Στις μέρες μας, η υφιστάμενη γνήσια Λαϊκή και Παραδοσιακή Δεξιά βρίσκεται αναγκαστικά σε μια κατάσταση ανανεωτικής «επαναστατικής» ζύμωσης, πρωτόγνωρης για τον συντηρητικό χώρο και γνώριμης μόνο στο Εθνικιστικό Κίνημα. Όλοι οι μηχανισμοί της εξουσίας έχουν καταληφθεί από μιαν εχθρική, εθνοφοβική και αντεθνική ελίτ. Η οικονομία, η κυβέρνηση και ο ακαδημαϊκός κόσμος είναι αποκλειστικά στα χέρια των διεθνιστών διαφόρων οικονομικών εταιρειών ή φανατικών ανθελλήνων, οπαδών του πολυπολιτισμού.

Στην οικονομική διάσταση της εξουσίας, το μεγάλο κεφάλαιο τάσσεται απροκάλυπτα ενάντιο στα συμφέροντα των Εθνικιστών, των παραδοσιακά θρησκευόμενων Ελληνορθοδόξων πιστών πατριωτών και των εργατών.
Το κεφάλαιο είναι διεθνές και δεν έχει πατρίδα, οι απλοί άνθρωποι είναι πατριώτες. Ο καπιταλιστής δεν έχει πατρίδα. Μπορεί να μετακινηθεί σε όποια τοποθεσία του πλανήτη τον βολεύει και να πάρει τον πλούτο μαζί του.
Δεν χρειάζεται να αναπτύξει καμία πίστη σε ένα έθνος. Αντίθετα, ο διεθνισμός αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των μεταναστευτικών ελίτ και των νομαδικών διαχειριστών του πλούτου, που κάνουν τις δουλειές τους μακριά και πέρα από τους ανθρώπους, που στέκουν αμετακίνητα και περήφανα ριζωμένοι στον τόπο και στον λαό τους.

Έτσι ο ταξικός πόλεμος είναι επίσης και ένας πόλεμος πολιτισμών. Η πολιτιστική παγκοσμιοποίηση και η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας συμβαδίζουν αρμονικά. Ο μόνος ωφελημένος και από τις δύο είναι το κεφάλαιο.
Οι γραμμές μάχης σχηματίζονται και ξεκαθαρίζουν : Φιλελεύθεροι και καπιταλιστές διεθνιστές ενάντια στους συντηρητικούς και λαϊκούς Εθνικιστές. Βεβαίως, αυτή την στιγμή ο δεύτερος σχηματισμός μάχης, ο προασπιστής της Πατρίδας και του Λαού δεν έχει οργανωθεί ακόμη, στην έκταση και την ένταση που έχει ο πρώτος.

Πολλά έχουν γραφτεί για την αποτυχία της Λαϊκής και Παραδοσιακής Δεξιάς να ξεπεράσει την ασφυκτική διαλεκτική του Ψυχρού Πολέμου «καπιταλιστές εναντίον κομμουνιστών». Αρκεί να πούμε ότι ακριβώς η αποτυχία αυτή, η αδυναμία υπέρβασης της διπολικής διαλεκτικής, εμπόδισε την ανάπτυξη μιας πραγματικά εθνικιστικής Δεξιάς μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Αντίθετα η Αριστερά έχει προσαρμοστεί πολύ καλά στην παγκόσμια αναδιάταξη : Μεταλλαγμένοι διεθνιστές τροτσκιστές και αριστεριστές αναρχομπολσεβίκοι απλά έγιναν νεο-συντηρητικοί, σοσιαλφιλελεύθεροι ή βρήκαν πρόσφορη απασχόληση στα διαφημιστικά τμήματα των ….. παγκόσμιων εταιριών μόδας.

Μια πανευρωπαϊκή ακτίνα ελπίδας στα δεξιά, υπήρξε ο αναπροσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής του Εθνικού Μετώπου (Front National) –νυν Εθνικού Συναγερμού (Rassemblement national)- στην Γαλλία, η απομάκρυνσή του από τον νεοφιλελευθερισμό στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και του 1980 με στροφή στον κρατικό προστατευτισμό. Με αυτόν τον τρόπο, ανέπτυξαν μια νέα συνεγερτική έκκληση προς τους πατριώτες εργάτες της Γαλλίας.
Σήμερα μια σημαντική ομάδα μελών των σωματείων της αριστεράς υποστηρίζει το Εθνικό Μέτωπο. 

Στην πραγματικότητα, οι σημερινές ελίτ της Αριστεράς είναι, εξίσου με τους υποτιθέμενους εχθρούς τους πλουτοκράτες, ολότελα αποξενωμένοι από την εργατική τάξη, αλλά και εξίσου πρόθυμοι να αντικαταστήσουν την εργατική τάξη με …. πιο ευγνώμονες και εργασιακά φθηνότερους Τριτοκοσμικούς χωρικούς.

Μπροστά σ’ αυτήν την τεράστια και καταφανή προδοσία του Έλληνα εργάτη, η «σοσιαλφιλελεύθερη Δεξιά» με τον στέρεο «αντιφασισμό» της έχει μέχρι στιγμής αποτύχει να εκμεταλλευτεί την έξοχη ευκαιρία, αυτού του φαινομένου που δείχνει πως είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός εργοδοτικός σνομπισμός και αποτελεί βαριά ψυχοπαθολογία. Ακόμη και στους «ανοικτοκοινωνικούς» - «εναλλακτικούς» δεξιούς κύκλους, οι αντιεθνικιστές διανοούμενοι φαντάζονται τον εαυτό τους ως αριστοκράτες της πένας και αρνούνται με αποτροπιασμό να συγχρωτισθούν στην πράξη με τους … πληβείους εργάτες.

Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, δεν απομένει ούτε ο ελάχιστος λόγος για τους Εθνικιστές να αποτίσουν οποιονδήποτε φόρο τιμής στον καπιταλισμό. Οι καπιταλιστές δεν ενδιαφέρονται για την πίστη, την οικογένεια, την Παράδοση ή για οτιδήποτε μιλάει στην ψυχή του κοινού ανθρώπου. Είναι καιρός για το Εθνικιστικό Κίνημα να αναπτύξει δεσμούς με τις εργατικές ενώσεις και τα συνδικάτα που τα κρατά αιχμάλωτα η δωσίλογη Αριστερά.
Είναι καιρός οι Εθνικιστές να ενωθούν με τους μαχητές ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση, στην ιδιωτικοποίηση του Εθνικού Πλούτου και στην λεηλασία του περιβάλλοντος της Πατρώας Γης. Για τον πόλεμο ενάντια στις Δυνάμεις του κακού.

Διάλεξα να κλείσω το παρόν κείμενο με δύο γραμμές από τα Cantos / Τραγούδια (Κάντος – Cantos) του τιτάνιου Έζρα Πάουντ, από τα μεταπολεμικά Κάντος (1955). Στην «Ενότητα Βραχοτρύπανο Από τα Τραγούδια», δύο γραμμές στο ογδοηκοστό όγδοο τραγούδι, που αναφέρονται στον Άγιο Αμβρόσιο των Μεδιολάνων, Εκκλησιαστικό Διδάσκαλο της προσχισματικής, ενωμένης και ενιαίας, Αυτοκρατορικής Ευρωπαϊκής Χριστιανοσύνης :

«Όχι! Δεν είναι το χρήμα που είναι η ρίζα του κακού. Η ρίζα του κακού είναι η απληστία, η λαχτάρα για μονοπώλιο. “CAPTANS ANNONAM, MALEDICTUS IN PLEBE SIT!” βροντοφώναξε ο Άγιος Αμβρόσιος – “Σφετεριστές της συγκομιδής, καταραμένοι μεταξύ των ανθρώπων!”»

Ήρθε ο καιρός της ανάγκης ώστε να γκρεμίσει ο Λαός την καταραμένη τυραννία των ανδρεικέλων της πλουτοκρατίας ! 

Παναγιώτης Διδασκάλου