Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η κορύφωση ενός 30ετούς εγχειρήματος του αμερικανικού νεοσυντηρητικού κινήματος. Η κυβέρνηση Μπάιντεν είναι γεμάτη με τους ίδιους νεοσυντηρητικούς οι οποίοι υποστήριξαν τους πολέμους επιλογής των ΗΠΑ στην Σερβία (1999), στο Αφγανιστάν (2001), στο Ιράκ (2003), στην Συρία (2011), στην Λιβύη (2011) και έκαναν τόσα πολλά για να προκαλέσουν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Το ιστορικό των νεοσυντηρητικών είναι ένα ιστορικό καταστροφής, ωστόσο ο Μπάιντεν έχει στελεχώσει την ομάδα του με νεοσυντηρητικούς. Ως αποτέλεσμα, ο Μπάιντεν οδηγεί την Ουκρανία, τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση προς μια ακόμη γεωπολιτική καταστροφή. Εάν η Ευρώπη έχει κάποια διορατικότητα, θα διαχωριστεί από αυτές τις καταστροφές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Το κίνημα των Νεοσυντηρητικών εμφανίστηκε την δεκαετία του 1970 γύρω από μια ομάδα δημόσιων διανοουμένων, αρκετοί από τους οποίους επηρεάστηκαν από τον πολιτικό επιστήμονα του Πανεπιστημίου του Σικάγο Leo Strauss και τον κλασικιστή του Πανεπιστημίου Yale, Donald Kagan. Οι ηγέτες των Νεοσυντηρητικών περιελάμβαναν τους Norman Podhoretz, Irving Kristol, Paul Wolfowitz, Robert Kagan (γιος του Donald), Frederick Kagan (γιος του Donald), Victoria Nuland (σύζυγος του Robert), Elliott Abrams και Kimberley Allen Kagan (σύζυγος του Frederick).

Το κύριο μήνυμα των Νεοσυντηρητικών είναι ότι οι ΗΠΑ πρέπει να κυριαρχήσουν σε στρατιωτική ισχύ σε κάθε περιοχή του κόσμου και πρέπει να ανελιχθούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν περιφερειακές δυνάμεις οι οποίες θα μπορούσαν κάποια μέρα να αμφισβητήσουν την παγκόσμια ή περιφερειακή κυριαρχία των ΗΠΑ, με σημαντικότερες την Ρωσία και την Κίνα. Για το σκοπό αυτό, η αμερικανική στρατιωτική δύναμη θα πρέπει να τοποθετηθεί εκ των προτέρων σε εκατοντάδες στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο και οι ΗΠΑ θα πρέπει να είναι έτοιμες να ηγηθούν των πολέμων της επιλογής τους, όπως απαιτείται. Τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ μόνο όταν είναι χρήσιμα για τους σκοπούς των ΗΠΑ.

Αυτή η προσέγγιση διατυπώθηκε πρώτα από τον Paul Wolfowitz στο προσχέδιο του Defence Policy Guidance (DPG) το οποίο συντάχθηκε για το Υπουργείο Άμυνας το 2002. Το προσχέδιο ζητούσε την επέκταση του δικτύου ασφαλείας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, παρά την ρητή υπόσχεση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Hans-Dietrich Genscher το 1990 ότι η γερμανική ενοποίηση δεν θα ακολουθηθεί από την διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Ο Wolfowitz τάχθηκε επίσης υπέρ των αμερικανικών πολέμων επιλογής, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα της Αμερικής να ενεργεί ανεξάρτητα, ακόμη και μόνη της, ως απάντηση σε κρίσεις που προκαλούν ανησυχία για τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον στρατηγό Wesley Clark, ο Wolfowitz είχε ήδη ξεκαθαρίσει στον Clark τον Μάιο του 1991 ότι οι ΗΠΑ θα ηγούνταν των επιχειρήσεων αλλαγής καθεστώτος στο Ιράκ, στην Συρία και σε άλλους πρώην σοβιετικούς συμμάχους.

Οι νεοσυντηρητικοί υποστήριξαν την διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία, ακόμη και πριν αυτή γίνει επίσημη πολιτική των ΗΠΑ υπό τον Τζορτζ Μπους τον Νεώτερο το 2008. Θεωρούσαν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ως κλειδί για την περιφερειακή και παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Ο Ρόμπερτ Κάγκαν εξήγησε την θέση των νεοσυντηρητικών για την διεύρυνση του ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 2006:

«Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι δεν βλέπουν τίποτα φυσικό στις «έγχρωμες επαναστάσεις» της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, μόνο πραξικοπήματα τα οποία υποστηρίζονται από την Δύση, και έχουν σχεδιαστεί για να προωθήσουν την δυτική επιρροή σε στρατηγικά, ζωτικής σημασίας μέρη του κόσμου. Είναι τόσο λάθος; Ίσως όχι. Η επιτυχής απελευθέρωση της Ουκρανίας, η οποία προτρέπεται και υποστηρίζεται από τις δυτικές δημοκρατίες, δεν είναι παρά το προοίμιο για την ενσωμάτωση αυτού του έθνους στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση -- εν ολίγοις, η επέκταση της δυτικής φιλελεύθερης ηγεμονίας;». (Άρθρο του στην Washington Post, 30 Απριλίου 2006).

Ο Κάγκαν αναγνώρισε τις συνέπειες της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ. Παραθέτει έναν εμπειρογνώμονα ο οποίος είπε ότι «το Κρεμλίνο ετοιμάζεται για την «μάχη για την Ουκρανία» με κάθε σοβαρότητα.» Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία θα έπρεπε να είχαν αναζητήσει μια ουδέτερη Ουκρανία, ως συνετό ανάχωμα και βαλβίδα ασφαλείας. Αντίθετα, οι νεοσυντηρητικοί ήθελαν την «ηγεμονία» των ΗΠΑ, ενώ οι Ρώσοι ανέλαβαν την μάχη εν μέρει από άμυνα και εν μέρει από τις δικές τους αυτοκρατορικές αξιώσεις. Σκιές του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-6), όταν η Βρετανία και η Γαλλία προσπάθησαν να αποδυναμώσουν την Ρωσία στην Μαύρη Θάλασσα μετά τις ρωσικές πιέσεις στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο Κάγκαν έγραψε το άρθρο ως ιδιώτης, ενώ η σύζυγός του, Βικτόρια Νούλαντ, ήταν πρέσβης των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ υπό τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ. Η Νούλαντ υπήρξε το κατ' εξοχήν νεοσυντηρητικό επιχειρησιακό πρόσωπο.

Εκτός από πρέσβειρα του Μπους στο ΝΑΤΟ, η Νούλαντ ήταν Βοηθός Υπουργός Εξωτερικών του Μπαράκ Ομπάμα για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις το 2013-17, όταν συμμετείχε στην ανατροπή του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς και τώρα υπηρετεί ως υφυπουργός του Μπάιντεν, καθοδηγώντας την πολιτική των ΗΠΑ έναντι του πολέμου στην Ουκρανία.

Η προοπτική των νεοσυντηρητικών βασίζεται σε μια πρωταρχική λανθασμένη υπόθεση: ότι η στρατιωτική, οικονομική, τεχνολογική και οικονομική υπεροχή των ΗΠΑ τους επιτρέπει να υπαγορεύουν όρους σε όλες τις περιοχές του κόσμου. Είναι μια θέση τόσο αξιοσημείωτης ύβρεως όσο και αξιοσημείωτης περιφρόνησης των αποδεικτικών στοιχείων. Από την δεκαετία του 1950, οι ΗΠΑ απωθήθηκαν ή ηττήθηκαν σχεδόν σε όλες τις περιφερειακές συγκρούσεις στις οποίες συμμετείχαν. Ωστόσο, στην «μάχη για την Ουκρανία», οι νεοσυντηρητικοί ήταν έτοιμοι να προκαλέσουν μια στρατιωτική σύγκρουση με την Ρωσία επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ, υπερσκελίζοντας τις έντονες αντιρρήσεις της Ρωσίας, επειδή πιστεύουν διακαώς ότι η Ρωσία θα ηττηθεί από τις οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ και τα όπλα του ΝΑΤΟ.

Το Ινστιτούτο για την Μελέτη του Πολέμου (ISW), μια δεξαμενή σκέψης νεοσυντηρητικών υπό την ηγεσία της Κίμπερλι Άλεν Κάγκαν (και με την υποστήριξη ενός who's who εργολάβων της Άμυνας όπως η General Dynamics και η Raytheon), συνεχίζει να υπόσχεται μια ουκρανική νίκη. Σχετικά με τις προόδους της Ρωσίας, το ISW έδωσε ένα χαρακτηριστικό σχόλιο: «Ανεξάρτητα από το ποια πλευρά κατέχει την πόλη [Sievierodonetsk], η ρωσική επίθεση σε επιχειρησιακό και στρατηγικό επίπεδο πιθανότατα θα έχει κορυφωθεί, δίνοντας στην Ουκρανία την ευκαιρία να επανεκκινήσει την λειτουργία της σε επίπεδο αντεπιθέσεων για να απωθήσει τις ρωσικές δυνάμεις».

Ωστόσο, τα επιτόπια γεγονότα υποδηλώνουν το αντίθετο. Οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης είχαν μικρό αρνητικό αντίκτυπο στην Ρωσία, ενώ η επίδρασή τους γύρισε «μπούμερανγκ» στον υπόλοιπο κόσμο και ήταν μεγάλη. Επιπλέον, η ικανότητα των ΗΠΑ να ανεφοδιάζουν την Ουκρανία με πυρομαχικά και όπλα παρεμποδίζεται σοβαρά από την περιορισμένη παραγωγική ικανότητα της Αμερικής και τις κατακερματισμένες αλυσίδες εφοδιασμού. Η βιομηχανική ικανότητα της Ρωσίας, φυσικά, είναι απέναντι στον νάνο της Ουκρανίας. Το ΑΕΠ της Ρωσίας ήταν περίπου 10πλάσιο από αυτό της Ουκρανίας πριν από τον πόλεμο, και η Ουκρανία έχει χάσει τώρα μεγάλο μέρος της βιομηχανικής της ικανότητας.

Το πιο πιθανό αποτέλεσμα της τρέχουσας σύγκρουσης είναι ότι η Ρωσία θα κατακτήσει ένα μεγάλο τμήμα της Ουκρανίας, αφήνοντας ίσως την Ουκρανία χωρίς πρόσβαση στην θάλασσα ή περίπου. Η απογοήτευση θα αυξηθεί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ με τις στρατιωτικές απώλειες και τις στασιμοπληθωριστικές συνέπειες του πολέμου και των κυρώσεων. Τα αρνητικά αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι καταστροφικά, εάν ένας δεξιός δημαγωγός στις ΗΠΑ ανέβει στην εξουσία (ή στην περίπτωση του Τραμπ, επιστρέψει στην εξουσία) υποσχόμενος να αποκαταστήσει την ξεθωριασμένη στρατιωτική δόξα της Αμερικής μέσω μιας επικίνδυνης κλιμάκωσης [Σ.τ.Μ. Ο τέως Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ήταν ο μόνος που δεν προέβη σε επιθετικές ενέργειες εναντίον ξένων κρατών].

Αντί να διακινδυνεύσουμε αυτή την καταστροφή, η πραγματική λύση είναι να τερματιστούν οι νεοσυντηρητικές φαντασιώσεις των τελευταίων 30 ετών και να επιστρέψουν η Ουκρανία και η Ρωσία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με το ΝΑΤΟ να δεσμεύεται να τερματίσει την πρόθεσή του για διεύρυνση προς Ανατολάς με την Ουκρανία και την Γεωργία, σε αντάλλαγμα μιας βιώσιμης ειρήνης η οποία σέβεται και προστατεύει την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας.

(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Tικούν, την «προφητική εβραϊκή, διαθρησκειακή και κοσμική φωνή για να θεραπεύσει και να μεταμορφώσει τον κόσμο» με έδρα το Μπέρκλεϋ).