Μέρος 19

Η Αρετή του Ανταγωνισμού μεταξύ των Εθνών
Καθολική παιδεία και αλφαβητισμός, ατομική ελευθερία, οικονομική ευημερία, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά επηρεάζουν την πίστη που θα αισθανθεί ένας λαός προς την πατρίδα του, καθώς και τη σχετική δύναμη του κάθε έθνους. Κατά την περίοδο του ανταγωνισμού των εθνικών κρατών του 19ου αιώνος, κάθε κράτος προσεπάθησε να ξεπεράσει τους ανταγωνιστές του σε αυτούς τους τομείς. Μοιραία,ο ανταγωνισμός αναγκάζει τον καθένα να αποδώσει καλύτερα. Η αποκλειστικότητα και το μονοπώλιο του ενός που λειτουργεί ως ο απόλυτος και μοναδικός κυρίαρχος του δρωμένου, δημιουργεί στασιμότητα και αποτελμάτωση.

Βεβαίως, τα έθνη-κράτη δεν έχουν το μονοπώλιο της διεξαγωγής πολέμου : Υπήρξαν καταστροφικοί πόλεμοι πολύ πριν εμφανιστούν τα έθνη-κράτη. Ο Τριακονταετής Πόλεμος, που διενεργήθηκε για θρησκευτικούς και δυναστικούς λόγους, εξάλειψε περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης του 17ου αιώνος. Επίσης και οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες σε όλη την ιστορία ενδιαφέρθηκαν για στρατιωτικές κατακτήσεις. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εθνών μπορεί να έχει ειρηνικό και εποικοδομητικό χαρακτήρα, ο οποίος ήταν σε μεγάλο βαθμό εμφανής στον αιώνα που ακολούθησε το τέλος των ιμπεριαλιστικών ονείρων του Μεγάλου Ναπολέοντος το 1815 και τελείωσε με το ξέσπασμα του Α΄ Μεγάλου Πολέμου.

Κατά τον 19ον αιώνα η ταχεία πρόοδος στη μαζική εκπαίδευση και στην ανάπτυξη των ειδησεογραφικών μέσων, των μεταφορών και των τεχνολογιών πληροφόρησης άνοιξε το δρόμο για την ενσωμάτωση των μαζών στην ενεργό ζωή των διευρυνομένων εθνικών κρατών. Αυτή ήταν η κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική αναταραχή την οποίαν αποδοκίμασε στο έργο του «Η εξέγερση των μαζών» (1930), ο Ισπανός δοκιμιογράφος και φιλόσοφος
Χοσέ Ορτέγα ι Γκασέτ (José Ortega y Gasset, 1883 –1955), που άσκησε σημαντική επιρροή στην πνευματική και πολιτιστική αναγέννηση της Ισπανίας κατά το πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνος. Αυτός ο Ισπανός στοχαστής εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι τα πρότυπα του ευρωπαϊκού υψηλού πολιτισμού υποτιμήθηκαν και ευτελίστηκαν από την «μαζική κουλτούρα» στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνος. Αλλά ήταν η άποψή του «αντιδραστική» και όχι «προοδευτική». Αν μάλιστα αφεθεί έως το λογικό της άκρο, αυτή η γραμμή σκέψεως θα αποδεχόταν άνετα ότι, οι ευρωπαϊκές μάζες έπρεπε να παραμείνουν αναλφάβητες και μονόμως δεινά εκμεταλλευόμενες από τους φεουδαρχικούς άρχοντες.

Τα νεοπαγή εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα της Ευρώπης του 19ου αιώνος ενεσταλαξαν υπερηφάνεια στους λαούς για τα εθνικά τους επιτεύγματα, καθώς και μιαν ισχυρή επιθυμία να επιτύχουν νέους θριάμβους για τις μελλοντικές γενιές. Η κρατική υποστήριξη για τον εθνικό πολιτισμό, η γενναιόδωρη χρηματοδότηση δημοσίων κτιρίων, μνημείων και πάρκων, όπως και η γενική αστική οικιστική ανανέωση αύξησε το «ανάστημα» των εθνικών κρατών στα μάτια των πολιτών τους. Κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και οι μεγάλες πόλεις έγιναν εμφανώς πιο ελκυστικές. Το Παρίσι απέκτησε τα υπέροχα βουλεβάρτα του, η Βιέννη έγινε μεγαλύτερη με τον κεντρικό της «Οδικό Δακτύλιό» και η «αιώνια» Ρώμη έκτισε τον «Βωμό του Έθνους». Για πολλούς Ευρωπαίους,
οι ιδέες της εθνικής υπερηφάνειας και αλληλεγγύης έφεραν νόημα και σταθερότητα στη ζωή τους, που είχε διαταραχθεί έντονα στις αρχικές φάσεις της βιομηχανικής επαναστάσεως.

Από όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που καταγράφηκαν μετά από την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,
θα ήταν δύσκολο να βρεθούν πολιτικές οντότητες των οποίων τα επιτεύγματα υπερέβησαν εκείνα των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών του 19ου και του 20ου αιώνος. Αυτά τα κράτη υπερέβησαν σαφώς τις πρότερες πολιτικές μονάδες που βασίσθηκαν στις αρχές της φεουδαρχίας ή του μοναρχισμού. Μέσα στα καθορισμένα σύνορά τους, τα εθνικά κράτη συγκέντρωσαν και διοργάνωσαν ένα βέλτιστο επίπεδο πόρων και εξουσίας. Οι ελίτ αυτών των κρατών συνειδητοποίησαν ότι οι μεγαλύτερες πιθανές πηγές ισχύος που έχουν στη διάθεσή τους ήταν οι ίδιοι οι λαοί τους τους και ιδιαίτερα οι ευρείες μάζες που είχαν ισχυρά κίνητρα ώστε να συμμετάσχουν ενεργά στην εθνική ζωή.

Αντίθετα, μόνο μια μικροσκοπική μειονότητα των κατοίκων των φεουδαρχικών ή μοναρχικών πολιτικών μονάδων ήταν πολιτικά συνειδητή και ενεργός. Ο λόγος του Βασιλιά ή του Δούκα συχνά ερμηνεύθηκε ως νόμος. Ο γραπτός λόγος και η εκπαίδευση υποβιβάσθηκαν στη σφαίρα επιρροής του κλήρου. Η πλειοψηφία των αναλφάβητων υπηκόων αυτών των παραδοσιακών κρατών παρέμενε παθητικό αντικείμενο εκμεταλλεύσεως, πακτωμένη στη γη και πενιχρά ενημερωμένη για τα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα των πολιτειών της.

Τα έθνη-κράτη θεώρησαν κάθε έναν από τους πολίτες τους ως ένα πολύτιμο στοιχείο ισχύος. Τα ευρωπαϊκά κράτη, που οργανώθηκαν με την αρχή του Εθνικισμού, ξεπέρασαν σε αλληλεγγύη, ζωτικότητα, παραγωγικότητά και δημιουργικότητα, όλες τις άλλες πολιτικές συλλογικές οργανώσεις και ενώσεις που εμφανίσθηκαν μετά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Παρ’ όλο που πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί καταδικάζουν τη μεγάλη αντιπαλότητα του 19ου αιώνος, πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτό το λίαν ανταγωνιστικό περιβάλλον ήταν το κομβικό στοιχείο που διήγειρε την ευρωπαϊκή οικονομική ανάπτυξη, τις επενδύσεις στην υποδομή, την τεχνολογική πρόοδο, την κοινωνική πρόνοια, την λαϊκή εκπαίδευση και τον εθνικό πολιτισμό. Ο 19ος αιών ήταν εκείνος που έφερε την Ευρώπη στο αποκορύφωμα της κυριαρχίας της στον κόσμο.

Μια Ανθεκτική Εθνική Ταυτότης ενθαρρύνει την Ενότητα και την Δύναμη
Εάν η πνευματική συμβολή ενός ατόμου στην κοινότητα είναι να αντέχει και να υπομένει, τότε η κοινότητα πρέπει να διατηρήσει μια σχετικά σταθερή σύνθεση. Μόνο μια πολιτική ένωση σταθερή και ακλόνητη στο συστατικό σύνταγμά της θα εξασφαλίσει τις διακρίσεις και την συνέχεια στην ακλόνητη επιδίωξη των στόχων της, επιδίωξη η οποία είναι απαραίτητη για τη διαρκή συσσώρευση δύναμης. Αντίθετα, μια κοινωνία που αποτελείται από ετερογενή στοιχεία θα βρει τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και την κοινή δράση δυσκολότερα. Μάλιστα, αυτό το είδος κοινότητος θα προτιμήσει την ατομική ελευθερία έναντι της εθνικής ενοποιήσεως και εδραιώσεως.

Το φιλόδοξο άτομο μπορεί να υποστηρίξει ότι εάν ο νους μπορεί να βρεί και να παρουσιάσει άπειρες δυνατότητες, τότε αυτές πρέπει να είναι εφικτές άρα και επιτρεπτές. Αυτή η ολότελα φανταστική, άπειρη δημιουργική ισχύς του αδέσμευτου και ελεύθερου νου μπορεί να εξηγήσει γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι που ζουν σε ετερογενείς κοινωνίες είναι τόσο καθηλωμένοι στην αφηρημένη «ελευθερία» – μιας και η ελευθερία αυτή φαινομενικά προσφέρει άπειρες δημιουργικές δυνατότητες.

Αλλά η μεθοδική συνάθροιση και ευρεία συγκέντρωση μιας μεγάλης μάζας πληροφοριών ή η περιστασιακή κατατριβή σε πολλούς τομείς απλώς φθείρει και διαχέει την δύναμη. Ένα πρόσωπο δεν μπορεί να γίνει ταυτόχρονα πυρηνικός φυσικός, ψυχολόγος και πιανίστας. Ένας πυρηνικός ζωτικός παράγων, η βούληση, είναι απαραίτητος για να συμπιέζει τη μάζα των εντυπώσεων που συνωστίζονται στο νου, καθοδηγώντας τις σ’ ένα καθορισμένο μονοπάτι που οδηγεί στη δύναμη.

Η Μαζική Μετανάστευση υπονομεύει τη βάση για τα Ευρωπαϊκά συστήματα Κοινωνικής Πρόνοιας
Το ενεργό άτομο είναι υποχρεωμένο να διοχετεύει τον διαθέσιμο χρόνο και την ενέργεια του στην οικοδόμηση μόνον επιλεγμένων ενώσεων, αποφεύγοντας την διασπορά της δυνάμεώς του. Οι αδιάκριτοι στόχοι, η απεριόριστη φιλοδοξία και η σφαλερή, παραπεταμένη στοργή διαχέει και διαλύει την δύναμη.

Αυτά είναι κάποια από τα χειρότερα σφάλματα που μπορούν να διαπράξουν τα ανθρώπινα όντα και δη εκείνα που έχουν ηγετικό ρόλο στην κοινωνία. Η τέως Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ υπήρξε σίγουρα ένοχη για τέτοια σοβαρότατα λάθη, καλώντας εκατομμύρια φτωχών κατοίκων του Τρίτου Κόσμου να έλθουν και να απολαύσουν την ευημερία της κοινωνικής ασφάλισης της χώρας της ! Μία από τις χειρότερες συνέπειες αυτής της προσέγγισης των «ανοικτών θυρών» είναι ότι υπονομεύει την «Αρχή της Αμοιβαιότητος» μεταξύ πολίτη – κραάτους, η οποία βρίσκεται στα έθνη-κράτη και ρυθμίζει την αναταποδοτικότητα των προσφορών – παροχών μεταξύ λαών και κυβερνήσεών τους.

Το καθολικό «Δικαίωμα της Μεταναστεύσεως» των πάντων παντού, που επινοήθηκε πρόσφατα από τον ΟΗΕ,
απειλεί με αφανισμό την «Αρχή της Αμοιβαιότητος» των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών. Υπονοεί ότι οι ευρωπαίοι πολίτες που εδώ και δεκαετίες πληρώνουν τακτικά στα εθνικά τους συστήματα πρόνοιας δεν πρέπει να αναμένουν να λάβουν το δίκαιο μερίδιό τους των συνταξιοδοτικών πληρωμών, όταν με την πάροδο του χρόνου συνταξιοδοτούνται. Ακόμη και τώρα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, αν όχι εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ κρατικών ενισχύσεων, διατίθενται σε νέες αφίξεις πληθυσμών οι οποίοι δεν συνέβαλαν απολύτως τίποτα στη λειτουργία των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας στις ευρωπαϊκές χώρες.

Η απελθούσα Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ εργάστηκε επιμελώς επί 15 χρόνια για να υπονομεύσει την εθνική ιδέα, τόσο στην χώρα της όσο και εν γένει στην Ευρώπη. Ανατράφηκε ως Χριστιανή από τους αφοσιωμένους ευσεβείς Διαμαρτυρομένους γονείς της και ταυτόχρονα ως καλή μαρξίστρια από τους Ανατολικογερμανούς Κομμουνιστές Εκπαιδευτές της για να καταλήξει η εκλεκτή διάδοχος του Καγκελαρίου της Γερμανικής Επανένωσης Χέλμουτ Κολ. Στην μετακομμουνιστική αστοφιλελεύθερη μετάλλαξή της εξυπηρέτησε αδίστακτα τα παγκόσμια ολιγαρχικά συμφέροντα. Μήπως υπάρχει κάποια αντίφαση εδώ; Στην πραγματικότητα όχι, εφ’ όσον κάποιος αντιληφθεί ότι ουσιαστικώς και τα τρία δόγματα των οποίων η Μέρκελ υπήρξε παράγωγο στοχεύουν σε έναν θεμελιώδη στόχο : Στην αναγκαστική ενοποίηση και στον έλεγχο όλης της ανθρωπότητος !

Η Ματαιότητα της «Νέας Παγκόσμιας Τάξης»
Δεδομένου του τι έχει γραφεί (εκτενώς και βαθέως) γύρω από την ιδιάζουσα φύση του ανθρώπου ως μιας αιωνίως παρεμβαλλομένης στο ιστορικό γίγνεσθαι δυνάμεως, ευελπιστώ ότι ο αναγνώστης θα συμφωνήσει πως το όνειρο της «παγκόσμιας ενότητας» είναι μη ρεαλιστικό. Η συγχώνευση των εθνικών ταυτοτήτων σε μια καθολική μαζική συνείδηση θα είχε ως αποτέλεσμα μόνον ουσιαστικήν απώλεια πολιτιστικών αξιών και εμπειρίας που συσσωρεύονται εδώ και αιώνες, δηλαδή μιαν απώλεια ολότελα αδικαιολόγητη. Αυτή η συγχώνευση δεν θα παράγει αρμονία, διότι τα απεθνισμένα συστατικά της στοιχεία θα συνεχίσουν να ενεργούν σύμφωνα με τις φύσεις τους και να σχηματίζουν νέες ενώσεις για την επιδίωξη της ισχύος, οπότε μοιραίως θα συνεχίσουν τον ατέρμονα ανταγωνισμό τους.

Η ιστορία δείχνει ότι πάντοτε τα άτομα συγκροτήθηκαν σε μιαν εκπληκτική ποικιλία ομάδων, οι οποίες ως ενώσεις δυναμικών ανθρώπων αναπόφευκτα έρχονταν σε σύγκρουση με άλλες ενώσεις επιδιώκοντας να αποκτήσουν τους περιορισμένους διαθέσιμους πόρους. Ο άνθρωπος επιτυγχάνει να πραγματώσει τις δυνατότητές του συνδεόμενος με άλλα άτομα. Αλλά επίσης και οι μεγαλύτερες απειλές κατά του ανθρώπου προέρχονται από άλλους ανθρώπους, όσον και αν αυτή η διαπίστωση είναι ιδιαιτέρως δυσάρεστη για τους ειλικρινείς διεθνιστές κάθε προελεύσεως.

Οι μεγαλύτερες ευκαιρίες μας και ταυτόχρονα οι μεγαλύτερες απειλές εις βάρος μας δεν προέρχονται από τον φυσικό κόσμο (τους σεισμούς, τις τροπικές καταιγίδες και τους τυφώνες) αλλά από ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων. Για παράδειγμα : Τι ανησύχησε περισσότερο τον συμπεριφορικώς «μεθοριακό» και αντισυμβατικό τέως Πρόεδρο Τραμπ όταν βρισκόταν στο Λευκό Οίκο; Οι παγεροί χειμώνες στη Μινεσότα ή μήπως τα «καυτά» καλοκαίρια των πολιτικών δολοπλοκιών του Κατεστημένου της Ουάσιγκτον;

Ένας πρόεδρος των ΗΠΑ (δηλαδή της -έως τώρα- μονοπολικής υπερδύναμης του πλανήτη) ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός ηγέτης πρέπει κυρίως, να ασχοληθεί με τους ανθρώπους εκείνους που εξασκούν τη θέλησή τους για δύναμη. Έτσι ο προαναφερθείς ιδιόρρυθμος Τραμπ έπρεπε διαρκώς να κατευνάζει τόσο τους πλούσιους χρηματοδότες της εκστρατείας του όσο και τους εργάτες υποστηρικτές του, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπιζε τις φιλοδοξίες και τις επιδιώξεις …. των Δημοκρατικών, των Ρώσων, των Κινέζων, των Βορειοκορεατών και των Ιρανών. Ακόμα κι αν κάποιος συμφωνεί με τον νυν πρόεδρο Μπάιντεν, με την τέως Καγκελάριο Μέρκελ και με την προεδρεύουσα της ΕΕ κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν, ότι τάχα «η κλιματική αλλαγή είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα», πρέπει να παραδεχθεί ότι αυτό το πρόβλημα είναι προφανώς ένα ανθρωπογενές φαινόμενο.
Επιπλέον, ότι αποτελεί ξεκάθαρη συνέπεια της θέλησης των βουλιμικών παγκοσμιοποιητών για περισσότερη δύναμη και επικίνδυνο παράγωγο της αδίστακτης αποφασιστικότητός τους να ενσωματώσουν τον Τρίτο Κόσμο στον Δυτικό βιομηχανικό πολιτισμό «παντί τρόπω» !

Α. Κωνσταντίνου