιδέαν της Παραδόσεως, ειδικώς για την πολιτικήν της εφαρμογήν, αλλά στην συνέχειαν απεμακρύνθη από αυτήν, αισθανόμενος ότι του είχεν χρησιμεύσει ως “υγιής ηλιοθεραπεία”: εχρειάζετο “να διαφύγει από τον ήλιον πριν καεί”. **  Προφανώς, αυτός είναι απλώς ένας έξυπνος, κομψός τρόπος για να ειπεί ότι στην παρούσα ανικανοποίητον κατάστασή του δεν ημπορούσε να αντιμετωπίσει το δυναμικόν ορισμένων ιδεών, εξ ου και η υποχώρησή του στην “Καθολικήν παραδοσιαρχίαν”.»

Εδώ θα ημπορούσαν επίσης να κατονομασθούν πολλοί … θεοσεβούμενοι και θρησκευόμενοι άνθρωποι (επίσης πιστοί «δημοκράτες»), που ελειτούργησαν ως διαστροφείς της αληθείας περί την Παράδοση και την παραδοσιοκρατία, αλλά προς το παρόν επισημαίνω μόνον έναν : Ο ισλαμόφιλος (!) Ιταλός κοινωνιολόγος, θεολόγος, δημοσιογράφος, συγγραφεύς και θεατρικός κριτικός Φρανκ Τζούλιαν Τζέλι (Frank Julian Gelli), χειροτονηθείς ως Αγγλικανός ιερεύς το 1986 [1989-1991 ιερεύς της βρετανικής πρεσβείας στην Άγκυραν, πνευματικός της πριγκηπίσσης της Ουαλίας Νταϊάνας έως του θανάτου της και κατόπιν εφημέριος στο Κένσιγκτον έως το 1999 ] έγραψεν ένα βιβλίον με τίτλον «Ο Σούφι της Ρώμης» (2012), στο οποίον συμπεριέλαβεν προδήλως  ψευδείς ισχυρισμούς ότι τάχα ο Έβολα είχεν εξισλαμισθεί κρυφίως ! Ενδεχομένως σε ένα μελλοντικόν άρθρον θα ασχοληθούμε λεπτομερώς και με τα ψεύδη του Τζέλι και των ομοίων του, αλλά και με την θέση του ως πράκτορος της μουσουλμανικής ανατροπής.

Από την Παραδοσιοκρατικήν σκοπιάν πάσα επαφή και συνύπαρξη με ασαφή ιδεολογικοπολιτικά δόγματα και συγκεχυμένες κοσμοθεωρητικές επιρροές εγείρει επιφυλάξεις ακόμη και για τους σπουδαιοτέρους  στοχαστές των ημερών μας, όπως επί παραδείγματι ο αξιοθαύμαστος, πολυμαθέστατος και πολυγραφότατος  Ρώσος ευρασιανιστής και πατριώτης λόγιος, συγγραφεύς και πολιτικός ακτιβιστής Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς Ντούγκιν, με τον κύκλον των αφοσιωμένων του οπαδών ! (Ο Ντούγκιν συνέγραψε περίπου τέσσαρες δεκάδες βιβλίων και εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες άρθρων). Με δεδομένον τα ενδοπαραταξιακά τεκταινόμενα στον παρ΄ημίν ευρύτερον «Εθνικιστικόν Χώρον», (όπου οι δυσώδεις συκοφαντίες, οι δόλιες χολερικές επικρίσεις, οι μικροπολιτικές κακοήθειες και η αυξομειουμένη αχαλίνωτος μεταπολιτευτική «χαφιεδολογία», υπερβαίνουν ανέτως και τον οχετόν ύβρεων    των ιδεολογικοπολιτικών μας καθεστωτικών εχθρών,  συνιστώσες μιαν ατέρμονα πλημμυρίδαν), δεν αιφνιδιαζόμεθα από όμοια διεθνή δρώμενα, αλλά διαπιστώνουμε με θλίψη πόσον η πραγματολογική σύγχυση και ο κακόβουλος υποκειμενισμός, συνδυαζόμενα με ποικίλα  ψυχοδιανοητικά ελείμματα, λειτουργούν μάλλον προς όφελος των Διεθνών Επικυριάρχων και των κατά χώραν Καθεστωτικών τους Αντιπροσώπων :  Ο σφόδρα αντικομμουνιστής Ρουμάνος Λουτσίαν Βολσάν (Lucian Vâlsan) έχει πραγματοποιήσει μιαν μεγάλην κριτικήν  αναφοράν στον Ντούγκιν και στον φερ΄ειπείν «Ντουγκινισμόν», στο από εννεαετίας λεπτομερές βίντεό του (στον διαδικτυακόν δίαυλον «Εναλλακτική Ελευθερίας» – «Freedom Alternative»),  με τίτλον : «Τι είναι ο Ντουγκινισμός και γιατί έχει σημασίαν». [Ο Βολσάν αυτοπροδιοριζόμενος ως «φιλελεύθερος–συντηρητικός», είναι οκτάγλωσσος πολιτικός αναλυτής, ραδιοσχολιαστής και επιχειρηματίας, αρθρογράφος των δικτύων «Solib.ro» (Ρουμανία), «Dispatch International» (Σουηδία) και «A Voice for Men», (ΗΠΑ -ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος ιστότοπος του κινήματος για τα δικαιώματα των ανδρών).] Στο εν λόγω πόνημά του ο Βολσάν έχει καταγγείλει την άποψη του Ντούγκιν περί εθνικομπολσεβικισμού ως απομάκρυνση από τις «αξίες της Ευρώπης», καθώς και τον ρωσοκεντρικόν του αυτοκρατορισμόν ως εκτροπήν της εθνικιστικής ιδέας του έθνους – κράτους και της Παραδόσεως. Μάλιστα, εις ότι αφορά στην δραστηριότητα του  Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς στην πατρίδα μας, ο Βολσάν αναφέρει  χαρακτηριστικώς :  

«Στην Ελλάδα, επί παραδείγματι, το 2013 Ο Νίκος Κοτζιάς μετέπειτα  Υπουργός Εξωτερικών στο υπουργικόν συμβούλιον της κυβερνήσεως του Αλέξη Τσίπρα προσεκάλεσεν τον Ντούγκιν να δώσει μίαν διάλεξη με τίτλον “Η Διεθνής πολιτική και το ευρασιατικόν όραμα”, στις 12 Απριλίου στο  Πανεπιστήμιον του Πειραιώς,  όπου ο Κοτζιάς κατείχεν θέση καθηγητή Πολιτικών Θεωριών. Σε εκείνην την διάλεξη ο Ντούγκιν προέτεινεν εμμέσως  ότι η Ελλάς, αντί να εγκαταλείψει την ΕΕ και να ενταχθεί με την Ρωσίαν, και την Ευρασιανικήν Ένωση, πρέπει να παραμείνει στην ΕΕ για να προωθήσει το φιλορωσικόν όραμα της διεθνούς πολιτικής. Την ιδίαν ημέραν ο Ντούγκιν επαρουσίασεν την διάλεξή του για τη “Γεωπολιτικήν της Ρωσίας” στο Πάντειον Πανεπιστήμιον, μια διάλεξη την οποίαν εφιλοξένησεν ο Κωνσταντίνος  Φίλης Εκτελεστικός Διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου. Ο Ντούγκιν συνηντήθη επίσης με τo μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο, έναν άνδρα που υπήρξεν ανταποκριτής του  Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων στην Μόσχα μεταξύ 1989 και 1999. Αυτή ήταν η περίοδος που ο Ντούγκιν έκανε πάταγον με το Εθνικό – Μπολσεβίκικο κίνημά του. Ο Ντούγκιν πήρε συνέντευξη από τον Κωνσταντακόπουλο και εκείνος του πήρε επίσης συνέντευξη. Ο Ντούγκιν εδημοσίευσεν την συνέντευξή του αυτήν για  τους οπαδούς του και ο Κωνσταντακόπουλος εδημοσίευσεν την συνέντευξή του για τους αριστερούς θαυμαστές του ΣΥΡΙΖΑ. Αμέσως μετά από αυτήν την περιοδείαν στην Ελλάδα ο Αλεξάντρ Ντούγκιν έγραψεν στο Διαδίκτυον, το ακόλουθον απόφθεγμα : “….στην Ελλάδα οι εταίροι μας θα ημπορούσαν τελικώς να είναι αριστεροί από τον ΣΥΡΙΖΑ,  που αρνείται τον ατλαντισμόν, τον φιλελευθερισμόν και την κυριαρχίαν των δυνάμεων της παγκοσμίου οικονομίας. Από όσον ξέρω, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντικαπιταλιστικός και αυτό είναι κρίσιμον για την παγκόσμιον ολιγαρχίαν που έχει θυματοποιήσει την Ελλάδα  και την Κύπρον. Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδιαφέρουσα, λόγω της ακροαριστεράς στάσεώς του απέναντι στο παγκόσμιον σύστημα. Είναι καλόν σημείον ότι τέτοιες, μη κομφορμιστικές, δυνάμεις έχουν εμφανισθεί στο προσκήνιον. Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος γράφει εξαιρετικά άρθρα και την στρατηγική του ανάλυση την ευρίσκω πολύ σωστήν και βαθείαν σε πολλές περιπτώσεις…. για τους σκοπούς του πολιτικού μας έργου, οι οπαδοί της 4^ης Πολιτικής Θεωρίας στην Ελλάδα πρέπει να είναι επαναστάτες μαρξιστές.” !»

Όσον αφορά στην Παράδοση (τι …..δεν είναι αυτή), και στις διάφορες μορφές των ανατρεπτικών και συκοφαντικών της υπονομεύσεων, ιδείτε: Ιουλίου Έβολα, «Το προσωπείον και το πρόσωπον του συγχρόνου πνευματισμού», «Το τόξον  και το ρόπαλον», Κεφάλαιον 19 («Τι είναι “Παράδοση”») και  Ρενέ Γκενόν, «Η βασιλεία της ποσότητος και τα σημεία των Καιρών», Κεφάλαια 29-39.

Συνεχίζεται

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Ο πολυγραφότατος Ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφεύς Τζιανφράνκο ντε Τούρις, γεννηθείς το 1944,  είναι εν ζωή και τυγχάνει Γραμματεύς του «Ιδρύματος Ιούλιος Έβολα». Υπήρξεν εκδότης πολλών από τα έργα του Βαρώνου και πρωτοπόρος  στην «λογοτεχνιαν του φανταστικού» στην πατρίδαν του.  

** Εδώ ο  Έβολα αναφέρεται στην συνέντευξη  που παρεχώρησεν στον Τζιανφράνκο ντε Τούρις ο Πρίμο Σιένα, δημοσιευθείσαν στο τέταρτον τεύχος του μιλανέζικου περιοδικού «Ο Συμφιλιωτής» («Il Conciliatore»), με τίτλον «Ο καθολικός “παραδοσιοκράτης” (11 ερωτήσεις στον Πρίμο Σιένα)» – «Il ‘tradizionalista’ cattolico (11 domande a Primo Siena)», Aπρίλιος 1971, σελίς 174.

[Ο Πρίμο Σιένα (Primo Siena) εγεννήθη στις 20 Νοεμβρίου 1927 στο Σαν Πρόσπερο, στην επαρχία της Μοδένας, από μιαν οικογένεια της επαρχιακής μικροαστικής τάξεως. Του εδόθη το όνομα ενός θείου του, δολοφονηθέντος με ανηλεή ξυλοδαρμόν από μιαν ομάδα Μπολσεβίκων, λόγω των φασιστικών του συμπαθειών. Ο Πρίμο στις 20 Σεπτεμβρίου 1943, προσεχώρησεν στο «Ρεπουμπλικανικόν Σύνδεσμον» («Fascio Repubblicano») της Μοδένας, εγγραφόμενος στις 2 Νοεμβρίου στο, ιδρυθέν στην Βερόνα την 9^ην Σεπτεμβρίου, 1^ον  Τάγμα Βερσαλιέρων “Μουσολίνι”, της «Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας» (Repubblica Sociale Italiana – R.S.I.). Ήταν τότε δεκαέξ ετών. Έφθασεν στην εμπόλεμον ζώνην βορείως της Γκορίτσια την 1^ην  Δεκεμβρίου και συμμετείχεν στις εκεί μάχες μέχρι τις 30 Απριλίου 1945, αγωνιζόμενος εναντίον του 9^ου Σώματος των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων, που ηπείλουν την ανατολικήν Ιταλίαν. Από τις 30 Απριλίου ήταν αιχμάλωτος πολέμου στο περιβόητον στρατόπεδον συγκεντρώσεως – εξοντώσεως (με σταυρώσεις και συνεχείς ερπύσεις στο βραχώδες έδαφος) της Μπορόβνιτσα (νυν Σλοβενία, 20 χιλιόμετρα ΝΑ  της Λουμπιάνα /Λάϊμπαχ) μέχρι τις 30 Οκτωβρίου 1945, οπότε εδραπέτευσεν. Συνήντησεν την οικογένειά του στην Βερόνα, όπου είχεν καταφύγει κρυπτομένη από του παρτιζάνους διώκτες της μετά την «απελευθέρωση», ώστε να διαφύγει από τα περιβόητα «ερυθρά τρίγωνα του θανάτου».

Στις 17 Μαρτίου 1947 ενετάχθη στο εθνικιστικόν «Ιταλικόν Κοινωνικόν Κίνημα», έχων διάφορα πολιτικά καθήκοντα και αμέσως εξεχώρισεν για την απόδοσή  του στον πολιτιστικόν τομέα του Κινήματος, όπου και εκαθιερώθη σε εθνικόν επίπεδον ιδιαιτέρως στον παιδαγωγικόν και διδακτικόν τομέα, συμμετέχων ως επικεφαλής στο τμήμα του Raggruppamento giovanile studenti e lavoratori (προγόνου του θρυλικού «Μετώπου Νεολαίας»). Κατόπιν έγινε επαρχιακός και εθνικός Διευθυντής της «CISNAL-Scuola», Σχολής του Συνδικαλιστικού Μετώπου του Κινήματος. Εξελέγη  δημοτικός σύμβουλος στην Βερόνα κατά τα χρόνια του διαβοήτου «Αντιφασιστικού Συνταγματικού Τόξου» («Arco costituzionale antifascista») – ως φαίνεται ο όρος δεν απετέλεσεν νεολογισμόν του Ευαγγέλου Βενιζέλου στην εποχήν μας-  και της λυσσαλέας αντιεθνικιστικής καταστολής του Καθεστώτος, αξιωθείς την εκτίμηση πολλών από τους πολιτικούς του αντιπάλους και εχθρούς. Υπήρξεν τακτικός συνεργάτης του περιοδικού «Εθνική Αφύπνιση» («Risveglio Nazionale») στο διάστημα 1949-1953. Παραλλήλως, στην περίοδον 1950-1953  διηύθυνεν το περιοδικόν «Εργοτάξιον – Επιθεώρηση κριτικής και πολιτικής κουλτούρας» («Cantiere. Rassegna di critica e cultura politica»). Το 1955 ίδρυσεν και διηύθηνε έως το 1963, το περιοδικόν της καλυτέρας του εκδοτικής πρωτοβουλίας, «Χαρακτήρ. Περιοδικόν γεγονότων και ιδεών» («Carattere. Rivista di fatti e di idee»), στο οποίον τα ηθικά και παιδαγωγικά ζητήματα κατέστησαν  σημαντικότερα των πολιτικών και ιστορικών.Το 1964 απεφοίτησεν από την Παιδαγωγικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου της Πάδοβας. Κατόπιν συμμετείχεν στην λειτουργία του σπουδαίου εντύπου «”Μεταπολιτική” – Περιοδικόν Παραδοσιακών Μελετών»  («“Metapolitica”-Rivista di Studi Tradizionali»). Η αποστασιοποίησή του από την ιδέαν της Παραδόσεως λόγω μεταστροφής προς φιλοκαθολικές θέσεις τον έφερεν σε ηπίως εκφραζομένη κοσμοθεωρητικήν αντίθεση  προς τον Έβολα, έναντι του οποίου υπήρχεν χρέος ευγνωμοσύνης, λόγω της στηρίξεως αυτού στον Σιένα, χρονολογούμενον από τα χρόνια κατά τα οποία ο Σιένα ανήκεν στο Κίνημα Νεολαίας του MSI, γνωστόν και με το όνομα «Υιοί του Ηλίου». Η προϊστορία του αυτή τον διέκρινεν  από άλλους παραδοσιακούς καθολικούς στοχαστές, στους οποίους και το όνομα μόνον αυτό  ήταν εντελώς αντιδημοφιλές,  «όζον παγανισμόν». Ο Σιένα υπήρξεν λάτρης του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα και συνέγραψεν πρώτος το υπέροχον περί αυτού εγχειρίδιον «Λόγοι Μάχης». Ως διευθυντής ιταλικών σχολείων στο εξωτερικόν, ο Σιένα ήταν μεταπολεμικώς ο πρώτος  Ιταλός διευθυντής στην Σομαλία και στην συνέχειαν μετεκόμισεν στην Λατινικήν Αμερική, στο Περού και εν τέλει στην Χιλή το 1978 όπου έζησεν έως τον θάνατό του το 2022. Στα τελευταία έτη της δραστηριότητάς του, ο Σιένα αφιερώθη στην Ιταλικήν Σχολήν του Σαντιάγο, καλύπτων και τον ρόλον του εκπροσώπου της ιταλικής κοινότητος της Χιλής, χωρίς να χάσει ποτέ τους δεσμούς με την μητέρα πατρίδα.]