Ο Τραμπ ήταν πάντα ο άνθρωπος των μεγάλων λόγων. Από την πρώτη μέρα της δεύτερης θητείας του, κράτησε τον κόσμο σε αγωνία με τα καθημερινά νέα του σχέδια και έργα. Τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής είναι φτωχά και έχουν βελτιώσει την ζωή πολύ λίγων Αμερικανών. Δεν γίνεται πλέον λόγος για τις μεγάλες ανατροπές που, για παράδειγμα, η ομάδα DOGE υπό την ηγεσία του Έλον Μασκ θα έπρεπε να είχε φέρει στην κρατική διοίκηση. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία και τους αριθμούς, λίγα έχουν επιτευχθεί με αυτό.
Ο Καναδάς δεν είναι ακόμη το πεντηκοστό πρώτο κράτος των ΗΠΑ και η Γροιλανδία δεν έχει γίνει ακόμη αμερικανική. Η Διώρυγα του Παναμά εξακολουθεί να είναι μέρος του Παναμά. Η Λωρίδα της Γάζας δεν μοιάζει με Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής. Έχει βομβαρδιστεί και τα δεινά του παλαιστινιακού πληθυσμού είναι αδιανόητα. Ο Τραμπ φαίνεται επίσης να έχει χάσει το ενδιαφέρον του για αυτόν τον πόλεμο από τότε που έγινε σαφές ότι το Ιράν δεν εντυπωσιάζεται τόσο εύκολα με μερικούς αμερικανικούς πυραύλους. Δεν ήταν αρκετοί για να σταματήσουν το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Μετά τα χτυπήματα ιρανικών πυραύλων σε αμερικανικές βάσεις στην Μέση Ανατολή, η άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ έληξε αμέσως.
Επιπλέον, οι ιρανικές αντεπιθέσεις είχαν προκαλέσει μεγαλύτερη καταστροφή στο Ισραήλ από ό,τι αναμενόταν. Το πολυδιαφημισμένο σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας Iron Dome του Τελ Αβίβ δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει πολλούς. Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου πιθανότατα περίμενε από τον Τραμπ περισσότερα από μεγάλα λόγια και μόνο συμβολικές αναπτύξεις πυραύλων. Ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή συνεχίζεται, αλλά χωρίς τον Τραμπ. Παρά τους θανάτους και τις καταστροφές, το Ιράν είναι ο νικητής μετά από δώδεκα ημέρες, στις οποίες ούτε το Ισραήλ ούτε οι ΗΠΑ μπόρεσαν να νικήσουν.
Μόλις ο Τραμπ χαρακτήρισε τους μετανάστες από την Νότια Αμερική ως εγκληματίες, άλλαξε γρήγορα πορεία όταν μεγάλοι αγρότες, ξενοδόχοι και πάροχοι αναψυχής του κατέστησαν σαφές ότι δεν μπορούσαν να κάνουν χωρίς αυτούς τους εργαζόμενους. Τώρα μιλάει για «καλούς, μακροχρόνιους εργάτες». Αυτό δεν ήταν αλλαγή γνώμης. Αντίθετα, ήταν η πίεση από μια σημαντική ομάδα υποστήριξης του κόμματος του που τον έκανε πράο. Από εδώ και στο εξής, η αρχή μετανάστευσης ICE θα πρέπει να σταματήσει σε μεγάλο βαθμό τις επιδρομές και τις συλλήψεις στην γεωργία, τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια.
Πριν από την εκλογή του, ήθελε να ξεκαθαρίσει πλήρως το σκάνδαλο γύρω από τον Έπσταϊν και να δημοσιοποιήσει όλα τα έγγραφα για τα γεγονότα, αλλά δεν γίνεται πλέον λόγος για αυτό. Αντίθετα, προσβάλλει ακόμη και τους υποστηρικτές του, που του υπενθύμισαν τις προεκλογικές του υποσχέσεις, ως Πέμπτη Φάλαγγα των Δημοκρατικών. Ως αντιπερισπασμό επέφερε γρήγορα μια ειρήνη μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας που κανείς δεν είχε υπολογίσει προηγουμένως και η οποία, επιπλέον, δεν βελτίωσε τίποτα που δεν είχε ήδη συμφωνηθεί. Αλλά δημιούργησε στον Καύκασο μια νέα σύγκρουση Ιράν-Ρωσίας εναντίον του Αζερμπαϊτζάν.
Ο Τραμπ δεν είναι σταθερός. Του λείπει η πολιτική συνείδηση. Σε αντίθεση με τον Πούτιν ή τον Σι Τζινπίνγκ, οδηγείται από τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει μεταξύ των ψηφοφόρων και των υποστηρικτών του και τις προσωπικές και πολιτικές του ανεπάρκειες να ανταποκριθεί σε αυτές τις προσδοκίες. Αντίθετα, κάνει μεγάλες χειρονομίες και ακόμη μεγαλύτερα λόγια. Με υψωμένη γροθιά καλεί τους υποστηρικτές του να πολεμήσουν. Αλλά για τι, ενάντια σε τι ή ενάντια σε ποιον; Ενάντια στο κατεστημένο, στο οποίο ανήκει ο ίδιος; Ενάντια σε ένα βαθύ κράτος του οποίου εκπληρώνει τα σχέδια;
Παίζει τον μαχητή για τα συμφέροντα των μικρών ανθρώπων, στους οποίους ο ίδιος δεν ανήκει, αλλά τους οποίους προσποιείται ότι καταλαβαίνει. Ενεργεί ως βήμα του λαού, που προέρχεται από την άρχουσα τάξη αλλά θέλει να υπερασπιστεί την κυριαρχούμενη τάξη. Ίσως το πιστεύει και ο ίδιος. Αλλά η κυριαρχούμενη τάξη θέλει να δει αποτελέσματα που την ωφελούν. Δεν ενδιαφέρονται για ειρηνευτικές συμφωνίες μεταξύ δύο κρατών που οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνωρίζουν καν. Θέλουν να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους, να ρίξουν τις τιμές, να βελτιώσουν τις δουλειές ή να εργαστούν γενικά. Αλλά ο Τραμπ δεν είναι σε θέση να το κάνει αυτό, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
Με κάθε νέο πολιτικό σχέδιο, οι ελπίδες που είχε ξυπνήσει στην προεκλογική εκστρατεία διαψεύδονται ξανά και ξανά. Δημιουργεί συνεχώς νέες συγκρούσεις για να χειροκροτηθεί για την διευθέτησή τους. Με κάθε μία από αυτές τις συγκρούσεις, αποξενώνει ορισμένους από τους υποστηρικτές του και δημιουργεί νέους εχθρούς. Η αποδοχή του στην κοινωνία μειώνεται. Ενώ είχε φτάσει στο ανώτατο όριο του 50 τοις εκατό τον Νοέμβριο του 2024, μειώθηκε σταθερά τους λίγους μήνες που ακολούθησαν. Στα μέσα Αυγούστου, ήταν μόνο 44 τοις εκατό, το χαμηλό σημείο ήταν 40 τοις εκατό στα μέσα Ιουλίου. Παρά τις χρυσές εποχές που είχε υποσχεθεί ο Τραμπ στους Αμερικανούς εργαζόμενους, ο αριθμός των νέων θέσεων εργασίας που δημιουργούνται δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες.
Παρά την υπερκινητική του δραστηριότητα για τους δασμούς, λίγα πλεονεκτήματα έχουν εξαχθεί από αυτή την πολιτική. Έχουν συναφθεί συμφωνίες-πλαίσια με ορισμένες χώρες, όπως με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι παραμένει η Κίνα, η οποία έβαλε ανεπιτήδευτα την αμερικανική οικονομία σε δίαιτα ζωτικών σπάνιων γαιών μετά τις μεγαλειώδεις απειλές του Τραμπ. Ο Τραμπ συνεχίζει να παρατείνει πειθήνια την προθεσμία για να τεθούν σε ισχύ οι νέοι δασμοί που θέλει να επιβάλει στην Κίνα. Μέχρι στιγμής, αυτό δεν μοιάζει με συναρπαστική επιτυχία.
Η Κίνα δεν εντυπωσιάζεται από τα μεγάλα λόγια του Τραμπ, η οικονομία της αναπτύσσεται συνεχώς. Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ φαίνονται ξεκάθαρα σε κάθε γύρο διαπραγματεύσεων να υποχωρούν όλο και περισσότερο. Φυσικά, όλα αυτά δεν διαφεύγουν της προσοχής του αμερικανικού πληθυσμού, στο βαθμό που τους ενδιαφέρει αυτή η δοκιμασία δύναμης. Μαθαίνει επίσης ότι το σχέδιο του Τραμπ να χρησιμοποιήσει τους δασμούς για να μειώσει τα ελλείμματα των ΗΠΑ δεν λειτουργεί. Αντίθετα, το εθνικό χρέος έχει πλέον ξεπεράσει το όριο των 37 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (37.000 δισεκατομμύρια δολάρια) και αυξάνεται όλο και πιο γρήγορα. Το Λογιστικό Δικαστήριο των ΗΠΑ, η Μικτή Οικονομική Επιτροπή, αναμένει ότι «το χρέος θα αυξηθεί κατά άλλο ένα τρισεκατομμύριο δολάρια έως το τέλος του έτους.
Τουλάχιστον ο Τραμπ μπόρεσε να αποτινάξει το κόστος του πολέμου στην Ουκρανία. Οι Αμερικανοί έχουν αποσυρθεί από την χρηματοδότηση του πολέμου, αντ’ αυτού ζητούν από τους Ευρωπαίους να πληρώσουν. Αυτό ανακουφίζει τον αμερικανικό προϋπολογισμό και τους φορολογούμενους, αλλά δεν είναι πολύ εντυπωσιακό σε σύγκριση με την αναιδή κομπορρημοσύνη του ότι μπορεί να τερματίσει τον πόλεμο μέσα σε 24 ώρες. Αλλά με αυτό μετριέται και εδώ αποκαλύπτεται η προσωπική του ανεπάρκεια και η πολιτική του ανικανότητα.
Μεγάλοι υποκινητές λαϊκών μαζών όπως ο Τραμπ δίνουν πρώτα και κύρια μεγάλες υποσχέσεις. Στις δυτικές κοινωνίες, συναντούν σε μεγάλο βαθμό απολιτίκ πληθυσμούς που λαχταρούν για σπουδαίες πράξεις. Αυτοί δεν αποτυγχάνουν λόγω της καλής τους θέλησης αλλά λόγω της αδυναμίας τους να αναγνωρίσουν τις πραγματικές συνθήκες ή δεν θέλουν να τις παραδεχτούν. Παίρνουν τις ιδέες και τις θεωρίες τους για πραγματικότητα. Ευτυχώς για τον Τραμπ και για τον κόσμο, έχει ψύχραιμους διαπραγματευτικούς εταίρους από την άλλη πλευρά στις διαπραγματεύσεις για το τέλος του πολέμου, αλλά και στον πόλεμο των δασμών με την Κίνα, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να παρασυρθεί από παρόμοια πομπώδη φαινόμενα.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός της μικρής πολιτικής σαφήνειας του. Όταν μιλάει με τον Πούτιν στο τηλέφωνο, τείνει στις απόψεις του. Αν μιλήσει με τους Ευρωπαίους, τότε απειλεί τον Πούτιν με τις πιο σκληρές κυρώσεις. Αν του μιλήσουν αρκετά, τότε είναι πολύ απογοητευμένος από τον Πούτιν και περιγράφει ως bullshit αυτό που είχε εκτιμήσει για τις απόψεις του μέρες νωρίτερα. Η συνάντηση στην Αλάσκα μαρτυρεί για άλλη μια φορά την αναποτελεσματικότητα του Τραμπ, καθώς το αποτέλεσμα αυτής για την Δύση δεν είναι ορατό.
Ο μεγάλος νικητής αυτής της συνάντησης ήταν ο Πούτιν, όπως σημείωσαν με φθόνο και πικρία πολλά ΜΜΕ στην Δύση. Όχι μόνο ο Τραμπ έστρωσε το κόκκινο χαλί για τον «καταζητούμενο», αλλά ο Πούτιν έδειξε επίσης τις πραγματικές συνθήκες σε όσους επανειλημμένα ήθελαν να τον απεικονίζουν ως απομονωμένο. Δεν ήρθε φοβισμένος, αλλά άφοβα κατευθείαν στο λάκκο των λιονταριών, σε μια αμερικανική στρατιωτική βάση. Τι θα μπορούσε να είναι πιο επικίνδυνο για έναν καταζητούμενο και ταυτόχρονα να κάνει πιο ξεκάθαρη την αλλαγή της κατάστασης; Δεν έμεινε έξω ο Πούτιν, αλλά οι αντίπαλοί του από την Ευρώπη. Ως υποπόδια της Ουάσιγκτον, ενημερώνονται μόνο για το τι έχουν διαπραγματευτεί οι μεγάλοι παίκτες χωρίς αυτούς.
Σίγουρα, θα συνεχίσουν να προσπαθούν να επαναφέρουν τον άστατο Τραμπ στο πλευρό τους. Ίσως τα καταφέρουν και πάλι εν μέρει. Ωστόσο, η επίλυση της σύγκρουσης φαίνεται να κινείται προς την αναγνώριση των νέων συνθηκών που δημιούργησε ο πόλεμος. Ο Τραμπ δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι θέλει ένα τέλος στον πόλεμο και ότι αυτό το τέλος θα είναι εις βάρος της Ουκρανίας και των Ευρωπαίων. Δεν ήταν τυχαίο που είχε στείλει τον διαπραγματευτή του Witkoff στην Μόσχα πριν από τη λήξη του τελεσίγραφου του, για να μην χρειαστεί να εκπληρώσει το τελεσίγραφο.
Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο Τραμπ περιμένει θυσίες από τους Ευρωπαίους και την Ουκρανία. Αλλά η σταθερότητα δεν είναι η δύναμή του. Αυτό που ίσχυε σήμερα θα ισχύει και αύριο; Είναι δύσκολο να αξιολογηθεί το επίπεδο ναρκισσιστικής διαταραχής του wannabe πλανητάρχη.
