Στην αρχή, όταν η Δύση ήθελε να διαμελίσει τον οθωμανικό «Μεγάλο Ασθενή» επειδή φοβόταν ότι η Ρωσία μπορεί να κερδίσει το αναδυόμενο ελληνικό κράτος, το πιο ισχυρό από τα εθνικά υποζύγια των οθωμανών, αναγκάστηκε να κάνει κάτι που δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να κάνει, αλλά η ιστορική συγκυρία την υποχρέωνε να το κάνει: να υποστηρίξει την εθνοαπελευθερωτική μας πράξη και την αποπεμπτική ορμή του αντιτουρκισμού της.
Αμέσως μετά όμως, υποχρέωσε το νεοσύστατο ελληνικό κράτος σε υποταγή στο δόγμα της υψηλής στρατηγικής σημασίας της τουρκίας για τα ατλαντικά συμφέροντα: Δηλαδή σε υποταγή του Ελληνισμού στο δόγμα της τουρκικής ακεραιότητας.
Με το δεδομένο αυτό, η ύπαρξη του ελληνικού κράτους έπαψε εξ’ υπαρχής, για την ακρίβεια μετά τη διατεταγμένη από τους δυτικούς «εταίρους» μας δολοφονία του Καποδίστρια, να εκπληρώνει το βασικό λόγο για τον οποίο είχε γίνει εθνικώς κατορθωτή η γέννησή του. Η αποπεμπτική ορμή του ελληνικού αντιτουρκισμού, που υπήρξε η βάση της ανεξαρτησίας μας, λόγω της μόνιμης πρόσδεσής μας στη Δύση, εξαναγκάσθηκε σε συρρίκνωση. Αφού το ελληνικό κράτος υποχρεώθηκε από τους δυτικούς φίλους μας αντί να αποπέμπει τον τουρκισμό να αποπέμπει τον ίδιο τον Ελληνισμό. Έτσι, από τον εθνεγερτικό παλμό του συνθήματος: στην Πόλη στην Αγιά Σοφιά, ξεπέσαμε στον εθνικό μαρασμό δια της «τέχνης του εφικτού». Διολισθαίνοντας σταδιακά στο σημερινό: κράτος εναντίον έθνους και στο ανελέητο κυνηγητό του ελληνικού κράτους μόνο εναντίον των Ελλήνων!
Αιτία, η μόνιμη και άνευ όρων πρόσδεσή μας στη Δύση η οποία καθόρισε πλήρως το ιστορικό αδιέξοδο του Ελληνισμού, επιστέγασμα του οποίου υπήρξαν η Μικρασιατική Καταστροφή, ο Εμφύλιος Πόλεμος και η Κυπριακή Τραγωδία. Σήμερα βιώνουμε την τελευταία πράξη της εθνικής μας τραγωδίας που οδηγεί σε πλήρη αναίρεση κάθε κεκτημένου της εθνοαπελευθερωτικής μας ορμής με τη «γενναία» (κατά Γεραπετρίτη) συναίνεση του ελληνικού κράτους.
Η «προοδευτική» πτέρυγα αυτής της μεταπρατικής και νόθας Ελληνικότητας επιρρίπτει την ευθύνη στη «συντηρητική» πτέρυγα και το αντίστροφο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι σύσσωμο το «συνταγματικό τόξο» που παγιώθηκε δια του πολιτεύματος της «εκλόγιμης μοναρχίας»[1] η οποία επιβλήθηκε στην Ελλάδα και το οποίο με περισσή αναίδεια τολμά να αυτοαποκαλείται «δημοκρατία», κάποτε βασιλευόμενη και σήμερα προεδρευόμενη, συνέβαλε στο καταστροφικό αποτέλεσμα. Αδήριτη ασφαλώς η συμμετοχή στο εθνικό έγκλημα, τόσο των «πραιτοριανών» της δημόσιας τάξης, όσο και των αξιοθρήνητων παρακεντέδων της δικαστικής εξουσίας. Χωρίς φυσικά να παραγνωρίζεται η «ανεκτίμητη συνεισφορά» των ΜΜΕ και των λεγόμενων «αναρχικών» και «παρακρατικών», δηλαδή των κρατικών «εξαπτέρυγων» που έφεραν εις πέρας όλες τις βρώμικες αποστολές που το επίσημο κράτος δεν μπορούσε να αναλάβει. Όλοι τους στρατευμένοι στους εθνικά πεισιθάνατους στόχους αυτής της μεταπρατικής και νόθας Ελληνικότητας, επιχειρούν να σβήσουν τα ζώπυρα της ελληνικής ψυχής. Σαν γνήσιοι σφουγγοκωλάριοι των δυτικών αφεντάδων τους απολαμβάνουν ηδονικά το να εφαρμόζουν κατά γράμμα και με το παραπάνω τις ανθελληνικές προσταγές τους. Αλλά ενώ βυσσοδομούν ασύστολα εναντίον αυτής της ψυχής τρελαίνονται κυριολεκτικά αδυνατώντας να κατανοήσουν πως είναι δυνατόν ….ένα πουλί σκοτωμένο… από το οδωδός και τυμπανιαίο χέρι τους … να συνεχίζει να λαλεί!
Έκαναν ό,τι μπορούσαν και συνεχίζουν εντείνοντας τις προσπάθειές τους στο έπακρο: η αναβίωση του γενιτσαρισμού που σήμερα το λένε brain drain, η οικονομική εξόντωση των Ελλήνων που δεν ανήκουν στην ξενόδουλη ολιγαρχία, η αποδόμηση των Ενόπλων μας Δυνάμεων πλην των τομέων εκείνων που εξυπηρετούν τους νατοϊκούς σκοπούς, αλλά κυρίως το πρόγραμμα αντικατάστασης του ελληνικού πληθυσμού με τη μεταφορά αλλογενών πληθυσμών στη χώρα μας (αυτό που δεν είχε καταφέρει κάποτε να εφαρμόσει ο Ιμπραήμ), είναι τα τελευταία τους «κατορθώματα».
Αρνούνται πεισματικά να δεχτούν αυτό που η νεοελληνική ιστορία δείχνει ξεκάθαρα: ότι ενώ τα συμφέροντα των εξουσιαστικών ελίτ είναι μονίμως δορυφορικά των δυτικών ομολόγων τους, τα εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού είναι ασύμβατα με τα ατλαντικά στρατηγικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή.
Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι τα δεδομένα αυτά, τα πολιτισμικά και τα γεωπολιτικά, έχουν εσωτερικευθεί, ως ισχυρότατα αντιδυτικά αντανακλαστικά από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Και πως ό,τι και να κάνουν οι πολιτικοί και τα φερέφωνά τους δεν μπορούν να εξαλείψουν τα αντιδυτικά αντανακλαστικά του ελληνικού λαού ούτε να αλλάξουν τον τρόπο που μας βλέπει η Δύση. Αυτόν τον τρόπο που απορρέει από το αξίωμα ότι η τουρκία εξακολουθεί να «βαραίνει» πολύ περισσότερο από την Ελλάδα και την Κύπρο στην ατλαντική ζυγαριά.
Πραγματικά φιλότιμη η προσπάθεια κάποιων αξιόλογων, αξιοσέβαστων και εγγράμματων Ελλήνων καθηγητών – αναλυτών να πείσουν ότι η αποδοχή από τη Δύση των τουρκικών αναθεωρητικών αυθαιρεσιών με την κατά περίπτωση ακύρωση προνοιών του δικαίου της θάλασσας στο Αιγαίο δημιουργεί αρνητικά δεδικασμένα για τα δυτικά συμφέροντα στη Σινική Θάλασσα. Επιχειρώντας με αυτό το τρόπο να κερδίσουν τη δυτική υποστήριξη στην αναχαίτιση της τουρκικής επεκτατικής βουλιμίας. Δεν λαμβάνουν υπόψη τους όμως ότι οι τούρκοι ενεργούν όχι απλώς έχοντας την ανοχή της Δύσης (που υποτίθεται ότι δεν θέλει να δυσαρεστήσει την τουρκία για να μη τη σπρώξει σε άλλες «αγκαλιές»), αλλά και την προτροπή της. Στην πραγματικότητα οι τούρκοι υλοποιούν δυτικά σχέδια γεωπολιτικής αναδιαμόρφωσης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής.
Αυτά δηλαδή που διεκδικούν οι τούρκοι στο Αιγαίο «χαρίζονται» από τους δυτικούς «εταίρους» μας προς αυτούς:
Πρώτον:
– σαν «αντίδωρο» για τη δημιουργίας Κουρδιστάν, ελέω Δύσης, στα νοτιοανατολικά σύνορα της τουρκίας. Ενός Κουρδιστάν που στη συνέχεια όχι μόνο θα διεκδικήσει μαχητικά από το Ιράν τα κατεχόμενα εδάφη του (όπου εντός του Ιράν εκτείνονται και τα περισσότερα), αλλά θα δημιουργήσει ένα ακόμη «Ισραήλ» στο κέντρο μιας εξαιρετικά κρίσιμης και νευραλγικής περιοχής για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Δεύτερον:
– Για την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης τώρα και του Μοντρέ σε επόμενο χρόνο, που κατά τους δυτικούς αφήνουν μεγάλη ελευθερία κινήσεων στο ρωσικό πολεμικό και εμπορικό στόλο.
Και τρίτον:
-Για την γεωπολιτική περίσφιξη της Ελλάδος και την βιλαετοποίησή της στην τουρκία, ώστε η περίπτωση εκδήλωσης αντίδρασης από αυτήν να ελαχιστοποιηθεί, και μελλοντικά με την πλήρη εξάλειψη του Ελληνισμού να απαλειφθεί.
Όσον αφορά λοιπόν στο επιχείρημα των τετελεσμένων που δημιουργεί η τουρκική αυθαιρεσία στο Αιγαίο, που μπορούν να επικαλεσθούν χώρες όπως η Κίνα για ίδιον όφελος, οι δυτικές «δημοκρατίες» δεν έχουν αδιέξοδα. Μπορούν να δώσουν χίλιες και παραπάνω ίσως ερμηνείες για το ίδιο πράγμα, αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Το είδαμε στις περιπτώσεις Κύπρου – Ουκρανίας, εθνικής ελληνικής μειονότητας Βόρειας Ηπείρου – μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης, συμφωνίας των Πρεσπών, στην απόδοση ευθυνών για τις μεταναστευτικές ροές μεταξύ των ακτών της Μικράς Ασίας και ελληνικών νησιών και ο κατάλογος των περιπτώσεων δε έχει τέλος. Άλλωστε, το γεγονός ότι από όλα τα κράτη του ΟΗΕ μόνον η τουρκία και οι ΗΠΑ δε έχουν υπογράψει το δίκαιο της θάλασσας, από μόνο του λέει πολλά!
Όσο δε εντείνεται η αμφισβήτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας του αγγλοσαξωνικού κόσμου από τις δυνάμεις του «Παγκόσμιου Νότου», τόσο πιο ασφυκτικές θα γίνονται οι πιέσεις προς την Ελλάδα για αυτοεξαφάνιση και τόσο πιο στρατηγικός και κρίσιμος καθίσταται ο ρόλος του «μεγάλου ασθενούς» που «καλωδιωμένος στη εντατική» των δυτικών συμφερόντων είναι έτοιμος να φέρει εις πέρας τα νέα του καθήκοντα: αυτά του «μεγάλου βομβητή».
Όπως γνωρίζουμε πριν λίγο καιρό το Ισραήλ χρησιμοποίησε την τεχνική των τηλεφώνων – βομβητών για να εξοντώσει έναν αριθμό ηγετικών στελεχών της Χεζμπολά. Έχοντας καταφέρει να εισαγάγουν τις συσκευές αυτές επικοινωνίας σε ανύποπτο χρόνο εντός της οργάνωσης, προφανώς συγκέντρωναν πληροφορίες ακούγοντας τις συνομιλίες των μελών της και τη δεδομένη στιγμή έκαναν χρήση της εκρηκτικής ύλης που είχαν από πριν τοποθετήσει μέσα. Με το σκάσιμο των συσκευών στα χέρια των μελών της οργάνωσης πέτυχαν σημαντικό αιφνιδιασμό, εξουδετέρωση πολλών στελεχών της οργάνωσης, αλλά και τη δημιουργία μεγάλης σύγχυσης και ολιγωρίας στη λήψη αποφάσεων και τις αντιδράσεις. Αυτός ήταν ο ρόλος των συγκεκριμένων βομβητών. Ένας «Δούρειος Ίππος», που θα έδινε ένα μεγάλο πλεονέκτημα στο Ισραήλ για συγκεκριμένο σκοπό και για ορισμένο χρονικό διάστημα. Ατυχώς βέβαια για τους Ισραηλινούς, «έκαψαν» έναν «άσσο» που είχαν στο «μανίκι» τους χωρίς να κερδίσουν απολύτως τίποτε. Αφού δεν συνδύασαν το σκάσιμο των βομβητών με κάποια άλλη στρατιωτική ενέργεια ή ελιγμό, δίνοντας το χρόνο στη Χεζμπολά να ανασυνταχθεί πλήρως.
Στην περίπτωση τώρα της τουρκίας, ολόκληρο το κράτος είναι ένας βομβητής – Δούρειος Ίππος, που η Δύση έχει τοποθετήσει στον «κόρφο» του Παγκόσμιου Νότου και κυρίως της Ρωσίας, του Πούτιν όπως αρέσκονται να λένε. Παριστάνουν οι τούρκοι τους φίλους της Ρωσίας, ταλαντευόμενοι δήθεν μεταξύ Ανατολής και Δύσης αποκομίζοντας τάχα (αυτό είναι το «κάλυμμα») με «διπλωματική ευφυία» οφέλη και από τους δύο. Αυτή είναι η εικόνα που καλλιεργείται για την τουρκία από όλους και κυρίως τα ΜΜΕ. Σε δεδομένη όμως στιγμή ο «μεγάλος βομβητής» θα «εκραγεί» κατ’ εντολή της Δύσης, επιβάλλοντας κλείσιμο των Στενών και ότι άλλο απαιτήσει περίσταση.
Δεν το καταλαβαίνουν αυτό οι Ρώσοι; Θα αναρωτιόταν κάποιος. Προφανώς και το καταλαβαίνουν, αλλά δεν έχουν κανέναν λόγο να απορρίψουν την κίβδηλη τουρκική φιλία και να αποκτήσουν από τώρα έναν ακόμη μεγάλο εχθρό στην περιοχή, όταν μπορούν να έχουν έστω έναν ψεύτικο φίλο. Έναν ψεύτικο φίλο που όμως δεν τους βάζει προσκόμματα στις μεταξύ τους σχέσεις και κυρίως στη διέλευση των Στενών του Βοσπόρου.
Μεταθέτουν το πρόβλημα για το μέλλον , ευελπιστώντας ενδεχομένως ότι η ταχύτατα καταρρέουσα Δύση ενδεχομένως εν τέλει να μην είναι σε θέση να πιέσει αποφασιστικά για την εφαρμογή του σχεδίου. Την ίδια ελπίδα προφανώς έχουν και οι τούρκοι, ευελπιστώντας και αυτοί με τη σειρά τους να αποφύγουν το «πικρό ποτήρι» της άμεσης αντιπαράθεσης με τη Ρωσία a la Ουκρανία.
Κάτι που για την ώρα φαντάζει μάλλον αδύνατον.
[1] Βλ. Αναρτήσεις στο διαδίκτυο του καθηγητού Κοντογιώργη σχετικές με το θέμα της «εκλόγιμης μοναρχίας»
