Μέρος 5
ΜΕΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ
Εκτιμάται ότι πολλοί σύγχρονοι Εθνικιστές αντιμετωπίζουν την Μεταπολιτικήν με σκεπτικισμόν ή και εχθρότητα, ως δυσνόητον και σχολαστικήν, καθώς παρουσιάζεται με όρους τους οποίους δεν δύνανται να οραματισθούν, να κατανοήσουν ή να εφαρμόσουν:
1. Το μέσον της Μεταπολιτικής είναι ο Πολιτισμός. Ο Πολιτισμός είναι ένα σύνθετον, μυστηριώδες, ασταθές και ευμετάβλητον πράγμα. Το απαιτούμενον έργο για την αλλαγήν του πολιτισμού σε κοινωνικό, πολιτιστικό και ιστορικόν επίπεδο είναι εξόχως δύσκολον, αβέβαιον και βραδύ, ώστε ημπορεί να είναι δυσχερέστατο για τους Εθνικιστές να ειδούν πώς ημπορεί να πραγματωθεί, καθώς και να πιστεύσουν ότι δύνανται να το πραγματοποιήσουν. Η προσπάθεια αλλαγής του παλμού, του πνεύματος της εποχής, του πνεύματος των ημερών, είναι δυνατόν να προσομοιάζει με την προσπάθειαν αλλαγής του καιρού ή …. της μεταστροφής των θαλασσίων κυμάτων.
2. Η Μεταπολιτική παρουσιάζεται με όρους λίαν ευμεγέθεις, ευρυτάτους και μεγαλεπιβόλους. Για να καταστήσουμε την Μεταπολιτικήν ορατή, πιστευτή και πρακτικήν είναι αναγκαίον να την παρουσιάσουμε με όρους τους οποίους να δύναται να οπτικοποιήσουν οι άνθρωποι. Είναι αναγκαίον να καθορίσουμε την Μεταπολιτικήν με αντθετικούς όρους μεγάλου-μικρού, μακροχρονίου-βραχυχρονίου και δυνητικού-πραγματικού, έτσι ώστε να εμφανίζεται σαφώς διαγραφομένη ως ένα εν εξελίξει έργον παρά ως μία χιμαιρική ουτοπία.
3. Η Μεταπολιτική παρουσιάζεται συχνάκις με όρους εξόχως λογίους, λογοτεχνικούς και αφηρημένους. Εμφανίζεται ως στερουμένη ενός σαφούς σκοπού ή μιας σαφούς κατευθύνσεως. Εμφανίζεται ως κατατριβομένη μόνον με ιδέες, ωσάν αυτές οι ιδέες να ήσαν επαρκείς αφ’ εαυτών για την επίτευξη των σκοπών, ενώ επίσης παρουσιάζεται να διαχειρίζεται τις ιδέες μάλλον ως παιχνίδια παρά ως εργαλεία. Ο Αμερικανός λόγιος Ρίτσαρντ Μάλκολμ Γουίβερ ο Νεώτερος εξέφανεν την διάσημο κρίση του : «Οι ιδέες έχουν επιπτώσεις». Σε ανάλογον κατεύθυνση ο ομοεθνής του Σάμιουελ Φράνσις κατέθεσεν την ολιγότερον γνωστή διαπίστωσή του ότι : «Μερικές ιδέες έχουν περισσότερες επιπτώσεις από ό,τι άλλες». Η Μεταπολιτική πρέπει συνεπώς να ασχολείται και να κατατρίβεται με τις ιδέες που έχουν σοβαρές επιπτώσεις και επακόλουθα, καθώς και με την δημιουργίαν σημαντικών ιδεών με επιρροήν.
4. Η Μεταπολιτική παρουσιάζεται με όρους οι οποίοι υποδεικνύουν ότι είναι ανεξάρτητος ή ακόμη και εχθρική προς τις άλλες μορφές πολιτικού ακτιβισμού. Πρέπει να την ιδούμε ως τμήμα αυτού του πολυσυνθέτου «συγκροτήματος» που οι αγωνιστές του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (NPD) απεκάλουν «στρατηγικήν τριών επιπέδων», πολιτιστικού, κοινοτικού και εκλογικού ακτιβισμού. Κάθε μορφή ακτιβισμού πρέπει κατ’ αυτήν την στρατηγικήν να συμπληρώνει και να ενισχύει τις άλλες.
5. Η Μεταπολιτική εμφανίζεται ως περιοριζομένη στους επαγγελματίες τεχνίτες και διαχειριστές του λόγου, όπως είναι οι λόγιοι, οι διανοούμενοι, οι συγγραφείς, οι εκδότες και οι επιμελητές των εκδόσεων. Αυτή η εμφάνιση τοποθετεί την Μεταπολιτικήν πέραν της θέσεως και της δυνατότητος των περισσοτέρων Εθνικιστών. Σχετικώς πολύ ολίγοι Εθνικιστές δύνανται να συγγράφουν βιβλία και άρθρα άξια δημοσιεύσεως ή αναγνώσεως. O αριθμός των τακτικώς συνεισφερόντων στις εθνικιστικές εκδόσεις είναι πολύ μικρός. Συνεπώς η Μεταπολιτική δεν φαίνεται να παρέχει στους περισσοτέρους Εθνικιστές χρήσιμα εργαλεία και ουσιαστικό βαρυσήμαντον έργο.
Τα προαναφερθέντα αφορούν σε εντυπώσεις με τις οποίες παρουσιάζεται και προσλαμβάνεται η Μεταπολιτική από πολλούς Εθνικιστές. Αυτές οι εντυπώσεις είναι κατά το πλείστον υποκειμενικές και τις απέδωσα ανωτέρω για λόγους κατανοήσεως και βραχύτητος, με απλούς και δογματικούς όρους. Θα ημπορούσα να επεκτείνω αυτόν τον κατάλογον, επεξηγών και διασαφηνίζων ευρύτερον συγκεκριμένα σημεία, όμως εκτιμώ πως αυτό επί του παρόντος είναι ανώφελος πλατειασμός. Επί παραδείγματι η εκ μέρους μου χρησιμοποίηση της φράσεως «επαγγελματίες τεχνίτες και διαχειριστές του λόγου», πιθανόν να υποδεικνύει πως διακατέχομαι από μίαν ροπήν κατά των διανοουμένων, πράγμα το οποίον ασφαλώς δεν συμβαίνει. Εξ άλλου εάν η στάση μου αντέκειτο προς τους διανοουμένους και στοχαστές θα περιεφρόνουν το πλείστον των συγγραφέων και των έργων τους, στα οποία κατά κόρον αναφέρομαι και παραθέτω στην γενικήν μου εργογραφία.
Καθώς η Μεταπολιτική συμπεριλαμβάνει τον αγώνα για την πολιτιστικήν ηγεμονία, πρέπει να διεξάγεται σε πολλές περιοχές και σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι δυνατόν να εγκαθιδρύσουμε την πολιτιστικήν ηγεμονίαν εν μία νυκτί, είναι όμως εφικτόν και πρέπον να λαξεύσουμε, να σχηματοποιήσουμε εκείνες τις «αυτόνομες ζώνες» μας, από τις οποίες θα ημπορούμε να διεξάγουμε τις απαιτούμενες δραστηριότητες εναντίον στην κρατούσα αντεθνικήν ηγεμονία και όπου θα ημπορούμε να προπαρασκευάσουμε τις βάσεις για την άρνηση και ανατροπή του αντεθνικού συστήματος.
Το μέτωπον είναι απεριόριστον, ευρίσκεται παντού. Είτε το θέλουμε είτε όχι είμεθα σε ολοκληρωτικόν πόλεμον. Πρέπει να κινητοποιήσουμε τους πάντες ώστε να εργάζονται για τον μεγάλον εθνικό σκοπόν, όπου ευρίσκονται και όπως είναι.
Υποστηρίζω συνεπώς μίαν Μεταπολιτικήν η οποία κατευθύνεται και διεξάγεται από τους Εθνικιστές οι οποίοι δεν είναι κατ’ ανάγκην επαγγελματίες διαχειριστές του λόγου. Τα πολιτικά δρώμενα της τελευταίας δεκαετίας πολλά απεκάλυψαν σχετικώς με το παγκόσμιον δρώμενον του Εθνικισμού. Έτσι, πρέπει να λάβουμε πλέον υπόψιν μας και τις ενέργειες και τους προβληματισμούς των Εθνικιστών ομοφύλων μας εκείθεν του Ατλαντικού. Εκεί όπου εγεννήθησαν «δεξαμενές σκέψεως» όπως τα «Αντιρεύματα / Βορειοαμερικανική Νέα Δεξιά» και «Η Δυτική Τριμηνιαία» επιθεώρηση, συγκροτήματα πολιτικής σκέψεως και ιδεολογίας ασχολούμενα με την ανάπτυξη και καλλιέργεια εθνικιστικών ιδεών υψηλού επιπέδου. Υφίσταται ακόμη εξεσημασμένη ανάγκη «συστημάτων ιδεολογικής αρδεύσεως» τα οποία θα κατατρίβονται με την μεθοδικήν και συστηματικήν εκλαΐκευση των εθνικιστικών ιδεών. Η Μεταπολιτική οφείλει να εξοπλίσει τους Εθνικιστές αγωνιστές με αυτό που ο Αμερικανός Εθνικιστής Γκρέγκορυ -“Γκρέγκ” Τζόνσον1 αποκαλεί «πανίσχυρον οπλοστάσιον διανοητικών πυρομαχικών». Βεβαίως χρειαζόμεθα ένα τέτοιο οπλοστάσιο καθώς και ένα λειτουργικό σύστημα επιμελητείας.
Σημειώνονται ακολούθως αρκετά χαρακτηριστικά δρώμενα και συστατικά τα οποία αφορούν σε αυτόν τον ιδιότυπον θεμελιώδη εθνικιστικό «Γκραμσισμό», αυτήν την θεωρίαν και πρακτικήν της «ηπίας ισχύος», την οποίαν οραματιζόμεθα και σκοπεύουμε:
1. Πρέπει να συμπεριλαμβάνει την δογματική και πρακτική συγκρότηση και σχηματοποίηση του μέσου Eθνικιστή. Οι Eθνικιστές οφείλουν να γνωρίζουν για τι πολεμούν και πώς να πολεμούν. Χρειάζεται να καλλιεργήσουν την ικανότητα και επιδεξιότητά τους για την σχηματοποίηση και παρουσίαση των ιδεών τους. Δεν είναι ανάγκη να είναι επαγγελματίες συγγραφείς ή ομιλητές ώστε να παρουσιάσουν αποτελεσματικώς τις ιδέες τους εντός της ιδικής τους σφαίρας επιρροής.
2.Πρέπει να συμπεριλαμβάνει αναπτυσσόμενον εθνικιστικόν λόγον, έτσι ώστε να τον καθιστά σε σχέση με το ακροατήριον στο οποίον απευθύνεται όσον πιο ευπαρουσίαστον και πειστικόν είναι εφικτόν. Αυτό το έργον συμπεριλαμβάνει την προσεκτικήν επιλογή και σχηματοποίηση των ιδεών, των επιχειρημάτων, των παραδειγμάτων, της γλώσσης, των συμβολισμών, του τόνου και του ύφους του εθνικιστικού λόγου, ώστε αυτός να παράγει την βελτίστη αποτελεσματικότητα.
Οι Εθνικιστές χρειάζεται να αναπτύξουν τις δυνάμεις τους στην παρατήρηση και στην κρίση, έτσι ώστε να ημπορούν να καθορίζουν ακριβώς τι λειτουργεί στα τάδε ή στα δείνα ζητήματα και τι όχι. Ίσως ο εθνικιστικός λόγος θα ημπορούσε να αναπτυχθεί και να καλλιεργηθεί με έναν τρόπον παρόμοιον προς το «λογισμικό ανοιχτών πηγών» / ανοιχτού κώδικος, όπως αυτό περιγράφεται στο σαγηνευτικό δοκίμιον του Αμερικανού προγραμματιστή λογισμικού Έρικ Στήβεν Ρέημοντ 2 «Ο καθεδρικός και το παζάρι» (δοκίμιον το 1997 και βιβλίον το 1999). Όπως παρετήρησεν ευστοχότατα ο πολύπλευρος Γουέντελ Μπέρι «οι πολιτιστικές λύσεις είναι οργανισμοί και όχι μηχανές, οπότε δεν ημπορούν να εφευρεθούν σκοπίμως ή να επιβληθούν με συνταγές».
Όσοι γράφουν για τον Εθνικισμόν οφείλουν να παρουσιάσουν τις πλέον ριζοσπαστικές θέσεις με σαγηνευτικώς εύλογον τρόπον. Μόνον έτσι ο εθνικιστικός λόγος θα είναι αξιόπιστος, αφομοιώσιμος και επικοινωνιακός. Ο μέσος Εθνικιστής οφείλει να ημπορεί να συλλέξει, να μορφοποιήσει και να μεταδώσει τις ιδέες του στους άλλους. Έτσι δημιουργούνται οι παραδόσεις.
Είναι ευκταίον να ιδούμε στις ημέρες μας μαχητικούς, συνεγερτικούς και ουσιώδεις συγγραφείς, αναλόγους του σπουδαίου Αλαίν ντε Μπενουά και του κύκλου της GRECE πριν από 30 και 40 έτη. Είθε, συγγραφείς όπως ο γλαφυρότατος Μάϊκλ Πολινιάνο 3 να παράγουν περισσότερον έργον σε αυτόν τον τομέα. Όπως έχει επανειλημμένως σημειωθεί, ο Πολινιάνο «καθιστά τις πλέον ριζοσπαστικές θέσεις σαγηνευτικώς λογικές». Συγγραφείς όπως αυτός ημπορεί να πράξουν πολλά ώστε να διαμορφώσουν έναν εθνικιστικόν λόγο που είναι αξιόπιστος, αφομοιώσιμος και μεταδοτικός. Οι μέσοι Εθνικιστές πρέπει να είναι σε θέση να παραλάβουν τέτοιες ιδέες του και να τις μεταφέρουν σε άλλους. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον δημιουργούνται οι Παραδόσεις.
3. Ο εθνικιστικός λόγος δεν ημπορεί να είναι συνηθισμένος, κοινότυπος και να ακολουθεί το κυρίαρχον ρεύμα. Τουναντίον η δογματική και πρακτική συγκρότηση του μέσου Εθνικιστή πρέπει να κατευθύνεται προς την πρόληψη αυτής της δημοφιλίας του συρμού. Οι Εθνικιστές οφείλουν να έχουν τις ιδέες και τις ικανότητες οι οποίες θα τους επιτρέψουν και θα τους διευκολύνουν να σταθούν ορθοί από μόνοι τους ! Τότε θα είναι αδύνατον διάφοροι δόλιοι ευκαιριοκράτες ή εξωνημένοι αλαζόνες της σκοπιμότητος να καπηλευθούν τις εθνικιστικές οργανώσεις όπως επί παραδείγματι έπραξεν ο άθλιος Ιταλός Τζιανφράνκο Φίνι, τέως Εθνικιστής και εκ των υστέρων συμβιβασμένος καθεστωτικός Υπουργός της αστικής Δεξιάς, εις βάρος του αειμνήστου εθνικιστικού «Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος» – M.S.I.
4. Απαιτείται μεγαλύτερη αυτοπειθαρχία από τους Εθνικιστές. Οφείλουν οπωσδήποτε να σκέπτονται πριν ομιλήσουν και δεν πρέπει να λέγουν οτιδήποτε σκέπτονται. Οι Εθνικιστές δεν πρέπει να σκέπτονται ότι είναι ελεύθεροι να πράττουν ό,τι θέλουν.
Εκτός της απαιτουμένης σιδηράς αυτοπειθαρχίας οι Εθνικιστές χρειάζονται οπωσδήποτε και την αυτογνωσίαν. Αυτογνωσία προσωπικήν και αυτογνωσίαν συλλογική δηλαδή εθνική.
Εδώ, εις ό,τι αφορά αυτήν την εθνική – συλλογικήν αυτογνωσία, θα χρησιμοποιήσω σκοπίμως ένα κείμενον σχετικώς με τον ελληνικόν χαρακτήρα, γραφέν προ των Βαλκανικών Πολέμων:
«Παρά την σύνθετον προέλευσή τους την ευρείαν γεωγραφικήν εξάπλωσή τους και τα κοσμοπολίτικα ένστικτά τους, οι σύγχρονοι Έλληνες είναι ένας αξιοσημείωτα ομοιογενής λαός, αισθητά διαφορετικός κατά τον χαρακτήρα από τους γειτονικούς του λαούς, ενωμένος από τον κοινόν ενθουσιασμόν για τους εθνικούς του στόχους και βαθύτατα πεπεισμένος για την ανωτερότητά τους έναντι των άλλων εθνών. Ο ξεχωριστός χαρακτήρ τους, σε συνδυασμόν με την παραδοσιακήν τους τάση να αντιμετωπίζουν τους μη Ελληνικούς πληθυσμούς ως βαρβάρους, αντισταθμίζει στην πραγματικότητα, την μεγάλην ενέργεια και τον ζήλον τους στην αφομοίωση άλλων φυλών. Η προνομιακή θέση που απέκτησαν στην τουρκοκρατία, οφειλομένη στον ανώτερον πολιτισμόν τους, την ευελιξίαν τους, τον πλούτον τους και το μονοπώλιον της εκκλησιαστικής εξουσίας, θα τους επέτρεπαν πιθανώς να εξελληνίσουν μονίμως το μεγαλύτερον μέρος της Βαλκανικής εάν έδειχναν περισσότερα συμπάθεια προς τις άλλες χριστιανικές φυλές (…)».
» (…) Ο έντονος πατριωτικός ζήλος των Ελλήνων είναι συγκρίσιμος με εκείνον των Ούγγρων. Δύναται να εκφυλισθεί σε αλαζονεία και δυσανεξία· ενίοτε τυφλώνει την κρίση τους και τους εμπλέκει σε απερίσκεπτα εγχειρήματα, αλλά παρ’ όλα αυτά παρέχει την καλυτέραν εγγύηση για την τελικήν επίτευξη των εθνικών στόχων τους. […]
»Το πατριωτικόν τους αίσθημα, δυστυχώς, υπόκειται στην εκμετάλλευση ιδιοτελών δημαγωγών και δημοσιογράφων, που ανταγωνίζονται στην υπερβολήν των εθνικών αξιώσεων και στην κολακείαν της εθνικής ματαιοδοξίας. Σε καμίαν άλλη χώρα το πάθος της πολιτικής δεν είναι τόσον έντονον. Παθιασμένες πολιτικές συζητήσεις “δίνουν και παίρνουν” στα καφενεία· οι εφημερίδες, που είναι εξαιρετικώς πολυάριθμες και γενικώς μικράς αξίας, καταβροχθίζονται· και κάθε κυβερνητικό μέτρο επικρίνεται και αποδίδεται σε ιδιοτελή συμφέροντα. […] Μεγάλον μέρος της ενεργείας του έθνους εξοδεύεται σε αυτό τον διαρκή πολιτικόν πυρετόν, εκτρέπεται από πρακτικούς στόχους και, ούτως ειπείν, εξαερώνεται με τα λόγια. Η ανεξαρτησία της γνώμης και η κριτική τείνουν προς την απειθαρχίαν του δημοσίου τομέως και έχει παρατηρηθεί ότι κάθε Ελλην στρατιώτης είναι ένας στρατηγός και κάθε ναύτης ναύαρχος. Κατά την διάρκειαν του πολέμου του 1897, νεαρός ανθυποπλοίαρχος ετηλεγράφησε στον Υπουργόν Στρατιωτικών επικρίνων τον ναύαρχόν του και η στάση του επαινέθηκε από διάφορες εφημερίδες. […]
»Οι Ελληνες επιδεικνύουν μεγάλη πνευματικήν ζωηρότητα· είναι έξυπνοι, ερευνητικοί, πνευματώδεις και επινοητικοί, αλλά αβαθείς. Η παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια και η ακρίβεια δεν τους αρέσουν, η δε αποστροφή τους στην χειρωνακτική εργασία είναι περισσότερον από εμφανής. Ακόμη και οι αγρότες είναι μετρίως εργατικοί. Οι εκκλησιαστικές εορτές προσφέρουν άφθονες ευκαιρίες αναπαύσεως. Η επιθυμία της εκπαιδεύσεως είναι έντονος ακόμη και στα χαμηλότερα στρώματα. Τα ρητορικά και λογοτεχνικά επιτεύγματα ασκούν στην πλειονότητα μεγαλυτέραν έλξη από τα επιτεύγματα στα πεδία της συγχρόνου επιστήμης.
Ο αριθμός των προσώπων που επιδιώκουν την σταδιοδρομίαν στα επαγγέλματα του πνεύματος είναι υπερβολικός.Σχηματίζουν ένα τμήμα της κοινωνίας που περισσεύει, ένα μορφωμένο προλεταριάτο, το οποίον προσκολλάται σε διάφορα κόμματα με την ελπίδα της κρατικής απασχολησεως και σπαταλά την ύπαρξη του ασκόπως, περιφερόμενο στα καφενεία και στους δρόμους όταν το κόμμα του είναι εκτός εξουσίας. […]
»Τα ελαττώματα των Ελλήνων, σε μεγάλον βαθμό, πρέπει να αποδοθούν στην μακροχρόνιον υποταγή τους σε ξένες φυλές. Η ευφυΐα τους συχνά εκφυλίζεται σε πονηρία, η ευρηματικότης τους σε ανειλικρίνεια, η φειδώ τους σε απληστία και η επινοητικότης τους σε απάτη. Η ανεντιμότης δεν είναι εθνικόν ελάττωμα, αλλά πολλοί που δεν θα κατεδέχοντο να κλέψουν δεν θα διστάσουν να καρπωθούν παράνομα κέρδη μέσω δολιότητος και παραπλανήσεως. Πράγματι, η εξαπάτηση συχνά ασκείται ανωφελώς, για την απλή πνευματικήν ικανοποίηση που παρέχει και μόνον.
Στην οξύνοιαν των οικονομικών τους δοσοληψιών, οι Ελληνες παροιμιωδώς υπερτερούν των Εβραίων, αλλά υπολείπονται των Αρμενίων. Η αξιοσημείωτος ικανότης τους στις επιχειρήσεις ορισμένες φορές βλάπτεται από την κοντόφθαλμη προσέγγισή τους, που τους κάνει να επιδιώκουν το άμεσον κέρδος εις βάρος του μακροπροθέσμου. Η ματαιοδοξία και ο εγωισμός τους, που σημειώνονται και από τους πλέον ευνοϊκούς παρατηρητές, τους καθιστά ζηλοφθόνους, απαιτητικούς και ευαλώτους στην κολακεία. […]
»Γενικώς, οι Ελληνες ημπορεί να περιγραφούν ως ένας έξυπνος, φιλόδοξος και ευρηματικός λαός, ικανός για μεγάλες προσπάθειες και θυσίες, αλλά ελλιπής σε ορισμένα στερεότερα χαρακτηριστικά τα οποία οδηγούν στην εθνική μεγαλοσύνη».
Τα προαναφερόμενα, σχετικώς με τον χαρακτήρα του Ελληνος, προέρχονται από την ενδεκάτην έκδοση της εγκυκλοπαίδειας Brittanica του 1910. Πιθανώς να δυσαρεστήσουν κάποιους εξ υμών, άλλους ενδέχεται να τους ικανοποιήσουν, εύχομαι όμως εκ βαθέων να προβληματίσουν εκτενώς και βαθέως όσους τα διαβάσουν.
(Οι αναγνώστες που διαθέτουν ένα αντίγραφον του εβολιανού έργου «Οι άνθρωποι και τα ερείπια» θα ημπορούσαν συναφώς να διαβάσουν και να αναλογισθούν τα σχόλια του Έβολα σχετιώς με τον «Μεσογειακόν» και τον «Ρωμαϊκόν» χαρακτήρα. Είναι ιδιαιτέρως μακρά για να παρατεθούν εδώ. Επιγραμματικώς αναφέρεται πως οι Εθνικιστές πρέπει να έχουν «Ρωμαϊκόν» χαρακτήρα.)
5. Οι ανωτέρω παρατιθέμενες ιδέες, διαπιστώσεις και παρατηρήσεις είναι πολύ τραχείες. Ομοιάζουν με μιαν εφεύρεση πολλά υποσχομένη, η οποία όμως θα χρειασθεί πολύν χρόνον ώστε να καταστεί ένα εμπορεύσιμον προϊόν. Θα ημπορούσαν ευκόλως να λησμονηθούν. Εάν οι ιδέες στο παρόν κείμενον έχουν οποιανδήποτε αξίαν, θα ημπορούσαν επίσης να χρησιμεύσουν ως μάθημα αντικειμένων σχετικώς με το τι δύνανται να ισχυρίζονται οι αναγνώστες. Αυτές οι ιδέες δεν είναι απαραιτήτως προφανείς, εχρειάσθη πολύς χρόνος για να τακτοποιηθούν και θα χρειασθούν πολλήν εργασία για να τις καταστήσουμε πράγματι πρακτικές.
Α. Κωνσταντίνου
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ο Γκρέγκορυ Τζόνσον (γεννηθείς το 1971) είναι ένας λευκός Αμερικανός Εθνικιστής και υποστηρίζει ένα λευκό «εθνικό κράτος». Είναι γνωστός για τον ρόλον του ως αρχισυντάκτη του εθνικιστικού ιστοτόπου «Αντίθετα Ρεύματα» και υπευθύνου των ομωνύμων εκδόσεων, τα οποία ίδρυσεν το 2010 με τον συμμαχητή του Μάϊκλ Πολινιάνο. Μέσω των ανωτέρω εκδόσεων έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 40 βιβλία, πολλά των οποίων έγραψεν ο ίδιος, με το πραγματικόν του όνομα ή το με το ψευδώνυμον Τρέβορ Λύντς.Είναι επίσης συγγραφεύς στον εθνικιστικόν ιστότοπον «Δυτικός Παρατηρητής» («Western Observer»). Είναι ένας Εθνικιστής υψηλής αναγνωρισιμότητος, εμφανισθείς και σε εθνικιστικά δρώμενα στην Ευρώπη (όπου το 2019 συνελλήφθη στην Νορβηγία πριν από ένα τέτοιο δρώμενο και απηλάθη). Ζει στο Σιάτλ της Ουάσινγκτον.
2. Ο Έρικ Στήβεν Ραίημοντ (Eric Steven Raymond), που αναφέρεται συχνά ως ESR, είναι Αμερικανός προγραμματιστής λογισμικού, υπέρμαχος του λογισμικού ανοιχτού κώδικος και συγγραφεύς του πολυκρότου έργου «Ο Καθεδρικός και το Παζάρι» («The Cathedral and the Bazaar», δοκίμιον το 1997 και βιβλίον το 1999).
3.Ο Μάϊκλ Πολινιάνο υπέπεσεν στην αντίληψη και επέσυρε την προσοχήν του αναγνωστικού κοινού των ΗΠΑ σε εθνικόν επίπεδο για πρώτην φορά το 2000, όταν, ως προπτυχιακός φοιτητής του Πανεπιστημίου Έμορυ στην Ατλάντα της Τζώρτζια, επυροδότησεν μια καταιγίδα διαμάχης γράφων στην σχολικήν εφημερίδα σχετικά με το επιστημονικώς παγιωθέν γεγονός ότι οι φυλετικές διαφορές είναι κατά πολύ γενετικές. Το βιβλίον του «Παίρνοντας το μέρος μας» («Taking Our Own Side») είναι μια συλλογή από 45 σύντομα δοκίμια, δημοσιεύματα, κριτικές και σάτιρες. Αυτά τα διαυγέστατα και καλώς γραφέντα, προσεκτικώς αιτιολογημένα δοκίμια είναι βαθέα, οδυνηρά και περιστασιακώς προφητικά. Μερικές φορές είναι επίσης βαναύσως ειλικρινά και υπερβολικώς αστεία. Ο Μάϊκλ Πολινιάνο επιδεικνύει πώς δύναται κανείς να «καθιστά τις πλέον ριζοσπαστικές θέσεις σαγηνευτικώς λογικές». πιο ριζοσπαστικές θέσεις σαγηνευτικά λογικές. Το «Παίρνοντας το μέρος μας» τον καθιέρωσεν ως έναν από τους συναρπαστικοτέρους και πλέον ευέλικτους συγγραφείς της Βορειαμερικανικής Νέας Δεξιάς.
