Το κουρδικό κίνημα πολλές φορές έχει προδοθεί από τις ΗΠΑ. Το 1975 οι Κούρδοι είχαν ζητήσει βοήθεια από την τότε κυβέρνηση των ΗΠΑ (Νίξον Πρόεδρος, Κίσινγκερ υπουργός Εξωτερικών) για να παρέμβει και να τους σώσει από τον Σαντάμ Χουσεΐν. Οι ΗΠΑ τους πρόδωσαν αφού προηγουμένως τους είχαν χρησιμοποιήσει ως πιόνια στην συνοριακή διένεξη Ιράν-Ιράκ, το αποτέλεσμα ήταν η σφαγή 182.000 Κούρδων αμάχων από το τότε ιρακινό καθεστώς. Λίγα χρόνια αργότερα, στον πρώτο πόλεμο του Περσικού Κόλπου (1990) οι ΗΠΑ ζήτησαν από τους Κούρδους να αγωνιστούν για δεύτερη φορά εναντίον του Σαντάμ. Και πάλι οι Κούρδοι μετά το πέρας του πολέμου εγκαταλείφθηκαν από τις ΗΠΑ, χιλιάδες από αυτούς πέθαναν ως αποτέλεσμα των αντιποίνων του Σαντάμ, ενώ πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Ιράκ.

Η προδοσία των ΗΠΑ και της Δύσης έναντι των Κούρδων έχει μακρά ιστορία. Από την συνθήκη των Σεβρών του 1920 με την οποία οι Κούρδοι αποκτούσαν ανεξάρτητο κράτος στην Ανατολία μέχρι της ευάλωτης θέσης που βρίσκονται σήμερα διασκορπισμένοι στην Τουρκία, στην Συρία, στο Ιράκ και στο Ιράν, υπάρχει μια αδιάκοπη σειρά γεγονότων που οι ΗΠΑ και η Δύση χρησιμοποίησαν και μετά εγκατέλειψαν τους Κούρδους ως πιόνια του γεωπολιτικού τους παιγνίου. Οι Κούρδοι ήταν και παραμένουν ένας σημαντικός παράγοντας για κάθε στρατηγική εκτίμηση των υποθέσεων της Μέσης Ανατολής, εξακολουθούν όμως να απογοητεύονται από την ιστορία η οποία δεν ψιθυρίζει καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις σε αυτό τον κατατρεγμένο λαό.

Η Ουάσιγκτον από το 2018, μετά την αποτυχημένη πολιτική «Αραβική Άνοιξη» εναντίον του καθεστώτος Άσαντ, μια πολιτική που είχε ως αιχμή δόρατος τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, στηρίζει τους Κούρδους της βόρειας Συρίας και την οργάνωση τους PYD (παρακλάδι του ΡΚΚ της Τουρκίας) με όπλα και χρήματα, καθώς αυτοί αποτελούν το τελευταίο οχυρό της αποτυχημένης στρατηγικής της στην Συρία. Προς τον σκοπό αυτό οι ΗΠΑ διατηρούν ολιγάριθμες στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή, κάτι βέβαια που είναι εντελώς παράνομο κατά το Διεθνές Δίκαιο.

Τις τελευταίες ημέρες εκδηλώνεται μια στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας εναντίον των Κούρδων στην βόρεια Συρία. Με πρόσχημα την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης που κατά την Άγκυρα ήταν έργο της οργάνωσης PYD (ή μήπως της τουρκικής ΜΙΤ), η τουρκική πολεμική αεροπορία βομβαρδίζει θέσεις της οργάνωσης στην περιοχή Ρογιάβα με αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών Κούρδων αμάχων.

Αυτό που αποσιωπούν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης είναι ότι οι βομβαρδισμοί είχαν ως κύριο στόχο το υπό αμερικανική διοίκηση κέντρο για την εκπαίδευση των Κούρδων μαχητών του PYD στην Ρογιάβα. Τούτο σημαίνει ότι ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ (Τουρκία) επιτέθηκε σε μια αμερικανική βάση και η αυτοαποκαλούμενη «καλύτερη μαχητική δύναμη στην ιστορία του κόσμου» χτυπήθηκε σκληρά και ταπεινώθηκε χωρίς να μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και τους συμμάχους της Κούρδους.

Δηλαδή, αφού το κράτος μέλος του ΝΑΤΟ (Τουρκία) κατηγόρησε τις ΗΠΑ για υποδαύλιση της τρομοκρατικής επίθεσης στην Κωνσταντινούπολη (δήλωση του υπουργού Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού), στην συνέχεια αυτό το κράτος μέλος του ΝΑΤΟ επιτέθηκε ανοιχτά σε μια στρατιωτική εγκατάσταση που διοικείται από τις ΗΠΑ.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναρωτηθούμε: Τι σημαίνει να είσαι μέλος του ΝΑΤΟ το 2022; Τι σημαίνει να είσαι μέλος μιας αμυντικής συμμαχίας που μετά το 1990 είναι ένα εργαλείο αποικιακής κυριαρχίας των ΗΠΑ; Τι σημαίνει να είσαι μέλος μιας συμμαχίας που ένα κράτος μέλος της (Βρετανία) ανατινάζει τους υποθαλάσσιους αγωγούς άλλου κράτους μέλους (Γερμανία), μια αναμφισβήτητη πράξη πολέμου; Τι σημαίνει να είσαι μέλος μιας συμμαχίας (Ελλάδα) και ένα άλλο μέλος (Τουρκία) να απειλεί με κατάληψη εδαφών σου;

Η πρωτοφανής ανεπάρκεια των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, πέραν της αδυναμίας της Συμμαχίας να βάλει φραγμό στην αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, φαίνεται καλύτερα από την αντίδραση των ΗΠΑ στα τουρκικά χτυπήματα εναντίον των Κούρδων συμμάχων τους: Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ με μια χλιαρή δήλωση ουσιαστικά ενέκρινε τους τουρκικούς βομβαρδισμούς. Πόσο πιο αξιολύπητη μπορεί να είναι μια Συμμαχία και μια «υπερδύναμη»;

Η αλήθεια για τα μέλη του ΝΑΤΟ είναι πολύ σκληρή και ταυτόχρονα απλή, μια αλήθεια που όλοι οι στρατιωτικοί επαγγελματίες γνωρίζουν: Το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να υπερασπιστεί κανένα από τα μέλη του ενάντια σε έναν σύγχρονο στρατό, δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα μέλη του ούτε καν από τα ίδια τα μέλη του. Γιατί; Ας δούμε ποιες δυνατότητες έχουν πραγματικά οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Πρώτον, ΗΠΑ/ΝΑΤΟ δεν έχουν το ανθρώπινο δυναμικό ή την δύναμη πυρός που απαιτείται για να αντιμετωπίσουν την Ρωσία σε έναν συμβατικό πόλεμο συνδυασμένων όπλων. Δεύτερον, οποιαδήποτε χρήση πυρηνικών όπλων θα έχει ως αποτέλεσμα άμεσα αντίποινα που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε έναν ανίκητο πυρηνικό πόλεμο πλήρους κλίμακας.

Προφανώς η Συμμαχία διαθέτει μια εξαιρετική δύναμη υποβρυχίων (SSN και SSBN), ικανών να εκτοξεύσουν μεγάλο αριθμό πυραύλων cruise και βαλλιστικών πυραύλων (SLBM). Διαθέτει τρία μέλη με πυρηνικό οπλοστάσιο (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία). Ένα ποσοτικό, όχι ποιοτικό, συμβατικό πλεονέκτημα έναντι του εχθρού (Ρωσία). Μια ελίτ που κυβερνά όλες τις δυτικές χώρες, η οποία διανθίζεται με μια τρομακτική μηχανή προπαγάνδας των συστημικών μέσων ενημέρωσης. Και πολύ σημαντικό, μια τυπογραφική μηχανή εκτύπωσης άπειρων δολαρίων.

Τι λείπει από το ΝΑΤΟ; Χερσαίες δυνάμεις (boots on the ground) ικανές να πολεμήσουν έναν εξαιρετικά αποφασισμένο εχθρό. Είναι αυταπάτη να πιστεύεται ότι ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια σε μαζικά υπερτιμημένο στρατιωτικό υλικό, αυτό θα επιφέρει την νίκη έναντι ενός αποφασισμένου εχθρού «λιγότερο εξελιγμένου» (βλ. Αφγανιστάν). Σε έντονη αντίθεση, χώρες όπως η Ρωσία (το Ιράν ή η Κίνα) μπορούν να αναπτύξουν «μπότες στο έδαφος» με πολύ μεγάλη ικανότητα, ιδιαίτερα όταν για αυτές τις χώρες ο πόλεμος είναι υπαρξιακός.

Τι σημαίνει αυτό για τους Κούρδους: Η τελευταία τουρκική στρατιωτική επιχείρηση με σκοπό την εξουδετέρωση των συμμάχων της Ουάσιγκτον, της κουρδικής οργάνωσης PYD, οδηγούν αμετάκλητα τις ΗΠΑ στην πόρτα εξόδου από την Συρία, αφού έχουν απωλέσει την όποια εναπομείνασα αξιοπιστία τους μεταξύ όλων των εμπλεκομένων. Εναπόκειται στους Κούρδους του PYD αν θα συνεχίσουν να είναι πιόνια της ανήμπορης Ουάσιγκτον να τους υπερασπιστεί ή αν θα διαπραγματευτούν την αυτονομία τους στο πλαίσιο ενός ομοσπονδιακού κράτους εντός της Συρίας, κάτι που προωθείται από την Μόσχα.

Συμπέρασμα: Η έκδηλη αδυναμία των ΗΠΑ στην υπεράσπιση των Κούρδων συμμάχων τους, η εμφανής ανεπάρκεια του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας στον πόλεμο της Ουκρανίας, ο αβδηριτισμός στην αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας (τι θα κάνει το ΝΑΤΟ αν η Τουρκία επιτεθεί στην Ελλάδα), μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει στην κατάρρευση της Συμμαχίας, μιας ιμπεριαλιστικής Συμμαχίας που εξακολουθεί να υφίσταται μόνο χάριν της προπαγανδιστικής της μηχανής και των υπόδουλων ελίτ στα κράτη-μέλη της.

Το εκπληκτικό είναι ότι αυτή η κατάρρευση δεν επέρχεται ως αποτέλεσμα κάποιου μακιαβελικού σχεδίου των Ρώσων, Κινέζων ή Ιρανών, αλλά είναι ολοφάνερη συνέπεια δεκαετιών αυτοκτονικών πολιτικών του ηγεμονικού κέντρου στην Ουάσιγκτον.

Γ. Λιναρδής