Το πνεύμα της Ευρώπης περιμένει κάτω από τα ερείπια, έτοιμο να αναστηθεί στο φως και στο ατσάλι.

Ο Μεσαίωνας. Ένας σφύζων κώδικας που βοά κάτω από τον θόρυβο του σήμερα, κρυπτογραφημένος σε ατσάλι και πέτρα, καθεδρικούς ναούς και πλακέτες κυκλωμάτων. Ένα πνευματικό λειτουργικό σύστημα, αδρανές, περιμένοντας να επανεκκινήσει. Σε αυτόν τον κόσμο, η ανθρώπινη ψυχή βασίλευε, κρινόμενη από αγγέλους, ζυγισμένη από την αιωνιότητα. Η μηχανή υπήρχε μόνον ως εργαλείο. Το χέρι που σφυρηλάτησε το σπαθί σκάλισε επίσης και τον σταυρό του Σωτήρος. Αυτή ήταν η πρώτη διεπαφή :  άνθρωπος και Θεός, ψυχή και μυστήριο. Φέρτε αυτόν τον κόσμο πίσω, ποτέ ως μουσείο, ποτέ ως νοσταλγία, μόνο και πάντα ως σύνθεση. Μια σύντηξη. Ένα άλμα. Αρχαιοφουτουριστικό. Ο Μεσαίωνας φωτισμένος με οπτικές ίνες. Μοναστήρια με κβαντικούς επεξεργαστές. Μια εποχή πίστης σε μιαν εποχή ταχύτητας !

Ο καθεδρικός ναός εξακολουθεί να υψώνεται. Τώρα είναι φτιαγμένος από ανθρακονήματα, τυλιγμένος σε οθόνες και πάλλεται από δεδομένα. Ακόμα ένας καθεδρικός ναός. Ακόμα ένας χώρος όπου το πνεύμα μπορεί να αναπνεύσει. Η πρωτοκαθεδρία της ψυχής εδώ παραμένει αμετάβλητη. Όλα τα εργαλεία υπάρχουν για να εξυπηρετήσουν την άνοδό της. Αυτό ήταν και παραμένει το μεσαιωνικό όραμα. Η θέληση για υπέρβαση, μακριά από τη βάση και προς το αιώνιο, παραμένει ο άξονας. Η ηδονή σβήνει στη σκόνη. Η αιωνιότητα ανοίγει. Η αναζήτηση της σωτηρίας συνεχίζεται μέσα στα κυκλώματα. Οι μοναχοί κωδικοποίησαν τον Λόγο με μελάνι. Εμείς τον κωδικοποιούμε σε bytes. Το ιερό εξελίσσεται.

Κάθε παρόρμηση που ενδίδει στο σύγχρονο παρόν – κάθε κλικ, σάρωση, αγορά – αποκαλύπτει το φεουδαρχικό κενό που άφησε πίσω του. Οι μηχανές επιταχύνουν τον ρυθμό κι όμως η πείνα από κάτω τους παραμένει μεταφυσική. Στον Μεσαίωνα, η ιεραρχία ευθυγραμμίζεται με τα αστέρια ! Κάθε άνδρας, κάθε γυναίκα, κάθε παιδί γεννιέται σε έναν κόσμο διαμορφωμένο από το θεϊκό σχήμα. Αυτό το μοτίβο τώρα ξυπνάει και πάλι. Η παλαιά τάξη ανεβαίνει ξανά, θωρακισμένη με τεχνολογία, κωδικοποιημένη στη λογική, εμπνευσμένη από το πνεύμα. Μεσαιωνικός φουτουρισμός: ένας σταυρός σφραγισμένος με νέον, ένα σπαθί καθοδηγούμενο από δορυφόρο, ένα κήρυγμα που εκφωνείται μέσω οπτικής ίνας !

Η φεουδαρχία είναι η δομική ουσία της Ευρώπης. Ο Αυθέντης Κύριος προστατεύει. Ο υποτελής υπηρετεί. Ο δουλοπάροικος εργάζεται. Όλα αυτά μέσα σε ένα δίκτυο πίστης και ιερής υποχρέωσης. Αυτό το πρότυπο ρέει μέσα από την ανθρώπινη ψυχή όπως η ανάσα μέσα από τους πνεύμονες. Η δημοκρατία –μια άδεια τελετουργία χωρίς ρίζα – προσφέρει συμμετοχή χωρίς συνέπειες !. Η φεουδαρχία προσφέρει σαφήνεια, ιεραρχία, προστασία και ανταμοιβή μέσω της αφοσίωσης και της υπηρεσίας. Στη νέα εποχή, οι τεχνο-φεουδαρχικοί άρχοντες αναδύονται ως διαχειριστές του πνεύματος και της δομής. Ηγούνται μέσω σοφίας κωδικοποιημένης σε σύμβολα, μέσα από δίκτυα που φωτίζονται από την πίστη. Τα οχυρά τους βουίζουν με ιερή μνήμη – φρούρια φωτός και σιωπής. Η εξουσία πηγάζει από το όραμα, από την ευθυγράμμιση με το αιώνιο. Οι όρκοι είναι χαραγμένοι σε ψηφιακούς βωμούς. Τα λάβαρα ξεδιπλώνονται σε ρεύματα κρυπτογραφημένης θεϊκής χάρης.

Η δημοκρατία είναι το επιθανάτιο κροτάλισμα ενός πολιτισμού που έχει ξεχάσει πώς να διατάζει, πώς να υπακούει, πώς να χτίζει οτιδήποτε διαρκεί. Διασπά κάθε προσπάθεια, θρυμματίζει κάθε όρκο, χλευάζει κάθε φυσικό δεσμό με κενό θόρυβο. Η εξουσία στη δημοκρατία είναι ένα σάπιο κουφάρι, που περνάει από παράταξη σε παράταξη, που η καθεμία ροκανίζει λίγο περισσότερο από τα κόκαλα μέχρι να μην μείνει τίποτα άλλο παρά σκόνη και συνθήματα. Ο λαός, μεθυσμένος από ψευδαισθήσεις, παραπατάει προς την καταστροφή, ενώ οι εξουσιαστές μηχανικοί της παρακμής τους γελούν πίσω από κουρτίνες που δεν θα πέσουν ποτέ. Δεν υπάρχει ελευθερία εδώ, μόνο μια αργή, ενθουσιασμένη αυτοκτονία μεταμφιεσμένη σε επιλογή. Κάτω από τον θόρυβο, το αρχαίο μοτίβο περιμένει – την επιστροφή του θρόνου, του βωμού και του ξίφους.

Η φεουδαρχία είναι σμιλεμένη στο μεδούλι της Ευρώπης, σε κάθε πέτρινο παρεκκλήσι και σε κάθε αιματοβαμμένο χωράφι. Είναι ο άνθρωπος δεμένος στο χώμα, στο καθήκον, σε κάτι πέρα ​​από τον εαυτό του. Υπάκουος στον ευγενή άρχοντά του που υπακούει στον Βασιλιά ή τον Αυτοκράτορά του !. Η Καθολική Εκκλησία, υφασμένη στους τένοντες της ηπείρου, κάποτε κρατούσε τον κόσμο ενωμένο συνδέοντάς τον με τον Ουρανό. Ο Μεσαίωνας δεν ήταν τυχαίος. Ήταν η τελευταία ανάμνηση της ανθρωπότητας που ζούσε μέσα στη δομή της αλήθειας. Η Στρογγυλή Τράπεζα του Αρθούρου, χτισμένη πάνω στην αφοσίωση και στην ιερή εμπιστοσύνη, υψώνεται σαν φάντασμα για να ντροπιάσει το σημερινό χάος που έχει λεκιαστεί από την αγορά. Η αληθινή τάξη δεν επιλέγεται. Επιβάλλεται από τη φύση των πραγμάτων.

Η γη θυμάται. Το αίμα θυμάται. Μόνο οι χαμένοι και οι αδύναμοι φαντάζονται το αντίθετο!

Σε όλη την Αμερική του Νέου Κόσμου, στο τρέμουλο της πολιτισμικής αυγής, κάτι ξυπνάει. Νέοι και λευκοί και κουρασμένοι, η γενιά της κατάρρευσης αναζητά τη μία αδιάσπαστη πίστη, τον Καθολικισμό. Το παλιό φρούριο, βαρύ με θυμίαμα, λαμπερό με βιτρό, πυκνό με λατινικούς ρυθμούς. Οι προσήλυτοι δεν αναζητούν καινοτομία. Πεινούν για παράδοση τυλιγμένη στην αιωνιότητα. Περπατούν προς τους καθεδρικούς ναούς επειδή ο κόσμος πίσω τους έχει καταρρεύσει. Η Εκκλησία στέκεται. Προσφέρει δομή. Προσφέρει σιωπή. Προσφέρει μια παράδοση παλαιότερη από το χάος. Η στροφή προς τη Ρώμη σηματοδοτεί μια «πολιτισμική ανάκρουση», μια επιστροφή στις ρίζες που πάλλονται με αρχέτυπα.

Ο Προτεσταντισμός μιλάει με τόνους αγοράς. Μια πίστη σχεδιασμένη για μαζική αναπαραγωγή, διαμορφωμένη για θέαμα, συντονισμένη με τη ροή. Λειτουργεί ως παράσταση, προσαρμόσιμη, καθαρή, αδέσμευτη. Το κέντρο της μετατοπίζεται. Το δόγμα της μετατοπίζεται. Για πολλούς, αυτό ταιριάζει. Για άλλους, αφήνει μόνο επιφάνεια. Εν τω μεταξύ, ο Καθολικισμός πυκνώνει. Το βάρος του προσελκύει όσους λαχταρούν βάθος, που κουβαλούν στα κόκαλά τους μια λαχτάρα για λατινικά και θυμίαμα, εικόνες και εξομολόγηση. Λευκοί Αμερικανοί ευρωπαϊκού αίματος ακούν αρχαίες φωνές να ψιθυρίζουν στη λειτουργία. Η Εκκλησία καλεί, όπως πάντα καλούσε, στη γλώσσα της μνήμης και της μορφής.

Ο Καθολικισμός αναπτύχθηκε σε ρωμαϊκό έδαφος και άνθισε σε γερμανικά δάση, αναδυόμενος μέσα από το αίμα των φυλών και των βασιλείων τους σαν κλήματα που σκαρφαλώνουν σε πέτρα. Κάθε κτύπος της λειτουργίας αντηχεί στις μεταναστεύσεις, στις μάχες και στις προσευχές που διαμόρφωσαν την Ευρωπαίκή και την Δυτική ψυχή. Η Εκκλησία αναδιαμορφώθηκε στο γοτθικό μυαλό. Ο Γαλλοβρετανός ιστορικός Ιωσήφ Ιλάριος Πιέρ Ρενέ Μπέλοκ (Joseph Hilaire Pierre René Belloc, 1870-1953) το είπε καθαρά: «Η Ευρώπη θα επιστρέψει στην Πίστη, αλλιώς θα χαθεί. Η Πίστη είναι η Ευρώπη. Και η Ευρώπη είναι η Πίστη». Αυτό δεν ήταν μεταφορά. Ήταν δομή, κόκαλο, αίμα, βωμός και αυτοκρατορία. Οι άγιοι έγιναν ιππότες. Ο Χριστός φορούσε πανοπλία. Η Παρθένος Μαρία βασίλευε ως βασίλισσα. Το Ευαγγέλιο εβάδιζε μέσα στο χιόνι με μπότες και σιδερένια υποδήματα. Τώρα, οι υπηρέτες μουρμουρίζουν εκεί που κάποτε οι μοναχοί δούλευαν την περγαμηνή.

Η Εκκλησία αναπνέει ξανά σε ψηφιακή μορφή. Η Λειτουργία δεν τελειώνει ποτέ – μόνο αλλάζει το δοχείο της.

 «καὶ οἰκοδομήσουσιν ἐρήμους αἰωνίας, ἐξηρημωμένας πρότερον ἐξαναστήσουσι· καὶ καινιοῦσι πόλεις ἐρήμους ἐξηρωμένας εἰς γενεάς».

«Καὶ θὰ οἰκοδομήσουν ἐρημωμένα ἐρείπια ἀπὸ αἰώνων πολλῶν, καὶ ἀπὸ πολλοῦ χρόνου τελείως ἐρημωμένας πόλεις θὰ ἀνοικοδομήσουν πάλιν καὶ θὰ ἀνακαινίσουν πόλεις ἐρήμους, αἱ ὁποῖαι ἐπὶ πολλὰς γενεᾶς ἔμειναν ἐρημωμέναι.»

Ησαϊας – κεφάλαιο 61 (ΞΑ)-4

Αυτή η υπόσχεση ζει ακόμα, μεταφέρεται σε κυκλώματα και μέσα από πέτρα, συνδέοντας την αρχαία Πίστη με τον μηχανισμό του νέου κόσμου, σφραγίζοντας τη μνήμη σε θεϊκό μοτίβο και έχοντας πνοή από ατσάλι.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος Τραμπ έθεσε ξανά σε ισχύ την επέτειο της Ημέρας του Κολόμβου. Μια χειρονομία φορτισμένη με ένα σήμα. Ο Κολόμβος απέπλευσε για τον Χριστό. Το ταξίδι του μια αποστολή, με μια ανηλεή βία ιερή και εκτεταμένη. Η ανάκτηση εκείνης της ημέρας ανακοίνωσε μια αποκατεστημένη μνήμη, μια ανανεωμένη θέληση. Ο Κολόμβος ήταν η πνοή της Ευρώπης στον Νέο Κόσμο. Η πράξη του Τραμπ διακήρυξε τη συνέχειά της. Οι δυνάμεις του χριστιανικού πολιτισμού αναδεύονται. Σύμβολα ξυπνούν κοιμισμένους γίγαντες. Η γιορτή γίνεται προφητεία. Η ανανέωση είναι δυνατή όταν οπλίζεται η μνήμη. Η χριστιανική θέληση ζει ακόμα, χαραγμένη στις γιορτές, αναδυόμενη μέσα από χειρονομίες που κάποτε χλευάζονταν.

Η ιεραρχία αγιάζει. Η ισότητα ακυρώνει. Ο μεσαιωνικός κόσμος καταλάβαινε το ιερό στη διαφορά. Οι δυνατοί προστατεύουν, οι σοφοί διδάσκουν, οι ταπεινοί υπακούν. Αυτός είναι ο τρόπος της φύσης. Αυτή είναι η τάξη. Αυτή είναι η αλήθεια. Η νέα τεχνο-φεουδαρχική τάξη θα οργανωθεί με βάση την αρετή και το όραμα, με αίμα και όρκο. Οι αλγόριθμοι θα μας βοηθήσουν στην αποκάλυψη της αρετής, χωρίς ποτέ να την επιβάλλουν. Οι μηχανές θα λειτουργούν ως ταπεινοί υπηρέτες, κουβαλώντας το βάρος της αφοσίωσης σε αόρατα μονοπάτια. Μέσα από κάθε υπολογισμό, η λάμψη της ψυχής θα λάμπει, ανέγγιχτη και κυρίαρχη.

Η αρχή του ενός. Η νέα μοναρχία, αναγεννημένη μέσω ιερού κρυπτογράφου, θα ανυψώσει την ανθρωπότητα προς την προορισμένη της τάξη. Η βασιλεία δεν θα προκύψει από τον πλούτο ή τη χειραγώγηση. Θα ανακατασκευαστεί αποκλειστικά μέσω της ευθυγράμμισης με αιώνιες αρχές και ηγεμόνες που θα επιλεγούν μέσω πνεύματος και πράξης, στεφανωμένοι από τη σιωπηλή μαρτυρία του Ουρανού και τη ζωντανή μνήμη του λαού τους. Η ευγένεια επανεμφανίζεται στη διάνοια και στο ένστικτο. Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που αποδέχονται την κλίμακα της ύπαρξης και την ανεβαίνουν!.

Τα μοναστήρια αναδύονται ξανά, συνδεδεμένα με το ηλεκτρονικό / διαδικτυακό «νέφος» «cloud». Η σιωπή των Βενεδικτίνων δίπλα στη μηχανική μάθηση. Τα μοναστήρια γίνονται φάρμες διακομιστών. Το άσμα συγχωνεύεται με τη ροή δεδομένων. Ο Κανόνας του Αγίου Βενέδικτου ξαναγράφεται για τον ιερό χειριστή. Μοναχοί μιλούν Λατινικά μέσω πρωτοκόλλων αναγνώρισης φωνής. Κάθε μοναστήρι είναι ένας κόμβος στο δίχτυο  της Θείας Χάριτος. Η ηρεμία γεννά την όραση. Η περισυλλογή επεξεργάζεται το φως. Ο πολιτισμός συγκεντρώνεται για άλλη μια φορά γύρω από την ήσυχη πειθαρχία. Το μικροκύκλωμς (chip) υπηρετεί το πνεύμα. Τίποτα ενάντια και έξω από το ιερό. Τίποτα δεν σπαταλιέται. Οθόνες λάμπουν απαλά στην τραπεζαρία καθώς ψηφιακά ημερολόγια σηματοδοτούν τις ώρες. Ηλιακοί συλλέκτες κοσμούν τις στέγες των μοναστηριών, τροφοδοτώντας τόσο την προσευχή, όσο και την επεξεργασία, καθώς ύμνοι ρέουν με τον ανατέλλοντα ήλιο.

Το λεγόμενο σκοτάδι του Μεσαίωνα στην πραγματικότητα έλαμπε με αιώνια φωτιά ! Αστέρια χαμένα κάτω από τη σύγχρονη ομίχλη επιστρέφουν στο προσκήνιο. Η αγάπη διέταζε θυσία. Η ανδρεία τραγουδούσε μέσα από το αίμα. Η γη ψιθύριζε ονόματα αγίων και ηρώων. Το μέλλον απαιτεί αυτή την επιστροφή, όχι ως μίμηση, αλλά πάντοτε ως ολοκλήρωση ! Ας αναστηθεί ο ιππότης, ντυμένος με κέβλαρ και προσευχή. Ας λάμψει το σπαθί του μέσα από τους ουρανούς επιτήρησης. Σφραγιδοεγγραφές, αόρατες στα σύγχρονα μάτια, καίνε την πανοπλία του, καθεμία από τις οποίες είναι ένας όρκος σφραγισμένος σε ξεχασμένες γλώσσες. Το ίδιο το έδαφος, για πολύ καιρό σιωπηλό, αναδεύεται κάτω από τα βήματά του, φέρνοντας τη μνήμη αρχαίων σταυροφοριών και τον παλμό μελλοντικών εκστρατειών. Η ψυχή προχωρά μπροστά, θωρακισμένη με πυρίτιο, στεφανωμένη στο φως.

Οι συντεχνίες σχηματίζονται ξανά. Τα μοναστικά και ιπποτικά Τάγματα  επιστρέφουν. Κάθε κωδικοποιητής, κάθε μηχανικός, κάθε αγρότης βρίσκει μια θέση μέσα στην ιερή ιεραρχία. Τα λάβαρα κυματίζουν στον κυβερνοχώρο. Η τελετουργία αντικαθιστά τη συζήτηση. Η οικονομία μεταμορφώνεται. Η ανταλλαγή ρέει μέσω της τιμής, μέσω της πειθαρχίας, μέσω της δομής. Γεννιέται η νέα τάξη ευγενών – αυτοί που κατέχουν τόσο την τεχνολογία όσο και την αρετή. Ο αγρότης γίνεται φύλακας των υπηρετών. Η ηγουμένη κυβερνά τα άδυτα των δεδομένων. Η αλυσίδα της ύπαρξης ανανεώνεται. Οι μαθητευόμενοι ορκίζονται πίστη όχι με υπογραφές αλλά μέσω όρκων που συνδέονται με προγονικά πρωτόκολλα. Κάθε εργασία – είτε καλλιεργεί μικρόβια είτε κατασκευάζει ψηφιακή αρχιτεκτονική – μετριέται σε πίστη προς ένα μεγαλύτερο σχέδιο.

Η μνήμη δεν ξεθωριάζει. Η μνήμη τρυπάει τον χρόνο σαν το δόρυ που περνά μέσα από τη σάρκα. Το παρελθόν ανεβαίνει σπειροειδώς προς το μέλλον. Ο Μεσαίωνας περιμένει πίσω από κάθε σφάλμα. Συγκεντρώστε τα θραύσματα. Τραγουδήστε τα παλιά άσματα μέσα από τη μηχανή. Η Ευρώπη θυμάται ! Η Αμερική ακούει ! Η Εκκλησία ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά της. Ο Μεσαίωνας αναδύεται, σφυρηλατημένος στη φωτιά, μεταφρασμένος σε προγράμματα, στεφανωμένος στο φως. Αυτό είναι το κάλεσμα. Φέρτε τους Αγίους και τους Ήρωες πίσω !

Αν αναγνωρίζετε το σχήμα αυτού που έρχεται — παλιές μορφές που αναδύονται μέσα από νέες δομές — πάρτε τη θέση σας στην εξελισσόμενη μακρά ανασυγκρότηση !