Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρατηρούμε παγκόσμιες υποθέσεις σε διαφορετικά μήκη και πλάτη με σκοπό να τις συγκρίνουμε. Αυτό που εντυπωσιάζει εξ αρχής είναι ότι σχεδόν πάντα χρησιμοποιούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά, κάθε φορά και πιο ξεδιάντροπα.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα την περίπτωση της Βενεζουέλας και της Ουκρανίας. Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να πιέσουν την Βενεζουέλα να υποταχθεί με κάθε δυνατό μέσο σε ένα άτυπο Δόγμα Μονρόε του 21ου αιώνα. Τα επιχειρήματα με τα οποία δικαιολογεί είναι ότι ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο είναι παράνομος, ότι συνεργάζεται με την Ρωσία, ότι υποστηρίζει τον σοσιαλισμό ή, χειρότερα, τον κομμουνισμό και ότι κάνει τα στραβά μάτια στη διακίνηση ναρκωτικών προς τις ΗΠΑ. Αυτά τα σημεία είναι αρκετά για να κατηγοριοποιηθεί η Βενεζουέλα ως απειλή για την εθνικά ασφάλεια των ΗΠΑ.
Αντανακλώντας αυτά τα επιχειρήματα θα μπορούσε η Ρωσία να ισχυριστεί για τον πρόεδρο της Ουκρανίας, ότι ο Βλαντιμίρ Ζελένσκι είναι για περισσότερους από δώδεκα μήνες παράνομος στην θέση του, ότι συνεργάζεται με την Δύση και το ΝΑΤΟ (ορκισμένοι εχθροί της Ρωσίας), ότι χρηματοδοτεί νεοναζιστές και ότι η κυβέρνηση του δολοφόνησε χιλιάδες ρωσόφωνους Ουκρανούς πολίτες. Δηλαδή, ότι η Ουκρανία αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Όπως οι ΗΠΑ (μέχρι στιγμής) υποστηρίζουν την στρατιωτική επέμβαση στην Βενεζουέλα, η Ρωσία δεν χρειάζεται να το κάνει, καθώς έχει ήδη εμπλακεί στρατιωτικά στην Ουκρανία.
Οι ΗΠΑ διατείνονται ότι η επέμβασή τους στην Βενεζουέλα είναι θεμιτή, ενώ αυτό που κάνει η Ρωσία είναι εντελώς λάθος.
Η γεωγραφική διαφορά βέβαια είναι ότι η απόσταση μεταξύ Βενεζουέλας και ΗΠΑ είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Ωστόσο, οι ΗΠΑ αισθάνονται ότι απειλούνται, ενώ η Ρωσία δεν πρέπει να το αισθάνεται.
Τίθεται ούτως ένα απλό ερώτημα: Γιατί η Ουάσιγκτον μπορεί να θεωρεί την Βενεζουέλα ως απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, ενώ η Μόσχα δεν πρέπει να βλέπει την Ουκρανία ως απειλή για την εθνική ασφάλεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας;
Μπορούμε εύκολα να οραματιστούμε πιθανές εξηγήσεις που προσφέρονται από τα συστημικά ΜΜΕ. Ήτοι: Η Ουκρανία είναι μια φιλειρηνική, δημοκρατική χώρα, ενώ η Βενεζουέλα δεν είναι ούτε φιλειρηνική ούτε δημοκρατική. Η Ουκρανία σίγουρα δεν αποτελούσε απειλή για την Ρωσία, το αντίστροφο. Οι ΗΠΑ, αν και απειλούν λεκτικά την Βενεζουέλα σε τακτική βάση, φυσικά δεν την απειλούν πραγματικά, αλλά εκδίδουν φιλικές νουθεσίες ή φιλικές συμβουλές; Επιπλέον, οι ΗΠΑ είναι παγκοσμίως γνωστές για την πολιτική τους ειλικρίνεια και δικαιοσύνη, ενώ η Ρωσία όχι. Αντίθετα, η Ρωσία είναι γνωστή για την επιθετική της πολιτική και την διπροσωπία της. Ο Νικολάς Μαδούρο σίγουρα δεν αρέσει στους Βενεζουελάνους, ενώ ο Βλαντιμίρ Ζελένσκι απολαμβάνει τεράστια δημοτικότητα. Οι ΗΠΑ ενεργούν με υγιείς πολιτικές και ηθικές αρχές, ενώ η Ρωσία ενεργεί για λογαριασμό του παλιού ρωσικού και σοβιετικού ιμπεριαλισμού στον οποίο η αρπαγή γης και η αλλαγή καθεστώτος είναι αναφαίρετη πολιτική.
Συνεχίζουμε τους παραλληλισμούς: Αν ένας Αμερικανός πρόεδρος μπορεί να σκεφτεί στρατιωτική επέμβαση σε μια γειτονική χώρα λόγω των καρτέλ ναρκωτικών που δρουν εκεί, γιατί ο Ρώσος ομόλογός του δεν μπορεί να σκεφτεί και στην συνέχεια να εκτελέσει μια τέτοια στρατιωτική επέμβαση σε μια χώρα που συνορεύει με την Ρωσία; Η ουκρανική υπόθεση έχει μεγαλύτερη βαρύτητα για την Ρωσία από τα ναρκωτικά, καθώς η χώρα αυτή υπήρξε εστία αντιρωσικών στρατιωτικών και ιδεολογικών δραστηριοτήτων, καθοδηγούμενη, συντηρούμενη και υποστηριζόμενη από ειδικούς και συμβούλους του ΝΑΤΟ. Τι θα έκανε η Ουάσιγκτον εάν η Βενεζουέλα, το Μεξικό ή οποιαδήποτε άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής είχε στρατιωτικούς συμβούλους από την Ρωσία και την Κίνα; Ναι, σωστά μαντέψατε.
Γιατί λοιπόν τα πράγματα αντιμετωπίζονται μέσα από τόσο διαμετρικά διαφορετικούς φακούς; Η καλύτερη απάντηση δίνεται από την πρόταση του αξέχαστου και πάντα επίκαιρου Τζορτζ Όργουελ: Όλες οι χώρες έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται ασφαλείς, αλλά ορισμένες χώρες έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται πιο ασφαλείς από άλλες.
