Μέρος 2
Υπό το σκιαλυτικόν φώς των προαναφερθεισών διαφορετικών προσεγγίσεων και προσωπικοτήτων των αντιπάλων, καταφαίνεται ότι αυτές ήσαν ίσως οι πλέον κρίσιμες εκλογές μετά το τέλος του Β΄ Μεγάλου Πολέμου, διότι οι πολυδύναμες επιπτώσεις τους θα είναι άμεσες, μεσομακροπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες, πάμπολλες και ισχυρότατες.
Είναι απολύτως σαφές ότι ομιλούμε πλέον για τις σημαντικότερες εκλογές στις ΗΠΑ και για τις ΗΠΑ, αλλά και για ολόκληρον τον κόσμον. Αξίζει επί της ουσίας να αναδράμουμε στην ιστορία στο διαβόητον Κραχ του ’29, ακριβώς διότι υπάρχουν όπως και τότε όλα αυτά τα δυναμικά, διαδραστικά δίπολα και όλες οι συμβιβαστικές διαδραστικές αυξομειωτικές αντισταθμίσεις τους («trade-offs» αμερικανιστί) οι οποίες λαμβάνουν χώραν σήμερον. Δηλαδή όντως ο θριαμβευτής νικητης των εκλογών θα οδηγήσει τον πλανήτη ολόκληρον, αμέσως ή εμμέσως, σε ένα «άλλο σύμπαν». Αυτό είναι πασίδηλον, όπως και το ότι εν τέλει υφίστανται δύο μεγάλοι πόλοι της Παγκοσμιοποιήσεως.
Δεν θα ειπούμε αβιάστως ότι ο επανεκλεγείς Πρόεδρος Τραμπ «δεν είναι παγκοσμιοποιητής», υπό την έννοιαν ότι εκ των πραγμάτων είναι ένας άνθρωπος του Συστήματος, παρ΄όλον που λένε ότι … δεν είναι του Συστήματος, δεν έχει σημασίαν πως είναι ένας άνθρωπος με 10 δισεκατομμύρια δολάρια περιουσία και …επίσης ανιχνεύεται σε ταινίες της δεκαετίας του ‘80 να παίζει ως ρολίστας στο «Μόνος στο σπίτι» (την αξέχαστη κωμωδία «Home alone»).
Βεβαίως και είναι άνθρωπος του μεταπολεμικού Συστήματος, αλλά συνάμα εκπροσωπεί άλλον τύπον Παγκοσμιοποιήσεως. Αυτό που λέγεται στις διεθνείς σχέσεις, ότι υπάρχει ένας κόσμος που οδηγείται σε μία κατάσταση «Παγκοσμιοποιήσεως με κινεζικά χαρακτηριστικά», με χαρακτηριστικά εθνοκεντρικού «κομμουνιστικού καπιταλισμού», υπάρχει όντως ή μάλλον συνυπάρχει με την περίπτωση του Προέδρου Τραμπ. Αυτός προσπαθεί να οδηγήσει την Παγκοσμιοποίηση σε έναν παγκοσμιοποιημένο προφανώς κόσμο, αλλά με αμερικανικά χαρακτηριστικά.
Δηλαδή «με τον απλούστερον τρόπον σκέψεως και πράξεως επί παντός ζητήματος» («back to basics»), ώστε ο κόσμος να γυρίσει σε έναν τύπον Παγκοσμιοποιήσεως, όπου όντως θα υπάρχει «εν τοις πράγμασιν» η έννοια του εθνικού κράτους, η έννοια των ατρώτων συνόρων και βεβαίως το μεγάλο κεφάλαιο θα λειτουργεί μεν, αλλά σε κάθε πατρίδα υπό μίαν σημαία. (ο καθείς με τη σημαία του) και όχι ως αντεθνικόν παρασιτικόν βλάστημα διεθνών εκμεταλλευτών και εντοπίων πρακτόρων τους.
Αντιθέτως, αυτό που εξεπροσώπησεν ανενδοιάστως και μαχητικώς η κυρία Χάρις είναι η «κατ΄εξοχήν παγκοσμιοποίηση» των απάτριδων, των καθ΄έξη εθνομηδενιστών, των προαγωγών και υπηρετών του χρηματοπιστωτικού τραπεζικού κατεστημένου, του «χαβιαροφάγου» σοσιαλκομμουνισμού και των τεραστίων πολυεθνικών μερισματούχων του παγκοσμίου πλούτου.
Άρα λοιπόν ευρισκόμεθα ενώπιον δύο ειδών Παγκοσμιοποιήσεως, χωρίς να δυνάμεθα να δηλώσουμε σαφώς πως η μία είναι «πατρίς και οικογένεια» δίχως τίποτα άλλο και η άλλη είναι η πλήρης απροκάλυπτος ανεθνική Παγκοσμιοποίηση. Δεδομένων δύο ειδών Παγκοσμιοποιήσεως ο Τραμπ προσπαθεί να κάνει την Παγκοσμιοποίηση αυτό που ήταν αρχικώς [διότι να μην αυταπατώμεθα η Παγκοσμιοποίηση ήλθεν μαζί με την αμερικανική Μεγάλη Δύναμη, την Υπερδύναμη των ΗΠΑ, στην «μονοπολική στιγμή» της («unipolar moment»)]. Αυτός είναι περίπου ο τύπος της Παγκοσμιοποιήσεως που ανεκοίνωσεν ο Μπους ο Πρεσβύτερος στην φάση όπου η Σοβιετική Ένωση παρέπαιεν. Αυτή η Παγκοσμιοποίηση … εχάθη στον δρόμο.
Προφανώς στην Παγκοσμιοποίηση και πριν εξελιχθεί στο νυν φρενήρες διεθνοποιημένο μοντέλο ήδη εξεδηλώθησαν και πολυεπίπεδα «ενοχλητικά» ή «προβληματικά» χαρακτηριστικά παραφερνάλια, όπως οι προστατευτικοί δασμοί των παγκοσμίων συναλλαγών που λειτουργούν ως «εμπορικοί πόλεμοι» μεταξύ κρατών, χαρακτηριστικά τα οποία όντως είχαμε να ιδούμε πριν εμφανισθούν οι πραγματικές συγκρούσεις των Μεγάλων Δυνάμεων. Συνεπώς για να επαναφέρει ο νικητής Τραμπ το διεθνές δρώμενο στο προηγούμενο μοντέλο, πρέπει κάπως να σταματήσει το σημερινό και να το «μετατρέψει» πάλι στο πρότερον.
Άρα για να επιτύχει το δυναμικόν σύνθημά του «MAGA – Make America Great Again» πρέπει πρώτον να επαναβιομηχανοποιήσει κάπως την Αμερική του. Δεύτερον πρέπει να ημπορεί να οδηγήσει de facto την οικονομική κατάσταση σε ευθηνότερο δολλάριο, διότι παρ’ όλον που δηλώνει διάφορα σαγηνευτικά και αφηρημένα οικονομικά μελλούμενα, πρέπει το αποθεματικόν της αμερικανικής οικονομίας να κρατηθεί επαρκές. Εκτός όμως τούτου θα πρέπει επιπλέον να προσπαθήσει κάπως να αλλάξει την … ρότα του κομπορρήμονος Τιτανικού των ΗΠΑ.
Κατά συνέπειαν ο προστατευτισμός τον οποίον αναφέρει επανειλημμένως ο Τραμπ, είναι προφανώς «δασμός αντί δασμού» (το οποίον έχει κυριολεκτικώς αναφέρει) κατά το «οφθαλμός αντί οφθαλμού», προς τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ. Αυτός είναι ένας τρόπος, όπως τον αντιλαμβάνεται, γιά να επανέλθει η αμερικανική ισχύς, να «αναστυλώσει» την Αμερική, ώστε αυτή να ισορροπήσει στην ρέουσα παγκόσμιο κατάσταση ισχύος. Άρα λοιπόν όντως υφίστανται δύο τάσεις Παγκοσμιοποιήσεως, στις οποίες προφανέστατα εμπεριέχονται όλα τα αντιθετικά δίπολα που προανεφέρθησαν. Όλα αυτά τα οποία επί της ουσίας σχετίζονται με την πατρίδα ή τους απάτριδες, με τον εθνικόν πολιτισμόν ή τον εξαθλιωμένον αντεθνικόν καταναλωτικόν μαζάνθρωπο…κλπ «ων ουκ έστι αριθμός», οπότε για τούτο η διεξαχθείσα υπερατλαντική εκλογική μάχη που παρηκολουθήσαμεν ήταν όντως η «Μητέρα όλων των μαχών».
Εν πάση δε περιπτώσει αυτή η διαπίστωση δεν αφορά σε έναν εντυπωσιασμόν τίτλου, είναι η πραγματικότης, συνέβη όντως. Αυτή ήταν η αναίμακτος πολιτική «Μητέρα των μαχών», καθώς το δρώμενον θα συνεχίσει εκπτυσσόμενον : Ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος αφού ενίκησεν ο Τραμπ. Τώρα πλέον οι αντίθετες δυνάμεις οι οποίες υπάρχουν αυτήν την στιγμήν και προσπαθούν να ελέγξουν το παγκόσμιον γίγνεσθαι και να διαχυθούν νικηφόρες στον πλανήτη, δεν θα έχουν καμίαν παύση. Δεν πρέπει για κανέναν λόγο να λησμονούμε ότι μετά την Χάρις πιθανόν να έρχεται η κυρία Ομπάμα ή η ανάλογος «κυρία Ομπάμα», ως η «προαγωγός» και πρωταθλήτρια της Woke Agenda.
Ημπορεί λοιπόν να ιδούμε ένα «τσουνάμι υπονομεύσεως και ανατροπής» προς αυτήν την κατεύθυνση, το οποίον βεβαίως δεν θα ημπορεί να αλλάξει αυτήν την νέα σωτήριο κατεύθυνση τουλάχιστον στο προβλεπτόν μέλλον, άρα η νίκη Τραμπ είναι όντως σημαντικοτάτη και βεβαίως έχουμε χρέος να διερευνήσουμε και συγκεκριμένες πιθανές απότοκες πτυχές της όπως η εξωτερική πολιτική.
Πράγματι η περίπτωση του Τραμπ αντιπροσωπεύει μίαν άλλη εκδοχή της Παγκοσμιοποιήσεως και μάλιστα αυτό το οποίον έχει συμβεί με αυτήν την πρόσφατον σύγκρουση, αφορά χαρακτηριστικώς σε μίαν ελίτ η οποία παραμερίζεται και σε μίαν ελίτ η οποία έρχεται, όμως η προηγουμένη δεν ημπορεί να δεχθεί ότι θα αντικατασταθεί από μίαν άλλη. Το επικείμενο δρώμενον θα είναι (επί πλέον) και πολύμορφος πόλεμος των εξουσιαστικών elites.
Επίσης ένα άλλο στοιχείον είναι ότι, η νυν Παγκοσμιοποίηση επιδεικνύει κάποια σημεία υποχωρήσεώς της, αλλά υποχωρήσεως υπό την έννοιαν ότι έχουμε πλέον μεταβεί σε μίαν «περιφερειοποίηση» της δράσεώς της και κυρίως κινούμεθα προς μιαν αναζωογόνηση και επιστροφήν του έθνους – κράτους στις ΗΠΑ, τουλάχιστον σε βασικούς τομείς. Βλέπουμε επί παραδείγματι πως η παραγωγή σε κρίσιμα πεδία και ζητήματα επιστρέφει στις ΗΠΑ, όπως σε θέματα που αφορούν στα φάρμακα, σε θέματα που αφορούν στην ενέργεια και σε άλλης κομβικής σημασίας ζητήματα. Αυτό το είδαμε κυρίως από το 2020 και ένθεν, λόγω της οικονομικής υπεραναπτύξεως και εκδηλωθείσης «ηπίας» αντιπαλότητος από την Κίνα. Άρα λοιπόν υπάρχει ήδη μία ενεργός διαδικασία, αντίστροφος προς την έως τούδε, η οποία είναι αρκούντως στοχευμένη.
Ένα δεύτερον σημείον είναι ότι αυτό το οποίον αντιπροσωπεύει πολιτικοοικονομικώς ο Τραμπ είναι ένας ιδιότυπος «φιλελεύθερος εθνικισμός», ο οποίος ενέχει και αυτός αρκετές πτυχές παγκοσμιοποιμένης οικονομίας και παγκοσμιοποιμένης πολιτικής, αλλά σε μίαν άλλη μορφήν, όπου ακριβώς το πολύ σημαντικόν είναι το «τοπικόν» («regional») ή και «χωρικόν» («territorial») στοιχείον των διεθνών σχέσεων, συνεπώς θα είναι άλλη η επιδιωκομένη ιδιάζουσα μορφή Παγκοσμιοποιήσεως.
Και αυτή βεβαίως δημιουργεί «στρατόπεδα», δηλαδή δημιουργεί μεγάλες συσσωματώσεις οι οποίες θα συνιστούν ένα σύστημα προσομοιάζον πάρα πολύ στην κατάσταση την οποίαν έχουμε τώρα. Θα είναι άραγε διπολικός ο επερχόμενος νέος κόσμος, θα είναι πολυπολικός ή μήπως θα είναι διπολικός με υβριδικά χαρακτηριστικά ; Eν πάση περιπτώσει, ομιλούντες πρωτίστως με ρεαλισμόν, κατ΄ αρχάς αναφερόμεθα στον νυν έχοντα διπολικόν κόσμον, περιέχοντα όμως αναδυόμενες δυνάμεις οι οποίες δημιουργούν ιδικές τους σφαίρες επιρροής ή προσπαθούν να δημιουργήσουν και να λειτουργήσουν ανεξάρτητες. Συνεπώς λίαν συντόμως θα υπάρξει τουλάχιστον ένας «υβριδικός διπολισμός».
Έτσι, καθώς θα λειτουργήσει ένα τέτοιο Σύστημα σε πολιτικόν επίπεδον, οικονομικώς θα υπάρξουν προφανέστατα συναφείς κινήσεις. Είναι φύσει αδύνατον να επιστρέψουμε μεν προς τα οπίσω, στα παρελθόντα «καλώς κείμενα», αλλά λόγω της τεχνολογίας αυτά τα στρατόπεδα να είναι απολύτως «στεγανά». Δεν ημπορεί να γίνει αυτό και σε τελικήν ανάλυση κανείς δεν θα ήθελε να γίνει, όμως έτσι θα καταστεί σαφές ποίος είναι με ποίον και ποίος κινείται με ποίον.
Επί παραδείγματι από την επικειμένη κυβερνητική διαφοροποίηση της αμερικανικής πολιτικής, θα αλλάξουν οι πολυεπίπεδες «άλυσοι εφοδιασμού» και μεταφερθούν. Οι εμπλεκομενοι υπεύθυνοι της εν λόγω υποθέσεως θα επιδιώξουν παντοιοτρόπως αυτό που λέμε «αποκατάσταση – επαναβαφή – αναζωογόνηση» («restore – repaint – revitalize») – των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα τέτοιο δρώμενο με τις αλύσους εφοδιασμού ενέχει γενικώς μιαν εργώδη προσπάθεια: Πώς πρέπει να μεταφερθούν, ποίος πρέπει να ελέγχει τα των πρώτων υλών, που πρέπει να πάμε τα εργοστάσια, πώς ακριβώς θα ολοκληρωθεί η όλη διαδικασία …. άρα λοιπόν θα οδηγηθούμε σε μίαν άλλου τύπου παγκοσμιοποιημένη κατάσταση η οποία όμως κατά βάση θα είναι μία «περιφερειακή παγκοσμιοποίηση», δηλαδή θα είναι κάτι ωσάν την Ευρωπαϊκήν Ένωση.
Συνεπώς θα δημιουργηθούν «στρατόπεδα» συμφερόντων, πολιτικοϊδεολογικών απόψεων και κοσμοθεωριών. Άρα λοιπόν, καθώς εξελέγη ο Τραμπ, προφανέστατα οι ποικιλοτρόπως εμπλεκόμενοι πρέπει να συνομιλήσουν με τον Τραμπ και δη ηπίως. Οι Δημοκρατικοί όμως επιθυμούν σφόδρα να εμπλακούν περισσότερον με την Ρωσία με κάποιον τρόπο, οπότε ευλόγως η Ρωσία θα κινηθεί περισσότερον εγγύτερον προς την Κίνα.
Δηλαδή το Σύστημα θα καταστεί «διπολικότερον», οπότε τα «φερ΄ειπείν» στρατόπεδα θα καταστούν περισσότερον εμφανή και θα διαφέρει σαφώς ο «από δω» με τον «από εκεί». Ασφαλώς με τον Πρόεδρον Τραμπ θα υπάρξουν διάφορα νεοπαγή στρατόπεδα με σχέσεις διασυνδέσεων τύπου Ευρώπης του 19ου αιώνος, Ευρώπης του μεγάλου Μπίσμαρκ, δηλαδή με διάφορες διμερείς συμμαχίες, με κάποιους ιδιαιτέρους διεθνικούς συνδυασμούς, αλλά και με συνεργατικά εθνικά «τρίγωνα».
