Μέρος 2
Η έμμεσος πλην σαφής εντολή προς τους Μουσουλμάνους για την κατάκτηση του κόσμου έχει εξαιρετικόν ενδιαφέρον, καθώς ένα από τα κύρια αμαρτήματα που απέδιδον και αποδίδουν οι Μουσουλμάνοι στην Δύση είναι ο «ιμπεριαλισμός»:
«Ο ιμπεριαλισμός είναι ένα ιδιαιτέρως σημαντικόν ζήτημα στην επιχειρηματολογία των κατοίκων της Μέσης Ανατολής και ειδικώς των ισλαμιστών, εναντίον της Δύσεως. Για αυτούς, ο όρος “ιμπεριαλισμός” έχει μιαν ειδική σημασία. Για παράδειγμα, αυτός ο όρος δεν χρησιμοποιείται ποτέ από Μουσουλμάνους σε σχέση με τις μεγάλες μουσουλμανικές αυτοκρατορίες τις οποίες ίδρυσαν αρχικώς οι Άραβες και σε μεταγενέστερες περιόδους οι Τούρκοι, οι οποίοι κατέκτησαν τεράστιες εκτάσεις γης και ενεσωμάτωσαν τους πληθυσμούς τους στον «οίκο του Ισλάμ». Για τους Μουσουλμάνους ήταν απολύτως νόμιμο να κατακτούν μέρη της Ευρώπης και να υποτάσσουν τους πληθυσμούς τους, οπότε έτσι να τους δίδουν την δυνατότητα, χωρίς όμως να τους υποχρεώνουν, να ασπασθούν την αληθινή πίστη. Αλλά, όταν οι Ευρωπαίοι προσεπάθουν να κατακτήσουν και να υποτάξουν Μουσουλμάνους, αυτό ήταν αμάρτημα, και ακόμη χειρότερον το να προσπαθήσουν να τους οδηγήσουν σε άλλη πίστη. Στην μουσουλμανική κοσμοαντίληψη, ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ αποτελεί ευεργέτημα για τον νεοφώτιστο και αγαθοεργία για όσους τον προσηλυτίζουν. Συμφώνως προς τον ισλαμικό νόμο, η εγκατάλειψη του Ισλάμ ισοδυναμεί με αποστασίαν -ένα θεμελιώδους φύσεως έγκλημα για αυτόν που παραπλανάται και για εκείνον που τον παραπλανά. Σε αυτό το σημείον ο νόμος είναι σαφέστατος: Αν ένας Μουσουλμάνος αποκηρύξει το Ισλάμ, ακόμη και αν ένας νεοφώτιστος επανέλθει στην παλαιά του πίστη, η ποινή είναι θάνατος.» (Μπέρναρντ Λιούις – «Η κρίση του Ισλάμ»)
Σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να παρατηρήσουμε, ότι το σχόλιον του Λιούις, περί μη καταναγκασμού του προσηλυτισμού στη νέα πίστη, είναι παραπλανητικόν. Είναι μεν αληθές ότι το Κοράνιον παρέχει ένα είδος «πέδης» στους «μετριοπαθείς» Μουσουλμάνους : «Δεν θα υπάρξει καταναγκασμός στην θρησκεία» (Κοράνιο 2: 256), αλλά εάν ρίψουμε μία ματιά στα υπόλοιπα μέρη του Κορανίου, όπως και στην μουσουλμανική ιστορία, θα ιδούμε ότι … μάλλον δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά από αυτήν την φράση. Όπως έχουν τα πράγματα, αυτή η φράση παρέχει μίαν εξόχως αδύναμο στήριξη για την μάλλον …. αόρατο μουσουλμανικήν ανεκτικότητα. Επίσης, η μουσουλμανική αντίληψη περί ανεκτικότητος περιορίζεται στους Εβραίους και στους Χριστιανούς –δηλαδή στους «λαούς των Γραφών»- ενώ οι πρακτικές των βουδιστών, των ινδουιστών και άλλων ειδωλολατρών, θεωρούνται από τους Μουσουλμάνους τόσον σαθρές πνευματικά, ώστε να υπερβαίνουν πλήρως κάθε όριον. Ακόμη και οι λαοί των Γραφών πρέπει να αυτοπεριορίζονται και να πληρώνουν με «ταπεινότητα» τον επαχθή κεφαλικόν φόρο «τζίζγια» στους Μουσουλμάνους αυθέντες τους.
Από δογματικήν άποψη, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι Μουσουλμάνοι την ανοχήν προς τον άπιστον, είναι μία κατάσταση, στα πλαίσια της οποίας, όσοι δεν είναι Μουσουλμάνοι απλώς θα έχουν υποταχθεί από πολιτικήν και οικονομικήν άποψη, θα έχουν προσηλυτισθεί ή θα έχουν σφαγιασθεί. Το γεγονός ότι ο μουσουλμανικός κόσμος κατά το μεγαλύτερον διάστημα της ιστορίας του, δεν υπήρξεν ενωμένος υπό μίαν ενιαία κυβέρνηση και ημπορεί να μην ευρεθεί ποτέ πάλιν ενωμένος στο μέλλον, είναι άσχετον με την μουσουλμανικήν επιθυμία για κυριαρχία.
Ο Λιούις παρατηρεί ότι «για τους Μουσουλμάνους, κανένα κομμάτι εδάφους, από την στιγμή που προσετέθη στο βασίλειο του Ισλάμ, δεν ημπορεί ποτέ να εγκαταλειφθεί οριστικώς». Ημπορούμε επίσης να προσθέσουμε ότι καμία συνείδηση από τότε που ο φορεύς της προστίθεται στο βασίλειον του Ισλάμ, δεν ημπορεί ποτέ να εγκαταλειφθεί οριστικά, διότι, όπως σημειώνει και πάλι ο Λιούις, η ποινή της αποστασίας είναι ο θάνατος. Αυτό το γεγονός της θεσμικώς παγιωθείσης μισαλλοδοξίας ουδείς βαθμός φιλελευθέρας ερμηνείας θα ημπορέσει ποτέ να εξουδετερώσει πλήρως !
Εντός του … ειρηνικού «Οίκου του Ισλάμ», η ποινή για την απόκτηση υπερβολικών γνώσεων σχετικώς με αυτόν τον κόσμο (έτσι ώστε εν τέλει να αμφισβητηθούν κατά τι τα δόγματα της Πίστεως) είναι ο θάνατος. Εάν ένας Μουσουλμάνος κατά τον τρέχοντα 21ον αιώνα απωλέσει την πίστη του, ακόμη και αν είχε υπάρξει Μουσουλμάνος επί μία και μόνον ώρα, η αναμενομένη «κανονική» αντίδραση σε όλη την έκταση του μουσουλμανικού κόσμου είναι να τον θανατώσουν.
Ενώ το Κοράνιο απλώς περιγράφει τις ποινές που απειλούν τον αποστάτη στον επόμενο κόσμο (Κοράνιο 3: 86-91), τα χαντίθ [κείμενα της ισλαμικής παραδόσεως που παραδίδουν τους λόγους και τις πράξεις του προφήτη Μωάμεθ ή ακόμα την έγκρισή του για ό, τι ειπώθη ή ετελέσθη ενώπιόν του. Η λογοτεχνία των χαντίθ αναγνωρίζεται σήμερον ως βασικόν θεμέλιο του Ισλάμ, δευτέρα σε αξία μετά το Κοράνιον] περιγράφουν με έμφαση τον τρόπον με τον οποίον πρέπει να απονεμηθεί δικαιοσύνη σε αυτόν τον κόσμο: «Όποιον αλλάζει την θρησκείαν του, να τον σκοτώνεις !». Δεν υπάρχει εδώ κάποια μεταφορική διατύπωση όπισθεν της οποίας ημπορεί να κρυφθεί αυτή η εντολή, φαίνεται δε ότι καμμία ερμηνευτική διαδικασία, έστω και η ανεκτικοτάτη φιλελευθέρα, δεν ημπορεί να την αγνοήσει. Βεβαίως είναι πιθανότατος ο πειρασμός να προσδώσουμε μείζονα έμφαση στο γεγονός ότι αυτή η εντολή δεν εμφανίζεται στο ίδιο το Κοράνιον, αλλά από πρακτικήν άποψη, φαίνεται ότι τα χαντίθ διαμορφώνουν σε παρόμοιον βαθμόν την κοσμοαντίληψη των Μουσουλμάνων. Με δεδομένο το γεγονός ότι τα χαντίθ χρησιμεύουν συχνότατα ως ο φακός μέσω του οποίου ερμηνεύεται το Κοράνιον, πολλοί Μουσουλμάνοι μελετητές τα θεωρούν ως έτι μεγαλυτέραν αυθεντία για την πρακτικήν του Ισλάμ.
Είναι βεβαίως αληθές ότι κάποιοι φιλελεύθεροι Μουσουλμάνοι νομομαθείς πιστεύουν ότι ο αποστάτης πρέπει να έχει μιλήσει εναντίον του Ισλάμ, πριν εγκρίνουν αυτήν την δολοφονίαν, αλλά η ιδία η ποινή γενικότερoν δεν αξιολογείται ως … ακραία. Το δικαίωμα του φόνου αποστατών είναι ζήτημα γενικής αποδοχής, αν όχι και πρακτικής. Αυτό εξηγεί πλήρως το γιατί δεν υπήρξεν ούτε ένας εμφανής «λογικός» Μουσουλμάνος επί της Γης όταν ο Ιμάμης Χομεϊνί επεκήρυξε με φετφά (ιεροδιάταγμά) του τον βλάσφημον Σαλμάν Ρούσντι.
Τόσον ο Ιουδαϊσμός, όσον και ο Χριστιανισμός θα ημπορούσαν να παρουσιασθούν ως εξ ίσου μισαλλόδοξοι, αλλά έχουν παρέλθει μερικοί αιώνες από την τελευταίαν φορά που οι θρησκείες αυτές έπραξαν κάτι τέτοιο. Πάντως, σήμερον αποτελεί αναμφισβήτητον πραγματικότητα στους κόλπους του Ισλάμ ότι, εάν ανοίξεις την μη επιτρεπτή θύρα κατά την ερευνά σου για τον κόσμο, οι εν Θεώ αδελφοί σου αυτομάτως θα κρίνουν ότι, για αυτόν τον λόγον πρέπει να αποθάνεις. Συνεπώς πρέπει να διερωτηθούμε με βαθείαν περίσκεψη, υπό ποίαν έννοιαν πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι ότι …. δεν πρέπει να υπάρχει «καταναγκασμός στην θρησκεία». Πως το εννοούν; Ποία είναι τα όρια του κατ΄ αυτούς καταναγκασμού ;
Το Ισλάμ, περισσότερον από κάθε άλλη θρησκεία που έχουν επινοήσει οι άνθρωποι, έχει όλα τα χαρακτηριστικά μίας καθαροαίμου θανατολατρείας. Ο Σαγίντ Κουτμπ, ένας από τους εγκυροτέρους στοχαστές στον ισλαμικόν κόσμο και «πατήρ» του συγχρόνου σουνιτικού Ισλαμισμού, έγραψεν: «Το Κοράνιον επισημαίνει ένα άλλο αξιοκατάκριτο χαρακτηριστικό των Εβραίων : Την άνανδρον επιθυμία τους να ζήσουν, ανεξαρτήτως τιμήματος, της τιμής τους, της ποιότητος ζωής ή της αξιοπρέπειας τους» [Αυτό τονίζει εμφατικώς ο Πωλ Λώρενς Μπέρμαν (ο πρώτος σημαίνων ιδεολόγος του αμερικανικού «Πολέμου κατά της τρομοκρατίας», ισχυριζόμενος ότι η Δύση αντιμετωπίζει μιαν άλλη «απειλή από μιαν παθολογικώς παράλογο και αιμοδιψή ιδεολογία μίσους και αντιδράσεως, όχι ανόμοιο προς την μπολσεβίκικη και φασιστική επιδημία κακού»), στο πόνημά του «Τρομοκρατία και Φιλελευθερισμός»].
Αυτή η δήλωση του Σαγίντ Κουτμπ αποτελεί στην πραγματικότητα ένα θαύμα περιεκτικότητος. Αν και ημπορεί να φαίνεται ως τίποτε περισσότερον από ένας απλός απαξιωτικός υπαινιγμός κατά των Εβραίων, στην πραγματικότητα παριστά ένα εξόχως πυκνόν απόσταγμα της κοσμοαντιλήψεως των Μουσουλμάνων. Αν το εξετάσουμε επ΄ολίγον επισταμένως, αναδύεται προ οφθαλμών μας ένας ολόκληρος μηχανισμός μορφολειτουργικής μισαλλοδοξίας και αυτοκτονικής μεγαλοστομίας. Η αμφιλεγομένη απαγόρευση της αυτοκτονίας από το Κοράνιον δείχνει να είναι εκτός συζητήσεως. Είναι βέβαιον ότι θα υπάρξουν Μουσουλμάνοι νομομαθείς που θα ειπούν ότι οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας έρχονται σε αντίθεση με τα δόγματα του Ισλάμ (επί τη ευκαιρία, πού είναι τέλος πάντων αυτοί οι πράοι νομομαθείς;) και επομένως, ότι, οι βομβιστές αυτοκτονίας δεν είναι μάρτυρες αλλά … αυτόκλητοι νεοφερμένοι επαρσιακοί δημότες της ισλαμικής Κολάσεως. Ακόμη και εάν υπάρχει μία τέτοια αντίληψη της μειοψηφίας, διόλου δεν αλλάσει το γεγονός ότι οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας έχουν εκλογικευθεί από μεγάλον μέρος του μουσουλμανικού κόσμου (όπου αποκαλούνται χαρακτηριστικώς «ιερές εκρήξεις»). Και μάλιστα, με δεδομένα τα δόγματα του Ισλάμ, η εκλογίκευση αυτού του είδους είναι εκπληκτικώς εύκολη.
Στο φως όσων πιστεύουν οι ευσεβείς Μουσουλμάνοι -για τον τζιχάντ, για το μαρτύριον, για τον Παράδεισο και για τους απίστους- οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας είναι απίθανον να τους φαίνονται παραβιάσεις της πίστεώς τους. Δεν μας προκαλεί λοιπον καμίαν έκπληξη το γεγονός ότι όσοι πεθαίνουν με αυτόν τον τρόπον θεωρούνται σεβάσμιοι μάρτυρες από πολλούς ομοθρήσκους τους. Μία στρατιωτική ενέργεια, η οποία συνεπάγεται μεγάλον κίνδυνο θανάτου, θα ημπορούσε σε κάθε περίπτωση να θεωρηθεί «αποστολή αυτοκτονίας» απαλείφουσα την διάκριση μεταξύ αυτοκτονίας και θανάτου κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, για κάποιον που θα εμάχετο στο όνομα του Θεού. Όμως το ουσιαστικόν συμπέρασμα για τον επίδοξον μάρτυρα φαίνεται να είναι: «Όσον σκοτώνεις απίστους και αποστάτες “υπερασπιζόμενος το Ισλάμ”, ο Αλλάχ δεν ενδιαφέρεται εάν θα σκοτωθείς ή όχι και εσύ!»
Ας φαντασθούμε, ότι κάποιαν ημέρα βασιλεύει η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Τι θα λέγουν οι Μουσουλμάνοι, σχετικώς με τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας τις οποίες υπεστήριξεν η συντριπτική τους πλειονότης; Θα ειπούν ότι «η κτηνώδης κατοχή των Ισραηλινών μάς οδήγησε να απωλέσουμς τα λογικά μας»; Θα ειπούν «ήμασταν μία γενεά κοινωνικώς ανωμάλων απροσαρμόστων»; Πώς θα δικαιολογήσουν τους εορτασμούς που ηκολούθουν αυτές τις «ιερές εκρήξεις»; Ένας νεαρός άνδρας, που ανήκει σε μίαν εύπορον οικογένεια, γεμίζει τα ρούχα του με εκρηκτικά και με ρουλεμάν και εξολοθρεύει τον εαυτόν του μαζί με καμία εικοσάδα νέους σε μία ντισκοτέκ, οπότε η μητέρα του αμέσως δέχεται τα ένθερμα συγχαρητήρια εκατοντάδων γειτόνων της. Άραγε τι θα σκέπτονται οι όντως ηρωικοί και ανυπότακτοι Παλαιστίνιοι για τέτοιου είδους συμπεριφορές, μετά την επικράτηση της ειρήνης; Εάν εξακολουθήσουν να είναι ευσεβείς Μουσουλμάνοι, ιδού τι πρέπει να σκέπτονται και μόνον: «Τα παιδιά μας είναι στον Παράδεισο, και έχουν προετοιμάσει το έδαφος για να τους ακολουθήσουμε. Για τους απίστους είναι έτοιμη η Κόλαση». Εν προκειμένω, μάλλον αποτελεί σχεδόν απαράβατον αρχήν της ανθρωπίνης φύσεως ότι καμμία ειρήνη, (αν επικρατήσει ποτέ), δεν δύναται να επιβιώσει επί μακρόν με βάση πεποιθήσεις του είδους αυτού.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι ένα αξιόλογον ποσοστόν των Μουσουλμάνων ανά τον κόσμον, πιστεύουν ότι οι άνθρωποι που εκρήμνισαν το Παγκόσμιον Κέντρον Εμπορίου κάθηνται τώρα «εκ δεξιών» του Αλλάχ, ανάμεσα «…σε ποταμούς από πεντακάθαρο νερό και σε ποταμούς από γάλα πάντοτε νωπό. Σε ποταμούς από υπέροχον οίνο για αυτούς που τον πίνουν, και σε ποταμούς από πεντακάθαρο μέλι» (47: 15). Η ειρωνεία είναι σχεδόν ένα θαύμα από μόνη της : Ο σήμερον ιδιαιτέρως καταπιεστικός και καταπιεσμένος σεξουαλικώς λαός του κόσμου (άνθρωποι που κατελαμβάνοντο από οργίλην δολοφονικήν μανίαν όταν έβλεπαν να προβάλλεται η τηλεοπτική σειρά «Baywatch», θεωρούντες αυτήν … πορνική) μαγνητίζονται από την προοπτικήν του μαρτυρίου και από μίαν αντίληψη του Παραδείσου, η οποία μάλλον υπενθυμίζει περισσότερον … υπαίθριον περίπατον αμφιβόλου αισθητικής.
Πέραν από τις φοβερές ηθικές επιπτώσεις οι οποίες προκύπτουν από αυτήν την νοοτροπίαν, (την προερχομένην από κάποιον άλλον κόσμο), πρέπει βεβαίως να παρατηρήσουμε ότι και ο Παράδεισος του Κορανίου είναι απολύτως εξωπραγματικός. Το να ειπεί ένας Προφήτης του 7ου αιώνος ότι ο Παράδεισος είναι ένας κήπος, στολισμένος με ποταμούς από γάλα και από μέλι, ισοδυναμεί περίπου με το να ειπεί ένας Προφήτης του 21ου αιώνος ότι ο Παράδεισος είναι μία πόλη αστραφτερών μεταλλοϋαλίνων κτηρίων με οροφοδιαμερίσματα, όπου όλες οι ένοικοι ψυχές έχουν από ένα καινουργές …. πολυτελές αυτοκίνητο Lexus. Εάν το σκεφθεί κανείς, έστω και για μία στιγμή, πρέπει να συμπεράνει ότι τέτοιες διακηρύξεις δεν αποδίδουν κανένα απολύτως υψηλόφρον μήνυμα για την μετά θάνατον ζωήν, αλλά καταμαρτυρούν πολλά για τα όρια της ανθρωπίνης φαντασίας.
Για τους ευσεβείς Μουσουλμάνους, η θρησκευτική ταυτότης φαίνεται να υπερισχύει απέναντι σε όλες τις άλλες. Στον διάλογόν μας με τον μουσουλμανικόν κόσμο, ευρισκόμεθα αντιμέτωποι με ανθρώπους που εμφορούνται από πεποιθήσεις για τις οποίες ελαχίστη λογική στήριξη υπάρχει, άρα εν τέλει δεν ημπορούν ούτε καν να συζητηθούν ψυχραίμως και ελλόγως, αλλ’ όμως αυτές είναι οι ίδιες οι πεποιθήσεις που υφίστανται ακλόνητες και υποκρυπτόμενες υπό πολλές από τις αξιώσεις που πρόκειται να προβάλλουν απέναντί μας !
Θα πρέπει να μας απασχολήσει ιδιαιτέρως το γεγονός, ότι τα «πιστεύω» των Μουσουλμάνων θέτουν ένα ειδικόν πρόβλημα και για την πυρηνικήν αποτροπή. Είναι πασιφανές ότι δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότης να έχουμε έναν ψυχρόν πόλεμο με ένα ισλαμικό καθεστώς εξοπλισμένο με πυρηνικά όπλα μεγάλης εμβελείας. Για να υπάρξει ψυχρός πόλεμος, απαιτείται να υπάρχουν δύο αντίπαλες πλευρές τις οποίες αποτρέπει η αμοιβαία απειλή του θανάτου. Προφανώς όμως οι ιδέες περί μαρτυρίου και τζιχάντ υπερβαίνουν την λογικήν η οποία επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στην Σοβιετική Ένωση να διέλθουν ήμισυ αιώνα ειρηνικώς, κρεμώμενες με σχετικήν σταθερότητα στο χείλος του Αρμαγεδδώνος.
Τί θα πράξουμε, εάν ένα ισλαμικόν καθεστώς, (το οποίον φαίνεται να …συγκινείται εντόνως και με μιαν απλήν αναφορά και μόνον του Παραδείσου), αποκτήσει κάποτε πυρηνικά όπλα; Βάσει λοιπόν ενός φρικώδους υποθετικού σεναρίου, ένα μεγάλον μέρος του πληθυσμού της Γης ημπορεί να εξοντωθεί λόγω κάποιων θρησκευτικών ιδεών, [ιδεών που εξεταζόμενες με ψυχράν λογικήν ρμπίπτουν στην αυτήν συνομοταξία με τον Πασταφαριανισμό, τον Κθούλου, τον Σούπερμαν και …….τις γοργόνες !] Το γεγονός ότι ο θάνατος παμπόλλων εξ ημών θα ήταν ένας φρικτός παραλογισμός προς χάρη ενός (μάλλον κακόγουστου) μύθου, δεν συνεπάγεται απαραιτήτως πως δεν ημπορεί να συμβεί.
Ο πολύς Σάμιουελ Χάντινγκτον έχει περιγράψει την σύγκρουση ανάμεσα στην Δύση και στο Ισλάμ με μία φράση που έγινε διάσημη, ως η «σύγκρουση των πολιτισμών». Ο Χάντινγκτον προέβη στην παρατήρηση ότι εκεί όπου συνορεύουν μουσουλμανικές με μη μουσουλμανικές χώρες, υπάρχει σαφής τάση ενόπλου συγκρούσεως. Ανακαλύψας μίαν επιτυχή φράση για ένα ατυχές γεγονός, εδήλωσεν ότι, το «Ισλάμ έχει αιματοβαμμένα σύνορα». Πάντως, πολλοί διανοητές έχουν στραφεί εναντίον της θέσεως του Χάντινγκτον.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι το πόνημα του Χάντινγκτον, ένα στοιχείον είναι σαφέστατο : Το κακό που έχει εν τέλει φθάσει στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου δεν είναι απλώς και μόνον το κακό της δυνητικής τρομοκρατίας. Είναι το κακόν της παροξυνθείσης φανατικής θρησκευτικής πίστεως, κατά την ώραν της πολιτικής της κυριαρχίας !
Βεβαίως, το Ισλάμ δεν είναι το μόνο θρησκευτικόν μόρφωμα που υπόκειται σε τέτοιες φρικτές μεταμορφώσεις, αν και κατά την τρέχουσα περίοδο της ιστορίας, είναι το μόνο που ευρίσκεται σε άνοδο.
Α. Κωνσταντίνου