Το τελευταίο διάστημα πολλοί αναλυτές, κυρίως συστημικών μέσων ενημέρωσης της Δύσης, σκιαγραφούν μια ζοφερή εικόνα τόσο της φύσης του πολέμου στην Ουκρανία λόγω παρατεταμένου αδιεξόδου, όσο και της πιθανής αποφασιστικής κλιμάκωσης από ένα από τα εμπλεκόμενα μέρη για την αποτροπή της ήττας.
Ωστόσο, οι προϋποθέσεις στις οποίες στηρίζονται τέτοιες αναλύσεις είναι θεμελιωδώς ανεπαρκείς
και ατεκμηρίωτες στρατιωτικά, και εξηγούμεθα γιατί.

Η Ρωσία έχει την στρατηγική πρωτοβουλία, στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά, όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, καθώς και όσον αφορά τον μεγαλύτερο πόλεμο δια αντιπροσώπων με το ΝΑΤΟ.
Εν συντομία, η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει τελειώσει και η Ρωσία έχει κερδίσει. Το μόνο που απομένει είναι μακρές και αιματηρές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στις οποίες το Κίεβο θα πληρώσει βαρύ τίμημα.

Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ, πέραν των αποστολών πολεμικού υλικού, δεν πρόκειται να παρέμβουν άμεσα επειδή
η κρίση δεν είναι υπαρξιακή για την Ουάσιγκτον, καθώς δεν έχουν πολλά να χάσουν από την αναπόφευκτη ήττα του Κιέβου. Επιπλέον, μηδέ οι ΗΠΑ ούτε το ΝΑΤΟ είναι σε θέση να κλιμακώσουν τον πόλεμο για να αποτρέψουν μια ρωσική νίκη, ενώ από την πλευρά της η Ρωσία δεν χρειάζεται αντίστοιχη κλιμάκωση.
Αυτοί που θα χάσουν και πιθανόν θα συντριβούν οικονομικά είναι οι χώρες της ΕΕ. Οι φόβοι λοιπόν ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία οδηγείται σε αδιέξοδο που δημιουργεί τον κίνδυνο επικίνδυνης κλιμάκωσης από ένα τουλάχιστον από τα εμπλεκόμενα μέρη προκειμένου να επιτευχθεί η νίκη είναι άστοχοι. Υπάρχει μόνο ένας νικητής στη σύγκρουση στην Ουκρανία, και αυτός είναι η Ρωσία και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την πραγματικότητα.

Οι «στόχοι» των ΗΠΑ σχετικά με την Ρωσία και την Ουκρανία έχουν αποτύχει, όμως αδιαμφισβήτητα πετυχημένος είναι ο στόχος εγκλωβισμού της ΕΕ σε μια ρωσοφοβική πολιτική και της προς ώρας σύζευξης σχεδόν όλων των χωρών της ΕΕ στο άρμα της Ουάσιγκτον. Η κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν κληρονόμησε μια πολιτική που συντάχθηκε στην εποχή του Προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους και εφαρμόστηκε εν μέρει υπό τον Μπαράκ Ομπάμα (στην οποία ο Μπάιντεν ως Αντιπρόεδρος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο). Αυτή ήταν μια πολύ επιθετική πολιτική με στόχο την υπονόμευση της Ρωσίας, με στόχο την αποδυνάμωση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντικατασταθεί από κάποιον πιο πρόθυμο να ακολουθήσει μια πολιτική γραμμή που έθεσαν οι ΗΠΑ. Στα τέσσερα χρόνια εξωτερικής πολιτικής από την κυβέρνηση Τραμπ ακολουθήθηκε το αντι-ρωσικό αφήγημα της κυβέρνησης Ομπάμα, παράλληλα ο Τραμπ κατάφερε να υπονομεύσει έναν σημαντικό πυλώνα στον οποίο βασίστηκε η εξωτερική πολιτική της εποχής Ομπάμα: Την ενότητα του ΝΑΤΟ.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν μπόρεσε ποτέ να αναβιώσει την κατεύθυνση των πολιτικών της εποχής Ομπάμα, συμπεριλαμβανομένων των βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων αυτής της πολιτικής κατά του Πούτιν.
Η υπονόμευση της ενότητας και του σκοπού του ΝΑΤΟ από τον Τραμπ, μαζί με την ταπεινωτική αποχώρηση από το Αφγανιστάν που θύμιζε Βιετνάμ, ώθησε το δυτικό μπλοκ να διστάσει όταν ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσει την πρόκληση μιας Ρωσίας αποφασισμένης να επιβάλει πιο σθεναρά αυτό που θεωρούσε ως νόμιμο συμφέρον εθνικής ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένης μιας νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας που σέβεται την ιδέα μιας ρωσικής «σφαίρας επιρροής». Αντ' αυτού, στον κόσμο επιδόθηκε το θέαμα στο οποίο ο Τζο Μπάιντεν πρόσβαλε τον Ρώσο ομόλογο του σαν γελοιογραφία με σχόλια όπως «είναι δολοφόνος», δίνοντας στο μεταξύ υποσχέσεις στην Ουκρανία τις οποίες η κυβέρνηση του αποδείχθηκε ανίκανη ή απρόθυμη να εφαρμόσει.
Όταν ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα ενός ρωσικού στρατιωτικού σώματος γύρω από την Ουκρανία,
το καλύτερο που μπόρεσε να κάνει η κυβέρνηση Μπάιντεν ήταν να εκδώσει κενές στρατιωτικές απειλές και ακόμη πιο κούφιες απειλές για «σημαντικές και άνευ προηγουμένου» οικονομικές κυρώσεις σε περίπτωση που η Ρωσία επέμβει στρατιωτικά.

Οι ΗΠΑ, όπως και οι νατοϊκές ορντινάντσες τους, έχουν πραγματικά διαπρέψει στο να κάνουν τολμηρές δηλώσεις σχετικά με τους στόχους και τις προθέσεις τους, αλλά έχουν αποδειχθεί αδύναμες όταν πρόκειται να τις εφαρμόσουν στην πράξη. Αυτή είναι η κατάσταση των «φιλοδοξιών» των ΗΠΑ σχετικά με την Ουκρανία σήμερα, οποιοσδήποτε φόβος για στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ ή/και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία πρέπει να σταθμιστεί έναντι αυτής της πραγματικότητας.
Ούτε ο αμερικανικός στρατός ούτε οι σύμμαχοι του στο ΝΑΤΟ είναι ικανοί να προσφέρουν το είδος των σημαντικών στρατιωτικών δυνατοτήτων που απαιτούνται για να προκαλέσουν αποτελεσματικά την Ρωσία στο έδαφος της Ουκρανίας. Αυτή η πραγματικότητα περιορίζει το εύρος οποιασδήποτε πιθανής πρόθεσης των ΗΠΑ στην Ουκρανία.
Η Ουάσιγκτον συνεχίζοντας να σπαταλά δισεκατομμύρια χρήματα των φορολογουμένων για την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία δεν έχει καμία πιθανότητα να αλλάξει το αποτέλεσμα στο πεδίο της μάχης, δεν υπάρχει «στρατιωτική επιλογή» ούτε για τις ΗΠΑ ούτε για το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, επειδή δεν υπάρχει στρατός ικανός να εφαρμόσει πραγματικά μια τέτοια επιλογή.

Αυτό το συμπέρασμα είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση των «φιλοδοξιών» της Ρωσίας. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η Ρωσία έχει διατυπώσει με σαφήνεια και ακρίβεια τους στόχους της ως προς το γιατί αποφάσισε να στείλει τις ένοπλες δυνάμεις της στην Ουκρανία. Μπορούν να περιγραφούν ως μόνιμη ουκρανική ουδετερότητα (δηλαδή μη ένταξη στο ΝΑΤΟ), την μόνιμη εξόντωση της εθνικιστικής αντι-ρωσικής ιδεολογίας που πηγάζει από την σοβιετική εποχή, την καταστροφή και εξάλειψη όλων των ιχνών παρέμβασης του ΝΑΤΟ στα θέματα ασφαλείας της Ουκρανίας και την πολύ σημαντική για την Μόσχα προστασία των Ρώσων της Ουκρανίας. Αυτοί οι τέσσερις στόχοι αντικατοπτρίζουν τους άμεσους στόχους της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία. Ο απώτερος στόχος είναι μια αναδιαμορφωμένη ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας, μια αρχιτεκτονική ασφαλείας στην οποία ολόκληρη η υποδομή του ΝΑΤΟ αποσύρεται στα σύνορα της του 1997. Αυτός ο στόχος παραμένει ένα αδιαπραγμάτευτο αίτημα που θα αντιμετωπιστεί μόλις η Ρωσία εξασφαλίσει τελικά την στρατιωτική και πολιτική νίκη της στην Ουκρανία.

Η Ρωσία δεν είναι ούτε «στα πρόθυρα της ήττας» όπως διατείνεται ο κωμικός Ζελένσκι, ούτε έχει κάτι υπαρξιακό να φοβηθεί από μια αμερικανική στρατιωτική επέμβαση που δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί, με κάθε πρακτική έννοια, ακόμη και αν οι ΗΠΑ ήθελαν να είναι τόσο αυτοκτονικά τολμηρές. Όσον αφορά την εξεύρεση της «διπλωματικής λύσης» που κάποιοι ονειρεύονται για να σωθεί ότι είναι δυνατόν να σωθεί για το Κίεβο, η Ρωσία έχει δηλώσει την απροθυμία της περί αυτού, καθώς θα της στερούσε την πλήρη υλοποίηση των τεσσάρων βασικών στόχων της.

Εν κατακλείδι, η Ρωσία κερδίζει στο έδαφος της Ουκρανίας και δεν υπάρχει τίποτα που μπορούν να κάνουν οι ΗΠΑ
ή το ΝΑΤΟ για να αλλάξουν αυτό το αποτέλεσμα. Μόλις η Ρωσία εξασφαλίσει αυτή την νίκη, θα είναι σε πολύ ισχυρότερη θέση να επιμείνει για μια λειτουργική ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας, έχοντας μπροστά της μια καταπονημένη Ευρώπη πρόθυμη να διαπραγματευτεί.

Γ. Λιναρδής