ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ‘δ

Ένας άλλος όρος για την προαναφερθείσα μεταπολιτικήν ηπίαν ισχύν είναι ο όρος  «Ηγεμονία». Η προγονική μας αυτή λέξη σημαίνει ηγεσία, παντοδυναμία, κυριαρχία ή διακυβέρνηση που ασκείται από απόσταση. Η ηγεμονία στην πράξη είναι έλεγχος εκ του τήλε. Συγκεκριμένως, για τους αρχαίους Έλληνες, ο όρος ηγεμονία αναφέρεται στην αυτοκρατορικήν (ή ομοσπονδιακήν) ηγεσία, στην οποίαν ο ηγεμών κυβερνά τα άλλα κράτη όσον αφορά στις εξωτερικές και στρατιωτικές υποθέσεις, αλλά αφήνει τα εγχώρια θέματα στα χέρια τους. Επομένως, για τον καθημερινόν άνθρωπον, τον ικανόν στον τομέα του «άνθρωπον του πεζοδρομίου», η Ηγεμονία εμφανίζεται ως μια μακρινή, έμμεση, διαμεσολαβουμένη, «ηπία» μορφή ισχύος και εξουσίας.

Επίσης η ηγεμονία ημπορεί να λάβει μιαν πνευματικήν και πολιτιστικήν μορφήν, κυβερνώσα τον πολιτικόν τομέα, διαμορφώνουσα τις αξίες και τις ιδέες που θέτουν τις παραμέτρους και τους στόχους της πολιτικής αντιπαραθέσεως και δραστηριότητος. Επί παραδείγματι, σήμερον, η ηγεμονία των αντεθνικών, πολυπολιτιστικών ιδεών στην πολιτικήν σημαίνει ότι πράγματι δεν έχει σημασίαν ποίο κόμμα κατέχει την εξουσίαν, καθώς εν τέλει η εξουσία όλων τους θα χρησιμοποιηθεί εναντίον των εθνικών συμφερόντων, εναντίον του Γένους των Ελλήνων. Αλλά το αντίστροφον είναι επίσης δυνατόν : Εάν οι εθνικιστικές ιδέες επιτύχουν πολιτιστικήν ηγεμονία, δεν θα έχει πλέον σημασία ποίο κόμμα κατέχει την πολιτικήν εξουσίαν και ισχύν, αφού όλα αυτά τα κόμματα θα αντιμετωπίζουν τα συμφέροντα του Γένους ως ιερά και απαραβίαστα.

Οι έννοιες της μεταπολιτικής και της ηγεμονίας είναι οι κλείδες για την κατανόηση των διαφορών μεταξύ της παλαιάς αριστεράς και της νέας αριστεράς, όπως και μεταξύ της παλαιάς δεξιάς και της νέας δεξιάς. Με την «Παλαιάν Αριστερά», εννοούμε στο παρόν τον Μπολσεβικισμόν. Με την «Παλαιάν δεξιά», εννοούμε τον εθνικόσοσιαλισμόν, τον φασισμόν και παρόμοια εθνικιστικά καθεστώτα. Η Παλαιά Δεξιά ενεφανίσθη ως ιστορική αντίδραση στην Παλαιάν Αριστερά. Η Παλαιά Αριστερά προσεπάθησεν να επιβάλη τον κομμουνισμόν μέσω της πολιτικής του μονοκομματισμού και του ολοκληρωτικού κράτους, χρησιμοποιούσα την «ερυθράν τρομοκρατίαν» αλλά και ενίοτε την γενοκτονίαν ως εργαλεία πολιτικής. Ακριβώς όπως κάποιος παίρνει μία ξιφομάχαιρα σε έναν αγώνα με ξιφομάχαιρες ή ένα πυροβόλον όπλο σε σε έναν αγώνα με πυροβόλα όπλα, η Παλαιά Δεξιά εχρησιμοποίησε τα επιλεγμένα όπλα της Παλαιάς Αριστεράς για να αντισταθεί και να υπερισχύσει. Η Παλαιά Δεξιά επολέμησεν την βίαν με βία, την σκληρά πολιτική ισχύ με σκληρά πολιτική ισχύ.

Η  «Νέα Αριστερά», το ακριβέστερον παράδειγμα της οποίας η «Σχολή της Φρανκφούρτης», αντικατέστησεν την πολιτικήν με τη μεταπολιτικήν, τον σκληρό ολοκληρωτισμόν της «Παλαιάς Αριστεράς» με τον «λειανθέντα» ήπιον ολοκληρωτισμόν της αριστερής πολιτιστικής ηγεμονίας και την δικτατορίαν γνώμης και πολιτικής ορθότητος. Η «Νέα Αριστερά» εσυνειδητοποίησεν ότι οι «αριστερές αξίες» θα ημπορούσαν να επιβληθούν χωρίς βιαία επανάσταση και δίχως ένα ολοκληρωτικό, μονόπλευρο κράτος, απλώς με τον έλεγχον της εκπαιδεύσεως και του πολιτισμού.

Δύναται κάποιος να έχει την πλήρη κοινωνικήν ηγεμονία διατηρών παραλλήλως την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της ελευθέρας πολυφωνίας, εξασφαλίζων ότι όλα τα ανταγωνιστικά πολιτιστικά ρεύματα και τα πολιτικά κόμματα, συγκροτούν .. συμπήγματα αυτοαποκαλούμενα «δημοκρατικά τόξα» και «δημοκρατικές παρατάξεις», υιοθετούν τις ίδιες αριστερές αξίες, διαφέροντα μόνον σε μη ουσιαστικά θέματα. (Θα ημπορούσαν να αυτοαποκαλούνται «ουράνια τόξα» ή «ανθρωπιστικές παρατάξεις» ή ακόμη και … «οχυρόν των ευλαβών». Ο τίτλος έχει μόνον προπαγανδιστική – σαγηνευτική σημασία για την λαϊκή μάζα και καμία ουσιαστική διάσταση).  Η μεταπολιτευτική τροχιά της πατρίδος μας αποτελεί αριτοτεχνικήν εφαρμογήν των ανωτέρω τακτικών, τεχνικών και διαδικασιών νεοαριστεράς πολιτικοκοινωνικής διαχειρίσεως.

Η Νέα Αριστερά υπήρξεν άκρως επιτυχής. Σήμερον ζούμε σε μιαν αριστερά, «ηπίως  ολοκληρωτικήν» κοινωνία, την οποίαν ο πολυτάλαντος και πολυπράγμων Βρετανός Εθνικιστής Τζόναθαν Ντέηβιντ Άντονυ Μπόουντεν εχαρακτήρισεν ευστοχότατα ως «αριστεράν ολιγαρχία» και παριστά ένα σύστημα τεραστίων οικονομικών και πολιτικών ανισοτήτων στο οποίον όλοι αναμασούν «ηπίως» και δίχως «ακραίες» εκδηλώσεις τα αριστερά συνθήματα.

[Ο Μπόουντεν (1962 – 2012) ήταν ένας Άγγλος ζωγράφος, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφεύς, ηθοποιός, ρήτωρ και πολιτικός ακτιβιστής. Αρχικώς υπήρξεν  συντηρητικός, ενώ αργότερον συμμετείχε σε εθνικιστικούς πολιτικούς οργανισμούς όπως το «Βρετανικόν Εθνικόν Κόμμα». Ο Μπόουντεν ακόμη και μεταθανατίως περιγράφεται ως ένα «αξιολάτρευτο διαδικτυακόν πρόσωπο» της «εναλλακτικής δεξιάς»]

Ακριβώς όπως η Παλαιά Δεξιά έλαβε τα όπλα κατά τις ένοπλες εμφύλιες συρράξεις, μη παραδοθείσα στον αντίπαλον, η εθνικιστική και πατριωτική Νέα Δεξιά πρέπει να χρησιμοποιήσει τις ιδέες στην εξελισσομένη μια μάχη των ιδεών. Πρέπει να αποδομήσουμε την ηγεμονία των αντεθνικών – εθνοαποδομητικών ιδεών και να τις αντικαταστήσουμε με μιαν αντίπαλο ρωμαλέα ηγεμονία εθνικών – εθνοκεντρικών ιδεών. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις δικές μας μεταπολιτικές οργανώσεις (νέα μέσα ενημερώσεως, νέα εκπαιδευτικά ιδρύματα, νέες μορφές κοινότητος και συλλογικοτήτων) οι οποίες ημπορούν να καταπολεμήσουν και να αντικαταστήσουν τα αντίστοιχά τους που ευρίσκονται στις χείρες των εθνοαποδομητών. Πρέπει να πολεμήσουμε τις οποιεσδήποτε πονηρές-μισελληνικές, αντεθνικές ιδέες με καλύτερες- συμπαγέστερες και σαφέστερες ελληνοκεντρικές, εθνικές ιδέες.  Πρέπει να πολεμήσουμε την υπονόμευση και ανατροπή των εθνικών θεσμών και καθιδρυμάτων στην πατρίδα μας με την δραστική, ρωμαλέα και εκτενεστάτη  εθνικιστική θεσμικήν ανανέωσή τους.

Μία μεταπολιτική προσέγγιση  συνεχίζει να ευρίσκεται εντός των δυνατοτήτων ενεργείας μας. Το παγκόσμιον, ευρωπαϊκόν, περιφερειακόν και εθνικόν πολιτικό γίγνεσθαι ουδέποτε υπήρξε προσφορότερο για την ανάκαμψη του Εθνικισμού. Παρά το ότι στερούμεθα οικονομικών πόρων, οργανώσεως και πολιτικής ισχύος, παρά το ότι το εθνικιστικό κίνημα κατεκερματίσθη σε πάμπολλα αντιμαχόμενα αλλήλων θραύσματα ουδέποτε ο Εθνικισμός ως πλήρως απαρτιωμένη ιδεολογία αλλά κυρίως ως εναλλακτική πολιτική πρακτική υπήρξε ισχυρότερος. Αντιθέτως ο εχθρός, σε όλες του τις εκφάνσεις, ουδέποτε υπήρξε πλουσιότερος, καλύτερον οργανωμένος, περισσότερον ισχυρός πολιτικώς. Όμως από πλευράς ηθικής επιστημονικής και ιστορικής ουδέποτε υπήρξαν αυτές οι εκφάνσεις ασθενέστερες απ’ ό,τι τώρα. Ως ανθρώπινα πλάσματα οι εκπρόσωποί του ουδέποτε ήσαν περισσότερον διεφθαρμένοι, παρακμιακοί και γελοίοι. Οι στάσεις τους συναπαρτίζονται από ψεύδη, τερατολογίες, αστήρικτες μεγαλοστομίες και ατελέσφορες υποσχέσεις ενώ η βουλιμική  και στερουμένη κάθε μορφήν ενσυναισθήσεως, αρπακτική κοινωνική τους αναλγησία, καλπάζει σε όλα τα πεδία της δημοσίας ζωής.

Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι δυο πολιτικά πρότυπα που κάποτε υπήρξαν ρωμαλέες και δραστικές εκφάνσεις της ευρυτέρας πατριωτικής και εθνικιστικής κοινότητος είναι παντελώς άχρηστα στον επιδιωκόμενο μεταπολιτικό αγώνα: Κάθε είδος φιλελευθερισμού [ιδίως ο Ελευθερισμός ή Λιμπερταριανισμός (ή Ελευθεριακός Εθνικισμός, ή Αναρχοκαπιταλισμός)],  καθώς και οι εθνικιστικές οργανώσεις τύπου Παλαιάς Δεξιάς (όπως την καθορίσαμε ανωτέρω), οι οποίες επί διάστημα περισσότερον από  μίαν δεκαετία  ανεφέρθησαν στην πατρίδα μας ως σαγηνευτικός «Λαϊκός Εθνικισμός», αποτελούν πλέον ατυχές και αποτυχόν παρελθόν. Οι προσεγγίσεις αμφοτέρων συλλαμβάνουν την πολιτικήν αποκλειστικώς ως ένα είδος σκληράς ισχύος ενώ παραβλέπουν, υποτιμούν ή περιφρονούν παντελώς τον ρόλον της ηπίας ισχύος.

Οι εμμονικοί φιλελεύθεροι αντιτίθενται στην εξάσκηση της σκληράς ισχύος εκ μέρους του κράτους το οποίον είναι κατ’ αρχήν υπόλογον για το δημόσιον αγαθόν, αλλ’ όμως ουδέν πρόβλημα έχουν με την εφαρμογήν απεριορίστου ηπίας ισχύος εφ΄όσον αυτή εξασκείται από ιδιωτικούς δρώντες. Οι φιλελεύθεροι αντιτίθενται σε κάθε μορφήν κυβερνητικής λογοκρισίας όμως ουδέν πρόβλημα έχουν στην διεξαγωγήν λογοκρισίας εκ μέρους ιδιωτικών δήθεν λαϊκών οργανώσεων, οργανώσεων οι οποίες προτρέπουν, ελέγχουν και επιβάλλουν όρους της συγχρόνου πολιτικής ορθότητος (όπως ο διαβόητος πανίσχυρος και επιτυχέστατος αμερικανοεβραϊκός «Αντι-Δυσφημιστικός Σύνδεσμος» – “Anti – Defamation League” / ADL στις ΗΠΑ, με παγκόσμιον εμβέλεια και επίδραση). Αυτές οι οργανώσεις επιδιώκουν την υιοθέτηση και εφαρμογήν της πολιτικής ορθότητος από κάθε δημόσιο και κρατικό φορέα, ενώ καταρτίζουν λεπτομερείς καταλόγους αντιφρονούντων οι οποίοι πρέπει να σιωπήσουν με την χρήση κοινωνικών μέσων, πρωτοβουλιών συγκεντρώσεως κεφαλαίων, παρόχων κοινωνικής δικτυώσεως και εταιριών οικονομικών υπηρεσιών. Αυτοί οι δαιμονοποιηθέντες διαφωνούντες χαρακτηρίζονται «φασίστες», «φιλοφασίστες» ή «κρυπτοφασίστες», εξοβελίζονται στο κοινωνικόν «εξώτερον πυρ» και αφανίζονται παντί τρόπω.

Η μόνη αντίρρηση που θα ημπορούσε να έχει ένας Ελευθεριακός εναντίον της πλήρους πλουτοκρατικής παγκοσμιοποιητικής κυριαρχίας των μέσων ενημερώσεως είναι εάν … επεστρέφοντο ως ακάλυπτες οι επιταγέςεξοφλήσεως των ΜΜΕ για τις παρασχεθείσες υπηρεσίες τους. Άλλως όλα είναι αποδεκτά, «εθελοντικά» και ….καλώς καμωμένα !

Όλα τα προαναφερόμενα μορφώματα που λειτουργούν για την δικτατορία της πολιτικής ορθότητος θεωρούνται και προβάλλονται ως «εθελοντικά». Ωστόσον οι ποικίλης τυπολογίας φιλελεύθεροι κινητοποιούνται για να αντισταθούν σε κάθε είδους κρατικής παρεμβάσεως η οποία θα έπαυε την λογοκρισία τους ή θα της στερούσε το βήμα. Έτσι ο φιλελευθερισμός όχι μόνον τυφλώνει τις λαϊκές μάζες σχετικώς με τα δρώμενα της εξασκουμένης ηπίας ισχύος αλλά κατ’ αρχήν ανθίσταται με πάθος εναντίον οιασδήποτε χρήσεως της κρατικής ισχύος ημπορεί να περιορίσει και περιστείλει την εφαρμογή αυτής της ηπίας ισχύος.

Όσον αφορά στους συγχρόνους μιμητές των τρόπων της Παλαιάς Δεξιάς, αυτοί  αναλίσκουν τον χρόνο τους φαντασιωνόμενοι σενάρια φυλετικών πολέμων, μαζικών τριτοκοσμικών εισβολών και τουρκικής υπονομεύσεως, σενάρια στα οποία ανυπόστατα και φαντασιακά ένοπλα εθνικοεπαναστατικά κόμματα κατανικούν τους αντιπάλους που προανεφέρθησαν, ομού με τους συνεργούς τους «εθνοπροδότες» της καθεστωτικής «εθνικής» κυβερνήσεως. Δείγματα τέτοιας συλλήψεως ανευρίσκονται στα σαγηνευτικά μυθιστορήματα συγγραφέων όπως οι εκείθεν του Ατλαντικού Γουίλιαμ Πηρς και Χάρολντ Αρμστεντ Κόβινγκτον. Αυτή η ιδιάζουσα παραπολιτική σεναριογραφία συχνάκις είναι σε θέση να οδηγήσει τους πλέον ανυπομόνους και αντικοινωνικούς ανθρωπίνους τύπους (οι οποίοι βεβαίως ευρίσκονται και στον εθνικοπατριωτικό χώρο) σε αναίτιες και άσκοπες βιαιοπραγίες έως παραλόγου μανίας. Ενώ οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί αναπαριστούν, ανεξόδως, στα σύγχρονα παίγνια ρόλων τους ιστορικούς Μπολσεβίκους, η παραδοσιακή Παλαιά Δεξιά στην κορύφωση της αντιθέσεώς της με αυτούς ενεφανίσθη με κράνη και ασπίδες ως σύγχρονος αναπαράσταση των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών-Ναζί.

Παρά το ότι διανοητικώς και ηθικώς η υπόθεση του Εθνικισμού ουδέποτε υπήρξεν προσφοροτέρα απ’ ό,τι σήμερον, ενώ αντιστοίχως η υπόθεση του πολυπολιτισμού ουδέποτε απεκαλύφθη ασθενεστέρα περισσότερον της σήμερον, πρέπει επιτέλους να γίνει πλήρως και βαθέως αντιληπτόν ότι οι αγωνιζόμενοι Εθνικιστές αδυνατούν να καταστείλουν με οιανδήποτε μορφή ενόπλου αγώνος …. την αστυνομία (όπως φαντασιώνονται διάφοροι ψυχικώς πάσχοντες) ή έστω και τους ιδιωτικούς φύλακες των ομάδων προστασίας των εμπορικών καταστημάτων.  Αυτού του είδους ο πολιτικός αγών είναι άχρηστος, επιζήμιος, σφαλερός ως σύλληψη και ολέθριος ως ενδεχομένη πράξη. Πρέπει συνεπώς να απορρίπτονται οι οιασδήποτε προελεύσεως (δολίας σκοπιμότητος ή νοσηράς ανοησίας) απολογητές του.

Αποτελεί την κορύφωση της στρατηγικής παραφροσύνης και ηλιθιότητος η απεμπόληση και εγκατάλειψη των μειζόνων δυνάμεων του Εθνικισμού και η άρνηση της επιθέσεως κατά του εχθρού εκεί όπου αυτός είναι παντελώς αδύναμος, ενώ αντιθέτως επιδιώκεται να πλήττεται ο εχθρός στο πεδίον της «σκληράς ισχύος» όπου αυτός είναι μεγαλοδύναμος και εμείς ασθενικοί. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι σήμερον δεν υπάρχει χώρος για ακτιβισμό του δρόμου, αλλά ότι πρέπει ο ακτιβισμός αυτός να γίνεται αντιληπτός μόνον ως μεταπολιτική δραστηριότης, ως μία μορφή προπαγάνδας, όπου και όποτε είναι προσιτός και όχι ως μία μάχη «ελέγχου των δρόμων», η οποία πλην  σπανιοτάτων φευγαλέων επιτυχιών υπήρξεν άκαρπος και ανεδαφική. Η δραστική πολιτική έπεται χρονικώς του κρισίμου προπαρασκευαστικού επιπέδου, κατά το οποίον έχει πλήρως αναπτυχθεί ένα συμπαγές προκαταρκτικόν υπόβαθρον πλήρως ανεπτυγμένων μεταπολιτικών βάσεων.

Το να συλλάβουμε τον Εθνικισμόν ως πολιτική χωρίς μεταπολιτική (απλώς ως έναν αγώνα για πολιτικήν εξουσία, ανεξαρτήτως από το αν ο λαός μας συμπαθεί ή όχι) είναι κατά βάση ωσάν να θέτουμε εαυτούς στην θέση ενός στρατού εισβολής ή ενός αντιδημοφιλούς και λαομισήτου επαναστατικού κόμματος, το οποίον επιδιώκει να κατακτήσει την εξουσία και να επιβάλει την θέλησή του στον λαό. Αυτή είναι η παγίς του πολιτικού προτύπου, του «μοντέλου», της Παλαιάς Δεξιάς.

Προφανώς το ακριβώς αντίθετον άκρον είναι η «μεταπολιτική χωρίς πολιτική», όμως αυτή η προσέγγιση έχει πράγματι μιαν πεπερασμένη  ευκαιρία να λειτουργήσει. Εάν οι Εθνικιστές επιτύχουν την πλήρη ηγεμονία στο μεταπολιτικό πεδίο, αυτό σημαίνει ότι τα εθνικά συμφέροντα θα είναι ιερά και οι ανεθνικές ιδέες θα είναι πραγματικά αναθέματα. Σε μια τέτοια κατάσταση, οι Εθνικιστές δεν πρέπει να οργανωθούν ως πολιτικόν κόμμα για να καταλάβουν την εξουσία, επειδή θα έχουν καταλάβει τον νούν του κοινού και όλα τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα θα είναι de facto, εκυσίως ή ακουσίως πατριωτικά εθνικά κόμματα, επειδή θα εξυπηρετούν όντως τα εθνικά συμφέροντα.

Σε μια τέτοια κοινωνία, θα εξακολουθούσαμε να διαφωνούμε για την άμβλωση και τους φόρους, αλλά οι τοποθετήσεις όλων των πλευρών θα ήσαν επιχειρήματα μεταξύ ομοφύλων – ομοεθνών ανθρώπων και μόνον. Δεν θα υπήρχε καμία πιθανότης συμμαχίας με αλλοφύλους – αλλοεθνείς  για να κερδηθούν βραχυπρόθεσμα πολιτικά πλεονεκτήματα με αντάλλαγμα την  ιδική μας σάρκα και το αίμα, η δε υποβάθμιση και καταστροφή της φυλής μας απλούστατα θα ευρίσκετο εκτός της σφαίρας της πολιτικής πιθανότητος.

Ειλικρινώς, αυτή η κοινωνία θα ήταν μια εθνικιστική «ευτοπία» αρκούντως ικανοποιητική.