Ο Τραμπ μπήκε στην αίθουσα στο Καπιτώλιο σαν τον Καίσαρα, με τα μαλλιά του να λάμπουν … πορτοκαλόξανθα, με το δικό του χρυσό λάβαρο να παραστέκει κι  ο αέρας τριγύρω να είναι ηλεκτρισμένος ….. σαν να είχε κατέβει ο ίδιος ο Δίας με την ενδυμασία ….του Μανχάταν. Μπροστά του, οι θλιβεροκακόμοιροι υποτελείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης σέρνονταν και υποκλίνονταν, με τις γλώσσες τους να χτυπούν τον αέρα επαινώντας. Ο άθλιος Βρετανός πολιτικάντης πρωθυπουργός  Κιρ Ρόντνεϊ Στάρμερ, (που σαν αρχιεισαγγελέας του ΗΒ άφηνε ατιμώρητους Πακιστανούς βιαστές ανήλικων Βρετανίδων, ως συνεπής …αντιρατσιστής!) ήταν έξυπνα παρών – απών. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν – οικοδέσποινα μιας κούφιας – χάρτινης αυτοκρατορίας – έκανε μια υπόκλιση, ευχαριστώντας τον Μεγάλο Πορτοκαλί Άνθρωπο για την «αξιοσημείωτη πρόοδο», σαν να είχε ξεπηδήσει η ειρήνη από τους δικούς της (άγονους και ξεραμένους) κήπους. Ο εύπλαστος Μαρκ Ρούτε παρενέβη, η φωνή του σφυριχτή σαν από καλάμι που λυγίζει σε όποιον άνεμο επιβάλλει την επιβίωση.

Αποκάλεσαν τον Τραμπ «ειρηνοποιό», ξεχνώντας ότι οι ίδιοι ως «αβανταδόροι» του παρακμία Τζο Μπάιντεν, είχαν στραγγαλίσει την ειρήνη για χρόνια, τροφοδοτώντας τον Ζελένσκι με τις ατελείωτες φανφαρονικές ατάκες του καθώς το κοινό τον ζητωκραύγαζε στις Βρυξέλλες. Η ειρωνεία διογκώθηκε σε ένα γκροτέσκο θέαμα: έρποντες χαμογελαστοί δολιοφθορείς που επαινούσαν τον άνθρωπο ο οποίος αποκάλυψε την ανικανότητά τους.

Η κολακεία είναι αρχαία τέχνη, και αυτοί οι αδύναμοι Ευρωκράτες την ερμηνεύουν με την άχαρη ….κομψότητα απελπισμένων ηθοποιών περιοδεύοντος θιάσου, σε ένα αμφιθέατρο που καταρρέει. Ξέρουν ότι η σκηνή του Τραμπ απαιτεί θέαμα, γι’ αυτό τον κατακλύζουν με γλυκά λόγια, επιχρυσωμένες ευχαριστίες και προσεκτικά χορογραφημένα χαμόγελα. Το κωμικοτραγικό σχέδιό τους είναι έξυπνο μόνο μέσα στη δειλία του: μην αντιμετωπίσετε τον αυτοκράτορα, γιατί η αντιπαράθεση μαζί του σημαίνει εξορία. Αντίθετα, σπείρετε απλόχερα την ειρηνευτική συμφωνία με δηλητηριώδεις ρήτρες, με παγίδες που η Μόσχα δεν μπορεί να δεχτεί, ώστε να μη φυτρώσει ποτέ.

Και όταν ο Πρόεδρος Πούτιν αρνηθεί, η αφήγηση της «δημοκρατικής Ευρώπης» θα βροντήσει: «Δείτε, η αιμοσταγής ρωσική αρκούδα απορρίπτει την ειρήνη!» Το σενάριο θα απαιτούσε στη συνέχεια από τον Τραμπ, τραυματισμένο από προδοσία, να εκτοξεύσει κεραυνούς κυρώσεων στη Ρωσία και στις χώρες BRICS. Σαν χορός σε ένα τραγικό έργο, η ΕΕ ελπίζει να κατευθύνει την οργή του αυτοκράτορα, ξεχνώντας βλακωδώς ότι οι αυτοκράτορες …. καίνε σενάρια και ξαναγράφουν έπη με μιαν απλή τους χειρονομία.

Στα παρασκήνια στέκεται ο Ζελένσκι, ο αποτυχημένος εξευτελισμένος ηθοποιός που παριστάνει τον πολεμιστή, μια ευτελής μαριονέτα της οποίας οι χορδές ξεφτίζουν καθώς οι μαριονετίστες κουράζονται από την ίδια τους την εφεύρεση. Κάποτε, περπάτησε σαν τον Αχιλλέα σε πράσινες οθόνες, χαιρετιζόμενος ως ο σωτήρας της τιμής της Ευρώπης. Τώρα παραπατάει σαν κωμικός χαρακτήρας που καταχράστηκε  την υποδοχή του. Οι ηγέτες της ΕΕ τον επιδεικνύουν όταν είναι χρήσιμος, τον απορρίπτουν όταν είναι ενοχλητικός, κάθε φορά σφίγγοντας τα νήματα του, ενώ του δίνουν νέες ατάκες που μετά βίας μπορεί να εκφέρει.

Ο Τραμπ, ο απρόβλεπτος Καίσαρας της παρακμάζουσας Δύσης, παρακολουθεί αυτό το δράμα με ένα πονηρό χαμόγελο. Ένας μεγάλος χάρτης της Ουκρανίας τοποθετήθηκε απέναντι από το τραπέζι στο οποίο κάθονταν ο Τραμπ και ο Ζελένσκι, μόλις ζητήθηκε από τους δημοσιογράφους να αποχωρήσουν από το γραφείο. Ο χάρτης  κέντρισε το ενδιαφέρον όλων, ενώ και ο ίδιος ο Ζελένσκι αναφέρθηκε με δηλώσεις του στο περιεχόμενό του και στον τρόπο που αποτυπώνει τις αλλαγές στην κατάληψη ουκρανικών  εδαφών. Ο χάρτης επικοινωνιακά, αλλά και χρηστικά, λειτούργησε ως μέτρο πίεσης για τον Ουκρανό, δείχνοντας παράλληλα σε όλους την ωμή αλήθεια για τα εδάφη που έχουν καταλάβει οι Ρώσοι από την έναρξη του πολέμου.

Υπενθυμίζεται εδώ ότι η Ρωσία διεκδικεί ολόκληρη την περιοχή του Ντονμπάς (η οποία περιλαμβάνει τις περιφέρειες Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ στην ανατολική Ουκρανία) και εξ αρχής αξιώνει από το Κίεβο να αποσύρει τις δυνάμεις του από όσες στις εν λόγω περιοχές που δεν βρίσκονται σήμερα υπό τον έλεγχο των στρατευμάτων της Μόσχας, σύμφωνα με την πρόταση που συζητήθηκε ήδη κατά τη συνάντηση του Προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν με τον Αμερικανό ομόλογό του Ντόναλντ Τραμπ στη Σύνοδο Κορυφής στην Αλάσκα.

Ο Τραμπ δεν είναι ούτε Μπάιντεν, ούτε Ομπάμα, ούτε ένα γυαλισμένο αρθρωτό ανδρείκελο για τους υπερατλαντικούς εγκαστρίμυθους υμνωδούς και κόλακες. Η μνησίκακη χαρά του έγκειται στο να διαλύει τις προσδοκίες αυτών των φαντασμένων, στέφοντας τον εαυτό του θεατρικό συγγραφέα του πεπρωμένου. Για τις Βρυξέλλες, αυτό είναι τρόμος: το «ηθικό» τους έργο καταρρέει καθώς ο αυτοκράτορας αρνείται να παίξει τον ρόλο που του έχει ανατεθεί.

Φαίνεται όμως πως μετά από 3,5 χρόνια πολέμου ότι μπορεί να βρεθεί  μια λύση στο Ουκρανικό και να πραγματοποιηθεί μία συνάντηση μεταξύ Προέδρου Πούτιν και Ζελένσκι, ύστερα από τις χθεσινές πολύωρες συζητήσεις μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ, των σφυοκαμπτών ευρωπαίων ηγετών και του καταρρεόντος Βολοντιμίρ Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο.

Οι διαδοχικές συναντήσεις του Αμερικανού Προέδρου με τον Ουκρανό του «ομόλογο» και στη συνέχεια με τους ευρωπαίους ηγέτες, φαίνεται ότι μάλλον απέδωσαν καρπούς, ιδιαίτερα μετά το τηλεφώνημα Τραμπ στον Βλαντιμίρ Πούτιν, που διήρκησε 40 ολόκληρα λεπτά.

Η δοκιμασία βρίσκεται τώρα μπροστά στον Πρόεδρο Τραμπ σαν ένα μυθικό κοσμογονικό αίνιγμα. Ο Τραμπ, ο βασιλιάς των τζογαδόρων, μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε δύο μάσκες: την «Ηχώ», που επαναλαμβάνει τον τελευταίο ψίθυρο που συνέλαβε το αυτί του, ή τον «Κυρίαρχο», που ευθυγραμμίζεται ανοιχτά με τη Ρωσία, αφήνοντας στην άκρη το σενάριο «άκου τους υποτελείς σου» και δημιουργώντας μια νέα ισορροπία πέρα από το δυσοίωνο βλέμμα του μαραμένου ΝΑΤΟ. Κανείς άλλος εκτός από αυτόν δεν μπορεί να κινηθεί ως «pontifex», δηλαδή ως γεφυροποιός μεταξύ του Ζελένσκι, των ευρωπαίων ηγετών και του Προέδρου Πούτιν. Αν υπάρξει ποτέ ειρηνευτική συμφωνία, πιθανότατα θα συμβεί επειδή ο Ντόναλντ Τραμπ έπαιξε το χαρτί της ιδιαίτερης προσωπικότητάς του και όχι μόνο της ισχύος των ΗΠΑ. Βέβαια αυτή η κίνηση είναι μια εξαιρετικά ανορθόδοξη προσέγγιση που μπορεί να μην λειτουργήσει.

Ο Τραμπ μπορεί να κρατήσει το στιβαρό χέρι του Πούτιν και να σταθούν ως δύο Καίσαρες, ο καθένας στη δική του σφαίρα επιρροής, ή μπορεί να αφήσει τον γηραλέο χορό της ευρωνατοϊκής ιλαροτραγωδίας να τον οδηγήσει στην φάρσα των κυρώσεων και των καταρρεύσεων.

Οι Μοίρες υφαίνουν το κοσμικό νήμα τους, όμως το ψαλίδι παραμένει στα χέρια του Τραμπ. Η ιστορία περιμένει, τρέμοντας, να ιδει αν θα κόψει την μεταπολεμική παλαιά τάξη ή αν θα δέσει τον εαυτό του στο σηπόμενο πτώμα της.