Την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2022, ο Λουΐς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα – ή Λούλα για συντομία, του αριστερού Εργατικού Κόμματος – εξελέγη με μικρή διαφορά ως ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας.
«Κέρδισε» τις εκλογές με το 50,83% των ψήφων έναντι 49,17% του αντιπάλου του Ζαΐχ Μπολσονάρου, του δεξιού Φιλελεύθερου Κόμματος της Βραζιλίας.

Θα είναι Πρόεδρος από την 1η Ιανουαρίου 2019. Ο Λούλα έχει υπηρετήσει στο παρελθόν δύο θητείες από το 2003-2010 και θα είναι ο πρώτος Βραζιλιάνος Πρόεδρος που θα υπηρετήσει τρεις θητείες.

Το περιθώριο νίκης δύσκολα θα μπορούσε να είναι μικρότερο. Θα τολμούσε κανείς να πει ότι είναι μέσα στο κανονικό περιθώριο λάθους τέτοιων εκλογών. Υπό κανονικές συνθήκες, μια επανα-καταμέτρηση έπρεπε να γίνει.
Πιθανότατα όμως η Ουάσιγκτον δεν θα το επέτρεπε, επειδή οι ΗΠΑ χρειάζονται έναν «αριστερό» Πρόεδρο, όπως «έστησαν» «επέτρεψαν», ή χειραγώγησαν, στο τελευταίο κύμα εκλογών, σε όλη τη Λατινική Αμερική.
Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα, είναι ότι αριστερά και δεξιά με την παραδοσιακή έννοια, δεν υπάρχουν πλέον. Έχουν παρακαμφθεί από την «Παγκοσμιοποίηση και την Αντι-παγκοσμιοποίηση».

Η αριστερά, σε όλο τον κόσμο έχει καταληφθεί από το νεοφιλελεύθερο παγκοσμιοποιητικό σύμπλεγμα, μάλλον πιστεύοντας ότι η «Great Reset» και η Agenda 2030 του ΟΗΕ είναι ένα είδος σοσιαλιστικής αντίληψης με την οποία οι ίδιοι θα κερδίσουν ξανά μέρος της εξουσίας και οι λαοί την περιβόητη αριστερή ισότητα.
Θα είμαστε λοιπόν ίσοι κατά το δόγμα: "δεν θα κατέχεις τίποτα άλλο από το να είσαι ευτυχισμένος".

Ως εκ τούτου, η Ουάσιγκτον έχει την τάση να ευνοεί έναν «αριστερό» / παγκοσμιοποιητή υποψήφιο έναντι ενός δεξιού ή συντηρητικού εθνικιστή. Ο Μπολσονάρου μπορεί να είναι δεξιός, έχοντας υιοθετήσει πολλές αντιδημοφιλείς πολιτικές, όπως η «ιδιωτικοποίηση» των σκουπιδιών της περιοχής του Αμαζονίου, καθώς και ορισμένων από τους πολύτιμους υδάτινους πόρους, κάτω και πάνω από το έδαφος. Αλλά είναι εθνικιστής, καθόλου παγκοσμιοποιητής.

Αυτό που έκανε τον πρόεδρο Μπολσονάρου τόσο δημοφιλή σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού είναι οι προσπάθειές του για την ανακούφιση της φτώχειας.
Πρώτον, συνέχισε να υποστηρίζει το Πρόγραμμα Bolsa Familia (BFP), που δημιουργήθηκε υπό τον Λούλα το 2003, για να βοηθήσει τις φτωχές οικογένειες να βγουν από τη φτώχεια. Το πρόγραμμα οικογενειακών επιδομάτων BFP παρέχει μηνιαίες επιδοτήσεις σε άτομα χαμηλού εισοδήματος που πληρούν τις προϋποθέσεις. Το BFP είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για σχεδόν το 60& μείωσης της φτώχειας τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Υπό τον Μπολσονάρου, το BFP επέκτεινε επίσης την πρόσβαση των φτωχών στην εκπαίδευση και τις υπηρεσίες υγείας. Συνειδητοποιώντας πώς ο covid - τον οποίο ο Μπολσονάρου αντιμετώπιζε πάντα με σκεπτικισμό - αύξησε την ανέχεια μεταξύ των φτωχών της Βραζιλίας, μέσω πτωχεύσεων και ανεργίας, βάζοντας ακόμη περισσότερους ανθρώπους στη φτώχεια, ο Μπολσονάρου σχεδίασε βιαστικά μια νέα κοινωνική ατζέντα, την Auxílio Brasil, για να αντικαταστήσει τελικά το BFP.

Η Auxílio Brasil, που αρχικά σχεδιάστηκε ως ένα μέτριο μπόνους πανδημίας για τους φτωχούς, ενισχύθηκε από τον Μπολσονάρου για να κάνει μεγαλύτερη διαφορά. Ενώ επικεντρώνεται ιδιαίτερα σε άτομα που έχουν πληγεί σκληρά από την οικονομική καταστροφή του covid, συνεχίζει επίσης ως πρόγραμμα ανακούφισης της φτώχειας τύπου BFP.
Αυτή η σαφής και προνοητική πολιτική για καλύτερη οικονομική ισορροπία στον πληθυσμό της Βραζιλίας, έχει κερδίσει σημαντική υποστήριξη στον Μπολσονάρου ειδικά από τους νέους και τους άπορους, και από αμέτρητους κατοίκους φαβέλας.

Σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, από τα 22 εκατομμύρια ανθρώπους που βγήκαν από τη φτώχεια σε όλη τη Λατινική Αμερική από κυβερνητικές μεταφορές που σχετίζονται με την πανδημία το 2020, το 77% από αυτούς ήταν στη Βραζιλία. (Δείτε αυτό https://www.washingtonpost.com/world/2021/12/01/bolsonaro-brazil-president-for-poor/ )

Συγκρίνετε αυτή την πολιτική με την βοήθεια για την πανδημία που προσφέρθηκε υπό τον αριστερό πρόεδρο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ στο Μεξικό, όπου 3,8 εκατομμύρια περισσότεροι άνθρωποι έπεσαν στη φτώχεια κατά τη διάρκεια της πανδημίας…. Η δημοτικότητα του Μπολσονάρου, έτσι, εκτοξεύτηκε, καθώς οι φτωχοί τον στήριξαν σε αριθμούς ρεκόρ.

Όταν βγήκαν τα εκλογικά αποτελέσματα της Βραζιλίας, ο Μπολσονάρου σιώπησε. Δεν παραδέχτηκε, δεν συνεχάρη τον Λούλα. Απλά δεν απάντησε. Σε μεταγενέστερη δημόσια ανακοίνωση, στις 31 Οκτωβρίου, ο Μπολσονάρου είπε εν συντομία ότι σκοπεύει να τιμήσει το Σύνταγμα και μπορεί να ξεκινήσει η διαδικασία μεταβίβασης της εξουσίας. Μέχρι σήμερα, όμως, ο Μπολσονάρου δεν έχει παραδεχθεί – ούτε έχει συγχαρεί τον Λούλα για τη νίκη του. Με άλλα λόγια, δεν έχει αποδεχτεί πραγματικά την ήττα.

Αποδεχόμενος δημόσια τη μεταβίβαση της εξουσίας, αλλά όχι αποδεχόμενος ανοιχτά την ήττα, ο Μπολσονάρου δίνει αθόρυβα μηνύματα στους πολλούς οπαδούς του, πολλοί από τους οποίους είναι νέοι και φτωχοί άνθρωποι, τους οποίους βοήθησαν τα προγράμματα ανακούφισης της φτώχειας που υποστήριξε. Είναι γενικά γνωστό ότι ο Μπολσονάρου έχει συχνά αμφισβητήσει το βραζιλιάνικο εκλογικό σύστημα και μπορεί να πιστεύει ότι επρόκειτο για καλπονοθεία.

Το τι θα συμβεί κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών όσον αφορά την κοινωνική αναταραχή – ή όχι – έως ότου η προεδρική εξουσία μεταβιβαστεί την 1η Ιανουαρίου 2023 στον Λούλα – και ίσως και μετά – είναι θολό.

Καθώς λοιπόν, ο Λούλα είναι έτοιμος να αναλάβει την τρίτη θητεία του, μια ματιά στην ιστορία του θα ήταν χρήσιμη.
Στην πορεία προς τις εκλογές της Βραζιλίας το 2002, με τον Λούλα ευνοημένο υποψήφιο, η αριστερή του στάση οδήγησε ειδικά τα δυτικά μέσα ενημέρωσης να τον συγκρίνουν με τον Ούγκο Τσάβες, της Βενεζουέλας, η φήμη του οποίου είχε σκοπό να δυσφημίσει τον Λούλα πριν από τις εκλογές. Χωρίς αποτέλεσμα. Αργότερα ως Πρόεδρος, ο Λούλα διόρισε τον Henrique Meirelles του Βραζιλιάνικου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, έναν εξέχοντα οικονομολόγο προσανατολισμένο στην ελεύθερη αγορά, ως επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Βραζιλίας. Ο κ. Μεϊρέλες ήταν πρώην διευθύνων σύμβουλος της BankBoston.

Μέσω της BankBoston, και της Bank of America, ο Λούλα απέκτησε σχεδόν απεριόριστη πρόσβαση στις τραπεζικές συναλλαγές της Wall Street. Έκανε συμφωνίες με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), ακολουθώντας όλους τους ως επί το πλείστο περιοριστικούς όρους του Ταμείου.

Το ΔΝΤ χαιρέτισε τον Λούλα ως τέλειο ηγέτη, τον οποίο άλλες κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής θα μπορούσαν να πάρουν ως παράδειγμα για τη χρηστή δημοσιονομική διαχείριση. Στην πρώτη του θητεία, η Κεντρική Τράπεζα της Βραζιλίας, ο προϋπολογισμός και η διαχείριση του χρέους διοικούνταν βασικά από το ΔΝΤ και τη Wall Street.
Μέχρι το 2008, μετά από δεκαετίες με το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος μεταξύ των αναδυόμενων οικονομιών, η Βραζιλία έγινε καθαρός πιστωτής για πρώτη φορά.
Οι τράπεζες σημείωσαν κέρδη ρεκόρ υπό την κυβέρνηση του Λούλα. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι η αναγωγή της Βραζιλίας στην όγδοη οικονομία επί Λούλα, στηρίχθηκε στον άκρατο δανεισμό μέσω τραπεζών. Μια τακτική που όπως γνωρίζουμε καλά, χρεώνει οριζόντια την κοινωνία, και την κατάλληλη στιγμή, χρεώνει την χώρα.

Στη δεύτερη θητεία του, ο Λούλα έγινε ο πρόεδρος που έφερε μια μέτρια ευημερία σε πολλούς ανθρώπους.
Η Wall Street, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ πάντως, τον αγάπησαν. Θα έκαναν τα πάντα για να τον βοηθήσουν να πετύχει, επειδή η επιτυχία του Λούλα, σήμαινε αύξηση της πρόσβασης στους τεράστιους θησαυρούς των φυσικών πόρων, των ορυκτών, του νερού και της πλουσιότερης βιοποικιλότητας στη γη.
Το κραχ της Wall Street το 2008, ήταν ένα οικονομικό πλήγμα για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αλλά η Βραζιλία συνέχισε να απολαμβάνει οικονομική καλή υγεία.
Σύμφωνα με την Washington Post, το ποσοστό των Βραζιλιάνων που ανήκουν στη μεσαία τάξη αυξήθηκε από 50% σε 73% του πληθυσμού. Περισσότεροι από 20 εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν από την ακραία φτώχεια. Υπό τον Λούλα, η Βραζιλία έγινε η όγδοη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο.

Το 2016, ο Λούλα ερευνήθηκε για εμπλοκή σε δύο αδικήματα στη διαβόητη υπόθεση διαφθοράς, «Επιχείρηση Πλυντήριο Αυτοκινήτων». Η ποινική έρευνα αποκάλυψε διαφθορά μεταξύ της κρατικής εταιρείας πετρελαίου και βενζίνης, Petrobrás, αρκετών κατασκευαστικών εταιρειών και διαφόρων Βραζιλιάνων πολιτικών, για την απόκτηση μυστικών κονδυλίων εκστρατείας. Με δυο λόγια, εκτός από τους φτωχούς, στην Βραζιλία απολάμβαναν και οι υπάλληλοι του Μεγάλου Κεφαλαίου, σε βάρος πάντα του πλούτου της χώρας.

Η έρευνα διεξήχθη υπό τον πρώην δικαστή του Ομοσπονδιακού Ποινικού Δικαστηρίου Σέρτζιο Μόρο. Το 2017,
ο Λούλα κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 9 ετών. Άλλα τρία χρόνια προστέθηκαν το 2018 από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο. Ο Λούλα άρχισε να εκτίει την ποινή του τον Απρίλιο του 2018, ενώ εκκρεμούσαν οι εφέσεις του.
Το 2021, το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε (!) την ποινή του Λούλα, αποφασίζοντας ότι ο Μόρο δεν είχε δικαιοδοσία να ερευνήσει και να δικάσει τις υποθέσεις. Η ποινή από το Ομοσπονδιακό δικαστήριο δεν ακυρώθηκε, αλλά είχε εκτιθεί.

Ο Λούλα απελευθερώθηκε και ήταν έτοιμος να γίνει βασικός υποψήφιος για τις Προεδρικές εκλογές του 2022.
Δεν είναι ακόμη σαφές πώς ο Λούλα θα κυβερνήσει τη Βραζιλία στην τρίτη προεδρική θητεία του. Πώς θα αντιμετωπίσει την περιοχή του Αμαζονίου - μια τεράστια περιοχή βιοποικιλότητας που επηρεάζει πολύ περισσότερο από τη Βραζιλία.
Σε μια πρόσφατη ερώτηση συνέντευξης στο CNN σχετικά με το αν θα συμφωνούσε ότι η κληρονομιά του Αμαζονίου ήταν μια παγκόσμια κληρονομιά και επομένως θα έπρεπε να διοικείται από τον ΟΗΕ, ο Λούλα απάντησε χωρίς δισταγμό ότι συμφωνεί να μεταφερθεί η περιοχή του Αμαζονίου σε μια οργάνωση προτεκτοράτων του ΟΗΕ (η αναφορά έχει έκτοτε αφαιρεθεί από το διαδίκτυο.)

Αυτή είναι μια σαφώς παγκοσμιοποιητική πολιτική, ειδικά αφού ξέρει–ή θα έπρεπε να ξέρει– ότι ο ΟΗΕ έχει πάψει προ πολλού να είναι το ανεξάρτητο παγκόσμιο όργανο που εργάζεται για την ειρήνη, την ισότητα και την προστασία της Μητέρας Γης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο ΟΗΕ τα τελευταία 20 έως 30 χρόνια έχει παρασυρθεί ήπια αλλά ολοκληρωτικά υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον, προς την κατεύθυνση της προσφοράς της G7, του Εταιρικού Ψηφιακού, Οικονομικού και Στρατιωτικού Συγκροτήματος.

Οι Βραζιλιάνοι που ψήφισαν τον Μπολσονάρου – περίπου ο μισός πληθυσμός – θέλουν σίγουρα μια κυρίαρχη, αυτόνομη Βραζιλία. Απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση που επέβαλε η Δύση.
Η συντριπτική πλειοψηφία όσων ψήφισαν τον Λούλα, είναι βέβαιο ότι σκέφτονται το ίδιο: Μια αυτόνομη Βραζιλία, κυρίαρχη των δικών της πόρων. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα, ότι υπό την πίεση της Ουάσιγκτον και των δυτικών συμμάχων της η αριστερά έχει μετατραπεί σε μια «φυλή» νεοφιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών.

Ο χρόνος θα δείξει, αν ο Λούλα θα τηρήσει την υπόσχεσή του να είναι ο Πρόεδρος όλης της Βραζιλίας, ή θα προωθήσει για μια ακόμη φορά, τα συμφέροντα της Παγκοσμιοποίησης αφαιρώντας από την Βραζιλία, την αυτονομία, αυτοδιάθεση και αυτοέλεγχο των φυσικών της πλουτοπαραγωγικών πόρων.

Ιωάννης Νάπας