Βαδίζουμε προς το τέλος του 2022 και ο κόσμος αγωνιά εν μέσω αναταραχών, πολέμου στην Ουκρανία, ενεργειακής κρίσης και τεράστιας οικονομικής ύφεσης. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως γινόμαστε μάρτυρες της πυροδότησης ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Για να διευκρινίσουμε αυτό το ερώτημα ας ανατρέξουμε στους άλλους δυο παγκοσμίους πολέμους.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος από το 1914 έως το 1918 ήταν ένας αγώνας για την διαδοχή της Μεγάλης Βρετανίας ως ηγετικής παγκόσμιας δύναμης και η λαφυραγώγηση των αποικιών της, που ήταν πλούσιες σε φυσικούς πόρους. Υποψήφιοι για την διαδοχή ήταν η Γερμανία και οι ΗΠΑ, που και οι δύο είχαν γνωρίσει τρομερή οικονομική άνθηση στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Ο μεγάλος χαμένος στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το Γερμανικό Ράιχ, το οποίο το 1919 υποχρεώθηκε με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών να καταβάλει υψηλές αποζημιώσεις, κυρίως στην Μεγάλη Βρετανία, την Γαλλία και την Ιταλία.

Ωστόσο ο μεγάλος νικητής δεν ήταν οι ΗΠΑ ως έθνος, αλλά οι μεγάλες τράπεζες της Wall Street. Χρηματοδότησαν αρχικά τον πόλεμο χορηγώντας δάνεια στις διάφορες αντιμαχόμενες παρατάξεις. Το 1917, όταν η Γερμανία φαινόταν ότι θα κερδίσει τον πόλεμο, εκβίασαν την κυβέρνηση της Ουάσιγκτον, η οποία είχε μείνει εκτός πολέμου για τρία χρόνια, και την προέτρεψαν να παρέμβει. Με αυτόν τον τρόπο πήραν τα χρήματα τους πίσω, συν τους τόκους, από τις κυβερνήσεις του Λονδίνου, του Παρισιού και της Ρώμης μέσω πληρωμών αποζημιώσεων.

Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι κατά τη διάρκεια των ετών 1914-1918 που έχασαν τη ζωή τους
16 εκατομμύρια άνθρωποι, ήταν οι μεγάλες τράπεζες της Wall Street που χρηματοδότησαν τον πόλεμο στα παρασκήνια, τον τροφοδότησαν και τελικά ωφελήθηκαν τα μέγιστα από αυτόν.

Τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας πόλεμος που μας παρουσιάζεται ως αγώνας δημοκρατίας ενάντια στον φασισμό. Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια. Το κόμμα NSDAP του Χίτλερ δεν θα είχε έρθει ποτέ στην εξουσία χωρίς την νομισματική πολιτική της Wall Street. Ήταν οι μεγάλες (τοκογλυφικές) τράπεζες των ΗΠΑ που έκαναν δυνατή την καταναλωτική φρενίτιδα της δεκαετίας του 1920 μέσω μαζικών δανείων και έφεραν το τέλος της με το κραχ του 1929. Η μαζική ανεργία που έθεσε τα θεμέλια για την άνοδο του NSDAP ήταν κατά κύριο λόγο συνέπεια αυτής της συντριβής.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι τράπεζες των ΗΠΑ έδρασαν και πάλι ως πολεμοκάπηλοι στο παρασκήνιο, παρέχοντας οικονομική υποστήριξη σε όλες τις πλευρές. Στο τέλος ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα για αυτό:
Αφού σε αυτό τον πόλεμο έχασαν την ζωή τους 66 εκατομμύρια άνθρωποι, οι μεγάλοι τραπεζίτες της Wall Street δημιούργησαν ένα νέο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στο Μπρετόν Γουντς το 1944, το οποίο τα επόμενα χρόνια επεκτάθηκε οικονομικά στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της γης.

Στο μεταξύ έχουν παρέλθει 75 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων είδαμε πρώτα την μεταπολεμική έκρηξη και στην συνέχεια την απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το αποτέλεσμα και των δύο διαδικασιών είναι ότι η δύναμη της Wall Street είναι σήμερα μεγαλύτερη από ποτέ. Επιπλέον, μια νέα δύναμη έχει σχηματιστεί στο παρασκήνιο που είναι σημαντικά ισχυρότερη από τις μεμονωμένες τράπεζες. Αυτή η δύναμη είναι οι διαχειριστές μεγάλων κεφαλαίων, με επικεφαλής τα χρηματοπιστωτικά «ιδρύματα» BlackRock και Vanguard.
Τα δυο αυτά ιδρύματα συμμετέχουν σε όλες τις μεγάλες τράπεζες της Wall Street, είτε JPMorgan, Citigroup, Bank of America ή Goldman Sachs, είναι επίσης μεταξύ των βασικών μετόχων και στις πιο σημαντικές κεντρικές τράπεζες στον κόσμο (της Τράπεζας της Ελλάδος μη εξαιρουμένης).

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με την μεγαλύτερη συγκέντρωση ισχύος όλων των εποχών στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Επιπλέον με τις εταιρείες πληροφορικής στην Silicon Valley, εμφανίστηκε ένας νέος κλάδος που τώρα συγχωνεύτηκε με αυτούς τους διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων. Η BlackRock και η Vanguard είναι επίσης οι κύριοι μέτοχοι των Alphabet, Amazon, Apple, Microsoft και πολλών άλλων εταιριών πληροφορικής software και hardware. Αυτό το απολύτως γιγαντιαίο καρτέλ διαχειριστών πλούτου και εταιρειών πληροφορικής έχει καταλάβει περισσότερη δύναμη από οποιαδήποτε δύναμη σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, επειδή ελέγχει όχι μόνο τα χρήματα αλλά και τα δεδομένα παγκοσμίως.

Ωστόσο, υφίσταται ένα πρόβλημα: Οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές, οδηγημένες σε υψηλά ρεκόρ, απαιτούν όλο και περισσότερα χρήματα και ολοένα χαμηλότερα επιτόκια. Δεδομένου ότι ήδη έχουμε φτάσει σχεδόν σε μηδενικά επιτόκια το 2020, τα οποία δεν μπορούν να τείνουν στο αρνητικό, το μόνο που μένει είναι η δημιουργία χρήματος. Αυτό όμως οδηγεί σε υποτίμηση του νομίσματος. Για να περιορισθεί η υποτίμηση, πρέπει να αυξηθούν τα επιτόκια. Αυτό όμως καθιστά δυσκολότερη την αποπληρωμή των δανείων, τα οποία αυτή την στιγμή βρίσκονται παγκοσμίως στο υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών. Επιπλέον ο κόσμος παρασύρεται σε ύφεση, δηλαδή σε συρρίκνωση της οικονομικής παραγωγής.

Πως μπορεί να λύσει αυτό πρόβλημα το παγκόσμιο τοκογλυφικό καρτέλ;

Ιστορικά οι πόλεμοι εξασφαλίζουν αύξηση των τιμών για τις εταιρείες εξοπλισμών, στις οποίες το τοκογλυφικό καρτέλ έχει τεράστιες συμμετοχές, αυξάνουν την ζήτηση για πιστώσεις λόγω της μετάβασης από μια οικονομία εν καιρώ ειρήνης σε μια οικονομία εν καιρώ πολέμου και δημιουργούν θέσεις εργασίας για την ανοικοδόμηση μετά την καταστροφή που προκλήθηκε. Οι πόλεμοι είναι όντως μια ισχυρή οικονομική κινητήρια δύναμη, αλλά είναι επίσης ένα εξαιρετικό μέσο απόσπασης της προσοχής από τα πραγματικά προβλήματα της εποχής. Είναι πολύ εύκολο να παραπλανήσεις την πλειοψηφία του πληθυσμού δημιουργώντας εικόνες εχθρού.

Ρίχνοντας μια νηφάλια ματιά στην τρέχουσα κατάσταση, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι σήμερα υπάρχει μεγάλη ζήτηση για πόλεμο. Σε αυτή την κατάσταση, τι θα μπορούσε να είναι πιο προφανές για τους ισχυρούς του βαθέος κράτους της Ουάσιγκτον από το να πάνε σε πόλεμο, είτε πυροδοτώντας τις υπάρχουσες πηγές σύγκρουσης, όπως έχει ήδη συμβεί στην Ουκρανία, είτε πυρπολώντας συγκρούσεις όπως στην περίπτωση της Ταϊβάν ή της Μέσης Ανατολής.

Ο δυο παγκόσμιοι πόλεμοι μας έχουν διδάξει το εξής: Δεν είναι πάντα οι πολιτικοί που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο. Η λειτουργία των Σολτς, Μακρόν, Λάιεν ή Μπάιντεν είναι να μας παραπλανούν και έτσι να ανοίγουν τον δρόμο για την ατζέντα μιας άλλης δύναμης, αυτής του καρτέλ που έχουμε προαναφέρει.
Αν θέλουμε να μάθουμε τι μας απειλεί, πρέπει να δούμε αυτή την άλλη δύναμη που δρα στο παρασκήνιο.
Αν καταφέρουμε να διαπλατύνουμε την αναλυτική μας ικανότητα θα ανακαλύψουμε ότι όλες οι προϋποθέσεις για έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο πληρούνται αυτή την στιγμή. Οι ψεύτες και υποκριτές πολιτικοί της Δύσης δείχνουν για άλλη μια φορά ότι δεν θα διστάσουν να υποταχθούν στην ατζέντα του παρασκηνίου και να στείλουν ανθρώπους στον θάνατο.

Γ. Λιναρδής