Εφημερίς «Φασιστικόν καθεστώς» της 14ης Μαΐου 1933-Κρεμόνα
Από την έκτη, διορθωμένη έκδοση (με δύο παραρτήματα) του βιβλίου «Φασισμός και Τρίτο Ράϊχ», της σειράς «Έργα του Ιουλίου Έβολα» των εκδόσεων «Mediterranee», υπό την επιμέλειαν του σπουδαίου ιστορικού και δοκιμιογράφου Τζιανφράνκο ντι Τούρις, Ρώμη 2001 : Παράρτημα Ι – «Γραπτά για τον Φασισμό 1930-1951» – εδάφιον 3: «Πανευρώπη και Φασισμός» (1933).
**************************
«Ο κόμης Κουντενχόβε-Καλέργκι1 ευρίσκεται στην Ρώμη. Είναι ο γνωστός υποστηρικτής του καλουμένου “Πανευρωπαϊκού” κινήματος, συγγραφεύς από πολλού καιρού ποικίλων διακεκριμένων έργων φιλοσοφίας και πολιτικής. Ο κόμης Κουντενχόβε ήλθε στην Ιταλία (σε εμάς) κυρίως για να συναντήσει τον Μουσολίνι και να αποκτήσει προσωπική γνώμη για τον ρόλο τον οποίον ημπορεί να διαδραματίσει η νέα Ιταλία στο ζήτημα της ενοποιήσεως της κατακερματισμένης πολιτικής και πνευματικής πραγματικότητος της ηπείρου μας. Καθώς είμεθα σε επαφή μαζί του επί κάποιο χρονικόν διάστημα ευρήκαμε τον τρόπο να έχουμε ενδιαφέρουσες συναντήσεις με τον επικεφαλής του Πανευρωπαϊκού κινήματος. Αυτός συνεφώνησε ευγενώς με το αίτημα του αξιοτίμου Φαρινάτσι να εκθέσει τις πλέον πρόσφατες απόψεις του σχετικώς με την Ευρώπη απ΄ ευθείας στις σελίδες του “Φασιστικού καθεστώτος” 2.
«Υφίστανται τρία μεγάλα πολιτικά προβλήματα εν σχέσει προς τα οποία η Ευρώπη ευρίσκεται σήμερον σε κρίση» λέγει ο κόμης Κουντενχόβε, «δηλαδή το πρόβλημα της συνταγματικής μεταρρυθμίσεως, του κοινωνικού ζητήματος και του ευρωπαϊκού ζητήματος υπό στενήν έννοιαν. Μεταξύ των διαφόρων εθνών η φασιστική Ιταλία είναι εκείνη η οποία έχει προσφέρει την μεγαλυτέρα συμβολή στην λύση των δύο πρώτων σημείων. Αυτή έχει ήδη ξεπεράσει το πρόβλημα της συνταγματικής μεταρρυθμίσεως, έχει δώσει τα απαραίτητα στοιχεία για την επίλυση του δευτέρου προβλήματος, του κοινωνικού προβλήματος, και προορίζεται να αντιμετωπίσει αποτελεσματικώς το τρίτο και μεγαλύτερον πρόβλημα : το ευρωπαϊκόν ζήτημα».
Πιστεύετε ότι η φασιστική λύση για τα συνταγματικά και κοινωνικά ζητήματα δύναται να είναι αξία για την επίλυση των διεθνών ζητημάτων, αντικαθιστώσα εκείνες τις μαρξιστικές και μπολσεβίκικες επιλογές οι οποίες προσποιούνται πως έχουν την λύση;
«Το φασιστικόν σύνταγμα θα ημπορούσε να έχει καθαρώς αξία όχι μόνον για την Ιταλία, αλλά να είναι ευρύτερον ευρωπαϊκόν-απήντησε ο Κουντενχόβε, «στον βαθμόν κατά τον οποίον εκφράζει ένα σοφό μείγμα της αυταρχικής και αριστοκρατικής αρχής με εκείνο το οποίον ημπορεί να είναι υγιές στην δημοκρατικήν αρχή. Παραχωρεί χώρο στην δικαιοσύνη και στην φωτισμένη διοίκηση ανωτέρων προσωπικοτήτων, ενώ παραλλήλως δίδει μίαν σταθερά βάση στην αρχήν της ταυτότητος, της ελευθέρας αφοσιώσεως και συνεργασίας, πειθαρχούν κάθε δύναμη στο όνομα της ανωτέρας ιδέας του έθνους. Η ευρωπαϊκή ψυχή κατά την αντίληψή μου χαρακτηρίζεται από τρία θεμελιώδη συστατικά : τον ηρωισμό, την προσωπικότητα και την κοινωνικότητα. Δεδομένου ότι η φασιστική λύση περιλαμβάνει και τα τρία σε μια σοφήν ισορροπία, παρουσιάζεται ως η πλέον κατάλληλος για την ανάληψη ενός χαρακτήρος ευρωπαϊκής καθολικότητος». Από πλευράς κοινωνικής απόψεως η συνεισφορά του φασισμού συνίσταται ουσιαστικώς σε μίαν νέαν συντεχνιακήν ιδέα ως ολοκληρωτική υπέρβαση εκείνου που θα ημπορούσε να είναι θετικό στον περιβόητο μαρξιστικό μύθο του ταξικού αγώνος. Από την άποψη αυτήν, επί τη βάσει μιας συντεχνιακής μεταρρυθμίσεως όπως υλοποιήθη στα κυριότερα κράτη, δεν νομίζω ότι δυνάμεθα να αποκλείσουμε την ιδέα μιας μελλοντικής ευρωπαϊκής συντεχνιακής συνελεύσεως η οποία θα απεσκόπη στην μελέτη των ζωτικοτέρων τεχνικών προβλημάτων των υπαρχόντων στην πολύπλοκο οικονομία της ηπείρου από την άποψη του ολοκληρωτισμού δίχως περιορισμό. Αυτό θα είχε ως σκοπόν την επίτευξη των επιθυμητών αποτελεσμάτων για τα οποία ακόμα δυστυχώς, σήμερον οι άνθρωποι επικαλούνται τις ουτοπίες της Ερυθράς Διεθνούς. Σχετικώς με αυτό το θέμα, μου φαίνεται σημαντικόν να τονίσω ότι μεταξύ των λαθών του δημοκρατικού καθεστώτος είναι πως επιτρέπει στον κοινοβουλευτισμό να παρακάμψει την πολιτική. Δι’ εμέ, ο διαχωρισμός του οικονομικού στοιχείου από το πολιτικόν, είναι μία αναγκαιότης σε ένα σχέδιον ανανεώσεως. Αυτό έχει ήδη επιτευχθεί με την φασιστική μεταρρύθμιση του κοινοβουλίου σε «Συντεχνιακόν Σώμα». Βεβαίως, εν τέλει, ο στόχος δεν πρέπει να είναι ο διχασμός αλλά η αποκατάσταση της ελευθερίας στην πολιτικήν, αντί να την συνδέει με την οικονομία (όπως στην αριστερά ιδεολογία) επιτρέπουσα στην πολιτική να κατέχει έναν άνωθεν σοφόν ορθολογιστικόν έλεγχον στην οικονομία, όταν εμφανίζονται καθοριστικές ανάγκες».
Επιστρέφοντες στην ιδέαν της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης εζητήσαμε από τον κόμη να εκτιμήσει σε ποίον επίπεδο πιστεύει πως θα ήτο απαραίτητος αυτή η συνεργασία.
«Όσον αφορά στις τρεις κύριες ενότητες : οικονομική ενότητα, ενότητα της εξωτερικής πολιτικής, υπό την έννοιαν μιας ενοποιημένης πολιτικής των ευρωπαϊκών εθνών κατά την αντιμετώπιση εκείνης των μη ευρωπαϊκών εθνών και εν τέλει στρατιωτικήν ενότητα. Για μια πραγματικήν ευρωπαϊκή ανανέωση είναι απολύτως απαραίτητος μία συμφωνία μεταξύ των κυριοτέρων ευρωπαϊκών δυνάμεων γιά τα τρία αυτά σημεία. Για τα λοιπά θα πρέπει να υπάρχει σε αυτά η πληρεστέρα δυνατή ανεξαρτησία πρωτοβουλίας».
Γνωρίζουμε ότι ο Κουντενχόβε εκατηγορήθη συχνάκις για άκρατον ειρηνοφιλία, επομένως εθέσαμε ευθέως το ζήτημα ερωτώντες τον τι εννοούσε με τον όρον πασιφισμός. Υποστηρίζει το γενικό και αντιαρσενικόν ιδεώδες της ειρήνης, αρνούμενος την ανωτέρα πνευματικήν έννοια την οποίαν δύναται να προσφέρει η εμπειρία και οι δοκιμασίες ενός πολέμου, τόσον στα άτομα όσον και στις φυλές; ΄Η μήπως υπερασπίζεται έναν ενδοευρωπαϊκό πασιφισμό, προορισμένον μόνον για την ενοποίηση των διαφόρων ευρωπαϊκών δυνάμεων, δίχως όμως να αποκλείει ότι το ενοποιημένο και συναφές συγκρότημα ευρωπαϊκών δυνάμεων επιτευχθησομένων με αυτόν τον τρόπον θα ημπορούσε να ανεύρει μιαν ανανεωμένην ισχύ σε ένα αυτοκρατορικό και υπερεθνικό ιδεώδες των φυλών μας, σε αντιδιαστολή με τις υπόλοιπες δυνάμεις του κόσμου;
Ο Κουντενχόβε δεν εδίστασε να αναγνωρίσει ότι εν τω βάθει οι ιδέες του κινούνται πρωτίστως προς την δευτέραν κατεύθυνση. Μας υπενθύμισεν πόσον συχνάκις έχει επικαλεσθεί την ενδοευρωπαϊκήν ειρήνη, επειδή είναι παιδαριώδες να εμμένουμε στην αμοιβαία παράλυση των οικονομικών και στρατιωτικών δυνάμεων των διαφόρων ευρωπαϊκών κρατών, διότι μία ευρωπαϊκή αμυντική, ίσως δε ακόμη και επιθετική ενότης, έναντι των τριών μεγαλυτέρων αντιευρωπαϊκών δυνάμεων είναι απαραίτητος και υγιής.
«Όσον αφορά στην πλέον άμεσο και πολιτική πλευρά του ζητήματος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αντί να προσπαθούμε να κατασκευάσομε μονόπλευρα συγκροτήματα συμμαχίας ασχολούμεθα κυρίως με την αντιστάθμιση των διαφόρων δυνάμεων. Από αυτήν την άποψη, θεωρώ απαραίτητον για την πανευρωπαϊκήν ιδέα να τεθούν οι βάσεις μιας γαλλοϊταλικής συμφωνίας και αυτό για έναν διπλό σκοπό : Πρωτίστως μόνον με αυτόν τον τρόπο δυνάμεθα να φθάσουμε σε μιαν ισορροπία μεταξύ των δύο μεγαλυτέρων στοιχείων του ευρωπαϊκού πολιτισμού, των λατινικών και των γερμανικών, μιαν ισορροπία η οποία θα ημπόδιζε την άνοδον ηγεμονικών τάσεων από οποιοδήποτε μέρος. Δευτερευόντως, εμπρός σε μία γαλλοϊταλική συμφωνία, θα κατέρρεαν αυτομάτως οι λόγοι για μία “Μικράν Αντάντ”3 και θα υπήρχεν ευχερής επίλυση του σχετικού προβλήματος των μικρών κρατών της ανατολικής Ευρώπης : Αυτό είναι κατά την άποψή μου αρκούντως σημαντικόν, επειδή θεωρώ ότι από αυτά τα κράτη θα ημπορούσε να προκύψει το πιθανότερον κίνητρο μιας νέας συρράξεως, γεγονός το οποίον βεβαίως θέτει σε κίνδυνο τα πεπρωμένα ολοκλήρου του πολιτισμού μας».
Ασφαλώς ο κόμης Κουντενχόβε γνωρίζει ότι κατά τις προσωπικές μας ιδέες θα προτιμούσαμε έναν προσανατολισμόν προς μίαν ευρωπαϊκήν ενοποίηση επί τη προκαταρκτική βάσει ενός ιταλογερμανικού συγκροτήματος, τηρούντες αυστηρώς τα ιδεώδη του αυτοκρατορικού και φασιστικού τύπου. Δίχως να συγκαλύψουμε το εμπόδιον μίας τέτοιας προοπτικής που θα επαρουσιάζετο από την επιστροφήν της Γερμανίας σε έναν αποκλειστικόν-ετεροαποκλείοντα και κατά βάθος υλιστικόν φυλετισμόν εζητήσαμεν από τον κόμητα την ιδικήν του άποψη για το γαλλογερμανικόν ζήτημα.
«Αυτό το ζήτημα αντιπροσωπεύει ουσιαστικώς το θεμελιώδες εμπόδιον για την υλοποίηση μιας πανευρωπαϊκής ιδέας και πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος επιλύσεώς του είναι να φθάσουμε εκεί εμμέσως. Θέλω να ειπώ, να φθάσουμε εκεί μέσω της διεθνούς πολιτικής ισορροπίας και της αποζημιώσεως των ευρωπαϊκών δυνάμεων, για την οποίαν ομίλησα προ ολίγου καιρού. Αυτό έχει ιδιαιτέραν τακτική και προληπτική σημασία σε μίαν πιθανή γαλλογερμανική απόκλιση, διατηρούν παραλλήλως την σταθερότητα της μεγαλυτέρας δυνατής συνδέσεως μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, όσον αφορά στην πολιτική σύσταση και στον ηθικό σχηματισμό. Εδώ βλέπουμε σαφώς τον απολύτως πρωταγωνιστικό ρόλο που διαφυλάσσεται για το έθνος σας εν σχέσει προς μία πιθανή “Πανευρώπη”, λόγω της ανεξαρτησίας της από τους ασταθμήτους παράγοντες και τις κρίσεις των κοινοβουλευτικών καθεστώτων. Σήμερον η Ιταλία είναι το πλέον κατάλληλον έθνος για την διεξαγωγή μίας διαρκούς διεθνούς πολιτικής. Πρακτικώς, η Ιταλία έχει την δυνατότητα να καταστεί διαιτητής των σχέσεων μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας και αυτό θα ημπορούσε να είναι το πρώτο βήμα σε μία νέα πορεία. Έφθασεν η στιγμή για τον φασισμό να κατευθύνει την προσοχή του στο ζήτημα της Ευρώπης, πέραν από το κοινωνικό και συνταγματικόν ζήτημα, για το οποίον έχει ήδη ολοκληρωθεί ο κύκλος αποκαταστάσεως, καθώς δεδομένης της σημερινής καταστάσεως και των προσφάτων αναταραχών της διεθνούς ευρωπαϊκής πολιτικής, η Ιταλία είναι πράγματι πλέον σε θέση να κρατεί στις χείρες της τις κλείδες του πεπρωμένου της ηπείρου μας. Και η ευαισθησία για την σωστή στιγμή, ηνωμένη με μία λατινική αίσθηση της ισορροπίας είναι ένα από τα σημαντικότερα δώρα της μεγαλοφυίας του Μουσολίνι.
Η σταθερά πεποίθησή μου σχετικώς με την υπερεθνικήν αποστολή του φασισμού είναι αυτή η οποία με έφερε στην Ρώμη, όπου είχα την τιμή να με υποδεχθεί δύο φορές και με πλήρη εγκαρδιότητα ο Ντούτσε. Ελπίζω δε ειλικρινώς ότι η νέα Ιταλία θα παραμείνει πιστή στην μεγάλη παράδοσή της, εργαζομένη με κάθε μέσον για εκείνην την ευρωπαϊκή ιδέα ήδη διατυπωθείσα από τον Δάντη, υλοποιηθείσα πνευματικώς από την Εκκλησία της Ρώμης, πραγματοποιηθείσα στρατιωτικώς την τελευταίαν φορά από τον Ιταλό Ναπολέοντα και τελικώς ανανεωθείσα πλέον συγχρόνως από τον Ματσινικό μύθον της “Νέας Ευρώπης”4».
**************************
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ο κόμης Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι (1894-1972) ήταν Αυστριακός-Ιάπων πολιτικός και φιλόσοφος και πρωτοπόρος της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως,ο οποίος υπηρέτησεν ως ιδρυτικός πρόεδρος της «Πανευρωπαϊκής Ενώσεως» επί 49 χρόνια. Γονείς του ήσαν ο Αυστρο-Ούγγρος διπλωμάτης Χάινριχ Κουντενχόβε-Καλέργκι και η Ιαπωνίς Μιτσούκο Αγιοάμα, κόρη ενός γαιοκτήμονος, εμπόρου πετρελαίου και αρχαιοκαπήλου. Εγεννήθη στην Ιαπωνία με το όνομα Αογιάμα Εϊτζίρο. Το 1919 κατέστη Τσεχοσλοβάκος πολίτης και εν συνεχεία από το 1939 έλαβε γαλλικήν υπηκοότητα την οποίαν εκράτησε μέχρι του θανάτου του.
Στο εκδοθέν το 1923 έργον του «Πανευρωπαϊκό Μανιφέστο», διετύπωσε την ιδέα μίας πολιτικώς ηνωμένης Ευρώπης. Το 1950 υπήρξεν ο πρώτος παραλήπτης του νυν περιβοήτου «Βραβείου Καρλομάγνου».
[Ως «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση» ή «Ευρωπαϊκή Ενοποίηση» χαρακτηρίζεται η διαδικασία της βιομηχανικής, οικονομικής, πολιτικής, νομικής, κοινωνικής και εν τέλει πολιτιστικής και πολιτικής ενώσεως ευρωπαϊκών κρατών. Εν μέρει έχει επιτευχθεί μέσω του δόγματος «ελευθέρας διακινήσεως ανθρώπων, εμπορευμάτων και κεφαλαίων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως». Από του 1950 και ένθεν ως ιστορικόν παράδειγμα της Ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως χρησιμοποιείται η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (κατορθώσασα την συνένωση του μεγαλυτέρου μέρους της Ευρώπης). Μετά την λήξη του Α΄Μεγάλου Πολέμου, διάφοροι στοχαστές ήρχισαν να οραματίζονται μίαν Ευρώπη, ενοποιημένη πολιτικώς. Ένας από τους πρώτους που διετύπωσε μία τέτοιαν άποψη, ήταν Κουντενχόβε-Καλέργκι. Έως τούδε δεν υφίσταται δεδηλωμένο τυπικόν τέλος στην διαδικασία ολοκληρώσεως. Ως «απώτερος στόχος» της αναφέρεται η οριστικώς απαρτιωμένη διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, συνδεομένη με την υπολανθάνουσα συζήτηση περί του ενδεχομένου τελικού πολιτικού σχήματός της.]
2. Το 1922 ο φασίστας τοπάρχης της Κρεμόνας, νομικός Ρομπέρτο Φαρινάτσι (1892-1945) εξέδωκεν την εφημερίδα «Νέα Κρεμόνα» (Cremona Nuova). Το 1929 η εφημερίς έλαβε το όνομα «Το Φασιστικόν Καθεστώς» (Il Regime Fascista). Κατά τον Ιούλιον του 1943 (25) μετά απόφαση του «Μεγάλου Φασιστικού Συμβουλίου» που εκήρυξεν έκπτωτον τον Μουσολίνι απεφασίσθη και η διακοπή εκδόσεως του «Φασιστικού Καθεστώτος». Όμως αυτό εσυνέχισεν εκδιδόμενον έως το 1945 με την λήξη του πολέμου, ως ιδεολογικοπολιτικόν όργανον της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας του Σαλό. Τον τίτλον της εφημερίδος είχεν επιλέξει για τον Φαρινάτσι ο ίδιος ο Μουσολίνι, ευχαριστών τρόπον τινά τον εκδότη για την δράση του με το καθεστώς, παρά το ότι μετά την ανάληψη της εξουσίας ο Φαρινάτσι απηλλάγη σχεδόν αμέσως από τα καθήκοντά του στο ανώτατο πολιτικόν επίπεδο της εθνικής πολιτικής. Η εφημερίς υπήρξεν ένα «όπλο» για τον Φαρινάτσι, χάρις στο οποίον ημπορούσε να συνεχίσει να εκφράζεται και να διαδίδει τις ακραίες τοποθετήσεις του.
Η εφημερίς επαρουσίαζεν θεματογραφίαν ανάλογον προς τις περισσότερες ιταλικές εφημερίδες της εποχής. Η θεματογραφία προσέλαβε μίαν εξόχως εντονοτέρα κατεύθυνση από το 1938, διαδίδουσα ένα διαρκή έντονον αντισημιτισμό και φυλετισμό. Σημειωτέον ότι από το 1934 έως το 1943 ο πολύς Έβολα διετήρει τακτική στήλη με τίτλο «Φιλοσοφικόν Διόραμα», εκφράζων την πολιτική του Φαρινάτσι στο πολιτιστικόν επίπεδον. «Το Φασιστικόν Καθεστώς» υπήρξεν ένα από τα ελάχιστα έντυπα που επανενεμφανίσθησαν κατά την διάρκεια της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας του Σαλό διετήρησεν δε μιαν αδιάλλακτο πολιτικήν, αντικληρικαλική και αντισημιτική.
3. «Μικρά Αντάντ»: Συμμαχία προερχομένη από διμερείς συμφωνίες (1920 και 1921) μεταξύ Τσεχοσλοβακίας-Γιουγκοσλαβίας, Γιουγκοσλαβίας-Ρουμανίας και Ρουμανίας-Τσεχοσλοβακίας. Αυτή η τριγωνική σύνδεση – συμμαχία υπήρξεν δημιούργημα της τότε Γαλλικής Πολιτικής εις βάρος της Ουγγαρίας και των «Κεντρικών»- Μεσευρωπαϊκών Κρατών.
[Ο όρος Αντάντ προήλθεν εκ του γαλλικού «Entente», σημαίνοντος «συμφωνία», «συνεννόηση». Κατά τον 19ον αιώνα εχρησιμοποιείτο ως διπλωματικός όρος, δηλών διάφορες διπλωματικές συμφωνίες και συμμαχίες.]
4. Στην πολιτικήν ιστορία της ενιαίας Ιταλίας ανεφύη και προεβλήθη ο μύθος ότι ο Τζουζέπε Ματσίνι υπήρξεν η «γραφίς» της ιταλικής ενοποιήσεως, ο Καμίλο Καβούρ ο «νους» της και ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι το «ξίφος» της. Πράγματι ο Ματσίνι, (πατριώτης, δημοκράτης, και Καρμπονάρος, επωνομασθείς και «Ψυχή της Ιταλίας», 1805-1872) έδρασεν εργωδώς για την οργάνωση και την ενότητα του παρανόμου αντιστασιακού κινήματος της εθνικής ιταλικής ενοποιήσεως, γνωστού υπό το όνομα «Νέα Ιταλία». Συνέλαβε δε την ιδέα παραλλήλων οργανώσεων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες θα συνενούντο σε ένα κίνημα υπό το όνομα «Νέα Ευρώπη».
Στις 15 Απριλίου του 1834 με πρότυπον την οργάνωση της Νέας Ιταλίας ιδρύθη η διεθνής πολιτική ένωση «Νέα Ευρώπη» στην Βέρνη, συνισταμένη από τις εθνικές κοινωνίες της Νέας Ιταλίας, της Νέας Πολωνίας και της Νέας Γερμανίας. Αυτές, αυτόνομες στην ιδικήν τους σφαίρα, έδρων από κοινού μέσω μιας κεντρικής επιτροπής για την προώθηση των αρχών της ελευθερίας, ισότητος και ανθρωπότητος στην Ευρώπη. Η «Νέα Ευρώπη» συγκροτηθείσα από τον Ματσίνι με δεκαοκτώ ακόμη Ιταλούς, Πολωνούς και Γερμανούς πολιτικούς φυγάδες υπήρξεν βραχύβιος (1834-1837).
Σκοπός της οργανώσεως ήταν να διευρύνει με μίαν νέα επανάσταση την εισαχθείσα από την Γαλλικήν Επανάσταση πολιτικήν ελευθερία, στην σφαίρα πλέον της εθνικής ελευθερίας, ήτοι της ελευθερίας των εθνών και να συνενώσει «τις δύο θεμελιώδεις ιδέες της εποχής, την πατρίδα και την ανθρωπότητα». Το αρχηγείον της εταιρείας ευρίσκετο στην Ελβετίαν. όπου το 1835-36 απεφασίσθη και η οργάνωση μίας γαλλικής εταιρείας με τίτλον Νέα Γαλλία. Οι δραστηριότητες της Νέας Ευρώπης ήγειραν ταχέως την αντίδραση των ελβετικών αρχών οι οποίες εξόρισαν πολλά μέλη της από την χώρα.
Το ιδανικόν του Ματσίνι είχεν αποκτήσει ένα περίβλημα σχεδόν θρησκευτικών διαστάσεων: Η νίκη της δημοκρατικής εθνικής επαναστάσεως θα επήρχετο μόνον δια της πίστεως σε ένα θεόν της δικαιοσύνης, μία νέα εθνική θρησκεία στηριζομένη «στην αφοσίωση επί των υψηλών αρχών με πρώτη και κυρία το καθήκον, στην Δικαιοσύνη και στην Αλήθεια, στην αυταπάρνηση και στην αυτοθυσία». Για τον Ματσίνι κάθε έθνος, ακριβώς όπως κάθε άνθρωπος, έχει μίαν αποστολή δοθείσα ακριβώς από τον θεόν της Δικαιοσύνης και της Αληθείας, θεόν ο οποίος είναι σχεδόν ταυτόσημος με το «Υπέρτατον Ον», την λατρεία του οποίου προσεπάθησε να καθιερώσει ο διαβόητος Μαξιμιαλιανός Ροβεσπιέρος κατά την κορύφωση της Γαλλικής Επαναστάσεως. Ο Ματσίνι ετόνιζεν: «Ούτε ο Πάπας, ούτε ο βασιλεύς, αλλά ο θεός και ο λαός θα μας ανοίξουν τον δρόμον προς εν διαφορετικόν μέλλον».
Στις 28 Μαΐου 1834 οι ελβετικές αρχές πιεζόμενες εντονότατα από τους Aυστριακούς συνέλαβαν τον Ματσίνι στο Σόλοθουρν, όπου εξέδιδεν το περιοδικόν «Νέα Ελβετία» και τον απήλασαν στην Γαλλία. Εκεί στις 5 Ιουλίου 1834 συνελήφθη και πάλιν από την Παρισινήν αστυνομία και εφυλακίσθη, καθώς τον προηγηθέντα Απρίλιον είχεν εκφρασθεί υπέρ της μείζονος εξεγέρσεως των Λυωνέζων εργατών η οποία κατεπνίγη στο αίμα από τον στρατόν του Λουδοβίκου Φιλίππου, γράφων: «Ερείπια καλύπτουν την δευτέρα σε μέγεθος πόλιν της Γαλλίας και κάθε πλίνθος σκεπάζει τον τάφον ενός ήρωος!». Ολίγον προ της φυλακίσεώς του προέλαβε την έκδοση του έκτου και τελευταίου τεύχους του περιοδικού του «Νέα Ιταλία».
Όταν εξήλθεν από τις Παρισινές φυλακές ηκολούθησε μία ζωή σε διαρκή κίνηση, ώστε να μην εντοπίζεται από τους διώκτες του, είτε στην Ελβετίαν είτε στην Γαλλία. Το 1835 συνέγραψε το σημαντικότερο κείμενό του «Η πίστη και το μέλλον», όπου εισηγείται την αντικατάσταση του όρου «Δημοκρατία» από τον όρον «Κοινωνική Κυβέρνηση». Κατά τον Ματσίνι η δημοκρατία συνδέεται αμέσως με τον αρχαίον προχριστιανικόν κόσμο, καθώς και με την ιδέαν της εξεγέρσεως την οποία εθεώρει κατωτέρα από εκείνη της αρμονικής, ήτοι εθελοντικής ενότητος των ανθρώπων, η οποία κατ’ αυτόν απετέλη το «δόγμα του μέλλοντος». Ο Ματσίνι εθεώρει πως η δημοκρατία συμβολίζει τον πολιτικόν αγώνα «την κραυγήν του Σπαρτάκου», «την έκφραση και εκδήλωση του λαού την στιγμήν κατά την οποίαν εξεγείρεται». Αντιθέτως η «Κοινωνική Κυβέρνηση» συμβολίζει την συνεργασία και «έναν λαόν ο οποίος έχει ήδη νικήσει και διοικείται από τον ίδιον τον εαυτόν του».
Ο Ματσίνι ως «στρατηγός» των Ιλουμινάτων / Πεφωτισμένων εσχεδίαζεν κατά την δεκαετίαν του 1850 να καλύψει όλη την Ευρώπη με ένα δίκτυον μασονικών οργανώσεων και να ενώσει τα ευρωπαϊκά έθνη υπό μια διοικούσα κεντρικήν επιτροπή. Το 1834, συνετόνισεν επαναστάσεις σε διάφορες χώρες. Ήδη από τον Μάρτιον του 1848 ωνειρεύετο να ιδρύσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Απέναντι σε αυτά τα σχέδια ίστατο πρωτίστως η Αυστροουγγαρία, οπότε η τεκτονική Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας απήτησε την καταστροφήν της.
Τον Μάρτιον του 1848 ο Ματσίνι εδήλωσεν στο μανιφέστο του: «Η Αυστρία ούσα ο μεγαλύτερος αρνητής της ευρωπαϊκής αρχής του έθνους πρέπει να εξαφανισθεί. Πόλεμος κατά της Αυστρίας! Η πρωτοβουλία αυτής της ευρωπαϊκής παγκοσμίου επαναστάσεως, η οποία πρέπει να οδηγήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ευρίσκεται στην ισχύν της Ιταλίας, επομένως είναι καθήκον της Ιταλίας. Η “Λαϊκή Ρώμη” θα ενώσει στη νέα της οικουμενική δημοκρατική πίστη την Ευρώπη και την Αμερική και όλα τα μέρη του κατωκημένου κόσμου στην τελική παγκόσμιο δύναμη την εγκολπούσα τα πάντα.» («Έργα», Τόμος ΙΓ΄, Ρώμη, 1884, σελίς 179)
Παρόμοια σχέδια κατηυθύνθησαν αργότερον προς το γερμανικόν κράτος, το μεγάλο πρότυπον του τεκτονισμού. Ο Ματσίνι συνήνωσεν την μυστικήν εταιρεία «Νέα Ιταλία» της Σικελίας στο εγκληματικόν του δίκτυο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έλαβε κεφάλαια για να βοηθήσει την υπονόμευση της αμερικανικής κοινωνίας μέσω των διασυνδέσεών του με τις εγκληματικές οικογένειες της Σικελίας, ήτοι την Μαφία. Ήλεγχεν επίσης τους «Ανθρακείς» / Καρμπονάρους, οι οποίοι είχαν ορκισθεί να δολοφονήσουν άτομα απαράδεκτα για τον ηγέτη τους, μεταξύ αυτών τους βασιλείς της Ιταλίας. Όμως παρά τα τεκτονικά σχέδια δεν υπήρξεν εν τέλει πολιτειακή αλλαγή σε δημοκρατία, αλλά αντ’ αυτής εδημιουργήθη το «Ηνωμένον Βασίλειον της Ιταλίας».
Οι βίαιες, επαναστατικές αναρχικές δραστηριότητες του Τζουζέπε Ματσίνι είχαν οδηγήσει σε μείζονα διάδοση κακής φήμης για την τεκτονική «Μεγάλην Ανατολή». Ως εκ τούτου, ο Ματσίνι προέτεινε μια νέα, εντελώς μυστική οργάνωση, η οποία δεν έπρεπε να αναφέρεται ποτέ σε άλλες συναθροίσεις στοών, ακόμη και όταν η εξάστοτε «εκκλησία» απετελείτο αποκλειστικώς από πλήρως μεμυημένους αδελφούς. Μόνον ολίγοι εκλεκτοί από τους κοινούς ανωτάτους μυητικούς βαθμούς ηδύναντο να γνωρίζουν το μυστικόν, συμφώνως προς τον τέκτονα Ιταλόν ιστορικό Ντομένικο Μαρτζιότα («Αναμνήσεις ενός 33ου. Αντριάνο Λέμι ανώτατος αρχηγός των Ελευθεροτεκτόνων», Γκρενόμπλ, εκδόσεις Delhomme et Briguet, 1894, σελίς 97).
[Το εν λόγω βιβλίο 368 σελίδων του Μαρτζιότα (με πρόλογον από τον Δόκτορα Μπατάϊγ -ψευδώνυμον του διασήμου αντικληρικαλιστή και αντιμασόνου συγγραφέως και δημοσιογράφου Λεό Ταξίλ / Μαρί Ζοζέφ Γκαμπριέλ Αντουάν Ζογκάν Παζέ και από τον στενό του συνεργάτη, ιατρό και δοκιμιογράφο Δόκτορα Πιέρ Ρενώ Σαρλ Χακς, καθώς και με μίαν επιστολήν από τον Θεοφιλέστατον επίσκοπο Αμάντ Ζοζέφ Φαβά) εκατηγόρησεν σφόδρα και ευθέως τον Ιταλόν αρχιτέκτονα Αντριάνο Λέμι, πρώην Μεγάλο Διδάσκαλο της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, για σατανισμό και μαγεία. Σε ένα άλλο φυλλάδιον του ο Μαρτζιότα («Ο Φραντσέσκο Κρίσπι και το επιβλαβές έργον του», Γκρενόμπλ, εκδόσεις Falque, 1896), επετέθη επίσης και στον Ιταλό πολιτικό Φραντσέσκο Κρίσπι (1818 – 1901), στενό φίλο και υποστηρικτή των Ματσίνι και Γκαριμπάλντι. Λόγω της αυταρχικής πολιτικής και του ύφους του, ο Κρίσπι συχνάκις ανεφέρθη ως τυρανικός ισχυρός άνδρας και πρόδρομος του Ιταλού φασίστα δικτάτορος Μπενίτο Μουσολίνι.
Ο Ντομένικο Μαρτζιότα (γεννηθείς στο Βασίλειον των Δύο Σικελιών το 1858 και θανών σε άγνωστον τόπο και χρόνο) ήταν υψηλόβαθμος Ελευθεροτέκτων. Λέγεται επίσης ότι ήταν Διδάκτωρ Φιλοσοφίας και Γραμμάτων.Στα βιβλία του παρέθεσε τους ακολούθους τεκτονικούς τίτλους του:
“Πρώην Γραμματεύς της Στοάς Σαβοναρόλα της Φλωρεντίας – Πρώην Σεβάσμιος της Στοάς Τζιορντάνο Μρούνο του Πάλμι – Πρώην Μέγας Γενικός Επιθεωρητής, 33″ βαθμού, του αρχαίου και παραδεδεγμένου Σκωτικού Δόγματος – Πρώην Κυρίαρχος Πρίγκηψ του Τάγματος του Δόγματος Μέμφις-Μισραΐμ- Πρώην Μέλος του Ανώτατου Ιερού του Ανατολικού Τάγματος των Μέμφις-Μισραΐμ της Νεαπόλεως – Πρώην επιθεωρητής των Μισραϊμικών Στοών της Καλαβρίας και της Σικελίας – Πρώην Επίτιμον Μέλος της Εθνικής Μεγάλης Ανατολής της Αϊτής και εκπρόσωπος φιλίας της στο Κυρίαρχον Ιερόν της Νεαπόλεως – Πρώην ενεργό μέλος του Ανωτάτου Ομοσπονδιακού Συμβουλίου της Νεαπόλεως – Πρώην Γενικός Επιθεωρητής όλων των Τεκτονικών Στοών των 3 Καλαβριών – Πρώην Ισόβιος Μέγας Διδάσκαλος του Ανατολικού Τεκτονικού Τάγματος του Μισραΐμ ή της Αιγύπτου των Παρισίων – Πρώην Διοικητής του Τάγματος των Ιπποτών Υπερασπιστών του Παγκοσμίου Τεκτονισμού – Πρώην Ισόβιον Μέλος Τιμής του Ανωτάτου Γενικού Συμβουλίου της Ιταλικής Ομοσπονδίας στο Παλέρμο – Πρώην Μόνιμος Επιθεωρητής και Διευθύνων Σύμβουλος, Αντιπρόσωπος στο Μέγα Εκτελεστικό Συμβούλιον της Νεαπόλεως για την Ευρώπη.”]
Επιμέλεια – Α. Κωνσταντίνου
