Μέρος 4
Εντός δέκα ετών ο Έβολα προσεπάθησε να επηρεάσει τρεις χωριστές ομάδες συμφώνως με τις παραδοσιοκρατικές γραμμές. Οι δύο σημαντικότερες – το Ιταλικό Φασιστικό Κόμμα και τα SS – είχαν απορρίψει τις ιδέες του. Μόνον μία ομάς τον είχε αποδεχθεί (άγνωστον υπό ποίους όρους) : οι Γερμανοί υπερ-Συντηρητικοί, οι οποίοι διελύθησαν από τους εθνικοσοσιαλιστές.
Ο Έβολα φαίνεται ότι έστρεψε την προσοχή του σε μια νέα στρατηγική: Στην διείσδυση όχι σε μιαν ομάδα αλλά σε ένα ζήτημα. Το θέμα που επέλεξε ήταν τότε ιδιαιτέρως επίκαιρο: H φυλή. Ο Έβολα είχε ήδη δημοσιεύσει άρθρα και σύντομα φυλλάδια σχετικά με αυτό το ζήτημα, καθώς και έναν ιστορικό απολογισμό (που του ανέθεσε ένας εκδότης του Μιλάνου) σχετικώς με την ανάπτυξη της φυλετικής θεωρίας κατά τον 19ον και τον 20ον αιώνα. Το 1936 εκδίδεται το έργο του «Τρεις Απόψεις του Εβραϊκού Προβλήματος». Ακολουθεί το 1938 «Ο Μύθος του Αίματος».
Το 1941 εδημοσίευσε ένα σημαντικό έργο για το θέμα, την «Σύνθεση του Φυλετικού Δόγματος» (Sintesi di dottrina della razza). Αν και επιφανειακά συμφωνεί με την φυλετική θεωρία που επικρατούσε τότε στην Γερμανία και στην Ιταλία, η Σύνθεση ήταν στην πραγματικότητα μια ριζοσπαστική επίθεση σε αυτήν, υποστηρίζουσα έναν ευρύτερο και πνευματικόν ορισμό της φυλής. Σε γενικές γραμμές ο Έβολα συνετάχθη με τις γνωστές αναφορές περί των Εβραίων για τον διεθνή ιστορικό ρόλο τους, ταυτοχρόνως όμως υπεστήριξε ότι η βασική αιτία του προβλήματος ήταν πνευματική και όχι εθνοφυλετική. Είπε επ΄αυτού : «Ο Άριος ή ο Εβραίος δεν πρέπει να γίνονται κατανοητοί με βιολογικούς όρους, αλλά ως δηλωτικοί τυπικών στάσεων, που δεν είναι απαραίτητα παρούσες σε όλα τα άτομα Αρίου ή Εβραϊκού αίματος». Ο πραγματικός εχθρός κατ΄ αυτόν δεν ήσαν οι βιολογικώς καθοριζόμενοι Εβραίοι, αλλά η «παγκόσμιος υπονόμευση και αντι-παράδοση».
Ο μεγάλος διανοητής ευρίσκετο σε ισχυρά πολυεπίπεδο διαφωνία με τον «συλλογικό φυλετισμό» της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, καθώς θεωρούσε αυτόν τον ατελή φυλετισμό, νηπιακό, ελειμματικό και απλοϊκό. Παρά την σχετική του επίφύλαξη ο Έβολα ήλπιζε να εύρει «κοινό τόπο» με τα πλέον ακραία παγανιστικά στοιχεία του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους και της εθνικοσοσιαλιστικής διανοήσεως. Εξ ου και πραγματοποίησε την προαναφερθείσα ευρεία σειρά επαφών και διαλέξεων στο γερμανικό Ράϊχ. Απώτερος στόχος του ήταν να καθιερώσει μια «διεθνή αδελφότητα ιπποτών, οι οποίοι θα αποκαθιστούσαν την Παράδοση και την Ιπποσύνη».
Ο Έβολα απέκτησε μιαν αληθή ελπίδα για το μέλλον, διαπιστώνοντας ότι τα SS ημπορούσαν πράγματι να αποτελέσουν μια τέτοια νέα ευρωπαϊκή ιπποσύνη.
Τελικώς εύρηκε τον δρόμο του : Ο Μουσολίνι εδιάβασε το βιβλίο του και του ήρεσε αρκούντως ώστε να καλέσει τον Έβολα για να τον γνωρίσει (το 1942). Είπε στον Έβολα πως η «Σύνθεση», προσέφερε έναν τρόπο διανοητικής ευθυγραμμίσεως του ιταλικού φυλετισμού με τον γερμανικό, αλλά διατηρούσα παραλλήλως μια διακριτική διαφορά, την έννοια της «πνευματικής φυλής». Στον Ιταλό ηγέτη ήρεσεν επίσης η πρόταση, που παρατίθεται στο βιβλίο, ότι υπήρξε μια αρχέγονος «Αριο-ρωμαϊκή» φυλή Βορείου καταγωγής. Συμφώνως προς τις οδηγίες του Μουσολίνι, προετάθη σε διαφόρους εκδότες να δημοσιευθεί η Σύνθεση. Ο Έβολα λέγει χαρακτηριστικώς : «Υπήρξε ένας κατακλυσμός ευμενών κριτικών, αρχής γενομένης από την πομπώδη “Corriere della Sera” και άλλες μεγάλες εφημερίδες, που ποτέ προηγουμένως δεν είχαν καταδεχθεί να ασχοληθούν με τα βιβλία μου». Παραδόξως, δεδομένης της αποστάσεως μεταξύ των αντιλήψεων του Έβολα και εκείνων των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών, υπήρξε ακόμη και μια γερμανική μετάφραση του βιβλίου το 1943 – αν και με τον προσεκτικότερο τίτλο «Βάσεις της φασιστικής (δηλαδή, Ιταλικής, όχι Γερμανικής) φυλογνωσίας» (Grundrisse der faschistischen Rassenlehre) .
Ο Έβολα εξεμεταλλεύθη την πρόσβασή του στον Μουσολίνι ώστε να συνομιλήσει με αυτόν για τις γερμανικές επαφές του και να προτείνει ένα δίγλωσσο ιταλο-γερμανικό περιοδικό, που θα ονομάζετο «Αίμα και Πνεύμα». Μια λεπτομερής πρόταση γιά την όλη διαχείριση του φυλετικού ζητήματος, εγκεκριμένη από τον Μουσολίνι, εξεπονήθη από τον Έβολα και μιαν ομάδα εγκρίτων ανωτέρων υπαλλήλων στο «Υπουργείον Λαϊκού Πολιτισμού». Κατόπιν ο Έβολα ανεχώρησε για το Βερολίνο – πράγματι επιτέλους ως εκπρόσωπος ενός ενδιαφέροντος ρεύματος στον ιταλικό Φασισμό, πράγμα για το οποίο είχε παρεξηγηθεί το 1935. Κινούμενος υπό την επίσημο ιταλική κρατική αιγίδα, ο Έβολα είχε πλέον υπερβεί την απόρριψή του από τα SS το 1938.
Αλλά κατόπιν όλα εξελίχθησαν και πάλιν δυσμενώς : Εν μέρει επειδή η πραγματική διαφορά μεταξύ των απόψεων του Έβολα και του Μουσολίνι κατέστη σαφής, και εν μέρει λόγω του συναγερμού που προεξένησαν οι ομιλίες του Έβολα στο Βερολίνο, (όπως όταν αγόρευε ισχυριζόμενος -σύμφωνα με πληροφορίες – ότι οι Ιταλοί ημπορούν να ταξινομηθούν φυλετικώς είτε ως Βόρειοι, είτε ως Μεσογειακοί), το ιταλικόν Υπουργείο Εξωτερικών διέταξε την πρόωρο επάνοδο του Έβολα στην Ιταλία. Κατά την επιστροφή του, το διαβατήριόν του ανεκλήθη. Σε αυτό το σημείο φαίνεται πως ο Έβολα παρητήθη επιτέλους πάσης πολιτικής προσπαθείας και ήρχισε να εργάζεται σε ένα βιβλίο περί τον Βουδισμό.
Ένα έτος αργότερον, το φασιστικό καθεστώς στην Ιταλία κατέπεσε και αμέσως μετά την πτώση του φασισμού και την ιταλική συνθηκολόγηση (8 Σεπτεμβρίου 1943) ο Έβολα κατέφυγε στην Γερμανία, μαζί με πολλούς κορυφαίους φασίστες και συμμετείχε στις προσπάθειες για την δημιουργία μιας νέας φασιστικής κυβέρνησης στην ελεύθερη ακόμα Ιταλία του Βορρά.. Επέστρεψε στην Ρώμη κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής αυτής της πόλεως και έφυγε πάλιν ολίγον προτού καταληφθεί η Ρώμη από τους Συμμάχους. Tο 1945 ευρέθη στην Βιέννη, όπου υπεστήριζε τα SS να στρατολογήσουν διεθνείς εθελοντές και εξήταζε ιστορικό αρχειακό υλικό περί τεκτονισμού ως ερευνητής της δομής της μασσωνίας για την Εταιρεία Μελετών των SS «Κληρονομιά των Προγόνων» (Ahnenerbe).
Ολίγον προτού ο σοβιετικός Ερυθρός Στρατός καταλάβει την πόλη (όπου ο Έβολα συνήθιζε να διεξάγει περιπάτους κατά την διάρκεια των συμμαχικών βομβαρδισμών για να «σταθμίσει το πεπρωμένο του», όπως έλεγε χαμογελώντας στους έκπληκτους Γερμανούς που τον παρακαλούσαν να καλυφθεί στο καταφύγιο) κατά την διάρκεια ενός αεροπορικού βομβαρδισμού επλήγη από μιαν έκρηξη και παρέλυσε κάτω από την οσφύ του, όταν ένα θραύσμα οβίδας του συντρίβει τον νωτιαίο μυελό αφήνοντάς τον έκτοτε παραπληγικό. Έκτοτε επέρασε το υπόλοιπον της ζωής του σε αναπηρική καρέκλα, μέχρι το τέλος του.
Α. Κωνσταντίνου
