ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

Η πολιτική εκφράζεται με ιδεολογίες βασιζόμενες σε εδαφικήν βάση, αλλά όταν μια ιδεολογία απομακρύνεται από μιαν γεωγραφικήν τοποθεσίαν για να καταστεί  μια καθολική και γενικευμένη ιδεολογία υπερβαίνουσα τα εθνικά σύνορα, καθίσταται πλέον «μεσσιανική» και οι ηγέτες της γίνονται «είδωλα» μιας νέας θρησκευτικομόρφου κοσμοθεωρίας. Σκεφθείτε ως τυπικόν πράδειγμα αυτής της διεργασίας τον Αργεντινόν ιατρό, κομμουνιστή Μαρξιστή-Λενινιστή επαναστάτη Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Η πολιτιστική μετατόπιση από μιαν εθνικήν ταυτότητα σε μιαν άλλην ταυτότητα, βασιζομένη σε μια συνειδησιακή κατάσταση (στην πραγματικότητα ακόμη και σε μια κατάληψη-αλλοίωση της συνειδήσεως από φαντικήκαι ανορθολογική πίστη) εκφράζει την μετάβαση από την πολιτικήν στην Μεταπολιτικήν. Ένα Κίνημα τέτοιου είδους σημασιοδοτεί και την μετατόπιση της ατομικής ταυτότητος από τα εδαφικώς καθορισμένα έθνη-κράτη σε νοητικές πολιτικές. Το «Ισλαμικόν Κράτος», η «Αλ Κάιντα» και η «Μπόκο Χαράμ» (ή «Βιλαγιάτ Γκαρμπ Ιφρικία» – «Επαρχία Δυτικής Αφρικής»)  αποτελούν  σύγχρονα παραδείγματα.

Το «Ισλαμικόν Κράτος της Συρίας και του Λεβάντε», η «Αλ Κάιντα» και η «Μπόκο Χαράμ» είναι σύγχρονες μορφές αρνητικής περιοχικής «Πλανητοποιήσεως» (δηλαδή οικοδομήσεως μιας ιδιοτύπου βιωσίμου ανθρωπίνης κοινωνίας και συνάμα συμβιώσεως μεταξύ ανθρωπότητος και Γης), μορφώματα που εχρησιμοποίησαν αριστοτεχνικώς το Διαδίκτυον για να προσελκύσουν οπαδούς. Βεβαίως πλην των θρησκευτικοπολιτικών ισλαμικών κινημέτων και άλλες μορφές υπερεθνικής δραστηριότητος, όπως η επιστήμη, είναι επίσης εκ φύσεως νοητικές πολιτικές. Στο εγγύς και μεσομακροπρόθεσμο μέλλον θα αναδυθούν αναμφιβόλως νέες μορφές συλλογικής οργανώσεως καθώς θα εμφανισθούν νέοι παγκόσμιοι θεσμοί για να αντιμετωπίσουν την κρίση του φθίνονττος βιομηχανικού πολιτισμού και την ενδεχομένη κλιματική κατάρρευση.  

Τα έθνη θα καθίστανται ολοέν και περισσότερον όπως τα οργανίδια εντός του κυττάρου. Το σημερινός μας πλανητικόν σύστημα δορυφόρων επικοινωνίας που υποστηρίζουν τα νέα μας μέσα κοινωνικής δικτυώσεως έχει αντικαταστήσει αυτό που στο παρελθόν ήσαν τα έντυπα μέσα και οι σιδηρόδρομοι για την διάδοση του νεωτερισμού. Οφείλουμε λοιπόν να συνεχίσουμε την εξερεύνηση και μελέτη του εξελισσομένου νέου κόσμου.

Ποίον όμως ρόλον θα έχει σε αυτό το δρωμενο πλανητικής κλίμακος ο λίαν πρόσφατος νικητής των αμερικανικών εκλογών Πρόεδρος Νόναλντ Τραμπ ; Όταν ο πολίτης μιας χώρα, εν προκειμένω, των ΗΠΑ, βιώνει μιαν δυσφορικήν  πραγματικότητα, όταν αισθάνεται πανταχόθεν απειλούμενος, όταν αποστερείται συτηματικώς πάσης ελπίδος και προοπτικής, αντιλαμβανόμενος συνάμα πως η καλοπροαίρτος ανοχή του εκλαμβάνεται από τους κρατούντες ως αποδοχή των ψευδών τους ή αδυναμία οισαδήποτε αντιδράσεως κατά των δολίων οργανωμένων εθνοαποδομητικών μειοψηφιών, τότε δικάιως και ευλόγως οδηγείται σε μιαν επιλογή του Πολιτικού Ηγέτη του ικανού να δράσει ως παράγων καθάρσεως και  επαναφοράς των πραγμάτων σε υγιείς παραδοσιακές βάσεις. Τότε ο μέσος πολίτης δίδει εμφατικώς την ανυποχώρητον απάντηση του. Αυτό έπραξεν η μείζων πλειονότης των Αμερικανών και επανέφερεν το Ντόναλντ Τραμπ στην Προεδρία.

Γενικώς οι λαϊκιστές ηγέτες παρουσιάζονται ενεργώς ως οι φωνές του λαού και επικαλούνται το αίσθημα της αγανακτήσεως και του φθόνου για τους πλουσίους. Εδώ, αναδιφούντες την πολιτικήν ιστορίαν των ΗΠΑ σκεπτόμεθα αυτομάτως τον εν πολλοίς άγνωστον στην Ευρώπη, Αμερικανόν «αριστερό Δημοκρατικό», υπερπατριώτη και λαϊκιστή γερουσιαστή Χιούι Πηρς Λονγκ τον νεώτερον, μεγάλον εχθρόν του Φραγκλίνου Ντελάνο Ρούζβελτ – FDR και εχθρόν του βαθέως πλουτοκρατικού κράτους, ο οποίος εκατηγορήθη ως «φασίστας» και εδολοφονήθη. Ο Ντόναλντ Τραμπ αντιπροσωπεύει ένα νέον είδος πολιτιστικής αναδύσεως. Είναι μεν ένας δισεκατομμυριούχος με έδραν του την Νέαν Υόρκη, αλλά ταυτοχρόνως παρουσιάζεται ως ο ανεπιτήδευτος απλός άνθρωπος της τεραστίας αμερικανικής ενδοχώρας που «ερωτεύεται» τις απλοϊκές λύσεις. Μεξικανοί, Μουσουλμάνοι και σεξουαλικώς δραστήριες γυναίκες έγιναν ενίοτε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του ή και αντικείμενα αστεϊσμών έως χλευασμού.

Ο Τραμπ αντιπροσωπεύει την νέα αμερικανική «πολιτιστική γοητεία» με τους αρσενικούς νικητές αθλητές, η οποία έχει δημιουργηθεί επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες από την τηλεόραση ως αντιστάθμιση της προϊούσης διαλύσεως των φυσικών και κοινωνικών προτύπων :  Με την κατά συρροήν και επανάληψη  ψευδή και δολία υπόσχεση της ισότητος και της δικαιοσύνης, καθώς και με την διαρκή επίκληση της αναγκαίας προοδευτικότητος και του εκσυγχρονισμού εφθάσαμε σε σημεία απολύτου γελοιότητος και αηδίας. Είδαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες (στο μεγαλύτερον αθλητικόν γεγονός της υφηλίου), άνδρες να συμμετέχουν σε … γυναικεία αθλήματα, είδαμε  την λυσαλέαν απόρριψη του θεσμού της οικογενείας και την γελιοποιητικήν περιφρόνηση της πολυγονίας.

Είδαμε την φρικώδη άρνηση του φύλου από παραπλανηθέντες ανηλίκους, είδαμε γάμους ομοφυλοφίλων και τεκνοθεσίες, είδαμε έως και «ουδέτερες» τουαλέτες «μη ανδρών – μη γυναικών» (; !).  Είδαμε τον καλώς οργανωμένον παγιωθέντα μυκτηρισμόν, εκφοβισμόν και προπηλακισμόν με άμεσον ή λεκτική βία (με τις τυποποιημένες εκφράσεις των κοινωνικών ψευδοεπαναστατών : ψεύτης, ομοφοβικός, πληρωμένος, ρατσιστής, φασίστας), ώστε ουδεμία αντίθετος άποψη να υπάρξει. Επαγιώθησαν και εσυστηματοποιήθησαν απαξιωτικές και ακυρωτικές πρακτικές σε επίπεδον κοινωνικού διασυρμού για οιονδήποτε φορέα άλλης οπτικής και απόψεως, με εκφοβισμούς από τα καλώς αμειβόμενα καθεστωτικά μειράκια και τον ποικιλώνυμον όχλον της woke αφυπνίσεως. Τέλος κατέστημεν μάρτυρες του πολυμόρφου μίσους των υποτιθέμενων θυμάτων των προκαταλήψεων και των διακρίσεων, μίσους παρηλλαγμένου με αιτήματα δικαιωμάτων και επιπλέον προνομίων, ιδίως  για την άμεσο αποκατάσταση των ψευδώς και αδίκως φερομένων ως ρατσιστικών ανισοτήτων.

Δυστυχώς στις  τέως κοσμοκράτειρες ΗΠΑ, στην «γην των γενναίων»,  η σύγχρονος πολιτική είναι απλώς ένα ακόμη «Super Bowl» (Σούπερ Μπόουλ), δηλαδή ο σημαντικότερος και δημοφιλέστερος ετήσιος αγών του αμερικανικού ποδοσφαίρου, ο οποίος διενεργείται μεταξύ «α – κυριάρχων» αρσενικών. Το Σούπερ Μπόουλ είναι πρώτο σε τηλεθέαση κάθε χρόνο στις ΗΠΑ και δεύτερον οπίσω από τον τελικό του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ σε ετήσια αθλητικά γεγονότα παγκοσμίως.

Βεβαίως η τηλεόραση (ιδίως η αμερικανική) είναι ένα μέσον που επωφελείται από τις επιθετικές διαφημίσεις, από τα «δήγματα ήχου» («δαγκωνιές ήχου» – βραχείες μαγνητοσκοπημένες δηλώσεις ή συνθήματα, που προβάλλονται στην τηλεόραση, ιδίως συστάδην προς δελτία ειδήσεων) και από την πόλωση στα φωνητικά παιγνίδια, αντί από την μοναχικήν ανάγνωση και τον ειλικρινή προβληματισμόν.

Εντός αυτού του βιωματικού κοινωνικού πλαισίου, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι αυτό που θα ήθελε να είναι ο μέσος φιλότιμος λευκός Αμερικανός της εργατικής τάξεως (ο περιβόητος «Joe Six Pack»). Η νεοπλουτικής αισθητικής  σουίτα διαμονής ενός μεγάλου στοιχηματία παίκτη στο Λας Βέγκας (ενός «Las Vegas High Roller»), αναπαράγεται πληρέστατα στις διαδικτυακές φωτογραφίες του ρετιρέ διαμερίσματός του Τραμπ. Δηλαδή διαθέτει ακριβώς το ύφος, το στυλ κατοικίας που θα επέλεγε ένας επί πολλά έτη στερημένος και ταλαίπωρος «Joe Six Pack» …. εάν  εκέρδιζε την λοταρία «Powerball» (το λίαν πλουσιοπάροχο αμερικανικό παίγνιο λοταρίας που προσφέρεται σε 45 πολιτείες, στην Περιφέρεια της Κολούμπια, στο Πουέρτο Ρίκο και στις Παρθένες Νήσους των ΗΠΑ !)

Στο ιδιότυπον … συνοικέσιον των εταιρικών ελίτ και της μαζικής αισθητικής ευτελείας, η ιδιότυπος σφραγίς του Τραμπικού Ρεπουμπλικανισμού, υπενθυμίζει αρκούντως την ένωση των εταιρειών I.G. Farben (I. G. Farbenindustrie AG) και Siemens με τις «εθνικοποιημένες» λαϊκές  μάζες των εθνικοσοσιαλιστών στην Γερμανία της δεκαετίας του 1930. Τότε είχαμε την εύλογον και δικαίαν δυσαρέσκεια των Γερμανών Εθνικιστών για την κατάφωρον αντιγερμανική Συνθήκη των Βερσαλλιών, και τώρα έχουμε την δυσαρέσκεια των Αμερικανών Εθνικιστών για την νέα πολυπολιτισμικήν Αμερική, στην οποίαν οι περιθωριοποιημένοι και θυμωμένοι λευκοί, άνδρες και γυναίκες, της εργατικής τάξεως αισθάνονται ωσάν … εξωγήινοι στη χώρα τους. Όταν ο Τραμπ λέγει «Κάνε την Αμερική πάλι μεγάλη», οι υποστηρικτές του αντιλαμβάνονται πως το σύνθημα είναι μία κωδικοποιημένη υποσυνείδητη απόδοση για το «Κάνε την Αμερική πάλι λευκή».

Η ατάλαντος κυρία Χάρις εκτός από του επικοινωνιακού χαρίσματος στερείται πλήρως κάθε πραγματικής κοινωνικής έλξεως, όπως κατεδείχθη επανειλημμένως από ποικίλα στιμιότυπα συγκεντρώσεων και ομιλιών της κατά την προεκλογικήν περίοδον. Οι μόλις διεκπεραιωθείσες εκλογές είναι ένα εξαιρετικόν παράδειγμα «πολιτιστικής ανακτήσεως και επαναφοράς» κατά τον σπουδαίο Καναδό φιλόσοφο και θεωρητικό των μέσων ενημερώσεως Χέρμπερτ Μάρσαλ ΜακΛούαν ¹ (Herbert Marshall McLuhan, 1911-1980). «Πολιτιστικής ανακτήσεως και επαναφοράς» της δεκαετίας του ’30, αφ΄ενός με την επανάληψη του παρασοσιαλισμού της «Νέας Συμφωνίας» (του «New Deal») του FDR (μιαν σειρά οικονομικών μέτρων που εθεσπίσθησαν στις ΗΠΑ, μεταξύ 1933 και 1938, μέσω προεδρικών διαταγμάτων και νόμων ψηφισμένων κατά την διάρκειαν της προεδρίας του, ως απάντηση στην ανθρωποκτόνο «Μεγάλη Ύφεση» του 1929) από τους «Δημοκρατικούς» της Χάρις και αφ΄ετέρου με την επανάληψη του λαϊκιστικού, φιλολαϊκού και πατριωτικού εθνικισμού του Μουσολίνι από τον Ντόναλντ Τραμπ.

Ο ΜακΛούαν έλεγεν εμφατικώς : «Το μέσον είναι το μήνυμα !» Επ΄αυτού πρέπει να ενθυμούμεθα ότι στην δεκαετίαν του 1930, το «θερμόν μέσον» ραδιόφωνο μετέτρεψεν μεγαλοαστούς πολιτικούς όπως ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούζβελτ-FDR και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ σε πολιτικούς σωτήρες  των λαών τους και πολιτιστικούς προστάτες των χωρών τους, ενώ η τηλεόραση μετεμόρφωσε τις προεδρικές εκλογές του 1960  με τις 4 τηλεοπτικές «μονομαχίες» μεταξύ του νικητή Τζων Κένεντυ και του τλεοπτικώς υστερήσαντος αντιπάλου του Ρίτσαρντ Νίξον. Έτσι, τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως και το Διαδίκτυο μετεμόρφωσαν με τις  ακατάπαυστες πληροφορικές εκστρατείες ενημερώσεως αυτές τις εκλογές του 2024, παρά το ότι ευρίσκοντο υπο καθεστωτικήν πολιορκία.

Το Ρεπουμπλικανικόν Κόμμα ήλθεν ευλόγως στους κόλπους του Ντόναλντ Τραμπ επειδή προ αυτού δεν είχε καμίαν συμπαγή πνευματική φιλοσοφία διακυβερνήσεως. Απλώς είχεν ένα σωρόν αρνήσεις των ιδεών των άλλων ανθρώπων, ανάμεικτον με μιαν διαχείριση εταιρικού τύπου. Δεν ημπορείς όμως να διευθύνεις ένα σύνθετον, πολυπολιτισμικόν, έθνος-κράτος κάτοχον πυρηνικών όπλων, απλώς με την δικαία ενριζωμένη αίσθηση και πίστη ότι η ανεύθυνη δικαιωματιστική κυβέρνηση είναι κακή. Συνεπώς όσον ολιγότερα στοιχεία έχουμε από αυτήν την κυβέρνηση, τόσον καλύτερον θα είμεθα. Έτσι, το Ρεπουμπλικανικόν Κόμμα, (ον ενάντιον στις φιλοσοφίες της ελευθεριακής φιλελευθέρου διακυβερνήσεως, της κλιματικής επιστήμης και της εξελίξεως  ειδικότερον, αλλά και της επιστήμης γενικότερον), αφέθη απροστάτευτον χωρίς καμίαν πνευματικήν ανοσία, οπότε η ισχυρά ιδεολογική «μόλυνση» του νατιβισμού και ο φρενήρης θυμός των λευκών ανδρών το κατέλαβεν ολοσχερώς.

Τα νατιβιστικά κινήματα προκύπτουν στην επιφάνειαν της πολιτικής ζωής όταν ο «λαβύρινθος» των ποικίλων πολιτικών και κοινωνικών διαδρόμων και ατραπών σε έναν πολιτισμόν καθίσταται ανυποφόρως συγκεχυμένος και ασυνάρτητος.Αυτή η σύγχυση και η ασυνέπεια εμφανίζεται συχνάκις  όταν ένας πολιτισμός μετατοπίζεται από την μια κοσμοθεωρία στην άλλη. Ο «Χωρός των Φαντασμάτων» («Νανισάανα») των Ινδιάνων Παγιούτ στις ΗΠΑ (1890) και η «Εξέγερση των Πυγμάχων» στην Κίνα (1899-1901) είναι κλασικά παραδείγματα. Σε επιτυχημένους πολιτισμούς, εμφανίζονται διανοούμενοι οι οποίοι βοηθούν την κοσμοθεωρητικήν  μετάβαση, διατυπώνοντες την νέαν διάδοχον κοσμοθεωρίαν. Αυτό συνέβη στην Ευρώπη με την Αναγέννηση και την μεταστροφή της στις κοσμοθεωρίες από τον θρησκευτικό μεσαιωνισμό στον επιστημονικό νεωτερισμόν, από τα ιεραρχικά βασίλεια στα αστικά έθνη-κράτη.

Αλλά ακόμη και στην περίπτωση της Ευρώπης με την Αναγέννηση, την Επιστημονική Επανάσταση και τον Διαφωτισμόν, ενεφανίσθη ο αιματηρός Τριακονταετής Πόλεμος, η δε Αγγλία έπρεπε να διέλθει από έναν εμφύλιον πόλεμο με τον Κρόμγουελ κατά του Στέμματος, ώστε να δημιουργήσει μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αλλά η Αγγλία και οι αμερικανικές αποικίες της συνέχισαν να «σκέπτονται», πρώτον με τον Λοκ και κατόπιν με τον Τζέφερσον. Ωστόσον, ακόμη και μετά την αμερικανικήν, την γαλλικήν και την ιρλανδικήν επανάσταση, την επανάσταση ηκολούθησεν πολυαίμακτος εμφύλιος πόλεμος.

Με τη νέα πόλωση των Ηνωμένων Πολιτειών μεταξύ της πολυπολιτισμικής ψευδοσοσιαλδημοκρατίας της Χάρις και του λευκού νατιβισμού του Τραμπ, οι ΗΠΑ εισήλθαν σε μιαν επικίνδυνο ζώνη πολιτικής πολώσεως, που αναλόγως προς την επιτυχίαν ή αποτυχίαν της κυβερνήσεως Τραμπ ημπορεί να οδηγήσει σε έναν ακήρυκτον  εμφύλιο πόλεμο. Οι Ωκεάνειες Ακτές των ΗΠΑ εκφράζουν μια «διαπλανητικήν» πολυφυλετική και πολυπολιτιστική συνείδηση, αλλά η Ενδοχώρα  [από την Μοντάνα έως το Τέξας, τις Μεσοδυτικές πολιτείες (Ιλινόις, Ιντιάνα, Αϊόβα, Κάνσας, Μίσιγκαν, Μινεσότα, Μιζούρι, Νεμπράσκα, Βόρεια Ντακότα, Οχάιο, Νότια Ντακότα και Ουισκόνσιν), καθώς και τον Βαθύ Νότο (Αλαμπάμα, Βιρτζίνια, Τζώρτζια, Λουιζιάνα, Μισισίπι, Νότια Καρολίνα, Βόρεια Καρολίνα, Τέξας και Φλόριντα)] εκφράζει εθνικιστικές αξίες.

Είναι ειρωνικόν, σημείον τύχης και συνάμα ατυχίας, ότι αυτός ο αμερικανικός νατιβισμός εύρεν τον ηγέτη του σε έναν Νεοϋορκέζο αποφασιστικόν δισεκατομμυριούχο, δραστήριον και θαλερόν ηλικιωμένον άνδρα, ο οποίος ευτυχώς δεν δείχνει σημεία εμφανίσεως γεροντικής ανοίας όπως ο προκάτοχός συνομίληκός του Τζό Μπάϊντεν. Το πολιτικώς νέο νατιβιστικόν κίνημα του Τραμπ έχει εμφανισθεί ισχυρόν επειδή υπάρχει πράγματι μείζον πρόβλημα από την καθεστωτική πολυπολιτισμικότητα, που λειτουργεί εναντίον της Λευκής Προτεσταντικής Αμερικής και γενικότερον κατά της Αμερικής των Λευκών.

Είναι λοιπόν καιρός για την Αμερική να σκεφθεί σοβαρώς και επισταμένως, να σκεφθεί την επιστήμη, την κλιματική αλλαγή, την λαθραία και νόμιμο μετανάστευση, αλλά και τις λειτουργικές ιδέες που απαιτούνται για να κυβερνηθεί ένα σύνθετον πολυπολιτισμικόν, τεχνολογικόν έθνος-κράτος, που ζει εντός μιας παγκοσμίου οικονομίας.

Η ελληνική «πόλις» ανεδύθη στην Συνέλευση των σοφών ηλικιωμένων και των ικανών νέων ανδρών, οι οποίοι ημπορούσαν να υπερασπισθούν την Αθήνα με τους σχηματισμούς των δημοκρατικών οπλιτών της ενάντια στις επιθέσεις της Περσικής Αυτοκρατορίας. Ο πόλεμος δεν ήταν πλέον η ατομική ηρωική επίδειξη της πολεμικής αρετής ενός πολεμιστή στην ομηρική του «αριστεία», αλλά μια συλλογική συμμετοχική προσπάθεια των συντρόφων στην «παράταξη» της φάλαγγος.

Η Περσική Αυτοκρατορία ήταν ένα σύστημα διεθνικής επικοινωνίας, ισχυρώς συγκρατούμενο από καλούς δρόμους και ταχείς ίππους με εφίππους αγγελιοφόρους και τακτά στρατιωτικά φυλάκια. Μια αυτοκρατορία, σε αντίθεση με την ελληνική δημοκρατική πόλη, ήταν το έδαφος των υποτελών. Οι περιοχικώς συγκεντρωμένοι πξθυσμοί της ήσαν υπήκοοι και όχι πολίτες. Από την αυγήν των πολιτισμών στην αρχαία Μεσοποταμία, στην Ινδία και στην Κίνα, οι αυτοκρατορίες είχαν ένα εθνοτικό και θρησκευτικό δυαδικό σύστημα ταυτότητος «εμείς» και «αυτοί». Ακόμη και έως  σήμερον, οι Κινέζοι Χαν διατηρούν ένα σύστημα αποκλεισμού των «ξένων διαβόλων» και τηρούν το σύστημα ταυτότητός τους, χρησιμοποιούντες το κομμουνιστικόν κόμμα ως ιερατείον.

Αντιθέτως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εισήγαγεν την ελληνογενή ιδέα του πολίτη, και ο Άγιος Παύλος – Σαούλ, κάτοικος Συρίας ήταν υπερήφανος που ήταν Ρωμαίος πολίτης, εχρησιμοποίησεν δε την υπηκοότητά του ως μέσον για να μετατρέψει ένα τοπικό παλαιστινιακό προφητικόν κίνημα σε καθολική θρησκεία. Η κλασική Ρώμη προσεπάθησε να χρησιμοποιήσει το σαγηνευτικόν αλλ΄αδέξιον σύστημα πολυθεϊσμού της ως αρμόκολλα για την αυτοκρατορικήν ταυτότητα, αλλά η προσπάθεια δεν ήταν επιτυχής, οπότε ο περσικός μανιχαϊσμός, ο μιθραϊσμός, ο γνωστικισμός και ο χριστιανισμός παρέμειναν ελκυστικές εναλλακτικές λύσεις. Πρώτον με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και μετά τον Ιουστινιανό, ο Χριστιανισμός απεδείχθη ένας απλούστερος και αποτελεσματικότερος τρόπος να συγκρατηθεί μια αυτοκρατορία. Ακόμη και μετά την οριστική κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ., ο Χριστιανισμός επέζησε και ανεπτύχθη κατά την διάρκειαν των Σκοτεινών Αιώνων, ο δε Καρλομάγνος εστέφθη Αυτοκράτωρ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Πάπα το 800 μ.Χ.

Αυτό που συμβαίνει σήμερον είναι ότι αυτές οι δύο αρχαίες και αρχετυπικές μορφές αυτοκρατορίας επέστρεψαν και ανταγωνίζονται για την κυριαρχία. Η λεγόμενη «Αμερικανική Αυτοκρατορία» προσεπάθησε να απορροφήσει πολιτισμούς στην πολυπολιτισμική της ταυτότητα. Με το Σχέδιον Μάρσαλ και την μεταπολεμικήν οικονομία του αμερικανικού δολαρίου του Μπρέτον Γουντς, απερρόφησεν για πρώτην φορά την καθημαγμένη Δυτικήν Ευρώπη. Τώρα προσπαθεί να δείξει ότι ο Ισλαμικός Πολιτισμός ημπορεί επίσης να γίνει …. αμερικανικός. Η μουσουλμανική  κοινότης, η «Ούμα» και τα βαρέλια πετρελαίου ημπορούν να συζήσουν ειρηνικώς μέσα σε ένα νέο διηυρυμένο «εμείς».

Αυτή η πολυπολιτισμική Αμερική είναι αυτό που θέλει να εξαλείψει ο Τραμπ με το νατιβιστικόν κίνημά του για επιστροφή στη Λευκή Προτεσταντική Αμερική. Σε αυτό το νατιβιστικόν όραμα, εάν οι μετανάστες έλθουν στην Αμερική, μάλλον θα πρέπει να … φορούν μπλου τζην και αμερικάνικα κολεγιακά φούτερ, ομιλούντες στοιχειωδώς την αγγλική. Παραδόξως, το όραμα του Τραμπ είναι ισόμορφον με το όραμα των Χαν για την αυτοκρατορία και την ταυτότητα, με το οποίον η Κίνα προσπαθεί να αποκλείσει τις εισβολές του Παγκόσμιου Ιστού.

Εάν οι ΗΠΑ ακολουθήσουν το παραισθησιακόν όραμα του … «απελευθερωμένου αισθησθακού» Τζάστιν Τρυντώ για μιαν πολυπολιτισμικήν Βόρειον Αμερική και είναι σε θέση να απορροφήσουν τον Ισλαμικόν Πολιτισμόν, όπως προηγουμένως, στην «παιδικήν» τους ηλικία απερρόφησαν τους Ιρλανδούς και Ιταλούς Καθολικούς και τους Εβραίους της Κεντρικής Ευρώπης, τότε θα αναδυθεί το ρωμαϊκόν πρότυπο της  αυτοκρατορίας και όχι το περσικό. Μάλιστα δε  χάρη στο Διαδίκτυο και στην διαδικτυακήν πολιτικήν την οποίαν ο «αριστερός» Δημοκρατικός ακτιβιστής και λόγιος Μπέρνι Σάντερς εκμεταλλεύεται τόσον επιτυχώς για την συγκέντρωση κεφαλαίων του, η Νοοσφαίρα που διετυπώθη αρχικώς από τον Ρώσο Βερνάντσκι και στη συνέχεια από τον Γάλλο Τεγιάρ ντε Σαρντέν θα αναδειχθεί ως μια παγκόσμιος Νοοπολιτική. (Περί των όρων αυτών και του σημαντικού τους περιεχομένου θα ακολουθήσει εμβόλιμον άρθρον)

Στις μείζονες Δυτικές χώρες που θεωρούνται ανεπτυγμένες, ισχυρές, με καλλιεργημένες κοινωνίες με διαφορετικά συστήματα ταυτότητος, βασιζόμενα στην τάξη και στην γλώσσα, κατά το πλείσον οι άνθρωποι έχουν λησμονήσει την καταγωγή. Όμως οι κοινωνίες των χωρών αυτών παρά την χρηματοκεντρικόν τους «σκελετόν», δεν είναι απλώς και μόνον διαπλεκόμενοι ορθολογικοί παράγοντες οι οποίοι λειτουργούν σε ένα σύστημα αγοράς.

Ιδείτε ένα πρόσφατον τεκμήριον ισχυράς αμφισβητήσεως της μονοδιαστάτου κυριαρχίας χρήματος και συμφέροντος : Παρά την έκβαση της ψηφοφορίας για το Brexit, η Σκωτία δεν εγκατέλειψεν το Ηνωμένο Βασίλειον και οι Σκωτσέζοι δεν ετόλμησαν να απαλλαγούν από την κυριαρχούσα βρετανική μοναρχία. Η μοναρχία αποτελεί μιαν έκφραση αυτού που ο σπουδαίος Γερμανός γλωσσολόγος και φιλόσοφος Χανς Χέρμαν Ρούντολφ Γκέμπσερ (1905-1973) -αλλάξας την υπηκοότητά του ως Ελβετός και το  όνομά του ως Ζαν Γεκμπσέρ- απεκάλει «Μαγικήν δομήν της συνειδήσεως». Εκφράζει ένα σύστημα κυριαρχίας που εκληρονομήσαμεν από τους πιθήκους εξελικτικούς συγγενείς μας, παρά ένα σύστημα αντιπροσωπεύσεως. Υπήρξεν αναντιρρήτως σύστημα πολύ  χρήσιμον για την επιβιωτικήν διατήρηση μιας συλλογής πολέμαρχων και μαζί αντιμαχομένων φυλών, σε ένα υψηλότερο επίπεδο οργάνωσης, αλλά δεν είναι η πλέον κατάλληλος μορφή διακυβερνήσεως για ένα σύγχρονον έθνος-κράτος. Και όμως, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπην οι οποίοι εξακολουθούν να προσκολλώνται σε αυτήν την μορφήν σκέψεως. Ημπορεί να μην πιστεύουν πλέον ότι το άγγιγμα του βασιλέως θεραπεύει την χοιράδωση (την τραχηλική φυματιώδη λεμφαδενίτιδα), αλλά πιστεύουν ότι το πρόσωπον του μονάρχη στο νόμισμά τους το εξασφαλίζει ως καταπιστευματικόν όργανον.

Το μισάνθρωπον, εγωπαθές και βουλιμικόν πνέυμα των Επικυριάρχων και ο τυρανικός ψυχισμός των «δικαιωματιστών» και καταπιεστών ακολούθων τους, κινούνται  στο ίδιο νοοψυχικόν πλαίσιον με τον Μπολσεβικισμόν. Οπότε όταν η κάθε Καμάλα Χάρις στις ΗΠΑ αποκαλεί τον πολιτικόν της αντίπαλον «φασίστα», εν τέλει δεν ευρίσκει ευήκοα ώτα  στους πολυπάθους σώφρονες πολίτες της χώρας. Έτσι αυτοί εστράφησαν  προς  τον Ντόναλντ Τράμπ για να αντιμετωπισθεί με τον αναγκαίον απόλυτον  τρόπον  το απάνθρωπον όραμα της διεφθαρμένης ελίτ, που πιστεύει ότι θα άρχει αιωνώς και νομίζει ότι η ανοχή των υπηκόων δεν έχει όρια.

Οι ηγέτες αναδύονται στο ιστορικόν προσκήνιον με πολυποίκιλες και διαφορετικές μεθόδους, τροχιές, πορείες και επιλογές. Με αντιπαλότητες εθνικές, φυλετικές, ταξικές,.. με ή δίχως θείες επινεύσεις…. Θριαμβεύουν, θνήσκουν, επιτυγχάνουν ή αποτυγχάνουν, κυριαρχούν….δυστυχούν….όμως παρουσιάζονται με νομοτελειακήν συνέπεια.

«Αυτοί θα είναι οι δικαστές του λαού» («Έξοδος»  18, 22)