Μέρος 3
Είναι καιρός να κατανοήσουμε και να παραδεχθούμε ότι όλοι οι έμφρονες άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, έχουν έναν κοινόν εχθρό. Είναι ένας εχθρός τόσον επιτηδείως απατηλός, ευρισκόμενος τόσον εγγύς, ώστε εξακολουθούμε να …. ακούμε τις συμβουλές του, ακόμη και όταν απειλεί να καταστρέψει ολοσχερώς κάθε δυνατότητα ανθρωπίνης ευτυχίας ! Ο εχθρός αυτός δεν είναι άλλος από την ίδια την… Πίστη.
Ο Αμερικανοεβραίος δημοσιογράφος, πολιτικός σχολιαστής για τους «Τάϊμς της Νέας Υόρκης» και συγγραφεύς Τόμας Φρήντμαν, ένας … ακαταπόνητος μελετητής των δυσαρεστημένων, των «κολασμένων» αυτού του κόσμου, έχει επιμόνως διακηρύξει ότι, στην ρίζα της μουσουλμανικής τρομοκρατίας ευρίσκεται η ταπείνωση των Μουσουλμάνων. Και άλλοι ερευνητές έχουν υποστηρίξει την ιδίαν άποψη με τον Φρήντμαν, ενώ από την πλευράν τους οι Μουσουλμάνοι ισχυρίζονται συχνότατα ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός έχει προσβάλει την αξιοπρέπειάν τους, την υπερηφάνειαν και την τιμήν τους. Άραγε τι συμπέρασμα οφείλουμε να εξάγουμε από όλα αυτά; Υπάρχει κάποιος που ημπορεί να εντοπίσει μεγαλυτέρα προσβολή για την ισλαμική αξιοπρέπεια από τον ίδιον τον ισλαμικό νόμο;
Για να εξετάσουμε ένα σύγχρονο παράδειγμα του είδους της κοινωνίας που ημπορεί να διαμορφωθεί αποκλειστικώς με βάση τα δόγματα του Ισλάμ, δεν χρειάζεται παρά να θυμηθούμε πώς ομοίαζε το Αφγανιστάν υπό τους Ταλιμπάν, κατά την περίοδον του Ιλαμικού Εμιράτου, το οποίον επανέκαμψεν προσφάτως …νικηφόρο, καθώς οι «Παγκόσμιοι σερίφηδες» Αμερικανοί απεχώρησαν εκείθεν δρομαίως. Ποιές ήσαν αυτές οι απίθανες υπάρξεις που περιεφέροντο μέσα σε ιδιότυπα … σάβανα και ετιμωρούντο τακτικώς με ανηλεή ξυλοδαρμόν επειδή εφαίνετο ο αστράγαλός τους; Αυτές ήσαν οι αξιοπρεπείς (και αναλφάβητες), δύσμοιρες γυναίκες του «Οίκου του Ισλάμ» !
Αν επήρχετο αίφνης σε αυτές τις χώρες η αστική δημοκρατία, δεν θα ισοδυναμούσε με τίποτε περισσότερον από μία γέφυρα προς την θεοκρατία. Ουδέν συστατικόν φαίνεται να υπάρχει στις αρχές του Ισλάμ, με το οποίον θα ημπορούσε κανείς να αντιταχθεί στην μετάβαση στην σαρία (στον ισλαμικόν νόμο), ενώ υπάρχουν τα πάντα για να ενθαρρύνουν και στηρίξουν αυτήν την μετάβαση. Ιδού μία φοβερά αλήθεια, την οποίαν οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε ! Το μόνον εμπόδιο που ίσταται μεταξύ ημών και του οργίλου ωκεανού του μουσουλμανικού παραλογισμού, είναι ένα συμπαγές τείχος ποικιλομόρφου τυραννίας και παραβιάσεων των (τάχα «ιερών») ατομικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίον βεβαίως εμείς οι Δυτικοί (πρωτίστως, ιδιαιτέρως δε οι ευρωπαίοι διανοούμενοι και πολιτικοί, τις τελευταίες δε δεκαετίες δια των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως) έχουμε βοηθήσει να οικοδομηθεί. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αποκατασταθεί, αλλά προφανώς δεν ημπορούμε απλώς να εκδιώξουμε αίφνης τους Μουσουλμάνους δικτάτορες από την εξουσία και να ….. ανοίξουμε εκεί κάλπες. Θα είναι ωσάν να ανοίγουμε κάλπες για τους Χριστιανούς … του 12ου αιώνος.
Βεβαίως είναι αληθές ότι η πενία και η έλλειψη μορφώσεως παίζουν έναν εξόχως ουσιώδη ρόλο σε όλα αυτά, όμως δεν πρέπει να παραμένουμε προσκεκολλημένοι σε αυτήν και μόνον την ευχολογιακήν παραδοχήν. Σήμερον ο αραβικός κόσμος λιμνάζει, τόσον από οικονομικής, όσον και από πνευματικής απόψεως, σε μίαν έκταση την οποίαν ελάχιστοι θα ημπορούσαν να θεωρήσουν εφικτή, με δεδομένο τον ιστορικό του ρόλο στην πρόοδο, στην προώθηση και στην διατήρηση της ανθρωπίνης γνώσεως. [Χαρακτηριστικώς αναφέρεται ότι, το έτος 2002, το ΑΕΠ όλων ομού των αραβικών κρατών ήταν χαμηλότερον από αυτό της …. Ισπανίας. Ακόμη ανησυχητικότερον είναι το γεγονός ότι κατ΄ έτος μεταφράζονται τόσα βιβλία στην Ισπανία όσα έχει μεταφράσει το σύνολον του αραβικού κόσμου από τον 9ον αιώνα !].
Αυτός ο τεράστιος βαθμός εκουσίας απομονώσεως, εμμονής και οπισθοδρομήσεως είναι συγκλονιστικός, αλλά επ΄ ουδενί δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα πως η πενία και η έλλειψη μορφώσεως ευρίσκονται αποκλειστικώς στην ρίζα του προβλήματος. Το γεγονός ότι μία γενεά από αναλφάβητα παιδιά διοχετεύεται συστηματικώς στον φονταμενταλιστικό μηχανισμό των διαβοήτων «μαντράσας» (θρησκευτικών σχολείων που χρηματοδοτούνται αφειδώς από τους Σαουδάραβες) σαφώς και πρέπει να μας προκαλεί τεραστίαν ανησυχία.
Αλλ΄ όμως έως τώρα οι Μουσουλμάνοι τρομοκράτες δεν προήρχοντο από τις τάξεις των πτωχών και αμορφώτων. Δεν υφίσταται κάποιο «προλεταριακό» ταξικό πρόσημόν τους, μαρξιστικού χαρακτήρος. Πολλοί από αυτούς ανήκαν στην μεσαία τάξη, ήσαν μορφωμένοι και δεν υπήρχεν κάποια ορατή δυσλειτουργία στην ιδιωτικήν τους ζωή. Οι μαχητές της Χεζμπολάχ, οι οποίοι πίπτουν εμπλεκόμενοι ατρομήτως σε σφοδρές αιματηρές συγκρούσεις, προέρχονται συνήθως από εύπορες οικογένειες και έχουν φοιτήσει τουλάχιστον στο γυμνάσιο. Οι ηγέτες της Χαμάς ήσαν όλοι τους πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών, ορισμένοι δε εξ αυτών είχαν μεταπτυχιακόν τίτλον σπουδών. Μάλλον αυτά τα δεδομένα καταδεικνύουν ότι, ακόμη και εάν όλοι οι Μουσουλμάνοι διέθεταν ένα επίπεδον ζωής συγκρίσιμον με αυτό του μέσου Δυτικοευρωπαίου ή Αμερικανού, η Δύση θα εξηκολούθει να κινδυνεύει εντόνως από μίαν σύγκρουση με το Ισλάμ. Μάλιστα, ίσως η ευημερία των Μουσουλμάνων, καθίστα τα πράγματα …. χειρότερα, διότι η προφανής λειτουργική αποτυχία των κοινωνιών τους είναι το μόνο πράγμα που φαίνεται ικανό να πείσει τους Μουσουλμάνους ότι η κοσμοαντίληψή τους είναι προβληματική. Εάν η μουσουλμανική ορθοδοξία ήταν, από οικονομική και τεχνολογική άποψη, εξ ίσου επιτυχημένη με τον δυτικόν φιλελευθερισμό, πιθανότατα θα ήμεθα καταδικασμένοι να γίνουμε μάρτυρες …. του εξισλαμισμού ολοκλήρου της οικουμένης !
Οι Ισλαμιστές θα ημπορούσαν να διασπάσουν τον κόσμον σε …. υπατομικά σωματίδια και διόλου να μην αισθάνονται ένοχοι μηδενισμού, διότι εντός της κοσμοαντιλήψεώς τους τα πάντα έχουν μεταμορφωθεί απαυγαζόμενα από το λαμπρόν φως του Παραδείσου. Με δεδομένα όλα όσα πιστεύουν οι Ισλαμιστές, είναι απολύτως λογικόν για αυτούς να καταπιέζουν και να εξαλείφουν τον εκσυγχρονισμόν και τους απολογητές του όπου και όποτε ημπορούν, διότι αυτοί «εχθρεύονται το Ισλάμ», ενώ εάν το υπεστήριζαν τότε θα ήσαν … καλοί. Μάλιστα, είναι λογικόν και για τις Μουσουλμάνες μητέρες να ενθαρρύνουν την αυτοκτονία των τέκνων τους, εφ’ όσον αυτά πολεμούν «επ’ ονόματι του Θεού». Οι ευσεβείς Μουσουλμάνοι απλώς γνωρίζουν ότι θνήσκοντες υπέρ Πίστεως πηγαίνουν σε έναν καλύτερον τόπον. Ο Θεός είναι συγχρόνως παντοδύναμος και απολύτως δίκαιος ! Συνεπώς για ποίον λόγο, να μην χαίρεται κανείς την τρομώδη επιθανάτιο αγωνία του αμαρτωλού κόσμου των απίστων που προκαλείται ααπό τους μαχητές του Ισλάμ;
Υπήρξαν και υπάρχουν και άλλες ανορθολογικές ιδεολογίες με τις οποίες θα ημπορούσε κάποιος να εξοβελίσει τα τελευταία ίχνη λογικής από την συζήτηση εντός μίας κοινωνίας, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από τις ενεργώς δρώσες στην εποχήν μας το Ισλάμ είναι μία από τις προσφορότερον διατιθέμενες.
Οι οπαδοί της κοσμικής σκέψεως έχουν την τάση να ισχυρίζονται ότι ο ρόλος του Ισλάμ, ή της θρησκείας γενικότερον, έχει δευτερεύουσα σημασία έναντι της πολιτικής, για τον καθορισμόν του χαρακτήρος μίας κοινωνίας. Συμφώνως προς την άποψη αυτήν, οι άνθρωποι κινούνται πρώτον από τα πολιτικά τους συμφέροντα και ευρίσκουν μία θρησκευτικήν συλλογιστικήν η οποία ταιριάζει στην περίσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν πολλά παραδείγματα πολιτικών ηγετών επικαλουμένων την θρησκεία για καθαρώς πρακτικούς, ακόμη και για κυνικώς ιδιοτελείς, λόγους. Αλλά, στο σημείον αυτό δεν πρέπει γενικεύοντες επιπολαίως να εξαγάγουμε λάθος συμπέρασμα : Ένας μοχλός ημπορεί να λειτουργεί μόνον όταν εφάπτεται σε κάτι, και όχι μετέωρος! Σε τελικήν ανάλυση, ένας άνθρωπος πρέπει να πιστεύει στον Θεόν, εάν επιδιώκει να έχει πολιτικήν αποτελεσματικότητα η αναφορά του σε αυτόν !
Είναι εν πολλοίς εμφανές και αυταπόδεικτον το ότι, οπουδήποτε ένας ικανός αριθμός ανθρώπων μετατρέπει τον εαυτόν του σε βόμβα, ή στέλνει τα παιδιά του εθελοντικώς να εκκαθαρίσουν ναρκοπέδια (όπως συνέβαινε συχνάκις στον πόλεμον Ιράν-Ιράκ), η συλλογιστική αυτών των ενεργειών έχει παύσει προδήλως να είναι καθαρώς πολιτική. Αυτό δεν υπονοεί ότι ο επίδοξος μάρτυρας δεν ελκύεται από την θορυβώδη πολιτική σπουδαιότητα της υστάτης πράξεώς του, (βεβαίως όπως την φαντάζεται αυτός ο ίδιος), αλλά, είναι μάλλον απίθανον να έχει μία τέτοια συμπεριφορά (εκτός και αν κάποιος άνθρωπος πιστεύει σε κάποια απίθανα πράγματα σχετικώς με την δομήν και την λειτουργίαν του σύμπαντος, ειδικότερον δε για το τι συμβαίνει μετά θάνατον.) Τίποτε δεν εξηγεί την δράση των Μουσουλμάνων εξτρεμιστών αλλά και την ευρυτάτη αποδοχή της συμπεριφοράς τους στον μουσουλμανικόν κόσμο, καλύτερον από … τα ίδια τα δόγματα του Ισλάμ.
Ευλόγως λοιπόν διερωτάται ο καθείς στοιχειωδώς ενήμερος: Είναι άραγε εφικτή μία αληθινή ειρήνη στον κόσμον με δεδομένα όλα όσα πιστεύουν ανεπιφυλάκτως πολλοί Μουσουλμάνοι; Μήπως η σχετική οκονομικο-στρατιωτική αδυναμία των μουσουλμανικών κρατών είναι εν τέλει το μοναδικόν πράγμα που εμποδίζει έναν ανοικτόν γενικευμένο πόλεμο ανάμεσα στο Ισλάμ και στην Δύση; Προφανώς είναι μάλον δύσκολον (αν όχι αδύνατον) να εύρει κανείς ενθαρρυντικές απαντήσεις σε ερωτήματα του είδους αυτού.
Το «φιλελεύθερον» μέρος του δόγματος του Ισλάμ φαίνεται εξόχως αδύναμον, έως σημείου να ανήκει πλήρως στον χώρον …. της φαντασίας. Παρά το ότι έχουμε ιδεί ότι και η Βίβλος καθεαυτήν είναι μία μεγάλη δεξαμενή σφοδράς μισαλλοδοξίας, τόσον για τους Χριστιανούς όσον και για τους Εβραίους (όπως τα πάντα καταδεικνύουν, έκπαλαι, από τα κείμενα του Χρυσοστόμου και του ιερού Αυγουστίνου έως την νυν συμπεριφοράν των Ισραηλινών εποίκων και των σχεδιαστών της πυρηνικής «Λύσεως του Σαμψών»), δεν είναι δύσκολο να εύρει κανείς μεγάλα τμήματα της Γραφής, καθώς και χριστιανικές και εβραϊκές ερμηνείες, προσφέρουσες αντεπιχειρήματα. Ένας χριστιανός ο οποίος επιθυμεί να ζήσει σε πλήρη αρμονία με την λογικήν και με τις σύγχρονες αντιλήψεις, ημπορεί να διατηρήσει την διδασκαλία του Κυρίου στο Όρος των Ελαιών και απλώς να αγνοήσει την τρομερά καταστροφολογίαν της Αποκαλύψεως, στην οποίαν ο κόσμος φθάνει στο τέλος. Το Ισλάμ δεν φαίνεται να προσφέρει ένα ανάλογο ψυχοπνευματικό καταφύγιον, για όποιον θελήσει να ζήσει ειρηνικώς σε έναν πολυπολιτισμικόν κόσμο.
Η έως …. μαζοχισμού τάση των απανταχού φιλελευθέρων και «προοδευτικών», είναι να κατηγορούν την Δύση διότι «έχει προκαλέσει την οργήν του μουσουλμανικού κόσμου», μέσω αιώνων κατακτήσεων, που εξυπηρέτησαν τα συμφέροντά της, όπως και πολλών παρεμβάσεων και επεμβάσεων, ενώ οι συντηρητικοί τείνουν να θεωρούν ότι ευθύνονται άλλα παρεμφερή χαρακτηριστικά της Μέσης Ανατολής, της αραβικής και της μουσουλμανικής ιστορίας.
Ανοήτως ή δολίως, το πρόβλημα φαίνεται να εντοπίζεται οπουδήποτε αλλού, εκτός από την καρδίαν της μουσουλμανικής πίστεως καθαυτήν, αλλά αναμφισβητήτως η Πίστη διαφοροποιεί κάθε Μουσουλμάνον από τους «απίστους». Χωρίς την Πίστη, τα περισσότερα παράπονα των Μουσουλμάνων έναντι της Δύσεως θα ήταν αδύνατον να διαμορφωθούν, να συγκροτηθούν και πολύ περισσότερον να προκαλέσουν την ακατάσχετον επιθυμία τους για εκδίκηση.
Βεβαίως οι σύγχρονες νεωτερικές φιλελεύθερες ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι οποίες άνευ οιασδήποτε ανάγκης, υπονομεύουν αυτές καθαυτές την ύπαρξή τους, δεν είναι μόνον αξιολύπητες είναι και αξιοπερίεργες εις ό,τι αφορά την ψυχοπαθολογία τους.
Από του 1914 την Ευρώπην κατέλαβε μία ιδιάζουσα παροξυντική μανία αυτοκαταστροφής εκδηλωθείσα κυρίως στα φρικώδη ανθρωποβόρα πεδία μαχών του εξοντωτικού και κτηνώδους Δυτικού Μτώπου. Από την λήξη του Β΄Μεγάλου Πολέμου, το 1945, εξεδηλώθη κλιμακηδόν μία συλλογική ψυχική νόσος, μία πραγματική «επακτή παραληρητική διαταραχή» (είτε «επινεμομένη ψύχωση», είτε «συμμεριζομένη παρανοϊκή διαταραχή», είτε «ψύχωση συσχετίσεως»), την οποίαν θα ονομάσουμε «Μεταπολεμικήν Ευρωπαϊκήν Νόσον», όπου κυριαρχεί ένα σύμπλεγμα κατωτερότητος, αναξιότητος, ενοχής και αυτοκατηγορίας. Η διαταραχή αυτή χαρακτηρίζεται από την παρουσίαν παρομοίων ψυχιατρικών συμπτωμάτων, συνήθως τύπου παραληρητικών σε πάρα πολλά άτομα, υπάγεται δε στην ευρεία κατηγορία των παρανοϊδών ψυχώσεων.
Στην περίπτωση της ιδιοτύπου «Μεταπολεμικής Ευρωπαϊκής Νόσου» πρόκειται συνάμα για μία συλλογική ψύχωση, συντηρουμένη από ένα ακατάπαυστον πιεστικόν αφήγημα με ιστορικές συνδέσεις Έτσι συντηρείται μία κατάσταση κατά την οποίαν μία συμπαγής δέσμη παραληρητικών ιδεών – ανοήτων φλυαριών καθίσταται η καθαυτήν ψυχική πραγματικότης ενός ολοκλήρου πληθυσμού. Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν στην δημιουργία και στην διάδοση μιας μαζικής παραληρητικής ιδέας : τα ΜΜΕ, οι επιμελώς συντηρούμενες φήμες, οι νεόδμητες «διεθνείς» αποδεκτές πολιτισμικές αντιλήψεις και τα «απελευθερωμένα» στερεότυπα και πρότυπα, το κοινωνικόν και πολιτικόν πλαίσιον, αλλά και διάφορες ενέργειες που επιβραβεύονται από άτομα της εξουσίας, όπως τα πολιτικά πρόσωπα ή άλλοι θεσμοί κοινωνικού ελέγχου.
Είναι πρέπον να αναζητούμε συστηματικώς την ενημέρωση περί αυτής της συλλογικής ψυχολογικής καταστάσεως, τους κινδύνους τους οποίους ενέχει για την επιβίωση των ευρωπαϊκών πληθυσμών, καθώς και την αδρά πρόγνωση της εξελίξεως της τρεχούσης ευρωπαϊκής πραγματικότητος εξ αιτίας της διαταραχής αυτής.
Α. Κωνσταντίνου
