Στις 14 Απριλίου 2022, σύμφωνα με ανταπόκριση από το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νεντ Πράις δήλωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν ότι η διεύρυνση μιας αμυντικής συμμαχίας, υπονοώντας το ΝΑΤΟ και χωρίς να κατονομάσει κάποιες συγκεκριμένες υποψήφιες χώρες, θα είχε μόνο ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της ασφάλειας στην Ευρώπη.

Η ρεαλιστική μετάφραση αυτής της δήλωσης είναι ως εξής: Η διεύρυνση της επιρροής του ΝΑΤΟ στις σκανδιναβικές χώρες θα έχει ως κύριο αποτέλεσμα την αύξηση της οικονομικής και στρατιωτικής ασφάλειας των ΗΠΑ εις βάρος όλης της Ευρώπης. Επιπροσθέτως το ΝΑΤΟ δεν είναι μια αμυντική συμμαχία αλλά ένα όπλο πολιτικού πολέμου των ΗΠΑ κυρίως εναντίον της Ρωσίας, μιας και είναι η μόνη χώρα που μπορεί να φέρει με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας καταστροφικά πυρηνικά πλήγματα στο έδαφος των ΗΠΑ.

Αναλυτικά βάσει του worldpopulationreview.com οι ΗΠΑ έχουν 3750 πυρηνικά όπλα και η Ρωσία έχει αντίστοιχα 4497. Οι άλλες πυρηνικές δυνάμεις δεν είναι τόσο εξοπλισμένες με την Κίνα να έχει 350 πυρηνικά όπλα με αυξανόμενο όμως ρυθμό εξοπλισμού και τη Βόρειο Κορέα να έχει το ανώτερο 50 πυρηνικούς πυραύλους. Από την άλλη πλευρά, στο ίδιο στρατόπεδο με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ έχει 90, η Γαλλία έχει 290 και το Ηνωμένο Βασίλειο έχει 225. Παράλληλα στο ξεχωριστό θέατρο επιχειρήσεων της Ασίας, οι έντονες αψιμαχίες έχουν σταματήσει μεταξύ Ινδίας (156) και Πακιστάν (165) λόγω της αφετέρου απόκτησης πυρηνικών όπλων.

Σήμερα η κύρια ανησυχία των ΗΠΑ είναι ο ρωσικός διηπειρωτικός πύραυλος RS-28 Sarmat (РС-28 Сармат, NATO SS-X-29/30) ή Satan II που μπορεί να κτυπήσει πολλές πόλεις στην επικράτεια των ΗΠΑ και προσφέρει αρκετή αποτροπή για μια συμβατική στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στις ρωσικές υποθέσεις. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι σε πρόσφατη ρωσική άσκηση εκτόξευσης του Sarmat από τη βάση Plesetsk στη βόρεια Ρωσία προς το πεδίο βολής Kura στην ανατολική χερσόνησο Καμτσάτκα, αντιστοίχως οι ΗΠΑ ανέβαλαν και στη συνέχεια ακύρωσαν μια διηπειρωτική πυραυλική πυρηνική δοκιμή για να αποφύγουν την κλιμάκωση της έντασης με τη Ρωσία.

Αυτή η κύρια ανησυχία των ΗΠΑ πηγάζει από την προστασία του οικονομικού της μοντέλου. Αναλυτικά η οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ είναι ιστορικά βασισμένη σε δύο κύριους πυλώνες, την ακτινοβολία μιας ευμάρειας που προσελκύει επενδύσεις από όλο τον κόσμο και την αποφυγή πάση θυσία μιας εμπόλεμης κατάστασης στο έδαφος των ΗΠΑ. Αυτοί οι δύο πυλώνες έχουν βοηθήσει την οικονομική ανάπτυξη ων ΗΠΑ και με τον νόμιμο αλλά και με τον πιο μη-συμβατικό τρόπο πλουτισμού. Για παράδειγμα το κραχ του 1929 είχε συμβεί ακριβώς επειδή η Ευρώπη είχε υπερεπενδύσει σε μετοχές στο αμερικανικό χρηματιστήριο, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μια υπεραξία έτοιμη για πλιάτσικο από τους αμερικανούς χρηματιστές και εμπόρους.

Σε αυτό το σημείο τίθεται το κύριο ερώτημα αυτού του άρθρου: Ως ποιό σημείο είναι διατεθειμένες οι ΗΠΑ να υποστηρίξουν στρατιωτικά την Ανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας βάζοντας παράλληλα σε κίνδυνο την δική τους εδαφική ασφάλεια και ως προέκταση την δική τους οικονομία και κρατική υπόσταση?

Ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization‎, NATO) ή Βορειοατλαντική Συμμαχία, που δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 1949 από δώδεκα (12) χώρες της Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής, με την Ελλάδα και την Τουρκία να προσχωρούν το 1952, είναι μια συμμαχία που ως κύριο σκοπό είχε τον περιορισμό της Σοβιετικής Ένωσης.

Ήταν μια συμμαχία που συστάθηκε για να αντιμετωπίσει την ευνοϊκή εξέλιξη, μέσω κατασκοπευτικής δραστηριότητας ενδεικτικά του Εμίλ Κλάους Φούκς και του ζεύγους Ρόσενμπεργκ, του πυρηνικού προγράμματος της ΕΣΣΔ (1942-1949) με την πρώτη επιτυχή δοκιμή να πραγματοποιείται στις 29 Αυγούστου 1949 στο Καζακστάν. Προφανώς η επίτευξη της πυρηνικής ισορροπίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης σήμαινε ότι η αντιπαλότητα των δύο μπλοκ, που ονομάστηκε Ψυχρός Πόλεμος, θα γινόταν μόνο με ήπια δύναμη, δηλαδή χωρίς στρατιωτική αντιπαράθεση.

Σημαντική στιγμή στην πορεία του ΝΑΤΟ ήταν τον Μάιο του 1955 με την προσχώρηση της Δυτικής Γερμανίας, που ως αντίδραση είχε την σύναψη του Συμφώνου της Βαρσοβίας από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης κάτω από την σοβιετική επιρροή. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε ένα φυσικό σύνορο μεταξύ των υπερδυνάμεων της εποχής, ονομαζόμενο και ως Σιδηρούν Παραπέτασμα από τη Δύση, που κατέρρευσε με την πτώση της ΕΣΣΔ στο τέλος του 1991.

Η εποχή από τις 26 Δεκέμβριου του 1991 έως τις 20 Φεβρουαρίου 2014 μπορεί να θεωρηθεί ως μια προετοιμασία για την αναγέννηση της Ρωσίας πάλι ως μια υπερδύναμη. Μετά το πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν, η Ρωσία επανένταξε την Κριμαία. Τώρα οκτώ χρόνια μετά, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, η Ρωσία αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να επανεντάξει στον εθνικό της κορμό δικά της εδάφη που είχαν χρεωθεί σε ουκρανική περιφέρεια επί ΕΣΣΔ και είχαν πάρει τη μορφή κράτους με την πτώση της ΕΣΣΔ.

Επεξηγηματικά ο ρόλος του ΝΑΤΟ, όπως ήταν αρχικά σχεδιασμένος από τις ΗΠΑ, ήταν ως ένας φορέας πίεσης με ήπια δύναμη προς την ΕΣΣΔ. Ο κύριος σκοπός του ήταν, με την πάροδο του χρόνου, η αύξηση των κρατών μελών του ΝΑΤΟ καθώς και η εφαρμογή καινοτόμων μορφών πολέμου όπως ο πολιτικός και ο υβριδικός όπως για παράδειγμα έγινε στην Ουκρανία από το 2014 ως σήμερα.

Όμως σε καμία περίπτωση η Αμερική θα συνέδραμε με στρατιωτικό τρόπο προς μια ευρωπαϊκή χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ ρισκάροντας τα σοβιετικά πυρηνικά αντίποινα. Για παράδειγμα το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ περί συλλογικής στρατιωτικής συνδρομής δεν συμπεριλαμβάνει μια ρητή δέσμευση ένοπλης βοήθειας από το ένα προς ένα άλλο κράτος-μέλος. Άλλωστε οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν πολύ καλά ότι η ΕΣΣΔ ήταν ικανοποιημένη με τα εδάφη που ήλεγχε μετά το 1945 και δεν επιθυμούσε ούτε μια συμβατική αλλά ούτε και μια πυρηνική αναμέτρηση. Επιπροσθέτως η Ρωσία από το 1991 έως τουλάχιστον το 2014 δεν επιθυμούσε να αναλάβει δράσεις ανάκτησης των εδαφών της πρώην ΕΣΣΔ, δίνοντας ευκαιρία στο ΝΑΤΟ να ξεδιπλώσει τον πολιτικό του πόλεμο στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Συμπερασματικά, σε περίπτωση εμπλοκής για παράδειγμα των χωρών της Βαλτικής ή της Πολωνίας σε μια ένοπλη αντιπαράθεση με την Ρωσία είναι αρκετά αμφίβολο αν οι ΗΠΑ και η Ενωμένη Ευρώπη (κυρίως Γερμανία-Γαλλία) θα συνδράμει αυτές τις χώρες με φανερό στρατιωτικό τρόπο ρισκάροντας την ασφάλεια των δικών τους εδαφών. Ιδιαίτερα για την Αμερική οι ένοπλες συρράξεις θα πρέπει να συμβαίνουν μακριά από την δική της ενδοχώρα εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο την επιβίωση του κράτους και της οικονομίας της.

Θεόδωρος Κωστής