ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ – Επιλογικά 2

Συμφώνως προς τον ιστορικόν Αντρέι Ιλιτς Φούρσοφ, η ιστορική τροχιά συνδέεται στενότατα με την πολιτισμική μορφολειτουργία, την αντιληπτικήν ικανότητα, την εθνοτική σύσταση, καθώς και με τα απόλυτα μεγέθη των ανθρωπίνων πληθυσμών.

Η ζωή στο παρόν συμφώνως προς την εικόνα της πραγματικότητος …. του χθες δεν είναι ένα επιπόλαιον και αβλαβές πράγμα : Αντί να αγωνίζονται με το παρόν, οι άνθρωποι αγωνίζονται με σκελετούς και δράκους του παρελθόντος, παρακάμπτοντες πλήγματα και βολές από το μέλλον. Καταπολέμηση των μελλοντικών κινδύνων με τους Διδασκάλους … της απερχομένης ή απελθούσης ιστορικής εποχής, με τα προνόμια και τα σύμβολα τους, χωρίς να παρατηρούν πώς οι ιδιοκτήτες του μέλλοντος τους καθιστούν άβουλα υποζύγια με κραυγές περί ελευθερίας, ισότητος και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό είναι το νέο περικάλυμα της Νέας Εποχής, που θα πρέπει να μεταφέρουν ως κατάκοποι γέροντες συντονιζόμενοι με τους φρενήρεις ρυθμούς του συρμού της εξαναγκαστικής Πολιτικής Ορθότητος.

Για τον λόγον αυτόν είναι εξόχως σημαντικό να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος και τι αποκρύπτουν παλαιές ή ανανεωμένες ετικέτες της πολιτικής. Επι παραδείγματι, μας λέγουν «η Δύση» – και το επαναλαμβάνουμε από συνήθεια, αλλά στην πραγματικότητα η Δύση δεν υφίσταται πλέον εκεί που την άφησαν οι πατέρες μας. Στην θέση της ευρίσκεται πλέον η «Μετα-Δύση».

Ομιλούν για τον χριστιανικόν πολιτισμόν της Δύσεως ενώ πρακτικώς αυτός δεν υφίσταται. Στην θέση του ευρίσκεται η μετα-χριστιανική κοινωνία της εποχής. Μας αφηγούνται σαγηνευτικες υποσχέσεις για το λαμπρόν μέλλον της Παγκοσμίου Μεσαίας Τάξεως, ότι τάχα στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο οι πτωχοί θα εντάσσονται ολοέν και περισσότερον στις γραμμές της, ενώ στην πραγματικότητα η μεσαία τάξη συρρικνούται ακόμη και στην Μετα-Δύση. Επιπλέον, εάν αναπτυχθεί πέραν από τα «μετα-δυτικά σύνορα» (όπως σε Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.), μια τέτοια ανάπτυξη απειλεί με μια πλανητική καταστροφή πρώτων υλών, με παγκόσμιον λιμό και με τρομερά παγκόσμιο «μετανάστευση των λαών» («μία μη βαρβαρική- βαρβαρική εισβολή»), ειδικότερον επειδή οι περιστάσεις και οι ανθρωπογεωγραφικοί όροι είναι κατάλληλοι : Οι μεγάλες πληθυσμιακές μετεγκαταστάσεις συμβαίνουν περίπου μία φορά κάθε 800 – 900 χρόνια.

Εκτός από τις συνειδητές και τις «ημι–συνειδητοποιημένες» στρεβλώσεις της πραγματικότητος, υπάρχουν και εκείνες που συνδέονται με το γεγονός ότι η προσοχή μας επικεντρούται κυρίως σε έναν συγκεκριμένο χώρο (εις βάρος των άλλων) και περιορίζεται σε ένα συγκεκριμένο χρονικόν διάστημα – στο λίαν βραχυπρόθεσμον σήμερον. Αυτό είναι κατανοητόν, από ορισμένες δε απόψεις και φυσικόν, αλλά οι συνέπειες αυτής της επιλεκτικότητος είναι συχνάκις καταστροφικές, ειδικότερον μεσοπροθέσμως και μακροπροθέσμως.

Χωρίς να αναζητήσουμε επισταμένως πληροφορίες, παρακολουθούμε τι συμβαίνει στον κόσμο, στην φερ΄ ειπείν μεγάλη πολιτική, επικεντρώνοντες στην «Δύση», πρώτα απ’ όλα – στις ΗΠΑ: Στις επικείμενες προεδρικές εκλογές, σε αυτό που είπεν ο Ντόναλντ Τραμπ, σε ό,τι … «αναδεύει» η Καμάλα Χάρις κλπ. Βεβαίως ακολουθούν διεθνείς κρίσεις και Πόλεμοι: Καταλονία, Βενεζουέλα, Ουκρανία, Λωρίδα της Γάζης και πολλά άλλα. Ωστόσον, παρ’ όλην την σημασία αυτών των γεγονότων, αυτά εν τέλει είναι επιφανειακά και βραχυπρόθεσμα. Υπάρχουν ολιγότερον αξιοσημείωτες διαδικασίες, οι συνέπειες των οποίων εκπτύσσονται επί μέγα χρονικό διάστημα, αλλά όταν εκπτύσσονται, δημιουργούν συχνάκις τέτοιες καταστάσεις, τέτοιες κρίσεις που αλλάζουν ή απλώς θραύουν την συνέχειαν μιας ιστορικής πορείας. Σήμερον, αυτές οι διαδικασίες εκδιπλούνται στην περιφέρειαν της Δύσεως, του πυρήνος δηλαδή του καπιταλιστικού συστήματος, ήτοι στον «ανεπτυγμένο κόσμο», όπου γειτνιάζει ο πλούτος με τον κόσμο των παραγκουπόλεων, κατά κανόνα δε, τις παρατηρούμε μόνον όταν ευρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη. Ίστανται στο κατώφλιο του ναρκωμένου προνομιούχου κόσμου μας με την μορφήν ενός πεινασμένου στρατού πολλών εκατομμυρίων βαρβάρων.

Και όταν η Ημέρα – D και η Ώρα – Η έλθουν, όταν «κρούεται ο κώδων» της Ιστορίας χτυπούν, αποδεικνύεται ότι αυτό που εβίωναν οι άνθρωποι με ενδιαφέρον και τους εφαίνετο ως «μεγάλη πολιτική», αυτό που ηκολούθουν ως κύριον, ως σημαίνον πράγμα, ως κοσμοϊστορικόν δρώμενο, δεν είναι τίποτα περισσότερον από ένα μικροσκοπικό ανούσιο θέαμα, μια προβολή του Μεγάλου Παιγνίου, το κύριο βραβείον του οποίου διαφιλονικείται κάπου μακράν. Το δε μικρό βραβείον – με υπόβαθρον τις τεκτονικές μετατοπίσεις, οι οποίες ελάχιστον ενδιαφέρον είχαν στην «ζωή του ποντικίσιου τριγυρίσματος» (όπως γράφει στο ποίημά του «Αϋπνία» ο τιτάνιος Ρώσος φιλέλλην ποιητής Αλεξάντερ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν – Алекса́ндр Серге́евич Пу́шкин).

Συνεπώς, είναι περισσότερον ενδιαφέρον – ποίος είναι ο σύνευνος της Μαντόνα, ποία είναι η πραγματική κατάσταση του Γουώρεν Έντουαρντ Μπάφετ (Warren Edward Buffett) και μήπως …. σατανικοί Ρώσοι χάκερ ημπορούν να επηρεάζουν τις αμερικανικές εκλογές; Αυτά φαίνονται ως το «ενεστός μέλλον». Δεν είναι όμως. Το μέλλον είναι Αλβανοί στην Ρώμη, Άραβες στο Παρίσι και Μεξικανοί στο Λος Άντζελες. Το μέλλον είναι το «Σουλτανάτο του Μονάχου» και το «Βιλαέτι της Μασσαλίας». Το μέλλον είναι το παρισινό «Τέμενος της Νοτρ Νταμ». Εδώ οφείλουμε να διευκρινήσουμε : Τα ανωτέρω είναι ένα πιθανόν μέλλον – εάν δεν συμβούν στην Ευρώπη, (όπως το έθετεν ο δολοφονηθείς από τους μπολσεβίκους, αείμνηστος εθνικιστής υδρογράφος και συγγραφεύς Μιχαήλ Οσίποβιτς Μενσίκοφ – Михаил Осипович Меншиков), αφορούν «κάποιες αλλαγές των ενεργειών».

Η κρίση της μεταναστεύσεως στην Ευρώπη ήταν κάτι ωσάν δοκιμή που γίνεται πριν την τελική παρουσίαση ενός θέματος, ωσάν «πρόβα» ή, πλέον συγκεκριμένως, ως μια «ανάμνηση του μέλλοντος», αλλά η παροξυνομένη φάση της παρήλθεν όμως δεν ελησμονήθη, μολονότι προσεπάθησαν να το εξάγουν από τον νουν μας. Ωστόσον, το πρόβλημα δεν έχει καν απομακρυνθεί, ο δημογραφικός λέβης έξω από τον φυλετικώς και δημογραφικώς ερειπωμένο δυτικόν κόσμο είναι γεμάτος. Όταν το περιεχόμενο μείγμα κοχλάσει και σχίσει το κάλυμμα, δεν θα φαίνεται ως ένα αβλαβές και απλοϊκό δρώμενο.

Η έκρηξη του λέβητος θα συμβάλει αποφασιστικώς στην έναρξη του νέου σκοτεινού Μεσαίωνος και θα καθορίσει πολλά χαρακτηριστικά του νέου μετα-καταστροφικού (για πολλούς, μετα – αποκαλυπτικού) κόσμου. Εν τω μεταξύ, όλα αυτά τα θέματα στον Παγκόσμιο Νότο θεωρούνται ως ένα σχεδόν μετρίως ανησυχητικό υπόβαθρον της ευρωπαϊκής (και εν γένει βορειοατλαντικής) ζωής – ως συστατικά ανάλογα του ειρηνεύοντος βαρβαρικού κόσμου, ως μια «Pax Barbarica» κατά την διάρκειαν της τελευταίας Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αλλά πρέπει να μη λησμονούμε πώς ετελείωσεν το ανάλογο δρώμενο στην περίπτωση της Ρώμης.

Από το τέλος του 2ου π.Χ. αιώνος έτους οι Βάρβαροι υπήρξαν ένα σταθερό εξωτερικό υπόβαθρο και εν συνεχεία ένας κρίσιμος παράγων στην ζωήν της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το 113 – 101 π.Χ. η Ρωμαϊκή Δημοκρατία διεξήγαγε πόλεμον εναντίον των Κίμβρων και των Τευτόνων. To 102 και το 101 π.Χ. ο Ύπατος Γάιος Μάριος επέφερεν ήττα στον εχθρό στις μάχες της Αιξ-αν-Προβάνς (Aquae Sextiae, πηγές του -Υπάτου- Σεξτίου) και του Βερτσέλι, με τις οποίες ετελείωσεν ο πόλεμος. Εκείνην την εποχήν, ο αριθμός των Ρωμαίων και των Βαρβάρων, του Ρωμαϊκού Στρατού και των Βαρβάρων πολεμιστών ήταν περίπου ο ίδιος.

Επί αρκετούς αιώνες, ενώ η Ρώμη έζησε την ζωήν της, κινουμένη από την κρίση μέχρι την σταθεροποίηση και από την σταθεροποίηση σε μιαν άλλη κρίση, ο αριθμός των Βαρβάρων που εγκατεστάθησαν κατά μήκος της περιμέτρου των ρωμαϊκών συνόρων ηυξήθη σημαντικώς, η στρατιωτική τους απειλή επολλαπλασιάσθη αντιστοίχως προς το δημογραφικόν τους δυναμικό. Επιπλέον, η Ρώμη από τον τρίτον αιώνα αποδυναμούται, παύει να είναι ρωμαϊκή, αποσυντίθεται επί τα ένδον, απολλύει τις παραδοσιακές αξίες της και εκβαρβαρίζεται κλιμακηδόν (συρμός προσχωρήσεως σε ανατολικές λατρείες, ένδυση με βαρβαρικά ενδύματα, εμμονική επιδίωξη πανηδονισμού για την ελίτ, αποσύνθεση των κατωτέρων τάξεων κ.λπ.)

Με άλλα λόγια, κατά την διάρκειαν πολλών αιώνων, μαζί με την ανάπτυξη της Αυτοκρατορίας, παρετηρήθη μια ικανή δημογραφική έξαρση, η οποία, μόλις απεδυναμώθη, επέπεσεν κατ΄αυτής και την συνέθλιψεν. Και παρ΄όλον που η αποκορύφωση της φθισικής διανοητικής μεταστροφής των πολιτών επεξετάθη επί σχεδόν εκατό έτη, το γεγονός παραμένει: οι βάρβαροι που διεισέδυσαν στην Αυτοκρατορία και εγκατεστάθησαν σε αυτήν υπεστήριξαν μιαν εις βάρος της εξωτερικήν επίθεση και συμφώνως προς τον Άρνολντ Τόινμπι (Arnold Toynbee): ένα συνδεδυασμένο και τελικόν πλήγμα του εσωτερικού (χριστιανικού) και του εξωτερικού (βαρβαρικού) προλεταριάτου (1). Αλλά αυτό το πλήγμα ωρίμασεν δημογραφικώς και προπαρεσκευάσθη επί τρεις αιώνες, αποτελεί δε το εξωτερικόν περίγραμμα του αγώνος της ρωμαϊκής ελίτ για εξουσία και ιδιοκτησία. Παραπλεύρως της υπήρχεν μια ωρολογιακή βόμβα, περί την οποίαν και για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες του αφοπλισμού της εδόθη ελαχίστη προσοχή: Οι βάρβαροι ήσαν απλώς «κάπου εκεί έξω», πέραν των οχυρών εγκαταστάσεων της συνοριοφυλακής.

Σήμερον, η παγκόσμιος κατάσταση υπενθυμίζει εν μέρει την όψιμο Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορία. Με όλη την μοιραίαν επιπολαιότητα των ιστορικών αναλογιών, παρά το γεγονός ότι ο σύγχρονος κόσμος είναι βεβαίως ανυπολογίστως περιπλοκότερος του κόσμου προ 1.500 ετών, τώρα έχουμε επίσης μιαν «Αυτοκρατορία» («μετα-Δυτικού χαρακτήρος), επίσης υπερώριμο, σταδιακώς δε ου μόνον απολλύουσα την ηγεμονίαν, αλλά και επίσης βυθιζομένη σε εκτεταμένη παρακμή :

Οικονομική κρίση, διάβρωση της μεσαίας τάξεως, πνευματική υποβάθμιση της ελίτ και του πληθυσμού στο σύνολόν του, σφοδρά κρίση της οικογενείας και απώλεια των παραδοσιακών αξιών, «αποχριστιανισμός», διάδοση των σεξουαλικών διαστροφών και ατεκνία ως κανών, έμπρακτη απόρριψη της εργασιακής ηθικής υπέρ του ηδονισμού, φρενήρης καταναλωτισμός και καταστροφική εξαφάνιση πολλών άλλων κοινωνικών δομών και λειτουργιών, λόγω των οποίων έλαβεν χώρα ο σχηματισμός της Δύσεως ως απαρτιωθέντος πολιτισμού.

Η κοινωνικοπολιτιστική και ηθελημένη ατρωσία και ανοσία της Δύσεως υπενομεύθη τάχιστα, όπως απεδείχθη, επί παραδείγματι, σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες κατά την διάρκειαν της προσφάτου μεταναστευτικής κορυφώσεως. Τότε οι Ευρωπαίοι άνδρες δεν ημπόρεσαν να προστατεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους (δηλαδή απώλεσαν την «εκ των ων ου άνευ» κατάσταση, την προϋπόθεση φυσιολογικής υπάρξεως ενός πληθυσμού) από αλλοδαπούς μετανάστες, παρά το γεγονός ότι οι τελευταίοι εξακολουθούν να ευρίσκονται ως μειονότης. Αλλά η προστασία των θηλυκών και των μικρών από τα αρσενικά είναι η βάση της υπάρξεως και επιβιώσεως του πληθυσμού. Εδώ δεν θίγεται καν η περίπτωση μιας υποθέσεως ενός κτηνοβατικού βιασμού κάποιου δυστυχούς ιππαρίου – πόνυ στον ζωολογικόν κήπο του Βερολίνου από έναν Σύριο μετανάστη (Νοέμβριος 2017), κατά την οποίαν ο βίαιος σεξουαλικός εγκληματίας αντεμετώπισε βαρείαν ποινή, μεγαλυτέρα απ΄ ό,τι εάν είχε βιάσει μια γυναίκα ή ένα παιδί.

Η σημερινή αντιπαράθεση στην Ευρώπη, μεταξύ των Λευκών Ευρωπαίων και των αλλοφύλων ξένων, είναι θεμελιωδώς διαφορετική από την αντιπαράθεση των Ρωμαίων και των Βαρβάρων, επιδεινούται δε από πολλές περιστάσεις, το σύνολο των οποίων, πράγματι, δεν αφήνει σχεδόν καμίαν πιθανότητα σωτηρίας στους Λευκούς Ευρωπαίους. Υπό μιαν έννοιαν, ημπορεί να ειπωθεί και επ΄αυτού το ρηθέν υπό του Κικέρωνος για τον εξοντωθέντα συνωμότη Λεύκιο Σέργιο Κατιλίνα και τους συνεργάτες του : «Vixerunt!» («έζησαν»).

Ο θανών (2016) Ρωσο-Σλοβάκος εθνικιστής φιλόλογος, συγγραφεύς, εκδότης και μέλος της «Κοινοβουλευτικής Συνελεύσεως του Συμβουλίου της Ευρώπης» Σεργκέι Βικτόροβιτς Χελεμέντικ (Сергей Викторович Хеллемендик), «εικονοποίησε» το θλιβερό σύγχρονο ηπειρωτικό δρώμενο ως εξής: «Οι καλοθρεμμένοι Ευρωπαίοι αδελφοί μας … έχουν ήδη περατώσει την ύπαρξή τους στην ιστορία, δεν είναι πλέον εκεί. Ενώ κάθονται στις τράπεζες τους και υπολογίζουν τα τραγανιστά τους κομμάτια χαρτιού, οι Αλβανοί, επιβραδυνθέντες λόγω της από αιώνων τρωγλοδυτικής αιμομιξίας, έχουν καταλάβει τους δρόμους τους … οι παχουλοί Ευρωπαίοι φίλοι μας … δεν καταλαβαίνουν ακόμα τι συνέβη. Και επίσης καθόλου δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που συνέβη δεν έχει καμία δημοκρατική ή τουλάχιστον ειρηνική λύση … αυτή είναι η υπεσχημένη παρακμή της Ευρώπης.»

Σε ένα από τα δημοφιλέστερα βιβλία του «Εμείς … αυτοί !», που εξεδόθη στο ήδη μμεμακρυσμένο 2003, με την γλώσσα που εχρησιμοποίει η Σοβιετική και η Ρωσική διανόηση για να συζητήσει τα συσσωρευμένα προβλήματα της πραγματικότητος, περιγράφει τι συμβαίνει σε εμάς τώρα και τι δεν έχει συμβεί ακόμη. Αυτή η διεισδυτική προνοητικότης ήταν ένα μοναδικό χάρισμα του πολυπράγμονος συγγραφέως. Αντίθετες και ήδη αντιπαρατεθείσες μεταξύ τους – Ρωσία και Δύση (βεβαίως με πρωτοβουλία της τελευταίας, η οποία δεν θέλει να συμφωνήσει με το το γεγονός της υπάρξεως ενός τόσον τεραστίου κράτους με τον ιδικόν του μοναδικόν πολιτισμόν και την όλως διάφορο πνευματικότητά του), Ο Χελεμέντικ διετύπωσεν την ουσίαν αυτής της αντιπαραθέσεως με μια φράση «Για αυτούς είμεθα δεσπότες… και αυτοί δεν είναι για εμάς …. Και έγκειται ακριβώς στο γεγονός αυτό, ότι τους αντιμετωπίζουμε καλύτερον, ακόμη και όπου τους εξιδανικεύουμε αδίκως, εκεί υπάρχει η δύναμή μας. Ο πλέον γενναιόδωρος και ευγενέστερος νικά πάντα και η Δύση ουδέποτε υπήρξεν τέτοια στον πολιτισμόν της, ενώ είναι έτοιμη να εγκαταλείψει τις παραδοσιακές αξίες και τα θεμέλια της σε αντάλλαγμα για κάτι άγνωστο, για κάτι εφήμερο, ταυτοχρόνως επιχειρούσα αναισχύντως να επιβάλλει τις ασυνεπείς και μη βιώσιμες ιδέες της στους άλλους … ιδέες που ενεφανίσθησαν ενωρίτερον, δεν θα επιτύχουν τώρα και δεν θα λειτουργήσουν στο μέλλον !»

Ο προκλητικός, ωμός και τραυματικός λόγος του προαναφερομένου συγγραφέως απηχεί την ζοφώδη βύθιση της Ευρώπης «στον βυθόν του φρέατος της Ιστορίας» κατά την καταθλιπτικήν φράση του Φούρσοφ.

Μία από τις διαφέρουσες ως προς την αρχαιότητα κύριες τρέχουσες συνθήκες είναι ότι παρ΄όλον που οι Ρωμαίοι και οι Βάρβαροι ήσαν εκπρόσωποι διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, αμφότεροι ανήκαν στην ιδία φυλή και ήσαν παγανιστές (με θρησκευτικούς όρους): Ακόμη και τον 4ον – 5ον αιώνα ο εκχριστιανισμός της Ρώμης απείχε πολύ από το να είναι πλήρης. Οι σημερινοί Ευρωπαίοι διαφέρουν από τους μετανάστες, που έχουν ήδη μετατραπεί σε «εσωτερικό προλεταριάτο», όχι μόνον εθνοτικώς και φυλετικώς, αλλ΄επίσης ταξικώς και κοινωνικο-πολιτισμικώς (θρησκεία) [προλεταριάτο όχι με την καπιταλιστικήν, αλλά με την ρωμαϊκήν έννοιαν του όρου : εκείνοι οι οποίοι συχνάκις δεν εργάζονται καθόλου, αλλά παρασιτούν στο κράτος, απαιτούντες «άρτον και θεάματα» και πολλαπλασιάζονται ενεργώς].

Με άλλα λόγια, ένας επιμελώς προετοιμασμένος, απολύτως ανεκτικός (δηλαδή εν τέλει στερούμενος πάσης θελήσεως αντιστάσεως), σύγχρονος Λευκός Ευρωπαίος, συχνάκις μεσήλιξ ή ηλικιωμένος, αντίκειται σε νέους επιθετικούς Άραβες και Αφρικανούς, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι μουσουλμάνοι. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν πρόκειται να ενσωματωθούν στο θνήσκον μετα-δυτικό σύστημα, αλλά τείνουν να το κάμψουν πλήρως, είτε παρασιτούντες σε βάρος του είτε με την μετατροπή του σε στόχον εγκληματικών ενεργειών.

Ήδη το 6-8% του αλλοδαπού αλλοφύλου πληθυσμού, είναι νέοι, πτωχοί, επιθετικοί άνθρωποι, βέβαιοι για τις αξίες της θρησκείας τους και κατά συνέπειαν, για την πολιτιστική και ιστορικήν τους ορθότητα. Αυτοί «αντιτίθενται» στους χορτάτους ηλικιωμένους, που έχουν απωλέσει την πίστη τους, είναι εξόχως ανεκτικοί (εχθροί της αντιστάσεως εναντίον των ξένων και αλλοφύλων). Οι Ευρωπαίοι αποτελούν ένα σοβαρόν πρόβλημα καθώς αλλάζει η υφή στο εσωτερικόν της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Προφανώς, ένα ποσοστόν τριτοκοσμικών μεταναστών περί το 15-20% του συνόλου πληθυσμού είναι αρκετό για την δραστική και αμετάκλητον αλλαγή της φυσικής και ιστορικής ισορροπίας. Με τις τρέχουσες συνθήκες αυτό το ποσοστόν θα επιτευχθεί αναμφιβόλως. Όπως ευστόχως εδήλωσεν παλαιότερον ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ (υπαινισσόμενος αριστοτεχνικώς την δημογραφικήν αραβικήν άνοδο), οι Άραβες διαθέτουν ως ατομική βόμβα τους ένα απρόσμενο όπλο, την μήτρα της Αραβίσσης γυναικός.

Ο δημογραφικός λέβης του Παγκοσμίου Νότου θερμαίνεται ταχέως: Στην αρχαιότητα, οι εν μέρει και αλλού άλλως εκρωμαϊσμένοι Βάρβαροι συνεκλόνισαν τον ρωμαϊκο κόσμο περισσότερον από τέσσαρες αιώνες. Ο τωρινός συγκλονισμός του ευρωπαϊκού κόσμου θα διαρκέσει πολύ ολιγότερον από εκατόν έτη, πιθανότατα δε επί αρκετές δεκαετίες. Εμείς παρατηρούμε τον ζέοντα αφρόν του λέβητος, όμως θα διαδραματίσει καθοριστικόν ρόλον αυτό που είναι κρυμμένο υπ΄αυτόν. Όποιος δεν εθελοτυφλεί, βλέπει σαφώς: Περί τα μέσα του 21ου αιώνος, περισσότερον από το ήμισυ του παγκοσμίου πληθυσμού, ήτοι 4,5 δισεκατομμύρια από τα 8, (εάν οι ισχύουσες εκτιμήσεις του ΟΗΕ είναι σωστές) θα ζουν στην Κίνα, στην Ινδία και στην Αφρική. Όχι μόνον για να ταϊσθεί, αλλά και ευρύτερον για να υποστηριχθεί και συγκρατηθεί οικολογικώς μια τέτοια μάζα, αυτές οι περιοχές δεν επαρκούν, δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν, οπότε ευλόγως η ανθρωπίνη χιονοστιβάς θα εκτραπεί προς την οδόν της «ήσσονος αντιστάσεως». Εκεί όπου οι άνδρες ζουν ανίκανοι να προστατεύσουν ακόμη και τον εαυτόν τους, (πόσο μάλλον οι αδύναμοι αυτού του κόσμου).

Καλώς ήλθατε λοιπόν στη νέαν εποχή της πλανητικής μεταναστεύσεως των πληθυσμών !