Η πρόσφατη συμφωνία Σουηδίας και Φινλανδίας στις απαιτήσεις της τουρκίας για παύση της στήριξης των δυο χωρών στους Κούρδους, δηλαδή η ουσιαστική εκδίωξη των Κούρδων από τις δυο σκανδιναβικές χώρες, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια συμφωνία.

Είναι ξεκάθαρη υποταγή δυο πράγματι δημοκρατικά ευαίσθητων χωρών, στις απαιτήσεις της ανερχόμενης μεσογειακής επεκτατικής δύναμης της τουρκίας. Η τελική αποκαθήλωση του σκανδιναβικού σοσιαλιστικού μοντέλου, έμελλε να φέρει τουρκική σφραγίδα.

Η Σουηδία και η Φινλανδία, έκαναν μια πολύ κακή επιλογή. Σπρωγμένες από την τρομολαγνεία για την Ρωσία, που επιβάλει ο εκπνέων αυτοκράτορας θείος Σαμ, πίστεψαν πως αν ενταχθούν στο ΝΑΤΟ θα έχουν την στήριξη των (ευρωπαίων) μελών και των ΗΠΑ σε περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης με την Ρωσική Ομοσπονδία.

Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα από κάτι τέτοιες ενέργειες είναι ότι το επίπεδο των πολιτικών αρχηγών στην Δύση, τις τελευταίες δεκαετίες, είναι τόσο χαμηλό, που εγγυάται την ήττα σε όλα τα επίπεδα.

Ας σκεφθούμε με βάση το Ουκρανικό ζήτημα, που δημιούργησε και όλο το πρόβλημα.
Όταν ο ΝΑΤΟική συμμαχία de facto στηρίζει την Ουκρανία, αν και δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και όταν η ΕΕ επίσης στηρίζει την Ουκρανία, αν και δεν είναι μέλος της ΕΕ…
Όταν η στήριξη αυτή περιλαμβάνει διεθνή εκστρατεία δαιμονοποίησης της Ρωσίας, τεράστια χρηματικά ποσά, οικονομικές, εμπορικές και διπλωματικές κυρώσεις, τεράστιες ποσότητες όπλων, άγνωστο προς το παρόν, αλλά σίγουρα μεγάλο αριθμό χερσαίων δυνάμεων μεταμφιεσμένους σε μισθοφόρους…

Από πού μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι αν η Ρωσία χτυπήσει Σουηδία ή Φινλανδία, ή όποιο άλλο μέλος της ΕΕ, δεν θα αντιδράσει άμεσα ο δυτικός συνασπισμός;

Γιατί λοιπόν, εθελοντικά οι δυο αυτές χώρες, τοποθετούν τους πολίτες τους, στο κέντρο ενός τόσο επικίνδυνου φαύλου κύκλου:

‘’Θα ενταχθούν στο ΝΑΤΟ για να μην χτυπήσει η Ρωσία, η οποία πιθανότατα θα χτυπήσει μόνο αν ενταχθούν στο ΝΑΤΟ’’.

Αυτό είναι το κύριο πλαίσιο του ζητήματος. Όμως υπάρχουν κι άλλα θέματα, τα οποία αν και όχι πρωτεύοντα, δεν παύουν να είναι εξαιρετικά σημαντικής σημασίας.

Οι οργανώσεις των μαχόμενων για βασικές ελευθερίες Κούρδων, έχουν βρει καταφύγιο στις σκανδιναβικές χώρες, λόγω της προοδευτικής κοινωνικής πολιτικής που έχουν υλοποιήσει αυτές οι χώρες. Η πολιτική αυτή, δεν βρίσκεται υπο αμφισβήτηση στις χώρες αυτές, αλλά από έναν ξένο «νταή» που εκμεταλλεύεται (και πολύ καλά κάνει) την πολιτική συγκυρία, για να χτυπήσει τους εχθρούς του. Επίσης οι χώρες αυτές, παραδοσιακά, βρίσκονται σε μια ουδέτερη σχέση στις διεθνείς αντιπαλότητες μεταξύ «Ανατολής και Δύσης».

Τι γίνεται τώρα; Η Σουηδία και η Φινλανδία, σύρονται σε μια πραγματική ακύρωση των επι δεκαετίες πολιτικών τους, όχι με δική τους απόφαση, αλλά γιατί το επιβάλλει μια χώρα -η τουρκία- μέλος της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, που τόσο ριψοκίνδυνα επιθυμούν να εισέλθουν. Πόσο καλά ξεκινάει λοιπόν μια τέτοια σχέση; Πόσο αξιόπιστες μπορεί να είναι οι δεσμεύσεις μιας συμμαχίας που σε εκβιάζει για να εισέλθεις;

Όλα αυτά δεν απασχολούν τις ηγέτες των δυο σκανδιναβικών χωρών, Σουηδίας Magdalena Andersson και
Φινλανδίας Sanna Marin, και φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια πως και οι δυο φιγουράρουν στις σελίδες του World Economic Forum (WEF) ως δύο «young global leaders» που έχει προωθήσει και στηρίζει στην εξουσία το WEF.

Στο μεταξύ, κι ενώ η Δύση αντιμετωπίζει την παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή σαν τον προθάλαμο του ψυχιάτρου που κουράρει τις ΗΠΑ, η Άγκυρα ζήτησε την έκδοση 406 Κούρδων αγωνιστών ανεξαρτησίας από την Σουηδία και άλλα νατοϊκά κράτη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Οι προθανάτιοι ρόγχοι του ΝΑΤΟ, σκεπάζουν τον θόρυβο από τους τριγμούς της μετατόπισης της τουρκίας, από μια χώρα σύμμαχο στην άκρη του ΝΑΤΟ, σε μιαν αναδυόμενη μεσογειακή δύναμη, που επιβάλλει την πολιτική της βούληση, εξασκώντας στρατιωτική και διπλωματική δράση, αδιαφορώντας για διεθνείς συμφωνίες, διεθνές δίκαιο και συμμαχίες.

Εμείς από την μεριά μας ως Ελλάδα, ελπίζουμε ότι οι προφάσεις και οι δικαιολογίες που ψελλίζουν ή τσιρίζουν οι διάφοροι του πολιτικού συστήματος στα κανάλια, μπορούν να σταματήσουν, την επερχόμενη εθνική καταστροφή. Ελπίζουμε, το ίδιο αφελώς όπως η Σουηδία και η Φινλανδία, στην τιμιότητα των συμμάχων, που θα σταματήσουν εξωτερικές προσβολές.

Προς το παρόν, το μόνο που ισχύει, είναι μια πρωτοφανής υποταγή και ταπείνωση δυο Ευρωπαϊκών χωρών από την προκλητική και εχθρική τουρκία.

Κρίτων