Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μεγιστάνας των ΜΜΕ και πρώην πρωθυπουργός, έχει αιφνιδιαστικά αναδειχθεί ως ο προεδρικός υποψήφιος της κεντροδεξιάς συμμαχίας της Ιταλίας.

Οι προεδρικές εκλογές στην Ιταλία, δεν έχουν επίσημη διαδικασία υποψηφιότητας, και συνεπώς οι σχεδόν 1.000 αντιπρόσωποι (βουλευτές και περιφερειακοί), μπορούν να προτείνουν πρόεδρο και να γράψουν το όνομα οποιουδήποτε επιλέξιμου πολίτη στα ψηφοδέλτιά τους, σε μιαν προ-εκλογική διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει πολλές ημέρες, πριν τελικά ο υποψήφιος συγκεντρώσει την πλειοψηφία των αντιπροσώπων.

Πρακτικά, η ανώνυμη διαδικασία ψηφοφορίας επιτρέπει στους εκπροσώπους να καταψηφίσουν τις όποιες κομματικές γραμμές. Ιστορικά πάντως καταγράφεται πως, η όλη διαδικασία είναι ένα σύνθετο παιγνίδι παρασκηνιακών συναλλαγών και διαβουλεύσεων, από εκείνα που έχουν πλέον κατακλύσει τις σύγχρονες δημοκρατίες, αφαιρώντας εν τέλει κάθε ηθική και αξιοκρατία από τις κάλπες.

Ο Ματέο Σαλβίνι, αρχηγός της League, ανακοίνωσε την Πέμπτη ότι «το ιταλικό δεξιό μπλοκ στέκεται ενωμένο πίσω από τον Μπερλουσκόνι ως υποψήφιο» ενώ διεμήνυσε ότι το μπλοκ "δεν θα δεχθεί ιδεολογικά βέτο από την αριστερά".

Ο 85χρονος Μπερλουσκόνι, υπηρέτησε τέσσερις θητείες ως πρωθυπουργός, αψηφώντας έναν μεγάλο αριθμό σκανδάλων που εμφανίστηκαν. Τελικά παραιτήθηκε το 2011 όταν έγινε σαφές πως η κυβέρνησή του έχασε την πλειοψηφία της. Αργότερα, καταδικάστηκε για φορολογική απάτη και του απαγορεύτηκε η κατοχή δημόσιων αξιωμάτων, μια απαγόρευση που όμως έχει πλέον λήξει.

Το κόμμα στο οποίο ηγείται, η Forza Italia (FI), δημοσκοπικά, έμεινε αρκετά πίσω στις τελευταίες εκλογές και τελικά έλαβε την τέταρτη θέση πίσω από το Κίνημα Πέντε Αστέρων (M5S), την Ένωση του Σαλβίνι και το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα (PD).

Από την στιγμή που το όνομά του άρχισε να παίζει σοβαρά σαν υποψήφιος για την Προεδρία της Ιταλίας, αναλυτές αναφέρουν πώς χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά, τα ΜΜΕ στα οποία είναι ιδιοκτήτης για να επηρεάσει την ψήφο. Όμως αυτό δεν πείθει αφού ο Πρόεδρος δεν εκλέγεται απευθείας, αλλά μέσω των αντιπροσώπων. Είναι πιο πιθανό λοιπόν, να καταφέρει να εκλεγεί μέσα από μικρές ή μεγάλες πολιτικές συμφωνίες, μεταξύ πολιτικών προσωπικοτήτων και σχηματισμών.

Οι εξουσίες του Ιταλού Προέδρου, είναι περιορισμένες και κυρίως εθιμοτυπικές, αλλά έχει την δυνατότητα να παρέμβει ουσιαστικά αν υπάρχει πολιτική κρίση. Για παράδειγμα αν μια κυβέρνηση αποτύχει να εξασφαλίσει σταθερή πλειοψηφία, ο πρόεδρος έχει την εξουσία να ορίσει υποψηφίους πρωθυπουργούς και να προσπαθήσει να βρει έναν συμβιβασμό μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Με αυτό τον τρόπο ο απερχόμενος Πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα διόρισε τον πρώην Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι ως πρωθυπουργό.

Η Ιταλία, είναι ένα από τα ισχυρότερα κράτη της Ε.Ε. και η δεξιά στην χώρα, αισθάνεται πως η Ιταλία δεν κατέχει στην κεντρική ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, την θέση που της αρμόζει, με ευθύνη όλων εκείνων που χαρακτηρίζονται ως αριστεροί, σοσιαλιστές και προοδευτικοί.

Σε κάθε περίπτωση και λαμβάνοντας υπόψιν το τρέχον πολιτικό κλίμα στην Ιταλία, η εκλογή ως Προέδρου, ενός παραδοσιακού δεξιού υποψηφίου, που μάλιστα εμβόλισε με επιτυχία ως Πρωθυπουργός τις αριστερές συμμαχίες, θα δώσει ένα πολιτικό βάθος στην Ιταλική δεξιά, που επανέρχεται, παρόλα τα προβλήματα και τις αστοχίες της. 

Κρίτων