Μέρος 2
Το φοβερό δυστύχημα – έγκλημα των Τεμπών που μαύρισε την ψυχή κάθε Έλληνα, συγκεφαλαιώνει ξεκάθαρα τη σημερινή κρατική – πολιτική αθλιότητα και αποτελεί τραγική απομνημειοποίηση της ασύλληπτης παρακμής. Κάτι που πολύ εύστοχα επισήμαναν και πολλοί συγγενείς των 57 θυμάτων, οι οποίοι πασχίζουν εναγωνίως σε τοπικά και διεθνή φόρα να επιτύχουν την ανάδειξη των πάμπολλων ευθυνών του πολιτικού συστήματος καθώς και την τιμωρία των υπευθύνων.
Ένα πολιτικό σύστημα όμως που είναι πολύ πιθανόν να στηρίχθηκε κατά το παρελθόν και από μεγάλο αριθμό των τραγικών συγγενών των θυμάτων, μέχρι που η αναλγησία του χτύπησε με αυτό τον σκληρό και αδυσώπητο τρόπο την πόρτα και του δικού τους σπιτιού.
Είναι πανθομολογούμενο πλέον ότι πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα «παρακεντέδων», «θυγατρικό» ξένων κέντρων εξουσίας. Αυτά ακριβώς τα κέντρα εξουσίας τα οποία επισήμως εκπροσωπούνται από τα διεθνή θεσμικά όργανα προς τα οποία απευθύνονται τώρα οι τραγικοί συγγενείς των 57 θυμάτων, αναζητώντας δικαίωση.
Μάταιο και αδιέξοδο, προφανώς, να προσπαθείς να λύσεις το πρόβλημά σου με εκείνους που σου το δημιούργησαν. Τόσο αυτούς που εναλλάσσονται στην πολιτική εξουσία εντός Ελλάδος, όσο και εκείνους των ξένων κέντρων αποφάσεων που τους στηρίζουν και τους εξωθούν, όλο και πιο πιεστικά, σε αυτή την τρελή «σκυταλοδρομία παρακμής» και εθνικής καταστροφής.
Εκείνους δηλαδή τους “εταίρους” μας της Δύσης (εις την οποίαν ανήκομεν), οι οποίοι αφού κατέστησαν το ελληνώνυμο κρατίδιο αποικία χρέους, στραγγίζουν τώρα αδίστακτα και μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός του (κατά κυριολεξία στην περίπτωση των Τεμπών) και την τελευταία ικμάδα του. Αδιαφορώντας πλήρως για τις συνθήκες ασφάλειας των επιχειρήσεων τις οποίες έχουν απαλλοτριώσει οι ευρωπαϊκοί κολοσσοί, ενδιαφερόμενοι αποκλειστικά και μόνο για την μεγιστοποίηση των κερδών τους. Πρόσχημα βέβαια το εφιαλτικό χρέος με το οποίο έντεχνα μας φόρτωσαν με εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες και με τη συνεργασία γνωστών εγχώριων θεσμικών και μη προσώπων, τα οποία οι “εταίροι” μας, που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ουδέποτε επέτρεψαν να ελεγχθούν, αφού είναι το alter ego τους.
Εκείνους τους “εταίρους” μας που αρπάζουν την ευκαιρία, την οποία άθελά τους οι χαροκαμένοι συγγενείς τους προσφέρουν μέσα στην απελπισία τους, για να αποσείσουν την ηθική τους αυτουργία στο συντελεσθέν κακούργημα, μεταθέτοντας την ευθύνη αποκλειστικά στο πολιτικό προσωπικό της «αποικίας» τους.
Εκείνους που προσποιούνται τώρα ότι συγκινούνται από την τραγωδία, ενώ αυτοί υποτίθεται ότι δεν ήξεραν τίποτε για τις πλημμελείς συνθήκες ασφάλειας των ελληνικών σιδηροδρόμων (και όχι μόνον) και υποστηρίζουν τάχα τη διαλεύκανση της υπόθεσης και την τιμωρία των υπευθύνων. Λες και αν τιμωρηθούν κάποιοι, έστω και υψηλά ιστάμενοι, ακόμη και υπουργοί, θα αποκατασταθεί η ηθική τάξη των πραγμάτων, οι ψυχές θα δικαιωθούν και τα πράγματα από τούδε και στο εξής θα διορθωθούν. Και εν πάση περιπτώσει, όσο ρεαλιστικό είναι να περιμένεις από την κυβέρνηση να τιμωρήσει τους ενόχους της δολοφονίας των Τεμπών, άλλο τόσο είναι ρεαλιστικό να περιμένεις από τους Ευρωπαίους να τιμωρήσουν την κυβέρνηση. Αφού το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο. Αφού η Ευρώπη σύμφωνα με τον Αντιπρόεδρο της Ευρωπαίκής Επιτροπής κ. Μαργαρίτη Σχοινά: «θέλει Ούρσουλες και Κυριάκους»!
Ανατριχιαστικός όσο ποτέ ίσως ο χρησμός που έδωσε κάποτε το αρχαίο Μαντείο στον Κάδμο, όταν περιπλανώμενος αναζητούσε την αδελφή του την Ευρώπη: «Περί μεν Ευρώπης μη πολυπραγμονείν, χρήσθαι δε καθοδηγώ βοϊ, και πόλιν κτίζειν ένθα αν αύτη πέσει καμούσα». Μια ρήση που σε ελεύθερη μετάφραση μας λέει: Άσε την Ευρώπη και χτίσε τη δική σου Πολιτεία. Συμπληρώνοντας στη συνέχεια: αφού σκοτώσεις το δράκο που σε εμποδίζει να πάρεις το νερό από την πηγή που σου ανήκει!
Αν συνειδητοποιήσουμε ότι σε μας αναφέρεται ο χρησμός, τότε ίσως μας δοθεί μια τελευταία ευκαιρία. Αφού φυσικά πρώτα εξουδετερώσουμε τον εγχώριο «δράκο», αυτόν που σύμφωνα με τον χρησμό της Πυθίας μας εμποδίζει να πάρουμε το νερό από την πηγή που μας ανήκει. Δηλαδή το «δράκο» τον οποίο η Ευρώπη μας επέβαλε ως φύλακα και δεν μας αφήνει να πλησιάσουμε την «πηγή του δικού μας νερού». Την «πηγή του ζώντος ύδατος», του «αλλομένου εις ζωήν αιώνιον». Και είναι αιώνιο αυτό το νερό γιατί δεν συμβολίζει μόνον υλικούς πόρους, αλλά το υπέρτατο αγαθό της Ελευθερίας. «Ουδέν μείζον ανθρώποις Έλλησιν της ελευθερίας», αναφέρει το αρχαίο γνωμικό. Αυτό θέλουν από εμάς: «γη και ύδωρ», δηλαδή το υπαρκτικό μας Είναι!
Αν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αναζητούμε έτοιμες λύσεις, που η «πολιτισμένη Δύση» υποτίθεται ότι έχει βρει, για να τις μιμηθούμε εφαρμόζοντάς τες στη χώρα μας, δεν θα καταφέρουμε ποτέ τίποτε. Εκτός ίσως από το να βάλλουμε οικειοθελώς ταφόπλακα για πάντα στο ελληνικό «Είναι», αποδεχόμενοι τις «αξίες» της «Woke ατζέντας».
Όταν όμως ο Ελληνισμός ήταν ακόμη ελεύθερος έδωσε τις πραγματικές και διαχρονικές του απαντήσεις και προς αυτή την ανθελληνική Δύση, στη σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-9)[1], αλλά και προς τους βάρβαρους αιώνιους συνεργούς της, τους οθωμανούς[2]. Πρόκειται για το δίπολο του κακού, αποκύημα παρά φύση συνεύρεσης, που νομοτελειακά θα γίνει σκόνη στις μυλόπετρες της ιστορίας. Πρόκειται για βίους παράλληλους από την αρχή μέχρι το τέλος. Μαζί γεννήθηκαν και μαζί θα πεθάνουν !
Η Πόλις βέβαια «εάλω», και ο Ελληνισμός έκτοτε ταλανίζεται ταλαντευόμενος μεταξύ «σφύρας και άκμονος», μεταλλάσσοντας απλώς τυράννους, όπως θα παρατηρήσει με θαυμαστή ενάργεια ο Παπαδιαμάντης. Ωστόσο η στάση και η απάντηση του Ελληνισμού τόσο προς τους βδελυρούς δυτικούς «προστάτες» του, όσο και προς τους διαχρονικούς συνεργάτες τους, τους τραμπούκους οθωμανούς, δεν άλλαξε και ούτε πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Απάντηση που επισφραγίσθηκε από τον τελευταίο Βασιλέα μας ανεξίτηλα με το «αιμάτινο χρυσόβουλό» του. Αφού «εσκοτώθη και καμμία συνθήκη δεν έκανε», όπως είπε απευθυνόμενος προς τον καπιτάν Άμιλτον ο Εθνάρχης μας Κολοκοτρώνης !
Η ρήση «ανήκομεν εις την Δύσιν» του μοιραίου ανθρώπου[1] που τόλμησε να επιχειρήσει την αναίρεση της απόφασης της Φεράρας – Φλωρεντίας υπογράφοντας την εισδοχή της χώρας στην ΕΟΚ, είναι η πραγματική αιτία του ελληνικού κατήφορου. Ενέργεια που έχει τόση νομιμοποίηση, όσο και η συμφωνία των Πρεσπών αλλά και οι παντοειδείς αθλιότητες στις οποίες συναινεί το πολιτικό προσωπικό των σημερινών μοιραίων παρακεντέδων του ψευτορωμέικου.
Ενέργεια ανάλογη με αυτή που επιχειρεί σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τη επανένωση των εκκλησιών Ανατολής – Δύσης, καταπατώντας αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων που τηρήθηκαν για αιώνες. Αθλιότητες που θα μετατρέψουν τη χώρα ταυτόχρονα, ταχύτατα και με μαθηματική ακρίβεια σε οικονομική δουλοπαροικία των Ευρωπαίων και οθωμανικό βιλαέτι των τούρκων. Αναίρεση της Επανάστασης του ’21 από τους δυο αιώνιους βάρβαρους συνεταίρους – καταπατητές του Ελληνισμού, αυτός είναι ο στόχος.
Αυτή την Επανάσταση την οποία η Δύση παρεμπόδισε λυσσαλέα «με νύχια και με δόντια». Μέχρι που αντιλήφθηκε ότι η στρατηγική ιδιοφυία του Κολοκοτρώνη σε συνδυασμό με την ρωσική υποστήριξη και τις ευνοϊκές ιστορικές συγκυρίες (οθωμανικός εμφύλιος λόγω εξέγερσης του Αλη Πασά, γενικευμένη παρακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, οδυνηρές ήττες σε ρωσοτουρκικούς πολέμους τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο κλπ), θα οδηγούσαν οπωσδήποτε στη δημιουργία ελληνικού κράτους φίλα προσκείμενου προς τη Ρωσία.
Τότε ήταν που έσπευσαν να αναμειχθούν και οι δυτικές υπερδυνάμεις της εποχής, όχι φυσικά για να ελευθερώσουν την Ελλάδα, αλλά για να εκτοπίσουν τη Ρωσική διείσδυση (δολοφονία Καποδίστρια, φυλάκιση Κολοκοτρώνη, δολοφονία ηρώων οπλαρχηγών κλπ) και να περιορίσουν όσο μπορούσαν την εξάπλωσή της προς τα υπόλοιπα σκλαβωμένα εδάφη του Ελληνισμού (καταστροφή στη μάχη του Αναλάτου με ευθύνη του Κόχραν και του Τζωρτζ, δολοφονία Καραϊσκάκη κλπ), χειραγωγώντας παράλληλα πολιτικά το νεοσύστατο κράτος με Κωλέττηδες και Μαυροκορδάτους.
Τα πολιτικά «τζάκια» και οι οικονομικοί ολιγάρχες που γεννήθηκαν τότε με χρήματα που δανείστηκε το ελληνικό δημόσιο από τους Ευρωπαίους «φίλους» μας κάνουν κουμάντο μέχρι σήμερα.
Απόστολος Καραΐσκος
[1] Η Σύνοδος Φερράρας – Φλωρεντίας ήταν μια σύνοδος στην οποία σύρθηκε το Βυζάντιο το 1438 – 1439 μετά την άλωση του 1204 που είχε υποστεί από τους δυτικούς, με σκοπό την ένωση των εκκλησιών δια της αποδοχής του πρωτείου του Πάπα. Ξεκίνησε το 1438 στη Φερράρα με τη συμμετοχή 700 και πλέον εκπροσώπων του Βυζαντίου και συνεχίστηκε το 1439 στη Φλωρεντία λόγω επιδημίας πανώλης που στο μεταξύ είχε ξεσπάσει στη Φερράρα. Ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός (Μητροπολίτης Εφέσου) και ο Πλήθων Γεμιστός διέσωσαν την τιμή του Ελληνισμού αρνούμενοι να προσυπογράψουν το κατάπτυστο πρωτόκολλο. Είναι χαρακτηριστική η οργισμένη αντίδραση του Πάπα όταν πληροφορήθηκε το αποτέλεσμα: Αν ο Μάρκος δεν υπέγραψε ουδέν εποιήσαμεν.
[2] «Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»
[3] Η ρήση είναι του γνωστού «μεγάλου» πολιτικού άνδρα της μεταπολεμικής Ελλάδος (του επονομαζόμενου και «Εθνάρχη», σαν τον Μακάριο τον Γ’), που όταν η Κύπρος δέχτηκε την άνανδρη τουρκική εισβολή (που υπήρξε η αιτία της «αποκατάστασης της δημοκρατίας» στην Ελλάδα και της επανόδου του «μοιραίου» πολιτικού άνδρα στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας με εξέχοντα πολιτικό ρόλο μέχρι το θάνατό του) και σύσσωμος ο Ελληνισμός προέτρεπε την ελληνική κυβέρνηση να προστρέξει για βοήθεια, εκστόμισε την γνωστή ρήση: «η Κύπρος κείται μακράν». Είναι ο ίδιος που είχε εκστομίσει και το αξεπέραστο, ότι: «οι Έλληνες πριν υποδουλωθούν στους τούρκους ήταν υπόδουλοι των βυζαντινών». Και πριν τους βυζαντινούς ήταν υπόδουλοι στους Μακεδόνες, συμπληρώνουν κάποιοι πιο «καθαρόαιμοι» δυτικόφρονες και φιλοευρωπαίοι ομοϊδεάτες του από όλα τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου».
