Η αποχώρηση της ΄Αγγελα Μέρκελ από το πολιτικό προσκήνιο της Γερμανίας είχε προαναγγελθεί. Εδώ κι ένα χρόνο οι διάδοχοι γνώριζαν το τρόπαιο και το ματς. Δεν ξάφνιασε επομένως κανέναν η προοπτική μιας Γερμανίας χωρίς την επί δεκαέξι έτη καγκελάριο στο τιμόνι της. Η ήττα του κόμματός της έδειξε ότι η κυρία Μέρκελ, εκτός από το ότι είναι χαλκέντερη, κατέχει και την τέχνη της επιλογής του κατάλληλου χρόνου, μια γνώση η οποία διαφεύγει από τα περισσότερα δημόσια πρόσωπα.

Η φιγούρα της ήταν μητρική και καθησυχαστική στο εσωτερικό αλλά ανησυχητική έως μισητή στο εξωτερικό.
Οι περισσότεροι πολιτικοί της αντίπαλοι στην Ευρώπη δεν είχαν το θάρρος να αντείπουν στην πολιτική γραμμή την οποίαν κατάφερνε να επιβάλλει. Πέραν της αντιπολιτευτικής κοινοτυπίας, δεν μπορούσαν να προτείνουν και να καταφέρουν να εφαρμόσουν εναλλακτικές. Οι Έλληνες ήσαν από αυτούς. Η Γερμανίδα καγκελάριος γελοιοποιήθηκε όσο καμία πολιτικός. Ενσάρκωσε αταβιστικά τον απόλυτο εχθρό, την αμείλικτη καταστροφέα της ελληνικής οικονομίας και την υπαίτιο για όλα τα δεινά που υπέστη η ελληνική κοινωνία από τα μνημόνια. Φευ, για τον νεποτισμό και τον τυχοδιωκτισμό των πολιτικών που διαχειρίστηκαν τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδος επί δεκαετίες, δεν φταίει ασφαλώς η κυρία Μέρκελ αλλά η κυρίαρχη πολιτική κάστα που επέβαλλε με μαστίγιο και καρότο τα δικά της «θέλω» στον πότε πρόθυμο, πότε ευκολόπιστο και πότε οκνηρό λαό.

Η κριτική που της ασκήθηκε ήταν εξίσου οκνηρή και εκ του ασφαλούς. Την επέκριναν για τα χαρακτηριστικά κοστούμια της σε ποικιλία χρωμάτων που ικανοποιούσαν την γυναικεία της φύση χωρίς να διακινδυνεύουν κάποιο ατόπημα. Ο ρόμβος που σχημάτιζε με τα χέρια της υπονοούσε κάποια συνενοχή της με μυστικιστικές ομάδες.
Το στωικό της χαμόγελο και η προσήνειά της, ακόμη κι όταν είχε να αντιμετωπίσει προσβλητικές συμπεριφορές από μάτσο ομοτράπεζους, έδειχνε πόσο άκαρδη ήταν. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ο Μπερλουσκόνι κι ο Βαρουφάκης έφυγαν, η Άγγελλα και η κληρονομιά της μένουν, και άπαντες αναμένουν όχι χωρίς κάποιο κρυφό φόβο, την επόμενη κίνηση της πειθαρχημένης Ανατολικογερμανίδας.

Δεν θα χρειαστεί όμως να αναμένουν επί μακρόν την επόμενη γυναίκα που θα χαράξει πολιτική στην Ευρώπη ίσως και στην Γερμανία. Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, τις υπονομεύσεις και τις φήμες τις οποίες κανείς δεν έχει το στομάχι να τεκμηριώσει, παρά τα παραπατήματα τα οποία πρόθυμα ξεχνιούνται εμπρός στην τραγική πίεση των γεγονότων της πανδημίας, η Γερμανίδα Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δείχνει να είναι η διάδοχος της Μαντάμ Μέρκελ. Μετά τις γερμανικές εκλογές στις οποίες κανένα από τα κόμματα δεν έλαβε πάνω από 25%, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος των διαβουλεύσεων για τον σχηματισμό κυβερνήσεως, η κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αναδεικνύεται στην ισχυρότερη Γερμανίδα πολιτικό.

Ήδη η Κομισιόν με την ηγεσία της έχει επιτύχει, με αφορμή την πανδημία, να αποκτήσει τον έλεγχο της πολιτικής υγείας των κρατών-μελών, της δημοσιονομικής πολιτικής, της βιομηχανίας, των προϋπολογισμών, ουσιαστικά δηλαδή τον έλεγχο της ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Η στρατηγική που ακολούθησε ασφαλώς δεν ήταν μόνο απότοκος των συνθηκών. Η Ούρσουλα Γκέρτρουντ Αλμπρεχτ δεν είναι νέα στην πολιτική. Γεννημένη στις Βρυξέλλες, με πατέρα πρωτοπόρο της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, ως κυρία φον ντερ Λάιεν, μητέρα επτά παιδιών, υπήρξε η μακροβιότερη υπουργός της αποχωρησάσης καγκελαρίου.
Το 2005 η καγκελάριος Μέρκελ την διόρισε ομοσπονδιακή Υπουργό Οικογενείας, Ηλικιωμένων, Γυναικών και Νεολαίας και το 2009 ομοσπονδιακή Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, ενώ από το 2013 ως το 2019 ανέλαβε την θέση της Ομοσπονδιακής Υπουργού Άμυνας στην τρίτη και στην τέταρτη κυβέρνηση Μέρκελ.

Η ταπεινωτική μεταχείριση την οποίαν υπέστη από τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν και η εξίσου ταπεινωτική αδιαφορία την οποίαν επέδειξαν κάποιοι άρρενες συνάδελφοί της στα Ευρωπαϊκά όργανα, μόνο να ατσαλώσει θα μπορούσε την θέληση της μικρής το δέμας αλλά σκληρής στον πυρήνα της, Γερμανίδας. Ελεύθερη πλέον από το σύνδρομο της μαθήτριας και την εποπτεία της πρώην προϊσταμένης της, η κυρία φον ντερ Λάιεν θα έχει στο εξής δυο ισχυρούς συμμάχους και σωματοφύλακες, τον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν (μέχρι τουλάχιστον τις γαλλικές εκλογές την ερχόμενη άνοιξη), και τον Ιταλό Πρωθυπουργό Ντράγκι, ισχυρούς υπέρμαχους της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ο απογαλακτισμός από την κυρίαρχη φιγούρα της Αγγελα Μέρκελ δίνει την δυνατότητα στην Πρόεδρο της Κομισιόν να αφήσει πίσω της την περίοδο μαθητείας, να ενηλικιωθεί πολιτικά, να προχωρήσει στις δικές της συμμαχίες και να αναπτύξει τις δικές της πρωτοβουλίες χωρίς την επιβολή του Βερολίνου, στο οποίο θα έχει την ελευθερία να αντιπαρατεθεί. Άλλωστε, όποιος κι αν είναι ο επόμενος καγκελάριος, η κυρία φον ντερ Λάιεν είναι η υπεύθυνη για την κεντρώα στροφή των Χριστιανοδημοκρατών και δεν έχει λόγους να βλέπει εχθρικά τους Σοσιαλδημοκράτες εφόσον αυτοί σχηματίσουν κυβέρνηση.
Ακόμη περισσότερο δεν έχει λόγους να φοβάται την αδύναμη ηγεσία του CDU κι ακόμη περισσότερο εάν οι ηττημένοι Χριστιανοδημοκράτες δουν στο πρόσωπό της την σώτηρά τους. Όχι μέχρι να ανακοινώσει την δική της υποψηφιότητα για την ηγεσία της χώρας της.

Μελιτίνη Δοντά