Ο εικοστός αιώνας, σημαδεύτηκε από παγκόσμιους πολέμους. Θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει με σχετική ασφάλεια ότι, όσοι έζησαν εκείνη την περίοδο ήταν άνθρωποι αν όχι εξοικειωμένοι με τον πόλεμο, τουλάχιστον γνώριμοι με τις συνθήκες του και τις επιπτώσεις από τις συγκρούσεις των κέντρων εξουσιών. Επιπτώσεις που καθόλου δεν συνέβαλαν στην προστασία των λαών και των παραδόσεων αλλά αντίθετα στην αιματοβαμμένη διάλυσή τους.
Σημαντικό ορόσημο του εικοστού αιώνος, ήταν η κατασκευή αλλά και χρήση των πυρηνικών όπλων. Οι εξουσιαστές των ανθρώπων, ευτυχισμένα βυθισμένοι σε μια παράλογη μανία, επιδόθηκαν στην βελτίωση και αναβάθμιση των καταστροφικών όπλων μαζικής εξολοθρεύσεως ωσάν να ανακάλυψαν την φιλοσοφική λίθο!
Μυθικά ποσά επενδύθηκαν στην παραγωγή πυρηνικών, ποσά που δεν επενδύθηκαν στην ειρηνική ανάπτυξη των κοινωνιών. Ο μεταπολεμικός κόσμος του τελευταίου τετάρτου του εικοστού αιώνος, αποκαθήλωσε την παιδεία, τις τέχνες και τον ανθρωπισμό.
Στην Αγορά που δίδασκε ο Πλάτων και ο Νίτσε, τώρα αγορεύουν οι Τσόμσκι και οι Καλέργκι. Εκεί που υπήρχαν Rembrandt τώρα υπάρχουν μπανάνες κολλημένες στον τοίχο με ταινία. Εκεί που εργάζονταν ο Ιπποκράτης και ο Βικτώρ Ουγκώ, τώρα φτιάχνουν χρήμα ο Μπιλ Γκέιτς και ο Φαούτσι.
Κι όμως, μέσα σε όλη αυτή την παρανοϊκή ανθρώπινη κατάπτωση, υπήρξε μια προσπάθεια απεγκλωβισμού από τον μελλούμενο όλεθρο των πυρηνικών όπλων. Κάποιοι, περισσότερο έξυπνοι από άλλους εξουσιαστές των ανθρώπων, προσπάθησαν να ελαττώσουν τους εξοπλισμούς, να μειώσουν τον κίνδυνο μαζικής καταστροφής αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων.
Μπαίνοντας στον εικοστό πρώτο αιώνα, πολλοί λίγοι θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι, το σατανικό πρόσωπο του πυρηνικού πολέμου, όχι απλώς θα ζωντάνευε ξανά, αλλά θα επέστρεφε με ενισχυμένη και κλιμακούμενη παράνοια.
Και εντελώς ξαφνικά, στο πρώτο τέταρτο του νέου αιώνα και της νέας χιλιετίας, οι εξουσιαστές των ανθρώπων, φαίνονται να ενδιαφέρονται μόνο για μιαν «θετική» πυρηνική σύρραξη.
Με την ευχέρεια παιδιού που παίζει με γεμάτο περίστροφο, αλλά χωρίς ίχνος της αθωότητος του, δοκιμάζουν συνεχώς την ανοχή της σκανδάλης. Με ιδιαίτερη ευκολία λοιπόν, εκτοξεύονται απειλές για ανάπτυξη πυρηνικών όπλων (έστω τακτικών) στην Ουκρανία. Από υπουργούς του Ισραήλ, ζητείται η χρήση πυρηνικών εναντίον των Παλαιστινίων. Ακόμη μια πυρηνική διελκυστίνδα εξελίσσεται μεταξύ Ιράν, Ισραήλ και Δύσης. Η Ρωσία και οι ΗΠΑ υπο το πυρηνικό βλέμμα της Κίνας και της Βορείου Κορέας, απειλούν να χρησιμοποιήσουν ατομικά όπλα για να υποστηρίξουν τα συμφέροντά τους.
Και αναρωτιέμαι. Ποια διαστροφική εγκεφαλική λειτουργία θεωρεί προστασία συμφερόντων την μαζική εξαύλωση ανθρώπων; Ποια βλακώδης λογιστική θεωρεί κέρδος τον αφανισμό πόλεων και κρατών; Την απαλοιφή του ανθρώπινου πολιτισμού;
Μια άκρως εκνευριστική για το ζήτημα πτυχή, είναι ότι εκείνοι που έχουν εγκληματήσει κατά της ανθρωπότητας χρησιμοποιώντας στην πολύ πρόσφατη ιστορία τους πυρηνικά όπλα και χωρίς ενδοιασμό έχουν με αυτά λειώσει σε πολτό γυναικόπαιδα, ηλικιωμένους και γενικώς αμάχους, είναι εκείνοι που απειλούν να τα χρησιμοποιήσουν και σήμερα…για το καλό της δημοκρατίας και της ανθρωπότητας…
Ας μην ξεχνάμε, ότι η δεύτερη σε πυρηνικό οπλοστάσιο χώρα, είναι οι ΗΠΑ, που είναι και η μοναδική χώρα που χρησιμοποίησε ατομικά όπλα στην ιστορία του ανθρώπου. Και δεν τα χρησιμοποίησε «σαν τελική επιλογή» όπως υποτίθεται ότι θα χρησιμοποιηθούν σήμερα τα πυρηνικά οπλοστάσια, αλλά προληπτικά (!) την εποχή που ήταν αδιαφιλονίκητος νικητής του Β’ Π.Π.
Η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι γραμμική. Χαρακτηρίζεται από ομόκεντρους κύκλους. Σε αυτούς τους κύκλους, παρατηρείται πως ότι διαρκεί πολύ, νομοτελειακά τελειώνει απότομα. Το παρόν εξουσιαστικό σύστημα έχει από καιρό ξεπεράσει τον όποιο ωφέλιμο χρόνο λειτουργίας του. Βλέπω με δέος να κλείνει ακόμη ένας τέτοιος κύκλος, που θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Όμως οι παράμετροι δεν είναι ίδιες με το παρελθόν και αυτό βεβαιώνει ότι η καταστροφή θα είναι πολλαπλάσια αν όχι ολική. Τώρα, δεν θα υποφέρουν δυο πόλεις των Ιαπώνων. Ενός λαού μακριά και άγνωστου σε εμάς. Τώρα θα υποφέρουμε εμείς. Θα είναι τα δικά μας παιδιά που θα γίνουν σκιές στους τοίχους. Θα είναι η δική μας γειτονιά που θα εξαφανιστεί από προσώπου γης. Θα είναι οι δικοί μας λαοί που θα γεννούν τερατόμορφα μωρά για πολλές γενιές, αν δηλαδή κάποιοι επιβιώσουν.
Και όλα αυτά θα γίνουν γιατί; Υπάρχει πραγματικός λόγος που το «αθώο παιδί» θα πατήσει την σκανδάλη; Όχι. Θα την πατήσει γιατί είναι εκεί, ανάμεσα στα δάχτυλά του. Και ο «σοβαρός ενήλικας» που του το έδωσε για να παίξει, θα εκπλαγεί…
Οι εξουσιαστές των ανθρώπων, με κάποιο τρόπο έχουν εξασφαλίσει ότι μια μετα-πυρηνική Γη θα είναι για εκείνους πιο εύκολα διαχειρίσιμη και πιο κερδοφόρα. Κι αν δεν το έχουν εξασφαλίσει, το ελπίζουν. Όπως και εγώ ελπίζω τα πρώτα θύματα της ηλιθιότητας να είναι οι ίδιοι.
