Επειδή τις τελευταίες ημέρες οι εν Ελλάδι μισθοφόροι της ουκρανικής προπαγάνδας στο διαδίκτυο και στα συστημικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να παρουσιάσουν με βαθυστόχαστες αναλύσεις ότι οι Ρώσοι απέτυχαν στην κατάληψη του Κιέβου και την εκμηδένιση του ουκρανικού στρατού στο Ντονμπάς ή ότι ο ρωσικός στρατός έχει πρόβλημα στην αναπλήρωση των απωλειών του και επίκειται η υποχώρηση του, είναι σημαντικό να ρίξουμε όσο πιο αναλυτικά μπορούμε φως στο παρασκήνιο και προσκήνιο των εξελίξεων στο μέτωπο του πολέμου και στους πραγματικούς στόχους της Ρωσίας.

Πρώτον, είναι προφανές ότι η Ρωσία συνεχίζει να σημειώνει σταθερή στρατιωτική πρόοδο στην Ουκρανία. Δεύτερον, αυτό συμβαίνει παρά τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικό εξοπλισμό που παρέχεται
σε μεγάλο βαθμό από τις ΗΠΑ, εξοπλισμός που ήδη έχει παραδοθεί στην καταρρέουσα πρώην σοβιετική δημοκρατία. Τρίτον, η ΕΕ στο σύνολο της αρχίζει να κατανοεί ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσει να στέλνει στρατιωτικό εξοπλισμό και να εξαντλεί περαιτέρω τα αποθέματα της, τα οποία χρειάζονται πολύ χρόνο για να αναπληρωθούν, καθώς τίποτε δεν θα αλλάξει την πορεία της σύγκρουσης, εξ άλλου οι ΗΠΑ ήδη έχουν επωμιστεί το βάρος της «ηγεσίας» αυτού του πολέμου που καταστρέφει οικονομικά την Ευρώπη της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και των «αξιών».

Αναφορικά με το τρίτο συμπέρασμα, το Ινστιτούτο του Κιέλου για την Παγκόσμια Οικονομία (Kieler Institut für Weltwirtschaft) αναφέρει ότι οι έξι μεγαλύτερες χώρες της ηπείρου, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία και Πολωνία, δεν ανέλαβαν νέες στρατιωτικές δεσμεύσεις στο Κίεβο τον περασμένο μήνα.
Η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία δεν διαδραμάτισαν ποτέ σημαντικό ρόλο από αυτή την άποψη, η Γερμανία ούτως ή άλλως θεωρείται αναξιόπιστη από τους περισσότερους παρατηρητές, όμως σημαντικό είναι ότι ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο και η Πολωνία δεν υποσχέθηκαν περαιτέρω υποστήριξη για την Ουκρανία τον Ιούλιο. Τα δεδομένα από το Ινστιτούτο του Κιέλου υποδηλώνουν την αρχή μιας αναδυόμενης τάσης, αφού υπάρχουν ήδη εκθέσεις από δυτικές μυστικές υπηρεσίες ότι μόλις το 30% από τον οπλισμό που παραλαμβάνει το Κίεβο καταλήγει στον τελικό χρήστη, λόγω διαφθοράς του πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού του Κιέβου.
Εάν συνεχιστεί αυτή η τάση, το Κίεβο μπορεί να αναγκαστεί να συνθηκολογήσει με τις απαιτήσεις της Μόσχας ως το τέλος του έτους.

Θυμίζουμε ότι ο στρατός που δημιουργήθηκε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία μετά το πραξικόπημα του 2014 («έγχρωμη επανάσταση», «εξέγερση» στην πλατεία του Μαϊντάν), έως το 2022 είχε εξελιχθεί σε μια από τις μεγαλύτερες και καλύτερα οπλισμένες χερσαίες δυνάμεις στην Ευρώπη, πιο ισχυρή από τους στρατούς της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Ο ουκρανικός στρατός χτίστηκε σκόπιμα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και να πραγματοποιήσει τον γεωπολιτικό στόχο του βαθέος κράτους της Ουάσιγκτον, με στόχο να παραλύσει την Ρωσία και να την εμποδίσει να ασκήσει ξανά παγκόσμια επιρροή.
ΗΠΑ και ΝΑΤΟ πίστευαν ακράδαντα ότι μετά από οκτώ χρόνια προετοιμασίας, η δύναμη των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας είχε φτάσει σε ένα σημείο όπου ήταν σε θέση να επιτύχουν πραγματικά τους στόχους τους και να υψώσουν τις ιμπεριαλιστικές σημαίες τους πάνω από την ναυτική βάση στην Σεβαστούπολη και έτσι να αποκτήσουν τον έλεγχο ολόκληρης της Μαύρης Θάλασσας.

Η καταστροφή αυτής της ισχυρής χερσαίας δύναμης που οι ΗΠΑ και οι εταίροι τους στο ΝΑΤΟ είχαν μεθοδικά δημιουργήσει στα σύνορα της ήταν λογικά και προφανώς ο πιο σημαντικός στόχος της Ρωσίας. Η εξάλειψη αυτής της σημαντικής απειλής στο κατώφλι τους θεωρήθηκε εύλογα από τους Ρώσους ως μέγιστη στρατιωτική αποστολή που έπρεπε να διεκπεραιωθεί. Η ρωσική απόφαση για εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022 υποκινήθηκε και δικαιολογήθηκε από αυτόν τον παράγοντα και επιταχύνθηκε από τις εκτεταμένες ουκρανικές επιθέσεις πυροβολικού στην περιοχή του ρωσόφωνου Ντονμπάς που είχαν ήδη ξεκινήσει πολλές εβδομάδες νωρίτερα.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, οι πιο ικανές, έμπειρες, καλύτερα οπλισμένες και καλύτερα τοποθετημένες ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις δεν ήταν στο Κίεβο, αλλά στα σύνορα των ρωσόφωνων περιοχών του Ντονμπάς και της Μαριούπολης που είχαν αυτονομηθεί μετά το πραξικόπημα του 2014. Είχαν τοποθετηθεί εκεί για μήνες, με στόχο να ανακαταλάβουν το Ντονμπάς και την Κριμαία, έναν στόχο που οι ιδεολογικοί και πολιτικοί ηγέτες της Ουκρανίας δεν έχασαν ποτέ από τα μάτια τους ακόμη και τώρα, αν και οι τωρινές σχετικές πομπώδεις δηλώσεις αξιωματούχων του Κιέβου περί ανακατάληψης μόνο γέλωτα και θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν.

Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις για να επιτύχουν τους στόχους τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χρησιμοποίησαν την κλασική στρατηγική του αντιπερισπασμού ώστε να εμποδίσουν τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις στην βόρεια Ουκρανία να ενισχύσουν τις δυνάμεις στην ανατολική και νότια Ουκρανία μόλις άρχισαν οι μάχες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πραγματοποίησαν την παρατεταμένη επιχείρηση μέσα και γύρω από το Κίεβο, μια επιχείρηση που λειτούργησε τέλεια όπως αποδείχτηκε.

Πρέπει ωστόσο να γνωρίζουμε ότι οι καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι ελιγμοί αντιπερισπασμού πρέπει να είναι πειστικοί. Και για να είναι πειστικοί, πολύ συχνά είναι και δαπανηροί. Οι καλύτεροι ελιγμοί αυτού του τύπου βασίζονται σε μια ανάλυση κόστους-οφέλους, τα «οφέλη» της οποίας είναι συχνά ο σημαντικότερος στόχος του πολέμου. Στην περίπτωση της επιχείρησης στο Κίεβο, το κόστος ήταν σημαντικό, αν και όχι τόσο υψηλό όσο προσπάθησαν να το παρουσιάσει η προπαγάνδα της Δύσης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλο μέρος του αντιπερισπασμού συνίστατο σε δηλώσεις προθέσεων της Μόσχας και όχι σε συγκεκριμένες ενέργειες.

Ως παράδειγμα αναφέρουμε: Οι Ρώσοι αφού κέρδισαν την αεροπορική υπεροχή τις πρώτες ημέρες του πολέμου, συγκέντρωσαν μια τεράστια δύναμη αρμάτων μάχης την οποία οδήγησαν στον κεντρικό δρόμο από τον βορρά προς το Κίεβο. Στην συνέχεια, απλώς στάθμευσαν τα άρματα στον κεντρικό δρόμο για πολλές ημέρες (θυμηθείτε τα σχόλια κάποιων «αναλυτών» ότι είχαν ξεμείνει από καύσιμα) και περιστασιακά προσποιούνταν ότι κατευθύνονταν προς το Κίεβο, πριν τελικά υποχωρήσουν στα σύνορα τους και ενωθούν με τις δυνάμεις που προετοίμαζαν την κύρια επίθεση στο Ντονμπάς. Η Λευκορωσία συμμετείχε επίσης στον αντιπερισπασμό, συγκεντρώνοντας στρατεύματα και οχήματα, στα ουκρανικά σύνορα και κάνοντας συγκαλυμμένες απειλές για να συμμετάσχει στη ρωσική επίθεση στο Κίεβο. Αυτές οι επιθετικές ενέργειες της Λευκορωσίας σταμάτησαν όταν οι Ρώσοι τερμάτισαν την εικονική επιχείρηση και μετακίνησαν τις δυνάμεις τους προς τα νοτιοανατολικά.

Το αποτέλεσμα αυτής της εικονικής επιχείρησης ήταν ότι κατά τη διάρκεια ολίγων εβδομάδων οι Ρώσοι εξουδετέρωσαν πάνω από 100.000 Ουκρανούς στρατιώτες και τον εξοπλισμό τους στην περιοχή του Κιέβου, πήραν τον έλεγχο σημαντικών συγκοινωνιακών κόμβων και διαδρόμων μεταξύ της πρωτεύουσας και του Ντονμπάς και ταυτόχρονα πραγματοποίησαν μια μεγάλη επίθεση στην Μαριούπολη, καταλαμβάνοντας αυτή την εξαιρετικά στρατηγική πόλη-λιμάνι στις ακτές της Θάλασσας του Αζόφ.

Θυμίζουμε ότι οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις στην Μαριούπολη περιλάμβαναν πολλές δεκάδες «συμβούλους» του ΝΑΤΟ, περίπου 2.500 ξένους μισθοφόρους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν βετεράνοι του ΝΑΤΟ από τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ενώ λοιπόν οι πιθανές ουκρανικές ενισχύσεις μέσα και γύρω από το Κίεβο παρέμειναν αδρανείς και ακίνητες λόγω του ρωσικού αντιπερισπασμού, οι δυνάμεις του Κιέβου στην Μαριούπολη περικυκλώθηκαν μεθοδικά και εξοντώθηκαν συστηματικά (ανακαλούμε στη μνήμη σας το Αζόφσταλ), σε μια επιχείρηση που σίγουρα θα μελετηθεί σε σχολές πολέμου για τις επόμενες γενιές ως μία από τις πιο εντυπωσιακές επιχειρήσεις αστικού-περιαστικού πολέμου που πραγματοποιήθηκαν ποτέ.

Από τις αρχές Ιουλίου γίνεται πλέον σαφές ότι η ρωσική επιχείρηση στο Ντονμπάς είναι μια συντριπτική νίκη.
Κατά την εκτίμηση των στρατιωτικών αναλυτών (αυτών που δεν φορούν δυτικές παρωπίδες), αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό επίτευγμα ενός οιονεί αστικού πεδίου μάχης στην σύγχρονη ιστορία. Η αρχική δύναμη του ουκρανικού στρατού, η οποία αποτελούνταν από περισσότερους από 100.000 από τους καλύτερα εκπαιδευμένους και εξοπλισμένους στρατιώτες, υπέστη καταστροφικές απώλειες. Οι μαζικές απώλειες προσωπικού αντισταθμίστηκαν εν μέρει από ανεπαρκώς εκπαιδευμένες δυνάμεις πολιτοφυλακής, αλλά οι ακόμη πιο μαζικές απώλειες βαρέων όπλων δεν μπορούν να αντισταθμιστούν. Υπολογίζεται ότι οι απώλειες στις μάχες του Ντονμπάς είναι ένας Ρώσος στρατιώτης προς δέκα Ουκρανούς, σύμφωνα με έγκυρους στρατιωτικούς αναλυτές.

Ο ρωσικός στόχος δεν ήταν ποτέ η κατάληψη του Κιέβου. Ο πρωταρχικός ρωσικός στόχος ήταν πάντα η καταστροφή μιας εκ των μεγαλύτερων και καλύτερα οπλισμένων χερσαίων δυνάμεων στην Ευρώπη, της οποίας οι ισχυρότερες μονάδες στάθμευαν στο Ντονμπάς και την Μαριούπολη. Οι Ρώσοι κατάφεραν να εξαλείψουν αυτή την υπαρξιακή απειλή που ήταν εντεταλμένη από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να διαβεί το κατώφλι τους.
Ο δεύτερος στόχος είναι η ανεξαρτητοποίηση όλων των ρωσόφωνων επαρχιών της νοτιοανατολικής Ουκρανίας και η ενσωμάτωση τους με την Ρωσία, στα πρότυπα της Κριμαίας. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι σχετικές πολιτικές διαδικασίες.

Η διαίρεση της ουκρανικής επικράτειας είναι προ των πυλών, ο χάρτης της μελλοντικής Ουκρανίας πιθανότατα θα μοιάζει με αυτόν του τίτλου (βλ. σχετικά Η ΠΟΛΩΝΙΑ ΕΠΟΦΘΑΛΜΙΑ ΕΔΑΦΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ)..

Οι αμετανόητοι ιμπεριαλιστές της Ουάσιγκτον, τα ανδρείκελα τους στο ΝΑΤΟ και οι προπαγανδιστές τους καλά θα κάνουν να το χωνέψουν.

Γ. Λιναρδής