Εξ αρχής ας κάνουμε ορισμένες θεμελιώδεις σκέψεις σχετικά με την μαζική μετανάστευση από μακρινές χώρες. Για παράδειγμα, πώς φτωχοί Αφγανοί διασχίζοντας το Ιράν και την Τουρκία φτάνουν στην Ελλάδα; Ή πώς φτωχοί Αφρικανοί από την Γκαμπόν της Κεντρικής Αφρικής, μέσω Σαχάρας και Λιβύης, φτάνουν στην Ιταλία; Ποιος μπορεί να τους βοηθήσει; Ποιος τους δίνει τα απαραίτητα χρήματα για το ταξίδι; Ποιος τους παρέχει τις απαραίτητες πληροφορίες, την πρόσβαση σε διακινητές, το υλικό και τον εξοπλισμό για το ταξίδι;

Πώς συγκεντρώνονται τόσοι πολλοί άνθρωποι από τόσες μεγάλες αποστάσεις στο ίδιο μέρος, είτε αυτό είναι η Τουρκία ή η Λιβύη; Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο, χωρίς ένα κεντρικό γραφείο που παρέχει τις κατάλληλες πληροφορίες, ένα μέρος που διανέμει τις ίδιες πληροφορίες, μέσω διάχυτων πρακτόρων σε διαφορετικά μέρη, για την διαδρομή που πρέπει να ακολουθηθεί προς την Ελλάδα ή την Ιταλία.

Πώς αλλοδαποί, οι οποίοι αντιμετωπίζουν σημαντικά γλωσσικά προβλήματα, λαμβάνουν πληροφορίες που τους βοηθούν να ξεπεράσουν αλάνθαστα την απόσταση μεταξύ Αφγανιστάν και Ελλάδας ή κεντρικής Αφρικής και Ιταλίας;

Αντικειμενικά δεν υπάρχει ουδείς λόγος να υποθέσουμε ότι η μετανάστευση από την Αφρική ή την Ασία λειτουργεί χωρίς την βοήθεια οργανώσεων. Πρέπει λοιπόν να συμπεράνουμε ότι η σημερινή μετανάστευση προς την Ευρώπη είναι ένα μεγάλης κλίμακας και κεντρικά ενορχηστρωμένο εγχείρημα, μια προσπάθεια πολιτισμικής διείσδυσης στα δυτικά κράτη με την πραγματική έννοια της λέξης. Επίσης είναι γεγονός και κοινό μυστικό ότι η μετανάστευση χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο ως όπλο για την άσκηση πίεσης στον πληθυσμό των δυτικών χωρών. Δεδομένου δε ότι οι μετανάστες χαρακτηρίζονται όλο και περισσότερο ως «κλιματικοί πρόσφυγες», δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε ποια είναι η ατζέντα πίσω από την επίθεση στον δυτικό πολιτισμό.

Μήπως λοιπόν υπάρχουν σχετικά για τις προσφυγικές ροές περισσότερα από όσα γνωρίζουμε ή μας είπαν; Μήπως υπάρχει ενδιαφέρον για κατάχρηση των προσφυγικών ροών ως «μεταναστευτικού όπλου» για την αποσταθεροποίηση της Ευρώπης και της Ελλάδας ειδικότερα; Βρετανοί δημοσιογράφοι το 2015 (δυστυχώς όχι Έλληνες, αυτοί ασχολούνται με τις επικύψεις στους κυβερνώντες) ανακάλυψαν στην Λέσβο ένα κομμάτι του παζλ, ένα «εγχειρίδιο μεταναστών» με τίτλο «Πώς να φτάσετε καλύτερα στην Ευρώπη». Αυτός ο ειδικός οδηγός, γραμμένος στα αραβικά, παρέχει πληροφορίες σχετικά με τις ταξιδιωτικές διαδρομές προς την Ευρώπη, τα δικαιώματα στις χώρες της ΕΕ, συμβουλές για τα ειδικά κοινωνικά συστήματα και τον τρόπο αξιοποίησης τους. Οι αριθμοί τηλεφώνου, τα δρομολόγια, οι χάρτες και οι συμβουλές για την πορεία προς την ΕΕ εμπλουτίζουν το μικρό φυλλάδιο.

Ως χρηματοδότη και εκδότη του φυλλαδίου οι δημοσιογράφοι εντόπισαν την οργάνωση «w2eu», μια μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) που ανήκει στο «Δίκτυο Ανοικτής Κοινωνίας» (Open Society Foundation) του διαβόητου δισεκατομμυριούχου Τζορτζ Σόρος. Το εκπληκτικό γεγονός είναι ότι οι κυρίως νέοι και φτωχοί μετανάστες είναι όλοι εξοπλισμένοι με ακριβά κινητά τηλέφωνα, κάτι που σαφώς υποδηλώνει ότι το δίκτυο του Σόρος βοήθησε στην αγορά και στην διανομή αυτών. Επίσης είναι αδιανόητο να συμπεράνουμε ότι οι αμέτρητοι φτωχοί μετανάστες θα μπορούσαν όλοι να πληρώσουν το υψηλό κόστος διακίνησης που φτάνει τα έως και 10.000 ευρώ από το δικό τους ταμείο ή από το ταμείο της φυλής ή της οικογενείας τους.

Μήπως όμως η επιχείρηση μαζικής μετανάστευσης δεν ενορχηστρώνεται μόνο από ΜΚΟ, αλλά σχεδιάζεται και από τον ΟΗΕ;

Επ΄ αυτού σας θυμίζουμε τα λόγια του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Sergio Vieira de Mello (πέθανε σε βομβιστική επίθεση το 2003 στην Βαγδάτη): «Οι μη αναμεμειγμένοι λαοί είναι στην πραγματικότητα μια ναζιστική έννοια. Αυτό ακριβώς πολέμησαν οι συμμαχικές δυνάμεις στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα Ηνωμένα Έθνη ιδρύθηκαν για να καταπολεμήσουν αυτή την αντίληψη, η οποία υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος για τον οποίο το ΝΑΤΟ πολέμησε στο Κοσσυφοπέδιο. Και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ζήτησε μια τόσο ισχυρή στρατιωτική παρουσία στο Κοσσυφοπέδιο, για να αποτρέψει ένα σύστημα εθνοτικής καθαρότητας».

Σήμερα όλοι οι νοήμονες γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται για «εθνική καθαρότητα» όσον αφορά την καταγωγή, αλλά για την διατήρηση της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας και ταυτότητας των λαών της Ευρώπης. Η υποδοχή ανθρώπων άλλων εθνών και φυλών, αν συμβαίνει με μέτρο και με πραγματική ολοκλήρωση, δεν είναι καθόλου πρόβλημα. Είναι προφανές όμως ότι η εικόνα τρόμου του «ναζισμού» χρησιμοποιείται σκόπιμα και τεχνηέντως για να δικαιολογήσει την ανάμειξη των λαών.

Η ανάμειξη των λαών δικαιολογείται και από μια μελέτη των Ηνωμένων Εθνών που δημοσιεύτηκε στις 21 Μαρτίου 2000, μια μελέτη που εξέταζε τον τρόπο αντιμετώπισης της συρρίκνωσης του πληθυσμού σε χώρες με ιδιαίτερα λίγα παιδιά και τον τρόπο διατήρησης της επιβίωσης αυτών των χωρών μέσω της διατήρησης της μετανάστευσης. Η μελέτη αναφέρει: «Ο όρος μετανάστευση διατήρησης αναφέρεται στην μετανάστευση από το εξωτερικό που απαιτείται για να αντισταθμιστεί η μείωση του πληθυσμού, η συρρίκνωση του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας και η γενική γήρανση του πληθυσμού. Προκειμένου να διατηρηθεί το «δυνητικό ποσοστό στήριξης», δηλαδή η αναλογία μεταξύ του αριθμού των ατόμων σε ηλικία εργασίας (15 έως 64 ετών) και του αριθμού των ηλικιωμένων (65 ετών και άνω), απαιτούνται 13.480.000 μετανάστες ετησίως για την ΕΕ συνολικά». Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα: «Οι μεταναστευτικές ροές που θα ήταν απαραίτητες για να αντισταθμιστεί η γήρανση του πληθυσμού (δηλαδή για να διατηρηθεί το δυνητικό ποσοστό στήριξης) είναι εξαιρετικά μεγάλες και σε όλες τις περιπτώσεις θα πρέπει να επιτευχθούν πολύ υψηλότερα ποσοστά μετανάστευσης από ό,τι στο παρελθόν».

Εκ της ιστορίας όμως γνωρίζουμε ότι η σταθερή διατήρηση του πληθυσμού στα κράτη δεν είναι καθόλου απαραίτητη για την επιβίωση τους. Πάντα υπήρχαν έντονες διακυμάνσεις, έτσι αβίαστα συμπεραίνουμε ότι το θέμα χρησιμεύει μόνο ως πρόσχημα για να αποκρύψει από τους λαούς της Ευρώπης τους πραγματικούς στόχους της μαζικής μετανάστευσης. Με άλλα λόγια η γήρανση ή η μείωση του γηγενούς πληθυσμού σε ευρωπαϊκές χώρες χρησιμοποιείται από τον ΟΗΕ ως βασικό επιχείρημα για την ανάπτυξη πολυπολιτισμικών κρατών. Ήτοι, τα δημογραφικά στοιχεία είναι το κλειδί για την δικαιολόγηση και την έναρξη της μαζικής μετανάστευσης.

Ο Πορτογάλος σοσιαλιστής Antonio Guterres το 2016, λίγο μετά την εκλογή του ως νέου Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, είχε δηλώσει σε συνέντευξη του ότι «η μετανάστευση δεν είναι πρόβλημα, αλλά η λύση. Τα ευρωπαϊκά έθνη δεν έχουν δικαίωμα να ελέγχουν τα σύνορα τους, αντίθετα πρέπει να υποδέχονται τις μάζες των φτωχότερων ανθρώπων του κόσμου. Πρέπει να αναγνωριστεί ότι η μετανάστευση είναι αναπόφευκτη και δεν θα σταματήσει. Πρέπει να πείσουμε τους Ευρωπαίους ότι οι πολυεθνικές κοινωνίες, οι οποίες είναι επίσης πολυπολιτισμικές και πολυθρησκευτικές, είναι αυτές που δημιουργούν ευημερία. Οι πολιτικοί θα πρέπει να τοποθετήσουν αυτές τις «αξίες» υψηλότερα από την βούληση των ψηφοφόρων της πλειοψηφίας».

Στις 19.9.2016, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε με την «Διακήρυξη Νέας Υόρκης» (New York Declaration for Refugees and Migrants) να ξεκινήσει ένα «Παγκόσμιο Σύμφωνο για την Μετανάστευση» μεταξύ όλων των κρατών μελών, το Σύμφωνο έχει ως στόχο να εγγυηθεί ότι οι μετανάστες μπορούν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες με μόνιμα ομαλό τρόπο, ότι τα δικαιώματα τους ενισχύονται και ότι οι χώρες προορισμού είναι υποχρεωμένες να τους δέχονται χωρίς περιορισμούς. Αυτό το κατασκεύασμα του αγγλοαμερικανικού δικαίου, το οποίο ξεκίνησε ως μη δεσμευτικό που περιέχει μόνο γενικές τάσεις, επιθυμητές εξελίξεις και κανόνες, επί των ημερών μας εξελίσσεται σταδιακά σε διεθνές εθιμικό δίκαιο, το οποίο στην συνέχεια δεσμεύει και τα κράτη που δεν έχουν καν προσχωρήσει στο Σύμφωνο.

Έτσι οι εν Ελλάδι κυβερνώντες συνένοχοι του Τζορτζ Σόρος, υπό τον πολυπολιτισμικό μανδύα του ΟΗΕ, αισθάνονται νομιμοποιημένοι να συνεχίσουν την πολιτική τους για απεριόριστη μαζική μετανάστευση ενάντια στο ελληνικό έθνος και στην φυλή.

Γ. Λιναρδής