Το σπουδαίο βιβλίο του Φέι προορίζεται ως «ένα είδος πνευματικής εκπαίδευσης για τον μετα-καταστροφικό κόσμο». Ο τίτλος «Αρχαιοφουτουρισμός» αναφέρεται στις αρχές που είναι κατάλληλες για την ανασυγκρότηση του πολιτισμού μας. Η λέξη «αρχαϊκός» πρέπει να νοείται σύμφωνα με τη ρίζα του ελληνικού ουσιαστικού αρχή: τόσο «θεμέλιο» όσο και «ξεκίνημα». Οι αρχές είναι διαχρονικές ανθρωπολογικές αξίες που «δημιουργούν και είναι αμετάβλητες». Αναφέρονται στην κεντρική έννοια της «τάξης».

Τέτοιες θεμελιώδεις αξίες περιλαμβάνουν:

Τη διάκριση των έμφυλων ρόλων· τη μετάδοση εθνοτικών και λαϊκών παραδόσεων· την πνευματικότητα και την ιερατική οργάνωση· τις ορατές και δομικές κοινωνικές ιεραρχίες· τη λατρεία των προγόνων· τις τελετές και τις δοκιμασίες μύησης· την αποκατάσταση οργανικών κοινοτήτων (από την οικογένεια στον λαό)· την απο-ατομικοποίηση του γάμου [και] το τέλος της σύγχυσης μεταξύ ερωτισμού και συζυγικής σχέσης· το κύρος της κάστας των πολεμιστών· την ανισότητα της κοινωνικής θέσης (όχι την άδικη και απογοητευτική έμμεση ανισότητα που βρίσκουμε σήμερα στις εξισωτικές δήθεν ισότιμες ουτοπίες, αλλά σαφείς και νομιμοποιημένες ανισότητες)· καθήκοντα που αντιστοιχούν στα δικαιώματα, επομένως μια αυστηρή δικαιοσύνη που δίνει στους ανθρώπους ένα αίσθημα ευθύνης· ένας ορισμός των λαών – και όλων των καθιερωμένων ομάδων ή κοινωνικών σωμάτων – ως διαχρονικών κοινοτήτων πεπρωμένου και όχι ως μηχανικά συγχρονισμένων μαζών μεμονωμένων ατόμων.

Ο Φέι τις αποκαλεί «αξίες της δικαιοσύνης». Δεν χρειάζεται να αμφιβάλλουμε ότι θα επιστρέψουν μόλις διαλυθούν οι άνωθεν επιβαλλόμενες ψευδαισθήσεις της ισότητας και της ατομικής χειραφέτησης, διότι οι «αξίες της δικαιοσύνης» απορρέουν από την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Ο πραγματικός κίνδυνος είναι ότι μπορεί να καταλήξουμε να μας τις επιβάλλει το Ισλάμ αντί να τις επαναβεβαιώσουμε εμείς οι ίδιοι από τη δική μας ιστορική μνήμη. Διότι το Ισλάμ είναι το συμβολικό λάβαρο της ρεβανσιστικής στάσης του Παγκόσμιου Νότου και η νοοτροπία του Νότου παραμένει αρχαϊκή. Θεωρεί δεδομένη την πρωτοκαθεδρία της βίας, τη νομιμότητα της κατάκτησης, την εθνική αποκλειστικότητα, την επιθετική θρησκευτικότητα, τον ανδρισμό και τη λατρεία των ηγετών και της ιεραρχικής τάξης.

 Η μουσουλμανική χρήση της φιλελεύθερης ανυπακοής – παράπονα για «διακρίσεις» και «μισαλλοδοξία» – είναι το απλούστερο φύλλο συκής για μια μακιαβελική «στρατηγική της αλεπούς» εναντίον της Ευρώπης. Για να αντιταχθούμε στους εισβολείς, πρέπει να επιστρέψουμε εμείς οι ίδιοι σε μια αρχαϊκή νοοτροπία, εγκαταλείποντας το παραλυτικό μειονέκτημα του «σύγχρονου» ανθρωπισμού.

Ο Φέι ίσως εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο τη συμπεριφορά και τα κίνητρα των «μικρών, άδοξων πριγκίπων που προσποιούνται ότι μας κυβερνούν». Για παράδειγμα, σημειώνει την αυξανόμενη σημασία της «διαβούλευσης» στη γαλλική πολιτική ζωή. Οι αρχές «συμβουλεύονται» εκπροσώπους διαφόρων εγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων, όπως εργατικά συνδικάτα και μη λευκά εθνοτικά μπλοκ, στη συνέχεια δε διαμορφώνουν πολιτική με βάση τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή συμφωνίας μεταξύ τους. Το πραγματικό νόημα αυτού, φυσικά, είναι να αποφευχθούν οι κίνδυνοι και οι ευθύνες της πραγματικής ηγεσίας. (Προσπαθήστε να φανταστείτε τον Ντε Γκωλ να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.) Αλλά παρουσιάζεται στο κοινό τάχα ως ….. ένας υπέροχος νέος τρόπος «εκσυγχρονισμού της δημοκρατίας».

Ένα σχετικό σύμπτωμα είναι η άνοδος της αρνητικής νομιμοποίησης ή αυτό που ο συγγραφέας αποκαλεί «τακτική του μεγάλου κακού λύκου»:

“Οι πολιτικοί δεν λένε πλέον: «Ψηφίστε μας, επειδή έχουμε τις σωστές λύσεις και θα βελτιώσουμε τις συνθήκες διαβίωσής σας». Αυτή είναι θετική νομιμοποίηση. Αντ’ αυτού λένε (έμμεσα) «Ψηφίστε μας, αφού παρόλο που είμαστε μια ομάδα άχρηστων, αδέξιων και νταήδων, τουλάχιστον θα σας προστατεύσουμε από τον φασισμό !»”. Τέσσερα χρόνια αφότου γράφτηκαν αυτά τα λόγια, ο Λεπέν κέρδισε τους επαναληπτικούς γύρους των προεδρικών εκλογών και, όπως ήταν αναμενόμενο, όλοι οι καλοπροαίρετοι εμφανίστηκαν στις κάλπες με μανταλάκια στις μύτες τους για να υποστηρίξουν τον «απατεώνα δημοκράτη» και παλαιό λειτουργό του Βισύ, τον Ζακ Σιράκ!

Η μεταρρύθμιση της ισότητας χρησιμεύει ως βολικό πρόσχημα για τις ελίτ ώστε να θεσπίσουν μέτρα των οποίων το πρακτικό αποτέλεσμα είναι να εδραιώσουν τη δική τους θέση. Έτσι, έχουν σαμποτάρει το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα εξαλείφοντας την επιλεκτικότητα και την πειθαρχία. Αλλά μόνον αυτά τα χαρακτηριστικά δίνουν στον ταλαντούχο ξένο μιαν ειλικρινή ευκαιρία έναντι του ατάλαντου γηγενούς. Όπως το έθεσε ο Παρέτο: όσο πιο αυστηρή είναι η (ορθολογικά σχεδιασμένη) επιλογή σε ένα κοινωνικό σύστημα, τόσο μεγαλύτερη είναι η εναλλαγή στην ελίτ ! Χωρίς αντικειμενικά πρότυπα, με ποιους λόγους μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει κατά της αυτοδιαιώνισης της ελίτ;

Αλλά η πιο εκπληκτική υποκρισία του καθεστώτος βρίσκεται στη δαιμονοποίηση του λεπενικού «Εθνικού Μετώπου». Το Μέτωπο έχει παραβιάσει τους σιωπηρούς βασικούς κανόνες του διοικητικού καθεστώτος «αναλαμβάνοντας την πολιτική όπου έχει συμφωνηθεί ότι κάποιος πρέπει να ασχολείται μόνο με τις επιχειρήσεις». Έχει επιδιώξει τη λαϊκή εμπιστοσύνη με σκοπό την εφαρμογή ενός προγράμματος, όπου τα κατεστημένα κόμματα «επικοινωνούν» και ελίσσονται με σκοπό την επανεκλογή. Οι δειλοί καριερίστες καταγγέλλουν το Μέτωπο και τώρα τον διάδοχό του Συναγερμό ως «απειλή για τη Δημοκρατία», επειδή το φοβούνται ως απειλή για τους ίδιους.

Ο Φέι θεωρεί το Εθνικό Μέτωπο ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα. Ωστόσο, προφανώς δεν υπήρξε ποτέ μέλος του και δεν είναι στην πραγματικότητα Γάλλος εθνικιστής. Κατά την άποψή του, η ρομαντική και οπισθοδρομική αφοσίωση του Λεπέν στο γαλλικό κράτος ενσαρκώνει μεγάλο μέρος ενός λανθάνοντος Ιακωβινισμού. Είναι αυτό το κράτος, άλλωστε, που έχει «πολιτογραφήσει» εκατομμύρια Αφροασιάτες «νέους» που δεν θεωρούν τους εαυτούς τους καθόλου Γάλλους. Επιπλέον, ένα έθνος-κράτος, ακόμη και αν λειτουργεί με πατριωτικές αρχές, θα ήταν μια οντότητα πολύ μικρή για να υπερασπιστεί αποτελεσματικά το γαλλικό έθνος στον σύγχρονο κόσμο. Θα μπορούσε ένα ομοσπονδιακό ευρωπαϊκό κράτος πιο ικανό να το κάνει αυτό; «Πιστεύω ότι θα ήταν», λέει η Φέι, «υπό την προϋπόθεση όμως ότι πως θα είναι ακριβώς το αντίθετο από το ευρωπαϊκό κράτος που οικοδομείται αυτή τη στιγμή».

Όσοι πιστεύουν ότι ένα αυτοκρατορικό και ομοσπονδιακό ευρωπαϊκό κράτος θα «σκότωνε τη Γαλλία» συγχέουν την πολιτική σφαίρα με την εθνοπολιτισμική. Η εξαφάνιση του παρισινού καθεστώτος δεν θα απειλούσε με κανέναν τρόπο το σθένος και την ταυτότητα του λαού της Γαλλίας. Επιπλέον, ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος θα έδινε νέα πνοή στις αυτόνομες περιοχές: Βρετάνη, Νορμανδία, Προβηγκία κ.λπ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα φρικτό γραφειοκρατικό χάος, αλλά είναι επίσης μια από τις «δυνάμεις της ύπαρξης». Γιατί να της γυρίζουμε την πλάτη ή για να εργαζόμαστε ώστε να την καταστρέψουμε όταν μπορούμε αντ’ αυτού να την καταλάβουμε και να την στρέψουμε προς τους δικούς μας σκοπούς; Ο Φέι ζητά τον μετασχηματισμό της ΕΕ σε «μια πραγματικά δημοκρατική και όχι πλέον γραφειοκρατική ευρωπαϊκή κυβέρνηση με ένα πραγματικό κοινοβούλιο και μια ισχυρή και αποφασιστική κεντρική εξουσία». Περιγράφει αυτή τη θέση ως «Ευρωπαϊκό Εθνικισμό» και ονειρεύεται μιαν «Ευρωσιβηρική Ομοσπονδία» που θα εκτείνεται από την Βρέστη μέχρι τον Βερίγγειο Πορθμό.

Ενώ ο Φέι διαφωνεί με την ερμηνεία του Μπενουά για την Αμερική ως εχθρό (hostes), αυτός συνεχίζει να βλέπει την Αμερική ως αντίθετο και αντίπαλο (inimicus). Κάθε Αμερικανός μελετητής του Φέι  δεν μπορεί να κατανοήσει εύκολα γιατί η περίπτωση της ένταξης των τιμωρημένων μετα-αυτοκρατορικών Ηνωμένων Πολιτειών σε μια Βόρεια Ομοσπονδία είναι πιο αδύναμη από την περίπτωση ένταξης της Ρωσίας.

Η «Ευρωσιβηρική Ομοσπονδία» πρέπει να χαρακτηρίζεται από μιαν οικονομία δύο επιπέδων. Η ελίτ (20% του πληθυσμού) θα συνεχίσει να ζει σύμφωνα με το τεχνοεπιστημονικό οικονομικό μοντέλο που βασίζεται στη συνεχή καινοτομία. Θα αποτελέσει μέρος ενός παγκόσμιου δικτύου ανταλλαγών περίπου ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των ελίτ άλλων πολιτισμικών μπλοκ. Όπως σημειώνει ο Φέι, «η ουσία της τεχνολογικής επιστήμης δεν συνδέεται με την ισότιμη νεωτερικότητα, αλλά έχει τις ρίζες της στην εθνοπολιτισμική κληρονομιά της Ευρώπης, και ιδιαίτερα της αρχαίας Ελλάδας».

Μεταξύ των πρώτων κατορθωμάτων αυτής της νέας ελίτ θα είναι η διερεύνηση των «εκρηκτικών δυνατοτήτων της γενετικής μηχανικής». Αυτές περιλαμβάνουν υβρίδια μεταξύ ειδών, χίμαιρες ανθρώπου-ζώου, ημι-τεχνητά «βιολιθικά» πλάσματα και ανεγκέφαλους ανθρώπινους κλώνους, οντότητες με διαφορετικές αποστολές ! Ο Φέι περιφρονεί πλήρως τους ηθικούς ή θρησκευτικούς ενδοιασμούς σε αυτόν τον τομέα, τους οποίους, παραδόξως, αποδίδει περισσότερο στην ιδεολογία της φιλελεύθερης νεωτερικότητας παρά στον Χριστιανισμό.

Η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα ζούσε σε αρχαϊκές, νεο-παραδοσιακές κοινότητες. Το τεχνο-επιστημονικό τμήμα της ανθρωπότητας δεν θα είχε καμία υποχρέωση να να «αναπτύξει» όλους τους άλλους. Ούτε θα είχε κανένα δικαίωμα να παρεμβαίνει στις υποθέσεις τους.

Συνοψίζοντας, για την ελίτ: προμηθεϊκό επίτευγμα, γραμμικός χρόνος και φουτουριστική τεχνολογία ΄Για τους υπόλοιπους: νεο-φεουδαρχία, κυκλικός χρόνος και άχρονες, «αρχαϊκές» αξίες.

Αλλά δεν είναι σαφές πώς η ελίτ θα μπορούσε να αποφύγει την «ανάμειξη» στις υποθέσεις των ανθρώπων που υποτίθεται ότι κυβερνά. Επιπλέον, πώς θα διαιωνιζόταν η ελίτ; Φαίνεται σαφές ότι ο Φέι δεν σκοπεύει σε μια κληρονομική αριστοκρατία. Ίσως υπάρχει κάποιο είδος μυητικής δοκιμασίας για τα υποψήφια μέλη. Αλλά τότε οι οικογένειες θα χωρίζονταν μεταξύ των τάξεων, κάτι που θα συνεπαγόταν πολλές δυσκολίες. Στην φανταστική απεικόνιση της ιδανικής μελλοντικής κοινωνίας του με την οποίαν τελειώνει το βιβλίο, ο Φέι αναφέρεται παρεμπιπτόντως σε κάτι που ονομάζεται «το Κόμμα». Βεβαίως κάθε ένας επιφυλασσόμενος «κριτικός» του αρχαιοφουτουρισμού,  θα έπρεπε να ακούσει πολύ περισσότερα για αυτήν την σκιώδη οργάνωση πριν συνυπογράψει ολοσχερώς τις προτάσεις του Φέι. Η οικονομία δύο επιπέδων είναι συνολικά το λιγότερο ικανοποιητικά επεξεργασμένο μέρος του εξαιρετικού βιβλίου.

Ωστόσο, ο ρηξικέλευθος συγγραφέας γνωρίζει ότι οι άνθρωποι δεν παίρνουν ποτέ ως αποτέλεσμα  αυτό που σχεδιάζουν: Αυτό το αποκαλεί «ετεροτέλεια». Και διακρίνει την «κοσμοθεωρία» (μια ιδέα του πολιτισμού ως αντικειμενικού σκοπού και στόχου και ορισμένων συνοδευτικών αξιών του πολιτισμού) από την «ιδεολογία» και το «δόγμα» (αντιστοίχως «εφαρμογές της κοσμοθεωρίας στην κοινωνία» και «ποιες τακτικές πρέπει να χρησιμοποιήσουμε»). Έτσι, αρχικά μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε και να ακολουθήσουμε τον δρόμο του.

Ο αρχαιοφουτουρισμός πρέπει να έχει μια αναζωογονητική επίδραση σε όποιον είναι πιο συνηθισμένος να διαβάζει τις απελπισμένες Κασσάνδρες του παλαιοσυντηρητισμού. «Ο ρεαλισμός», μας υπενθυμίζει, «καταντά συχνά αποκαρδιωμένη μοιρολατρία».

Όσοι κατηγορούν τους άλλους, τους εχθρούς μας και το κυρίαρχο πολιτικό κλίμα για τις δικές τους αποτυχίες δεν αξίζουν να κερδίσουν. Διότι είναι στη λογική των πραγμάτων να σε καταπιέζουν οι εχθροί και να αποδεικνύονται εχθρικές οι περιστάσεις. Το λάθος έγκειται στο να εξορκίζουμε την πραγματικότητα υιοθετώντας την ηθική της πρόθεσης σε αντίθεση με εκείνη των συνεπειών. Οι καλές προθέσεις δεν έσωσαν κανέναν αγωνιστή στην Ιστορία. Τουναντίον !

Πρέπει να απορρίψουμε το πρόσχημα ότι η ριζοσπαστική σκέψη θα «διωχθεί» από το σύστημα. Το σύστημα είναι σαφώς ανόητο, αλλά συνάμα χολερικό, εμπαθές, δόλιο και με αφθονία μέσων και υλικών. Η λογοκρισία του είναι τόσο παθιασμένη και φρενοβλαβής ώστε καθίσταται βλακωδώς αυστηρή όσο και αδέξια, χτυπώντας μόνο μυθικές πράξεις πρόκλησης και ιδεολογικής αγένειας. Το ταλέντο υπερισχύει πάντα της λογοκρισίας, όταν συνοδεύεται από τόλμη και ευφυΐα. Ένα εθνικό λαϊκό δεξιό κίνημα, μπορεί να αποδειχθεί επιτυχημένο μόνο μέσω της αρετής του θάρρους.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία ώστε να εκπλαγούμε όταν το φιλελεύθερο καθεστώς αγνοεί τις δικές του αρχές για να μας πολεμήσει (όπως έκανε συστηματικά επί δεκαετίες και θα συνεχίσει να κάνει το βρετανικό κατεστημένο με το «British National Party» και κάθε ανάλογό του). Φυσικά και θα έπρεπε να δημοσιοποιούμε και να γελοιοποιούμε τις ασυνέπειές τους, αλλά είναι ανόητο να αγανακτούμε γι’ αυτές : η καταστολή σημαίνει απλώς ότι το καθεστώς μας αναγνωρίζει ως σμιτιανή Ernstfall, ως θανάσιμη απειλή, και αυτό ακριβώς θα έπρεπε να είναι κάθε σοβαρή πραγματική εθνική και πατριωτική  δεξιά. Οι προσπάθειές τους να μας αποκλείσουν είναι συμπτώματα αυξανόμενης επιτυχίας και θα πρέπει να ενδυναμώσουν την αποφασιστικότητά μας.

Ο Αρχαιοφουτουρισμός είναι η οργανική αρχή όπου κηρύττει το πάντρεμα της αρχαιότητας με τον μεταμοντερνισμό. Ο Γκυγιώμ Φέι μας λέει: «Ο Αρχαιοφουτουρισμός… μας επιτρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα από την απαρχαιωμένη φιλοσοφία της προόδου και τα εξισωτικά, ανθρωπιστικά και ατομικά δόγματα της νεωτερικότητας, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην ανάγκη μας να σκεφτόμαστε το μέλλον και να επιβιώσουμε.»

Ο αρχαιοφουτουρισμός πρέπει να θεωρηθεί ως σύνθεση μεταξύ αναβιωμένων αρχαϊκών αξιών και ιδανικών και ενός φουτουριστικού και φαουστικού πνεύματος, υπό την έννοια της επιστημονικής και τεχνολογικής εξερεύνησης στην υπηρεσία των Ευρωπαϊκών λαών. Πρόκειται μόνο για μια πλήρη μεταμόρφωση της Λευκής φυλής, η οποία στο μέλλον θα ενθαρρυνθεί από ένα έντονο όραμα της προόδου και γενική βούληση για εξουσία. Εμπνευσμένη από την ιδέα της ελευθερίας που είναι εγγενής στη φύση της, η Λευκή φυλή τελικά θα εκπληρώσει το δοσμένο από το Θεό πεπρωμένο της, δηλαδή την ανάληψη του ηγετικού της ρόλου στον κόσμο και τον επακόλουθο αποικισμό του Σύμπαντος. Πολλές φυλές υπόκεινται στην αναταραχή της τύχης. Η φυλή μας βρίσκεται στο τιμόνι του πεπρωμένου και είναι εξοικειωμένη με το καθήκον της προώθησης της εξέλιξης, τελικά την οικοδόμηση της γαλαξιακής αυτοκρατορίας που δε γνωρίζει χρονικά όρια. Διαμοιράζοντας τον σπόρο της μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, η Λευκή φυλή τελικά θα γίνει μέρος του συμπαντικού συνόλου και του απεριόριστου βάθους του.

Ο Γκυγιώμ Φέι μιλά επίσης για την «Σύγκλιση Καταστροφών», η οποία θα μπορούσε να αποδειχθεί μια ευλογία μεταμφιεσμένη. Μια φυσική καταστροφή, σε συνδυασμό με μια μαζική στρατιωτική σύγκρουση, για παράδειγμα, θα μπορούσε να επιφέρει την επιθυμητή μετατόπιση των παραδειγμάτων. Με λίγα λόγια, χωρίς «άρτον και θεάματα» και δίχως ευημερίες η πλειοψηφία της φυλής θα θυμηθεί τι είναι πραγματικά σημαντικό και με την αληθινή έννοια δημιουργικό, δηλαδή τη διατήρηση και την προώθηση του δικού της καλού. Χωρίς περιστασιακό εξαναγκασμό, η κατάσταση δεν μπορεί να αντιστραφεί. Όπως ο Φοίνικας από τις στάχτες, η φυλή, ανοίγοντας τα φτερά της και πάλι, θα εκτοξευθεί από τα παλαιά ερείπια σε νέα ύψη και θα περάσει μέσα από τον αιθέρα προς έναν ευγενή στόχο.

 
Το όραμα του Φέι για το μέλλον δηλώνει ότι, λόγω της αυξανόμενης ρύπανσης και των μειούμενων πόρων, η πλειοψηφία των ανθρώπων θα ζουν σε αγροτικές συνθήκες και σε χωριά, με τη συνοδεία δεισιδαιμονίας και πνευματισμόυ – πίσω στον Μεσαίωνα! Μόνο μια μικρή ελίτ στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις θα εκπαιδευτεί αρκετά ώστε να λατρεύει την τεχνολογία και την πρόοδο. Ως θεματοφύλακας της προμηθεϊκής και φαουστικής κληρονομιάς της Λευκής φυλής, αυτή η ελίτ θα κρατήσει τη φλόγα της προσπάθειας για αιωνιότητα.

Προσωπικά, είμαι εναντίον αυτού του συστήματος μιας κοινωνίας δύο τάξεων, καθώς λογικά μεταφέρει το φύτρο ενός νέου ερχόμενου εμφυλίου πολέμου από μόνο του. Θα ήταν καλύτερο να στείλουμε την των πλειοψηφία ανθρώπω σε απομακρυσμένους πλανήτες ως Αποίκους. Αντί της έννοιας του νεοφεουδαλισμού που υπαινίσσεται ο Φέι, ένας αυστηρά φυλετικός και τεχνοκρατικός σοσιαλισμός θα πρέπει να εισαχθεί ως κρατικό δόγμα. Ο Αρχαιοφουτουρισμός κηρύττει τις αιώνιες αξίες που θα μπορούσαν να γίνουν και πάλι σημαντικές μετά τις καταστροφές, δηλαδή: Αιώνιες αξίες, οι εθνικές και πνευματικές παραδόσεις που παραδόθηκαν από γενιά σε γενιά (για να διασφαλιστεί η διατήρηση της φυλετικής ψυχής), ο αυστηρός διαχωρισμός των ρόλων των φύλων, καθώς και οι ιεραρχικές κοινότητες, τα δικαιώματα που απορρέουν από τα καθήκοντα στον λαό και, κυρίως, τον ορισμό του λαού ως «κοινότητας του πεπρωμένου». Σε αντίθεση με τη σημερινή ατομικιστική κοινωνία, στην οποία όλοι περιφρονούν όλους τους άλλους, αυτή είναι μια κοινότητα που όλα τα μέλη της συνεργάζονται στενά για να συνειδητοποιήσουν το στόχο της συγχώνευσης του παλαιού, του ερχόμενου και του αιώνιου! 

Ο εθνοπλουραλισμός είναι απλώς μια αγνή ηττοπάθεια, αφού αντιπροσωπεύει μόνο τη δεξιά παραλλαγή της αριστερής και φιλελεύθερης πολυπολιτισμικότητας. Ο Αλαίν ντε Μπενουά θεωρεί αναπόφευκτο τα εκατομμύρια των ξένων φυλών που έχουν εγκατασταθεί στην Ευρώπη, δε θα φύγουν ποτέ. Ο Μπενουά πιστεύει ότι η καλύτερη λύση θα ήταν να σχηματιστούν οι εθνοτικοί θύλακες στην Ευρώπη, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε εθνοτική ομάδα πρέπει να παραμείνει μεταξύ της και να επιδοθεί στις δικές τους παραδόσεις! Ο Φέι λέει ότι αυτό είναι απαράδεκτο. Η Ευρώπη πρέπει να γίνει εκ νέου ομοιογενής από εθνική άποψη, με κάθε τίμημα. Μια πολυφυλετική Ευρώπη δεν έχει μέλλον και δεν αξίζει να την υπερασπίσουμε με κανέναν τρόπο ! Η εμμονή στη νέα Παγκόσμια Τάξη, όπως εν τέλει κάνει ο εθνοπλουραλισμός, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από το να έχουμε ίδιους εχθρούς με τους εχθρούς της Λευκής φυλής. 

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να είναι διαφορετικός. Σύμφωνα με το Φέι, υπάρχει μόνο η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να επιμείνει για τη διαφορά του και να την υπερασπιστεί ! Κάθε λαός και κάθε φυλή μπορεί μόνο να φροντίσει για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει κάποιος θεός προστάτης των επονομαζόμενων «καταπιεσμένων λαών». Γιατί να ανησυχούμε για τους πολύπαθους και συμπαθέστατους αγωνιζόμενους Παλαιστινίους; Οι Παλαιστίνιοι ανησυχούν από την πλευρά τους για την επιβίωση των ευρωπαϊκών λαών, των οποίων τηνν βοήθεια …. απαιτούν; 

Η άστοχη φιλοσοφία του εθνοπλουραλισμού, της  δεξιάς πολυπολιτισμικότητας, εμπίπτει στην παγίδα του πολιτισμικού σχετικισμού. Δηλαδή δηλώνει σαν θέσφατο ότι όλοι οι λαοί και οι φυλές έχουν την ίδια αξία. Φυσικά, αυτό το «λεκτικό ξόρκι» δεν συμβαίνει και δεν πιστοποιείται ιστορικά. Μία φυλή που πασχίζοντας έφθασε στο διάστημα μάλλον καταξιώνεται περισσότερο στην κοσμική έννοια και βαθμίδωση από μια φυλή που κτυπάει τα τύμπανα στους θάμνους και χορεύει ημίγυμνη μέσα στο δάσος, ευτυχισμένη στην εξελικτική της υστέρηση. Η δαρβινική αρχή της επιβίωσης του δυνατού είναι ένας σιδηρούς νόμος που ισχύει καιστον αγώνα μεταξύ των φυλών. Επομένως, εάν οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να υπερισχύσουν, θα διαγραφούν από την εξελικτική ιστορία του ανθρώπου. Εδώ δεν χωρούν ούτε ευχολόγια ούτε δαιμονολογικοί αφορισμοί !

Ο αρχαιο-φουτουρισμός συνδυάζει την κληρονομιά του παρελθόντος με τις μελλοντικές κατακτήσεις ακόμη και τις λεγόμενες υπερβάσεις, όπως ο διανθρωπισμός: μια συμβίωση ανθρώπου-μηχανής που μπορεί να μας επιτρέψει να αναπτύξουμε πρωτοφανείς δυνατότητες που μέχρι στιγμής είναι αδιανόητες από καθαρά βιολογική άποψη. Οι ενδεχόμενοι «Ρομποτικοί Ιππότες» του τεχνολογικά υψηλού Αύριο θα είναι εφοδιασμένοι με την ιδεολογική πανοπλία του Χθες για να βγουν νικητές εναντίον των εχθρών της Δύσης στην τελευταία μάχη.

Ο Αρχαιοφουτουρισμός παρέχει μόνο δύο διαφορετικά μελλοντικά σενάρια: ολική νίκη ή ένδοξο θάνατο! Η πορεία του μέλλοντος της Ευρώπης μας οδηγεί είτε στο λαμπρό φως της υπερβατικότητας είτε στην αιώνια σκοτεινή νύχτα της λήθης.

Πρόκειται για όλα ή τίποτα! Έχουμε λοιπόν ένα όνειρο : Αρχαιοφουτουρισμός!