Μέρος 1
”Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη. Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά ! ”
Γιώργος Σεφέρης
Πολλά στοιχεία πιστοποιούν την ανεξέλεγκτη περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει πλέον το ψευτορωμέικο. Στοιχεία αδιάψευστα και ορατά πια ακόμη και από τους πλέον δύσπιστους «αντισυνομωσιολόγους»: Μνημόνια και εφιαλτικό χρέος συνεχώς διευρυνόμενο, «Πρέσπες», εγκατάλειψη Βορειοηπειρωτών, εγκατάλειψη Κύπρου, υποβάθμιση του στρατεύματος (εκτός φυσικά από τους τομείς εκείνους που εξυπηρετούν νατοϊκές στοχεύσεις), ραγιάδικοι τεμενάδες στον «νεοσουλτάνο», απεμπόληση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, συνειδητή αδράνεια σε καταφανείς ενέργειες στρατηγικής περικύκλωσης της χώρας μας από εχθρικές δυνάμεις με επικεφαλής την Τουρκία, ανύπαρκτη αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, τραγική αντιμετώπιση της «πανδημίας», αδιανόητη εκτόξευση της εγκληματικότητας, δημογραφική κατάρρευση, εκροή του ανθού της ελληνικής κοινωνίας προς το εξωτερικό, τέλεια αποβιομηχάνιση, απόλυτος αφελληνισμός των ελληνικών επιχειρήσεων, ξεπούλημα στρατηγικών υποδομών της οικονομίας σε ξένους «επενδυτές» (ΔΕΗ, ΟΣΕ, Αεροδρόμια, Λιμάνια κλπ), παρεμβατισμός τύπου ολοκληρωτικών καθεστώτων της ΑΑΔΕ στη ζωή των πολιτών, προσχηματικές επικλήσεις περί κλιματικής κρίσης για επιβολή μέτρων ενίσχυσης ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων, κατάργηση κάθε ιδιωτικότητας του ανθρώπινου βίου με την «κάρτα του πολίτη», συνεχώς διευρυνόμενος έλεγχος των συνειδήσεων μέσω ελεγχόμενων ΜΜΕ, τακτικές χορήγησης επιδομάτων επιβράβευσης στους «υποταγμένους» και «νομοταγείς» και επιβολής «ποινών πενίας» στους «ανυπότακτους», καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής, πλήρης κατάρρευση και εμπορευματοποίηση των συστημάτων Υγείας και Παιδείας, πληθυσμιακή αλλοίωση με την ανεξέλεγκτη εισροή παράτυπων μεταναστών, τέλεια πολιτισμική αλλοτρίωση και απηνής διωγμός της Ορθοδοξίας, είναι μερικά μόνο από τα βήματα προς την εθνική μας εξαφάνιση.
Ο Ελληνισμός κινείται με ολοένα και γρηγορότερα βήματα προς τον απόλυτο εφιάλτη του !
Βήματα σκόπιμα, σχεδιασμένα με ακρίβεια από τους ευρωατλαντικούς «εταίρους» μας και εκτελεσμένα με υπερβάλλοντα ζήλο από τις πάσχουσες από το σύνδρομο της Στοκχόλμης «ελληνικές» κυβερνήσεις, που σπεύδουν εθελουσίως να επιβάλλουν τις «εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις» πριν προλάβουν να τους «κλέψουν» οι «τρόικες» «όλη τη δόξα».
Βήματα που έχουν σαν τελικό στόχο την εθνοαποδόμηση του Ελληνισμού, την ακύρωση της Ελληνικής Επανάστασης και την αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, με την ένταξη σε αυτή του χώρου που εκτείνεται σήμερα το ελληνικό κράτος, υπό μορφή σατζακίων. Η γεωγραφική περιοχή μπορεί γενικώς και αορίστως να συνεχίσει να λέγεται Ελλάδα αλλά ο πληθυσμός θα είναι αλλογενής, αλλόθρησκος και με διάφορες γλώσσες, με κυρίαρχες την τουρκική, την αλβανική, την «μακεδονική» και φυσικά την αγγλική. Η ελληνική σε διαρκή συρρίκνωση με τελικό στόχο σε βάθος χρόνου την πλήρη εξάλειψή της.
Ας μην έχει κανείς αυταπάτες για το τι θα επακολουθήσει, αν καταφέρουν οι δυτικοί «εταίροι» μας να επικρατήσουν στην παγκόσμια σύγκρουση που έχει ξεσπάσει μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αρχικά με την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Ρωσία με το πραξικόπημα του 2014 στην Ουκρανία και τα όσα ακολούθησαν μέχρι την επέμβαση της Ρωσίας, καθώς και τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή. Τα εθνοαποδομητικά βήματα που περιγράφηκαν παραπάνω θα αποτελούν ρομαντική αναπόληση ευγενικής παρέμβασης των δυτικών στη χώρα μας. Γιατί η βαρβαρότητα και η βαναυσότητα που θα ακολουθήσουν εναντίον του Ελληνισμού θα είναι πρωτοφανείς, έξω και πέρα από κάθε φαντασία.
Η δυσάρεστη αλήθεια όμως για όλους αυτούς, αλλά ευοίωνη προοπτική για όλους τους υπόλοιπους, είναι ότι ο αγγλοσαξωνικός κόσμος με επικεφαλής σήμερα τις ΗΠΑ μετά από πέντε περίπου αιώνες κοσμοκρατορίας, έχει χάσει στην πραγματικότητα την παγκόσμια ηγεμονία αλλά δεν θέλει να το αποδεχτεί, και να συνεχίσει να υπάρχει μεν αλλά σύμφωνα με αυτά που την υποχρεώνει πλέον η αδυναμία της. Ενδεχομένως, μεγάλο μέρος αυτού του κόσμου να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και να θεωρεί ότι πρόκειται για κάποια «μπόρα» που θα περάσει.
Ωστόσο μια «NEW WORLD ORDER» (για να θυμηθούμε την γνωστή προσφιλή ατάκα των δυτικών εταίρων μας όταν κρέμασαν τον Σαντάμ Χουσεϊν και θεώρησαν ότι έφτασε το τέλος της ιστορίας με τους εαυτούς τους αιώνιους νικητές ) είναι προ των «πυλών». Μια Νέα Τάξη στην οποία από αφέντες θα μετατραπούν σε παρίες του διεθνούς συστήματος με τα «πολιτισμικά τους πρότυπα» και τις «αξίες» τους περίγελο του κόσμου και τροφή για γελοιογραφίες και επιθεωρήσεις στο θέατρο.
Βέβαια στην προσπάθειά τους να αντιστρέψουν την πορεία διολίσθησης προς το χάος και τον αμερικανικό εμφύλιο που έρχεται καλπαστικά και θα διαλύσει τα πάντα (παρόμοιο δεν θα έχει ξαναδεί η ανθρωπότητα), κάνουν σπασμωδικές κινήσεις διαφυγής από το πρόβλημα προς τα εμπρός. Προσποιούνται ότι δεν τρέχει τίποτε και σαν γνήσια «ερπετά με κρύο αίμα» (κατά δήλωση της κυρίας Πελόζι) συνεχίζουν την αιματοβαμμένη πορεία τους προκαλώντας συνεχώς νέες συγκρούσεις και προβλήματα ασφάλειας σε ολόκληρο τον κόσμο, θέτοντας σε ακραίο κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη.
Στο πλαίσιο αυτών των ενεργειών αναδιατάσσουν δυνάμεις και ενεργοποιούν νέες συμμαχίες (πχ σχέδιο AUCUS, χώρες της Βαλτικής, Φινλανδία, Ιαπωνία), προσπαθώντας παράλληλα να προετοιμάσουν ψυχολογικά τους πολίτες της Ευρώπης για πόλεμο. Ενώ στην περιοχή μας και πάντοτε με το μυαλό στραμμένο στη μεγάλη αντιπαράθεση με την Ανατολή, επισπεύδουν με συνοπτικές διαδικασίες την ολοκλήρωση του από πολλού χρόνου υλοποιούμενου σχεδίου (από τις αρχές της δεκαετίας του ’70), σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται :
– Ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας
– Ακύρωση της Ελληνικής Επανάστασης και ολοκληρωτική εξαφάνιση του Ελληνισμού.
Οι κύριοι στόχοι του σχεδίου αυτού είναι δύο: Ο στρατηγικός αποκλεισμός της Ρωσίας από τη Μεσόγειο, όπως κατά την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας και ο οριστικός θάνατος του Ελληνισμού και του πολιτισμού του.
Γιατί ο θάνατος του Ελληνισμού; Γιατί γνωρίζουν καλά οι «εταίροι» μας ότι η ανθρώπινη ιστορία γνώρισε δυο μόνο πολιτισμικά «παραδείγματα», καισαρικά αντίθετα μεταξύ τους: το ελληνικό κοινωνιοκεντρικό και το δυτικοευρωπαϊκό ατομοκεντρικό[1]. Όσο το ελληνικό παραμένει ζωντανό, έστω και καθημαγμένο, δεν μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς. Όταν μάλιστα η ρωσική απειλή, αυτή που τους δημιούργησε τόσο μεγάλο πρόβλημα στο παρελθόν, υποδαυλίζοντας και στηρίζοντας την Ελληνική Επανάσταση, παρουσιάζεται σήμερα δυνατή όσο ποτέ. Δυνατή και έτοιμη να εκμεταλλευτεί αυτή την ελληνική διαφορετικότητα, με την οποία παρουσιάζει ιδιαίτερα μεγάλη «εκλεκτική συγγένεια», δημιουργώντας μείζονος σημασίας γεωπολιτικό προγεφύρωμα.
Άλλωστε, την μόνιμη και διακαή επιθυμία του δυτικού κόσμου για θανάτωση του Ελληνισμού, έχει ομολογήσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια προ πολλού χρόνου και ο τιτάνιος Νίτσε[2].
Προφανώς ο Ελληνισμός δεν διαθέτει σήμερα τη στρατιωτική ισχύ μιας υπερδύναμης, συνιστά όμως τη ραχοκοκαλιά του πολιτισμικού αντίποδα του δυτικού κόσμου. Αυτή τη ραχοκοκαλιά θέλουν (και πάντα ήθελαν) να σπάσουν.
Για αυτό και ιστορικά όλες οι συγκρούσεις πάντα στην Ελλάδα κορυφώνονται.
Για αυτό και με τη συναίνεση των πολιτικών ελίτ που έχουν εγκαταστήσει για να κυβερνούν την Ελλάδα την οδηγούν προς την απόλυτη παρακμή και το βέβαιο θάνατο.
Απόστολος Καραΐσκος
[1] Και τα δυο παραδείγματα είναι ατομοκεντρικά. Όμως στην ελληνική κοσμοαντίληψη η πραγμάτωση του σκοπού της ζωής επιχειρείται μέσω της εμπειρικής πιστοποίησης του «αληθούς». Κάτι που προϋποθέτει ύπαρξη σχέσεων κοινωνίας (καθότι: αν κοινωνήσωμεν, αληθεύομεν, ά δε αν ιδιάσωμεν, ψευδόμεθα/ Ηράκλειτος). Η συμμετοχή του ανθρώπου σε αυτή την κοινωνία συνιστά άθλημα αληθείας, αφού απαιτεί την εκούσια «συντριβή» του ΕΓΩ και των ενστίκτων του ατόμου στο όνομα της επίτευξης της αρμονίας και κοσμιότητας των κατά λόγον σχέσεων. Αυτών των σχέσεων που γέννησαν ιστορικά την ΠΟΛΙΝ, δηλαδή τον πολιτισμό. Στο δυτικοευρωπαΙκό παράδειγμα, η εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας εξασφαλίζεται δια νόμου. Τα ένστικτα (δικαιώματα) του καθενός περιορίζονται από τα ένστικτα (δικαιώματα) των άλλων. Την εγκυρότητα (αντικειμενικότητα) δε αυτών των οριοθετήσεων του νόμου εγγυάται μια κατά περίσταση αυθεντία, μια αλάθητη «καθέδρα»: Ένας δεσπότης Θεός δια του αντιπροσώπου του (πχ ο Πάπας), ή ένας Βασιλιάς, ή ένα κοινοβούλιο, ή το πολιτικό γραφείο του ΚΚΣΕ. Βασικά κριτήρια αυτού του μοντέλου: η νοησιαρχία, ο ωφελιμισμός, η οργανωτική αποτελεσματικότητα, η ποσότητα, ο σκοπός που δικαιώνει τα μέσα, η ηδονοθηρία, η θωράκιση του εγώ, το εδώ και τώρα. Αυτά είναι τα στοιχεία ταυτότητας του δυτικού παραδείγματος.
[2] «Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες…….Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή …..»
