Μέρος 3
Από την Εθνεγερσία μέχρι σήμερα, οι δυτικοί μας «εταίροι», δεν έπαψαν ποτέ, ούτε για μια στιγμή, να προσπαθούν με τη συνεργασία αυτού του ξενόδουλου και διορισμένου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου να αναιρέσουν ολοκληρωτικά τα όποια επιτεύγματα της Επανάστασης και να ξαναδημιουργήσουν την οθωμανική αυτοκρατορία. Δεν το κατάφεραν, γιατί δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο τα ιστορικά δεδομένα και οι συγκυρίες.
Οψέποτε ιστορικά φάνηκαν στο πλευρό μας (πχ Βαλκανικοί Πόλεμοι) ήταν μια αναγκαστική επιλογή για αυτούς, η λιγότερο κακή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, για τα δικά τους συμφέροντα. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι για παράδειγμα, ήταν πόλεμοι που έγιναν από τα υποταγμένα στη Δύση έθνη των Βαλκανίων εναντίον της καταρρέουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας για την παρεμπόδιση καθόδου της Ρωσίας στα θερμά νερά της Μεσογείου. Δεδομένης της παρακμής και της αδυναμίας της οθωμανικής αυτοκρατορίας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο να συνεχίσει να παίζει αυτόν το ρόλο ανάσχεσης της Ρωσίας. Κάτι που με επιτυχία έκανε όλους τους προηγούμενους αιώνες, όπως άλλωστε δείχνουν και οι αμέτρητοι ρωσοτουρκικοί πόλεμοι. Έτσι, η αντικατάστασή της στο συγκεκριμένο χώρο από τα έθνη της Βαλκανικής χερσονήσου αποτελούσε μονόδρομο για τη Δύση.
Αυτή είναι η εξήγηση του αιφνίδιου «φιλελληνισμού» των δυτικών την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, τουλάχιστον στην αρχή. Γιατί η τελική κατάληξη, όπως είναι γνωστό, ήταν μια τραγωδία για τον Ελληνισμό. Έτσι εξηγείται και η πραξικοπηματική τοποθέτηση του «Εθνάρχη» Λευτεράκη Βενιζέλου[1], κατ’ άλλους Μπεν Ζελόν (του Έλληνα Ζελένσκυ) στο τιμόνι της χώρας, που όμως χρωματίστηκε με μπόλικη δημοκρατική-επαναστατική μπογιά από τους δυτικούς φίλους του και τα ντόπια φερέφωνά τους. Έτσι εξηγείται και η οικοδόμηση του «προφίλ» του μεγάλου ηγέτη με το οποίο έμεινε στην ιστορική μνήμη ο Βενιζέλος. Μια μνήμη κατασκευασμένη από τους δυτικούς εταίρους μας για τις πολύπλευρες υπηρεσίες που τους προσέφερε, όχι μόνο με την Μικρασιατική Καταστροφή αλλά και με τις «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» που επέφερε στην ελληνική κοινωνία και την οικονομία. Μεταρρυθμίσεις που κατέστησαν την Ελλάδα βορρά στα συμφέροντά τους.
Το κυριότερο όμως είναι ότι στο τέλος αυτής της περιπέτειας φρόντισαν να ξεριζώσουν το ένα από δυο «πνευμόνια» του Ελληνισμού, αυτό της Μικράς Ασίας. Αφού πρώτα ώθησαν με δολιότητα τον ελληνικό στρατό σε εκστρατεία απελευθέρωσης των πατρογονικών εστιών, στη συνέχεια σύσσωμη η Δύση υποστηρίζοντας τους τούρκους (όπως σήμερα υποστηρίζουν τον Ζελένσκυ) χτύπησαν με απίστευτη μισαλλοδοξία τον Ελληνισμό. Αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα το αποκρουστικό ανθελληνικό τους πρόσωπο και την επιμελώς αποκρυπτόμενη ιδιαίτερη εκλεκτική τους συγγένεια με τους γενοκτόνους τούρκους.
Εκθειάζοντας το άλλο υποχείριο της Δύσης (εκτός δηλαδή του Βενιζέλου), το νεότουρκο ντονμέ (εξισλαμισμένο Ιουδαίο από τη Θεσσαλονίκη) Μουσταφά Κεμάλ, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα σε επίσκεψή του στην Τουρκία, είχε ομολογήσει με αφοπλιστική ειλικρίνια: Η Δύση οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον «πατέρα των τούρκων» Κεμάλ, επειδή κατανίκησε έναν στρατό που προσπάθησε να ξαναζωντανέψει μια αρχαία αυτοκρατορία.
Αυτοί είναι οι φίλοι μας οι δυτικοί και όλα ανεξαιρέτως τα παρακμιακά φαινόμενα που εισαγωγικά ανέφερα σε αυτό το άρθρο έχουν τις ρίζες τους στη δική τους ανθελληνική, πολιτισμική και γεωπολιτική κοσμοαντίληψη.
Η «τρομερή» τους ευαισθησία και η εν γένει στάση τους στο μεταναστευτικό, τις «ευπαθείς ομάδες» και τις «καταπιεζόμενες μειονότητες» από την Ελλάδα, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αυτοί είναι οι φίλοι μας οι δυτικοί των οποίων οι ουμανιστικές «πιρουέτες» βρίσκουν πεδίο εφαρμογής μόνο σε βάρος της Ελλάδας. Ποτέ στα περιβάλλοντα την Ελλάδα κράτη που μέρα τη μέρα γίνονται όλο και πιο εχθρικά προς εμάς, αφού «αγκαλιάζονται» όλο και πιο σφιχτά με την τουρκία. Εννοείται «παρά τη θέληση των δυτικών», που δεν μπορούν να τους εμποδίσουν.
Ο Ελληνισμός αποδυναμώνεται μεθοδικά σε όλους τους τομείς που αναφέρονται στο γνωστό υστερικό ανθελληνικό λογίδριο του Κίσσιγκερ[2], ενώ η τουρκία ενδυναμώνεται με κάθε δυνατό τρόπο.
Θα μπορούσε ίσως κάποιος να προτάξει ως αντίρρηση ότι δεν είναι όλοι οι δυτικοί ίδιοι και ότι υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν ακραιφνείς φιλέλληνες που απορρίπτουν όλα αυτά. ΟΧΙ, ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΟΤΕ. Υπάρχουν πολλοί λάτρεις της ελληνικής αρχαιότητας, αλλά κανένας, ούτε ένας, που να αποδέχεται την ιστορική συνέχεια και ενότητα του Ελληνισμού στην ιστορική του διαχρονία: Αρχαιότητα – Μεσαιωνικός Ελληνισμός (Βυζάντιο) – Επανάσταση του ’21.
Το πιο παράδοξο ωστόσο (και εξοργιστικό συνάμα) δεν είναι η σύγχυση που επικρατεί αναφορικά με τη στάση και τις προθέσεις των Ευρωπαίων, αλλά το γεγονός ότι από όλους τους σημερινούς Έλληνες αναλυτές των γεωπολιτικών εξελίξεων δεν υπάρχει ούτε ένας που να έχει «αντιληφθεί» την πραγματική σχέση Δύσης – τουρκίας. Όλοι τους αποδίδουν όλα τα επιτεύγματα των τούρκων στον Ερντογάν και στην εν γένει σπουδαία και σταθερή πολιτική τους από τη μια και στην αθλιότητα του δικού μας πολιτικού συστήματος από την άλλη.
Κάτι στο οποίο βέβαια έχουν απόλυτο δίκαιο, παραλείποντας ωστόσο να παρατηρήσουν ότι οψέποτε απαιτήθηκε για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα η Ελλάδα να «νοικοκυρευτεί» και να γίνει ένα σφριγηλό κράτος, ως δια μαγείας αυτό έγινε. Και στους Βαλκανικούς πολέμους αλλά και πριν τον Β’ ΠΠ επέτρεψαν οι «φίλοι» μας οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα να πράξει τα αυτονόητα για να ισχυροποιηθεί και να νικήσει, αλλά για δικό τους λογαριασμό. Μόλις εξέλειπαν οι λόγοι της ελληνικής παροδικής χειραφέτησης, ξαναπέφταμε στην προηγούμενη ανθελληνική δυτική στάση.
Σήμερα για παράδειγμα, εκατό και πλέον χιλιάδες επιχειρήσεις του δυτικού κόσμου έχουν εγκατασταθεί στην τουρκία τα τελευταία 50 χρόνια (πολλές μάλιστα πριν μεταφερθούν εκεί ήταν στην Ελλάδα, αλλά έφυγαν πιεζόμενες από τις μαχητικές διεκδικήσεις δικαιωμάτων των «προοδευτικών» συνδικαλιστών και του ΠΑΜΕ) αναβαθμίζοντάς την κατακόρυφα, οικονομικά και τεχνοκρατικά[3].
Δυστυχώς όμως οι προβεβλημένοι Έλληνες γεωπολιτικοί αναλυτές «δεν μπορούν να αντιληφθούν» ότι η κοσμογονία που συντελείται κυριολεκτικά από τη Δύση εντός της Τουρκίας τα τελευταία 50 χρόνια, δεν οφείλεται στις ικανότητες των τούρκων αλλά στη συγκαλυμμένη (όσο είναι δυνατόν βέβαια γιατί «βγάζει μάτια») δυτική παρέμβαση, με στόχο την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.
Φιλέτα της παγκόσμιας αγοράς παρέχονται αφειδώς προς την τουρκία από τους δυτικούς, πολλές φορές ακόμη και σε βάρος των δικών τους συμφερόντων. Η Turkish Airlines για παράδειγμα έχει εκτοπίσει όλες τις θηριώδεις δυτικές αεροπορικές εταιρείες. Το αεροδρόμιο Ben Gurion του Τελ Αβίβ έχει κατασκευαστεί από τουρκικές εταιρείες. Και γενικά ο κατάλογος των παραδειγμάτων δεν έχει τέλος.
Η γνωστή κινηματογραφική ταινία «Το εξπρές του μεσονυκτίου» δίνει μια μικρή γεύση του κράτους δικαίου, του αυταρχισμού και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτή της χώρα με την ανοχή της Δύσης. Και αυτό βέβαια γιατί για τους δυτικούς η ενότητα διοικήσεως και η αποτελεσματικότητα που πρέπει να συνέχει αυτό το κράτος στην πορεία του προς την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι πολύ πιο σημαντικά στοιχεία από την τήρηση της «χάρτας» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του «δυτικού πολιτισμού». Μιας «χάρτας» που ούτως ή άλλως εφαρμόζεται αλα καρτ, όταν, όπου και όπως τους βολεύει.
Με την άδεια των δυτικών «φίλων» μας που γκρέμισαν το καθεστώς του Καντάφι, η Τουρκία πάτησε στη Λιβύη και υπέγραψε μνημόνιο έκτρωμα για ΑΟΖ με ένα εντελώς εξωθεσμικό μη εκλεγμένο πρόσωπο αυτής της χώρας, αναγνωρισμένο ωστόσο από τη «δημοκρατική» κατά τα άλλα Δύση. Την ίδια στιγμή που το εκλεγμένο κοινοβούλιο της Λιβύης απορρίπτει το μνημόνιο!
Το απίστευτο βέβαια σε αυτή την περίπτωση είναι ότι το εχθρικό αυτό πρόσωπο προς την Ελλάδα αναγνωρίσθηκε και από την κυβέρνηση της Ελλάδος ότι εκπροσωπεί νόμιμα τη Λιβύη. Ενώ το κατάπτυστο και καταφανώς άκυρο αυτό μνημόνιο αναρτήθηκε και από τον ΟΗΕ. Αν είχε υπογράψει η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα, ή η Βόρεια Κορέα μια αντίστοιχη συμφωνία θα την αναρτούσε ο ΟΗΕ;
Απόστολος Καραΐσκος
[1] Μια απλή ανάγνωση του βιβλίου: «Η αλήθεια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο» του δημοσιογράφου Παναγιώτη Λιάκου, οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο Εφιάλτης των Θερμοπυλών ωχριά μπροστά στην «προσφορά» του «Εθνάρχη» Βενιζέλου προς το Έθνος.
[2] “Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος (δυσκολοκυβέρνητος) και γι΄αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα,τη θρησκεία,τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί,να επικρατήσει, για να μη μας ενοχλεί στα Βαλκάνια,να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, κτλ”.
[3] Όποιος δεν έχει ζήσει στην Εγγύς Ανατολή δεν μπορεί να καταλάβει πόσο απόλυτα ανίκανος για πρόοδο είναι ο Τούρκος. Πόσο οπισθοδρομικός είναι ένας λαός που, κατέχοντας επί πεντακόσια χρόνια την ευφορότερη και πλουσιότερη περιοχή της επιφάνειας της γης, δεν κατασκεύασε μια ραπτομηχανή ή ένα άροτρο, μια ατμομηχανή, ένα πολεμικό πλοίο , μια καρφίτσα ή ένα σπίρτο. Όποιος ελπίζει ότι μπορεί να προοδεύσει μια Τουρκία που θα κατοικείται μόνο από Τούρκους, είναι σαν να ελπίζει ότι μπορεί να αλλάξει η λεοπάρδαλη τα σημάδια του δέρματός της. Σελ 137. Τζέιμς Πέτιφερ/ Ο τουρκικός λαβύρινθος ο Ατατουρκ και το νέο Ισλάμ