«Πο­σά­κις υ­μάς, υ­πό σφων αυ­τών α­πολ­λυ­μέ­νους, η δό­ξα των προ­γό­νων πε­ρι­σώ­σει;» ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ ΑΘΗΝΑΙΟΙΣ

(Πό­σες φο­ρές, ε­σείς που έ­χε­τε κα­τα­στρα­φεί α­πό τις ί­διες σας τις πρά­ξεις,  θα δια­σώ­ζε­σθε α­πό την πα­τρο­γο­νι­κή δό­ξα)

Δεδομένης της δηλωμένης αντίθεσης του Τζορτζανί στην «Αιώνια Φιλοσοφία», μπορεί μια Παραδοσιοκρατική  προσέγγιση του έργου του «Προμηθεύς και Άτλας», να φαίνεται κάπως ασύμβατη, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι ο ίδιος ο στοχαστής Τζορτζανί συνιστά τη διαλεκτική προσέγγιση ως ουσιαστικό εργαλείο της Δυτικής φιλοσοφίας, δηλαδή τη χρήση του διαλεκτικού «τριπόλου» Θέση-Αντίθεση-Σύνθεση. Εάν ο Δυτικός πολιτισμός πρόκειται να μεταβεί στην τελική κορύφωση και καθοριστική φάση του – υπό την προϋπόθεση ότι πρόκειται να επιβιώσει – μια σύνθεση Παράδοσης και Νεωτερικότητας πρέπει να θεωρηθεί επικείμενη. Η ιστορική πορεία της εμμονικής βιασύνης του προτάγματος «Va banque» – «πάμε στο ταμείο» / «πάμε στην τράπεζα» της Δυτικής Νεωτερικότητας, που τώρα είναι καταφανής στον ολοκληρωτικό εθνικό εκτοπισμό των ιθαγενών Δυτικών λαών και στην ακραία νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που εφαρμόζει η εχθρική ελίτ των Διεθνών Επικυριάρχων, η ελίτ του «Πολιτισμικού Μηδενισμού», δείχνει σαφώς προς την κατεύθυνση μιας επικείμενης κρίσης.

[Το Va banque ή Vabanque είναι ένας όρος τζόγου από το παιχνίδι τράπουλας Φάρο, το οποίο ήταν δημοφιλές τον 18^ο  και τον 19^ο  αιώνα. Είναι παρόμοιο με την απόφαση «πάμε τράπεζα» στο chemin de fer, μια μορφή μπακαρά. Σημαίνει ότι ένας παίκτης στοιχηματίζει χρηματικό ποσό ίσο με το υπάρχον στην «τράπεζα» του παιχνιδιού. Η επιλογή Vabanque είναι γενικά επικίνδυνη, καθώς ο παίκτης διακυβεύει τα πάντα, είναι «όλα μέσα», «παίζει τα ρέστα¨του» και μπορεί να χάσει τα πάντα ή να κερδίσει ένα ίσο ποσό. Η έκφραση Va banque έγινε ιδιαίτερα γνωστή λόγω των χρήσεών της σε έναν αναφερόμενο διάλογο μεταξύ του Αδόλφου Χίτλερ και του Χέρμαν Γκέρινγκ, καθώς η πολωνική κρίση έφτασε στο αποκορύφωμά της πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Γκέρινγκ προέτρεψε τον Χίτλερ να μην το παρακάνει με το στοίχημά του να βάλει τους Άγγλους εναντίον των Πολωνών, στο οποίο ο Χίτλερ απάντησε «ότι σε όλη του τη ζωή έπαιζε πάντα vabanque».]

Ιχνηλατώντας την ανάπτυξη της Δυτικής Νεωτερικότητας από μια Παραδοσιακή οπτική γωνία και συμπληρώνοντας αποτελεσματικά την Αρχαιοφουτουριστική οπτική του Τζορτζανί για την επικείμενη «Παγκόσμια Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης» – επισημαίνουμε αυτήν την πιθανή ιστορική σύνθεση στο δικό του έργο, «Το Ηλιοβασίλεμα της Παράδοσης». Αυτή η δελεαστική πιθανότητα μιας εξαιρετικής αυτοανανέωσης του Δυτικού πολιτισμού – ενάντια στην ιστορική πιθανότητα, ακόμη και ενάντια στην ίδια την πολιτισμική μοίρα – απαιτεί από τους λίγους αυθεντικούς στοχαστές που εξακολουθούν να επιβιώνουν στη Σκοτεινή Εποχή του Δυτικού πολιτισμού να μελετήσουν τα σημάδια μιας πιθανής νέας Χρυσής Αυγής.

Από μια Παραδοσιακή οπτική γωνία, το έργο του Τζορτζανί αντιπροσωπεύει μια από τις πρώτες προσπάθειες της σύγχρονης Δυτικής φιλοσοφίας να διασχίσει τον επικείμενο «ορίζοντα γεγονότων» της Δυτικής ιστορίας. Στον Παραδοσιακό συμβολισμό, αυτή η διάσχιση εκφράζεται επίσης ως η επιστροφή ενός κριτή «Αστέρα του θανάτου» στην στροφή του κύκλου του Ιερού Χρόνου: αυτή η επιστροφή του «Σταυρού του Πεπρωμένου», του Πλανήτη της Νεμέσεως, υποδηλώνει έναν αδέκαστο δικαιοκρίτη, δυνητικό μακροκοσμικό εχθρό της          «Α-Δικίας», ο οποίος καθαρίζει κάθε μίασμα από τον ανθρώπινο μικρόκοσμο. Έτσι, η έννοια της «επιστροφής του Νιμπίρου» – που έχει καταστεί στις ημέρες μας μια περιθωριακή «θεωρία συνωμοσίας» εβραϊκών καταβολών, με εσωτεριστικές και βιβλικές αποχρώσεις, Αννουνάκι, Ελοχίμ και Νεφιλίμ – περιέχει ένα απίθανο στοιχείο αλήθειας.

Ο Μετα-Μοντέρνος Προμηθεύς

 «Πλεύσετε – κατευθυνθείτε μόνο προς τα βαθιά νερά… Γιατί είμαστε προορισμένοι για εκεί όπου οι ναυτικοί δεν έχουν ακόμη τολμήσει να πάνε. Και θα διακινδυνεύσουμε το πλοίο, τους εαυτούς μας κι όλα». «Πέρασμα στην Ινδία» Walter – Walt Whitman Jr.

Οι παραπάνω στίχοι προέρχεται από το ποίημα του τεράστιου Αμερικανού ποιητή Γουόλτ Γουίτμαν (1819-1892), «Πέρασμα στην Ινδία», χρησιμεύουν ως μια ισχυρή μεταφορά για την έναρξη ενός τολμηρού πνευματικού ή διανοητικού ταξιδιού, αφήνοντας πίσω το επιφανειακό για τα βαθιά, άγνωστα βάθη της ύπαρξης. Οι στίχοι παροτρύνουν την ψυχή να εξερευνήσει αχαρτογράφητα εδάφη, να «ρισκάρει το πλοίο, τον εαυτό μας και όλα» αναζητώντας βαθύτερη αλήθεια και κατανόηση, αντί να αρκείται σε ρηχές, οικείες εμπειρίες. Το απόσπασμα εμφανίζεται στην Ενότητα 9 του ποιήματος, η οποία ξεκινά με μια κριτική της υπερβολικής εξάρτησης από βιβλία και προηγούμενες γνώσεις. Ο Γουίτμαν ζητά μιαν ενεργή, θαρραλέα αποχώρηση από αυτό που είναι γνωστό. Τα «Βαθιά νερά» συμβολίζουν τα αχαρτογράφητα εδάφη του νου και του πνεύματος, όπου βρίσκονται η αληθινή ανακάλυψη κι οι βαθιές γνώσεις. Η φράση «όπου οι ναυτικοί δεν έχουν ακόμη τολμήσει να πάνε» υπογραμμίζει την επικίνδυνη, αλλά απαραίτητη, πτυχή της περιπέτειας στο άγνωστο. Η επιτακτική ανάγκη να «διακινδυνέψουμε το πλοίο, τον εαυτό μας κι όλα» υποδηλώνει μια πλήρη αφοσίωση σε αυτή τη βαθιά εξερεύνηση, μια προθυμία να χάσουμε τα πάντα στην επιδίωξη της πνευματικής και διανοητικής απελευθέρωσης.

Για εμάς τους Λευκούς Ανθρώπους είναι σημαντικό, πριν από μια συζήτηση σχετικά με τη μεταπολιτική σημασία στο «Άτλας και Προμηθεύς» για τον Ταυτοτισμό – το «Κίνημα Ταυτότητας», το οποίο τόσο πολύ μισείται από το αντινατιβιστικό και οικουμενιστικό Καθεστώς, να προηγηθεί μια σύντομη σκιαγράφηση του φιλοσοφικού του υποβάθρου. Αν το «Κίνημα Ταυτότητας» θέλει να είναι κάτι περισσότερο από ένα εφήμερο πολτιτικό έντομο, τότε χρειάζεται μια στέρεη μεταπολιτική βάση. Αν το Κίνημα αποδειχθεί ανίκανο να ξεπεράσει τον κοντόφθαλμο πολιτικό πραγματισμό και την επιφανειακή εθνοκεντρική-εθνικιστική ρητορική, τότε είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει στον σκουπιδότοπο της ιστορίας. Αυτή η μοίρα θα στερούσε από τους Δυτικούς λαούς την καλύτερη – και πιθανώς την τελευταία – ευκαιρία τους να επιβιώσουν από την επικείμενη κρίση της Δυτικής Νεωτερικότητας. Έχοντας αυτή την πραγματικότητα κατά νου, πρέπει να  σκιαγραφήσουμε αδρά και συνοπτικά το ευρύτερο φιλοσοφικό υπόβαθρο του έργου του Τζορτζανί. Αυτή η σκιαγράφηση πρέπει να αποδώσει πυκνά και το Παραδοσιοκρατικό του πλαίσιο και το Αρχαιο-Φουτουριστικό του πλαίσιο.

Από μια Παραδοσιακή οπτική γωνία, το πρωτοποριακό έργο του τολμηρού Τζορτζανί περιέχει πολλές «επικίνδυνες» ιδέες – μερικές από αυτές σχετίζονται άμεσα με τις θεμελιώδεις αρχές της Παραδοσιοκρατικής σκέψης. Πέρα από το γεγονός ότι η τολμηρή εξερεύνηση είναι απολύτως θεμιτή σε κάθε ουσιαστικό φιλοσοφικό ντεμπούτο, είναι απαραίτητο να αναφερθεί ότι οι ιδέες του Τζορτζανί πρέπει πρωτίστως να γίνουν κατανοητές ως χρήσιμες και απαραίτητες.

Η Παραδοσιoκρατική Σχολή, που ιδρύθηκε από τον Ρενέ Γκενόν και έφτασε στο απόγειό της με τον Ιούλιο Έβολα, βρήκε τον τελικό της σταθμό στο έργο του Σαγιέντ Χουσεΐν Νασρ – όμως είναι πλέον ιστορία, ζωογόνα μεν, παρελθόν δε. Πέρα από την ερμηνευτική της λειτουργικότητα, η Παραδοσιοκρατία έχει πλέον περιοριστεί σε έναν εσωτεριστικό λόγο και μιαν απολίτικη κοσμοθεωρία. Οι ιδέες και τα ιδανικά της πρέπει και  μπορούν να επιβιώσουν και να ευδοκιμήσουν μόνον όταν ενσωματωθούν – και μετασχηματιστούν από – μελλοντικές μορφές φιλοσοφίας και ιστοριογραφίας. Μπορούν να ενσωματωθούν μόνο σε νέες αρχιτεκτονικές σκέψης, όπως ο Αρχαιοφουτουρισμός και εκείνες οι μεγαλύτερες φιλοσοφίες και τέχνες που βρίσκονται πέρα ​​από τον Αρχαιοφουτουρισμό, στο βαθμό που αντέχουν στη δοκιμασία του χρόνου. Αλλά μέχρι να υλοποιηθούν πλήρως αυτές οι μεγαλύτερες φιλοσοφίες και τέχνες, η Παραδοσιοκρατική σκέψη θα παραμείνει το υψηλότερο και δυσκολότερο πρότυπο με το οποίο μπορούν να μετρηθούν οι νέες ιδέες και ιδανικά. Επομένως, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να εφαρμοστεί αυτό το πρότυπο σε δύο από τις βασικές ιδέες του Τζορτζανί, δηλαδή… στις αναλύσεις του για

(1) τον αναδυόμενο πολιτισμό μιας «Νέας Ατλαντίδας» και

(2) τη μεταϊστορική θέση των υπολειμμάτων των Αβρααμικών θρησκειών.

(1) Ας ξεκινήσουμε με τη «Νέα Ατλαντίδα»: Το περίγραμμα του Τζορτζανί για μια μελλοντική Ατλαντική Παγκόσμια Τάξη – που αντικατοπτρίζει την γιγάντια φύση, την κοσμοπολίτικη πορεία και τις δαιμονικές δυνάμεις της αρχαίας Ατλαντίδας – επισημαίνει τους κινδύνους του καταιγιστικού πολιτισμικού οικουμενισμού και της τεχνολογικής οικοκτονίας: αυτά είναι τα ακριβή χαρακτηριστικά της πολιτιστικής και φυσικής καταστροφής που προκλήθηκε από τη «Νέα Παγκόσμια Τάξη» καθώς εξαπλώθηκε από τις αγγλόφωνες ακτές του Ατλαντικού μετά από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο μετασχηματισμός της πρωτοατλαντικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης σε κάτι όχι απλώς καταστροφικό είναι η μεγαλύτερη γεωπολιτική πρόκληση του σύγχρονου Δυτικού κόσμου. Η διακριτική στάση του Τζορτζανί απέναντι σε ένα εναλλακτικό Ατλαντικό έργο υπενθυμίζει σε όλους τους επικριτές της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και της εχθρικής ελίτ του Πολιτισμικού Μηδενισμού ότι δεν μπορεί να υπάρξει υποχώρηση στην πρωτόγονη προ-νεωτερικότητα. Εάν ο Δυτικός πολιτισμός πρόκειται να επιβιώσει σε μια πολιτισμικά και ιστορικά αναγνωρίσιμη μορφή, θα είναι απαραίτητο να ενσωματωθούν, να αξιοποιηθούν και να κυριαρχηθούν οι τεχνολογικές επιστήμες της Νεωτερικότητας: αυτές οι επιστήμες πρέπει να τιθασευτούν, να κυριαρχηθούν και να ξεπεραστούν.

Οι Ρώσοι Ευρασιασιανιστές, καθώς και οι Δυτικοί Ταυτοτιστές, θα ήταν καλό να μελετήσουν την αρχετυπική δυναμική της «Ατλαντικής Νεωτερικότητας» που αποκάλυψε ο Τζορτζανί. Από αυτήν την άποψη, η ανάλυση του για την «Ατλαντική» μεταμόρφωση της Ιαπωνίας μετά τις ατομικές βομβιστικές επιθέσεις του 1945, η οποία οδήγησε στον υλικά υβριδισμένο και ψυχολογικά αποδομημένο πολιτισμό της σύγχρονης Ιαπωνίας, περιέχει μια σημαντική προειδοποίηση. Υπενθυμίζει στους ταυτοτικούς επικριτές της παγκοσμιοποιημένης Νέας Παγκόσμιας Τάξης – που τώρα παραπαίει κάτω από εσωτερική διαφωνία στην καρδιά της Δύσης – την τρομερή φυσική δύναμη του εχθρού.

Η απόλυτη προσφυγή της εχθρικής ελίτ του Πολιτισμικού Μηδενισμού στην καθαρή ωμή βία πρέπει να θεωρείται δεδομένη – το πληγωμένο φίδι είναι που δαγκώνει πιο βαθιά. Η εχθρική, δήθεν δυτική, ελίτ των Διεθνών Επικυριάρχων, που κατοικεί σε μια «νοητική φούσκα», η οποία είναι ηθικά αλλά και νοητικά αποκομμένη από την πραγματικότητα, μπορεί να αναμένεται άνετα ότι θα  καταφύγει σε ολοένα και πιο παράλογα μέσα για να διατηρήσει την καταρρέουσα δύναμή της. Ενώ το προβλεπόμενο «Τέλος της ιστορίας» αποτυγχάνει να υλοποιηθεί και καθώς αντιμετωπίζει αναζωπυρούμενη γεωπολιτική αντίσταση, μπορεί να καταφύγει σε ολοκληρωτικές στρατηγικές «αποκεφαλισμού» εναντίον των διεθνών και εγχώριων εχθρών της. Καθώς τα σχέδια της περί «εθνοφυλετικής αντικατάστασης» προσκρούουν στις Δυτικές πατρίδες σε αποφασιστική αντίσταση υπέρ της  ταυτότητας, μπορεί να καταφύγει σε βίαια ολοκληρωτικές στρατηγικές εναντίον της εγχώριας αντιπολίτευσης – ίσως ακόμη και να υιοθετήσει μια τεχνητή στρατηγική «εμφύλιου πολέμου» που στοχεύει στην εξόντωση του γηγενούς Δυτικού πληθυσμού στο σύνολό του.

Μια ψύχραιμη ανάγνωση της σύγχρονης ιστορίας διδάσκει ότι η Νεωτερικότητα δεν νίκησε την Παράδοση μέσω ανώτερης φιλοσοφίας, πειθούς «ήπιας δύναμης» ή υλιστικής-ηδονιστικής συναίνεσης. Σε τελική ανάλυση, έχει επιτύχει μόνο μέσω στρατιωτικής τεχνολογίας / ανθρωποκτόνου «μαύρης μαγείας» που εφαρμόζεται με αδίστακτη απανθρωπιά – αυτό είναι το αληθινό μάθημα του «προμηθεϊκού ουρανού πάνω από τη Χιροσίμα» του Τζορτζανί. Έτσι, μια «τζορτζανική» – βαθιά αρχαιολογική και μυθολογική – ανάγνωση της σύγχρονης ιστορίας είναι ιδιαίτερα σχετική με την αναδυόμενη εξωτερική και εσωτερική αντίσταση στη Νέα Παγκόσμια Τάξη και απολύτως χρήσιμη για τη συγκρότηση μιας ορθής στρατηγικής.

Το ανερχόμενο «αντιθαλασσοκρατικό» Ευρασιατικό κίνημα, το οποίο επιταχύνεται στη Ρωσία και στην Ανατολική Ευρώπη, ήδη δείχνει ανάλογη επίγνωση, όπως είναι ορατό στη σύλληψη του Αλεξάντρ Ντούγκιν για τον «Τελευταίο Πόλεμο του Παγκοσμίου Νησιού». Τα ανερχόμενα Δυτικά Ταυτοτικά Κινήματα θα ήταν εξίσου καλό να σκεφθούν πολύ σοβαρά την ερμηνεία της σύγχρονης ιστορίας από τον Τζορτζανί: Να κατανοήσουν τα διαφαινόμενα φαντάσματα της ολοκληρωτικής καταστολής, της αναγκαστικής έγχρωμης αποικιοκρατίας στις πατρίδες μας, της διάλυσης και αποσύνθεσης των ιθαγενών Λευκών κοινωνιών και του ξενοκίνητου εμφυλίου πολέμου. Αυτά απαιτούν όχι μόνον ισχυρά νεύρα και ατσάλινη αποφασιστικότητα, αλλά επίσης ψύχραιμη σκέψη και ορθολογικές στρατηγικές πρόβλεψης.