«Γεωσοφία» – Μέρος 4 (Το Νεοβυζαντινό Εγχείρημα)
Μόλις βγω από τη φύση, δεν θα πάρω ποτέΓουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς «Πλέοντας προς το Βυζάντιο»1
τη σωματική μου μορφή από κανένα φυσικό πράγμα,
Παρά μια μορφή που φτιάχνουν οι Έλληνες χρυσοχόοι
Από σφυρήλατο χρυσό και χρυσό σμάλτο
Για να κρατήσουν ξύπνιο έναν νυσταγμένο Αυτοκράτορα.
Ή τοποθετημένο σε χρυσό κλαδί για να τραγουδήσει
Στους άρχοντες και τις κυράδες του Βυζαντίου
Για ό,τι πέρασε, ή περνά, ή πρόκειται να έρθει
Από την οπτική γωνία της ηγεμονικής Μονοπολικότητας, που επιβλήθηκε και υποστηρίχθηκε από την Αγγλοσαξονική Αυτοκρατορία, η Ελλάδα αντιπροσωπεύει μια μόνιμη ευθύνη (υποχρέωση, εμπόδιο): Η μόνιμη κατάσταση πολιτισμικής «οριακής» φύσεως της, η οποία αποτελεί συνάρτηση της ιστορικής και γεωγραφικής της μοναδικότητας, απαιτεί από τον Μονοπολικό ηγεμόνα να επιβάλει στην Ελλάδα ένα μόνιμο, πάντα σε εγρήγορση και περιοδικά άγριο καθεστώς πολιτικής καταστολής και οικονομικού εκβιασμού. Αυτό εξηγεί τις πολλές παρεμβάσεις της Δύσεως σε όλη τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, από τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου του 1827 (η οποία ουσιαστικά καθιέρωσε την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους-κράτους με προσανατολισμό του στη νεωτερικότητα καθώς ανεξαρτητοποιήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με προσανατολισμό στην παράδοση), μέσω των Νοεμβριανών του 1916 (που ανάγκασαν την Ελλάδα να ενταχθεί στο στρατόπεδο των Συμμάχων που επέβαλαν τη νεωτερικότητα ενάντια στις Κεντρικές Δυνάμεις οι οποίες υπερησπίζοντο την παράδοση) και μέσω των Δεκεμβριανών του 1944 (που διεσφάλισαν ότι η μεταπολεμική Ελλάς θα ήταν ένα αγγλοσαξονικό υποτελές κράτος αντί για ένα ευθυγραμμισμένο με την Ανατολή «ανεξάρτητο έθνος») και μέχρι την υπονόμευση του ελληνικού δημοψηφίσματος διάσωσης του 2015 (το οποίο έθεσε τέλος στην λαϊκιστική εξέγερση κατά της παγκοσμιοποίησης).
Από την οπτική γωνία του ταχέως αναπτυσσομένου Πολυπολικού Κινήματος, η μόνιμη κατάσταση πολιτισμικού οριακού χαρακτήρα της Ελλάδος εντός της βραδέως αποσυντιθεμένης «Νέας Παγκόσμιας Τάξεως» παρουσιάζει μια μοναδική ευκαιρία να ανοίξει η παγίδα στην οποία ο Μονοπολικός ηγεμών κρατά αιχμάλωτη την Ευρώπη: Αναμφίβολα, η Ελλάς αποτελεί μια ρωγμή στην μέχρι τώρα αδιαπέραστη θωράκιση που εξακολουθεί να καλύπτει την Ευρώπη η οποία κυβερνάται από την παγκοσμιοποίηση. Για στρατηγικούς λόγους (έλεγχος της Μεσογείου, αποδυνάμωση της Πανορθοδοξίας), η Ελλάς απερροφήθη στις βασικές δομές που σε πρώιμο στάδιο διετήρησαν την παγκοσμιοποιητική-μηδενιστική υπεροχή στην Ευρώπη (ΝΑΤΟ 1952, ΕΕ 1981, Ευρώ 2002), παρά την προφανή ασυμβατότητα της χώρας με την υπόλοιπη Δύση 2.
Ουσιαστικώς, η Ελλάς έγινε «επίτιμο μέλος» της Δύσεως, παρά την κραυγαλέα ασυμφωνία των ελληνικών εθνικών συμφερόντων με τις δυτικές «αξίες» και τους δυτικούς «σκοπούς». Καθώς η κοινωνικοοικονομική πίεση που προκύπτει από την ολοκληρωτική πρόκληση του Μονοπολικού ηγεμόνος της Δύσεως κατά της ανερχομένης Πολυπολικής Ανατολής (ανοικτός πόλεμος στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή συν επιθετικός παρεμβατισμός στην Άπω Ανατολή και στην Υποσαχάριο Αφρική) αρχίζει να βαραίνει τη Δύση, είναι λογικό ότι η Ελλάς μπορεί κάλλιστα να είναι ο πρώτος κρίκος που θα σπάσει τις αλυσίδες της παγκοσμιοποιήσεως που εξακολουθούν να κρατούν την Ευρώπη. Εάν το Κίνημα της Πολυπολικότητος καταφέρει να κερδίσει την Ελλάδα, θα επιτευχθεί μια σημαντική ρήξη στην υποτιθέμενα αδιαπέραστη, αλλά τώρα ολοένα και πιο κενή, παγκοσμιοποιημένη «Ευρώπη Φρούριο».
Σημαντικό ρόλο στη μετάβαση της Ελλάδος από τη Μονοπολικότητα στην Πολυπολικότητα μπορούν να διαδραματίσουν τα έντονα καταπιεσμένα αλλά αξιοσημείωτα ανθεκτικά και βαθιά δεξιά (πατριωτικά-ταυτοτικά) κινήματα της Ελλάδος. Σε αντίθεση με άλλες δυτικές χώρες, όπου κάθε αντιπαγκοσμιοποιητικό λαϊκιστικό συναίσθημα εκτρέπεται συνεχώς από τον «πολιτικό εθνικιστικό» προσανατολισμό των μαζών, στην Ελλάδα τόσο τα βαθιά αριστερά όσο και τα βαθιά δεξιά κινήματα κατάφεραν να αποκτήσουν ένα βαθμό πραγματικής πολιτικής επιρροής, ακόμη και παρά την έντονη εκστρατεία ψυχολογικών επιχειρήσεως των κυρίαρχων μέσων ενημερώσεως και τον ανοικτό οικονομικό εκβιασμό από το παγκοσμιοποιητικό τραπεζικό καρτέλ. Πριν το βαθιά δεξιό κόμμα της Χρυσής Αυγής εξουδετερωθεί οριστικά (αντιστοίχως μέσω της οικειοποίησης του κατεστημένου και των νομικών διώξεων), αντιπροσώπευε πραγματική πρόκληση για την κυβερνώσα πλουτοκρατία της Ελλάδος, απειλώντας την πίστη της Ελλάδος στους παγκοσμιοποιητικούς «θεσμούς-γράμματα» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ) καθ’ όλη τη δεκαετία της χρηματοπιστωτικής κρίσεως.
Παρ΄όλο που αυτές οι de facto λαϊκιστικές αντιστάσεις τελικώς ηττήθηκαν, η καταστολή τους από το παγκοσμιοποιητικό-μηδενιστικό καθεστώς κατοχής είχε βαρύ τίμημα: μια πλήρη απώλεια της δημόσιας εμπιστοσύνης στην πολιτική τάξη, στον μηχανισμό της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» και στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, μια απώλεια εμπιστοσύνης που είναι ιδιαίτερα έντονη μεταξύ της νεότερης γενιάς, της μεγάλης αυτοαπασχολούμενης τάξεως και του νέου αστικού «επισφαλούς». Προς το παρόν, η συνεχιζόμενη προσκόλληση της Ελλάδος στους παγκοσμιοποιητικούς «θεσμούς αρχικά» είναι εξαιρετικώς επισφαλής: το γεγονός ότι συνεχίζεται οφείλεται αποκλειστικά στη συλλογική κατάσταση φόβου και αποπροσανατολισμού που προκαλείται από το νέο-ολοκληρωτικό «Πραξικόπημα της Covid» των παγκοσμιοποιητών. Ωστόσον, το σημαντικότερον, είναι η κατάσταση δημοσίας απαθείας που προκαλείται από την απλή έλλειψη ενός εναλλακτικού κοινωνικοπολιτικού οράματος. Όμως, αυτό σημαίνει επίσης, ότι η συνεχιζομένη πολιτισμική κατάσταση οριακού χαρακτήρος της Ελλάδος συνεχίζει να προσφέρει μια πραγματική ευκαιρία για τους πολυπολικούς στρατηγούς: ένα αυθεντικό εναλλακτικό κοινωνικοπολιτικό όραμα, που διατυπώνεται με επαρκή πεποίθηση για να προσελκύσει τους εντελώς δυσαρεστημένους αντιφρονούντες της ελίτ της Ελλάδος και επικοινωνείται με επαρκές χάρισμα για να εμπνεύσει τις εντελώς αποξενωμένες μάζες της Ελλάδος, μπορεί να χρησιμεύσει ως το παροιμιώδες σπίρτο στην πυριτιδαποθήκη.
Το Πολυπολικό Κίνημα μπορεί να προσφέρει στην Ελλάδα ένα αυθεντικό εναλλακτικό κοινωνικοπολιτικό όραμα με τη μορφή του νεοευρασιανικού μοντέλου «Τετάρτης Πολιτικής Θεωρίας», που ανέπτυξε ο κορυφαίος εκπρόσωπος του εν λόγω μοντέλου, ο Ρώσεος φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούγκιν. Αυτό το μοντέλο προσφέρει μια συνθετική, «Αρχαιο-Φουτουριστική» εναλλακτική στις αποτυχημένες ιστορικο-υλικές ιδεολογίες του Σοσιαλισμού, του Φασισμού και του Φιλελευθερισμού, δηλώνει δε την αναγκαιότητα αναδημιουργίας βιώσιμων, «μετα-μεταμοντέρνων» (εμπνευσμένων από την παράδοση) κοινωνικών δομών και επαναφοράς αυθεντικών, «μετα-παγκοσμιοποιητικών» (που αποκαθιστούν την κυριαρχία) τρόπων διακυβερνήσεως. Ο νεοευρασιανισμός με επίκεντρο τη Ρωσία προσφέρει την τέλεια θεραπεία για την παρούσα «κρίση ταυτότητος» της Ελλάδος ως «αποτυχημένου μέλους» της Δύσεως, καθώς και έναν τέλειο προορισμό για την προαιώνια επιδίωξή της για αποκατάσταση της κρατικής της κυριαρχίας, η οποία έχει ανασταλεί από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Προσφέρει στην Ελλάδα ένα αποκατεστημένο πολιτισμικό πεπρωμένο, το οποίο μέχρι στιγμής έχει ματαιωθεί από την ψυχο-ιστορική δυτικοποίηση που επιβλήθηκε από τις ελίτ και την κοινωνικοπολιτική «φραγκοκρατία» η οποία επιβλήθηκε από τους Ατλαντιστές.
Αυτή η θεραπεία και ο προορισμός θα συνεπαγόταν μια επανεφεύρεση – και αναπαράσταση – του καταπιεσμένου αλλά αξέχαστου νεοβυζαντινού οράματος της Ελλάδος, προσαρμοσμένου στις σημερινές συνθήκες ρεαλιστικής πολιτικής, υπό την αιγίδα του Πολυπολικού Κινήματος και σύμφωνα με το όραμα ισορροπίας δυνάμεων του Νεοευρασιανισμού. Προφανώς, η στενά εθνικιστική και αλυτρωτική ερμηνεία του νεοβυζαντινού οράματος της Ελλάδας, που έγινε πιο απτή στην έννοια της Μεγάλης Ιδέας στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, είναι ασυμβίβαστη με τα κυριαρχικά δικαιώματα των σύγχρονων γειτόνων της Ελλάδας, και πάνω απ’ όλα της Τουρκίας, η οποία έχει το δικό της, νεο-αυτοκρατορικό όραμα. Η προσπάθεια του Ελληνικού Βασιλείου μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο να επιβάλει μονομερώς την έννοια της Μεγάλης Ιδέας ως μέρος της ευρύτερης Ατλαντικής «ειρηνευτικής συμφωνίας» (των νικητών), είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή και τον ξεριζωμό της πολυχιλιετούς ελληνικής παρουσίας στη Μικρά Ασία στο τέλος του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1919-22.
Με την επέλευση της «Ανοίξεως της Πολυπολικότητος», η μέχρι στιγμής ακαταμάχητη δομή εξουσίας της «Νέας Παγκόσμιας Τάξης» του Μονοπολικού ηγεμόνος, η οποία ουσιαστικώς εκράτησε παγωμένη την περιφερειακή γεωπολιτική για περισσότερα από τρία τέταρτα του αιώνος, αρχίζει τώρα να λιώνει. Ακόμα, όπως ο ανοιξιάτικος ήλιος λιώνει το χειμερινό χιόνι και οι σπόροι στο έδαφος ξαναζωντανεύουν, έτσι και τώρα ο κινητικός πόλεμος που μαίνεται σε όλη την «Μικρή Ρωσία» (Ουκρανία) και στους Αγίους Τόπους αφυπνίζει τη γεωπολιτική επιστήμη και την πολιτική φιλοσοφία από δεκαετίες χειμερίας νάρκης που επιβλήθηκε από την παγκοσμιοποίηση. Ξεχασμένα οράματα και ιδέες που εθεωρούντο «ταμπού» επιστρέφουν στη συνείδηση και τη ζωή.
Από την άνοιξη του 2024 και ένθεν, καθώς γενναίοι στρατιώτες και αγωνιστές της ελευθερίας συνέχισαν να προχωρούν μαχόμενοι ανάμεσα σε πυρπολημένα πεδία μαχών της Ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, μετατρέποντας την αργή υποχώρηση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης σε ολοκληρωτική ήττα της, έτσι και τώρα οι «ξιφομάχοι του νου», γεωπολιτικοί, φιλόσοφοι και στρατηγιστές, πρέπει να κάνουν ένα βήμα εμπρός και να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, εμπλεκόμενοι σε ένα άλλο, αλλά εξίσου επικίνδυνο πεδίο πολυδιάστατης μάχης, δηλαδή στο πεδίο του «κοσμοθεωρητικού πολέμου».* Αλλά πριν το κάνουν αυτό, οι πολεμιστές της πένας πρέπει να αποτίσουν φόρο τιμής στους χειριστές του σπαθιού που από τον Φεβρουάριο του 2022 έχουν «διαμορφώσει το πεδίο της μάχης» για αυτούς. Έκτοτε, πολλοί γενναίοι στρατιώτες και αγωνιστές της ελευθερίας έχουν θυσιάσει την ζωή, την υγεία και την ευτυχία τους για να δώσουν στους στοχαστές και στους συγγραφείς των Νεο-Ευρασιανικών και Πολυπολικών Κινημάτων αυτήν τη μοναδική ευκαιρία να σχεδιάσουν και να διαμορφώσουν ένα καλύτερο μέλλον για όλη την ανθρωπότητα – υπό την σημαία του Χρυσού Βυζαντίου.
Alexander Wolfheze
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Ο Alexander Wolfheze διερευνά ελληνικά και βυζαντινά αρχέγονα πρότυπα και αρχέτυπα, σχετικά με την αφηγηματική επανάσταση που απαιτείται για μιαν επιτυχημένη «Ανακατάληψη» της Πεσούσης Δύσεως. Εκτιμά ότι η αναγνώριση και η επιβολή της «Γεωσοφικής Αρχής» Α θα χρησιμεύσει ως βάση αυτής της Αρχαιο-Φουτουριστικής Επαναστάσεως.
Α. Η «γεωσοφική αρχή» (Geosophical principle) αναφέρεται γενικά σε μια βασικήν έννοια ή θεμελιώδη ιδέα που συνδέει τη φυσική Γη (geos) με τις ανθρώπινες κοινωνίες, τη γνώση και την ευημερία (sophia). Αυτή η έννοια περιλαμβάνει την ενοποίηση των φυσικών επιστημών με τις κοινωνικές επιστήμες, για την βαθύτερη και ακριβέστερη κατανόηση και την προώθηση της ισορροπημένης, βιώσιμης και ειρηνικής αναπτύξεως του ανθρώπινου πολιτισμού.
Η γεωσοφική αρχή περιλαμβάνει:
Ενοποίηση των επιστημονικών κλάδων: Γεφυρώνει τα χάσματα μεταξύ των φυσικών επιστημών (όπως η βιολογία, η φυσική και η γεωλογία) και των κοινωνικών επιστημών (όπως η οικονομία και η κοινωνιολογία).
Βιωσιμότητα και εξέλιξη:Τονίζει την ιδέα του εξελικτικού σχεδιασμού, ο οποίος ενσωματώνει φυσικά και τεχνητά συστήματα για να διασφαλίσει τη βιωσιμότητα τόσο για το περιβάλλον όσο και για την ανθρώπινη κοινωνία.
Σύνδεση ανθρώπου-φύσεως: Επιβεβαιώνει ακράδαντα ότι οι άνθρωποι αποτελούν μέρος της φύσεως, με το άμεσο περιβάλλον τους, ή «φωλεά» τους, να τους ανήκει.
Ισορροπημένη ανάπτυξη: Η αρχή προωθεί μιαν αρμονική και ειρηνική ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας καθοδηγώντας την ορθολογική χρήση των πόρων και τη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος.
Εφαρμογή των θεμελιωδών νόμων: Επιδιώκει να εφαρμόσει θεμελιώδεις φυσικούς και βιολογικούς νόμους, όπως η θερμοδυναμική και ο «κατασκευαστικός νόμος» (που πρότεινε ο Adrian Bejan το 1996), για να κατανοήσει και να καθοδηγήσει τις πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις μεταξύ της φύσεως και των ανθρώπινων συστημάτων.
*Ο συγγραφεύς επιθυμεί εδώ να αναγνωρίσει τη σημαντική συμβολή του Περσο- Αμερικανού φιλοσόφου Ιάσωνος Ρεζά Τζορτζανί (Jason Reza Jorjani) στην πολιτικοφιλοσοφική επανεκτίμηση της αρχής του «κοσμοθεωρητικού πολέμου»Β.
Β. Ο «κοσμοθεωρητικός πόλεμος» αναφέρεται σε συγκρούσεις που επικεντρώνονται σε θεμελιωδώς διαφορετικά συστήματα πεποιθήσεων, όπου ο στόχος είναι η επίθεση, η υπεράσπιση ή η αναμόρφωση των βασικών πεποιθήσεων ενός αντιπάλου για την απόκτηση στρατηγικού πλεονεκτήματος. Αυτή η έννοια εκδηλώνεται με δύο βασικούς τρόπους: είτε ως γεωπολιτικός αγώνας που χρησιμοποιεί προπαγάνδα και πληροφοριακές επιχειρήσεις για να χειραγωγήσει αφηγήσεις και να αποσταθεροποιήσει τους αντιπάλους, είτε ως θεολογική κατασκευή που περιγράφει μια κοσμική πνευματική μάχη μεταξύ Θεού και Σατανά, όπου οι κακές πράξεις δεν αποτελούν μέρος του σχεδίου του Θεού, αλλά είναι το έργο των αντίπαλων δυνάμεων.
Κοσμοθεωρητικός Πόλεμος στη Γεωπολιτική
Στόχος: Να υπονομεύσει τη θέληση ενός αντιπάλου να πολεμήσει επιτιθέμενος στις βασικές του πεποιθήσεις, ιδεολογίες και αφηγήσεις.
Μέθοδοι: Η χρήση παραπληροφόρησης, προπαγάνδας, ψυχολογικών επιχειρήσεων και ελέγχου της αφήγησης.
Πεδίο Μάχης: Τόσο το φυσικό όσο και το ιδεολογικό πεδίο, με κύριο στόχο τη μάχη για τον έλεγχο της αφήγησης.
Παραδείγματα: Οι εκστρατείες παραπληροφόρησης της Ρωσίας στοχεύουν στην αποδυνάμωση των δυτικών μέσω της καλλιέργειας δυσπιστίας και σύγχυσης.
Κοσμοθεωρητικός Πόλεμος στη Θεολογία
Βασική Ιδέα: Η πεποίθηση ότι ο κόσμος έχει παγιδευτεί σε έναν πνευματικό πόλεμο μεταξύ Θεού και Σατανά, με ανθρώπινα και αγγελικά όντα ευθυγραμμισμένα εκατέρωθεν. Σκοπός: Να εξηγήσει την ύπαρξη του κακού και του πόνου, αποδίδοντάς το στην ανθρώπινη ή δαιμονική αντίθεση προς τον Θεό, αντί σε μέρος του σχεδίου του Θεού ή στην έλλειψη της δύναμής Του.
Βιβλική Βάση: Αυτή η έννοια έχει τις ρίζες της στην Αγία Γραφή, η οποία απεικονίζει τη μάχη του Θεού με τον Σατανά και υποστηρίζει ότι η πιθανότητα του κακού είναι απαραίτητη για την ύπαρξη γνήσιας αγάπης μεταξύ των ενδεχομένων όντων.
Βασικό Σχήμα: Ο Αμερικανός θεολόγος, αναβαπτιστής πάστορας και συγγραφεύς Γκρεγκ Μπόιντ είναι ο πλέον εξέχων υποστηρικτής αυτής της θεολογικής αντίληψης, η οποία έρχεται σε αντίθεση με αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «κοσμοθεωρία με βάση το σχέδιο» όπου όλα αποτελούν μέρος του σχεδίου του Θεού.
1. «Πλέοντας προς το Βυζάντιο», («Sailing to Byzantium»), ποίημα του μεγάλου Ιρλανδού ποιητή Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς (William Butler Yeats, 1865-1939), όπου αναλογίζεται τη δυσκολία να διατηρήσει κανείς ζωντανή την ψυχή του σε ένα εύθραυστο, αποτυχημένο ανθρώπινο σώμα. Ο ομιλητής, ένας ηλικιωμένος άνδρας, αφήνει πίσω του τη χώρα των νέων για μιαν οραματική αναζήτηση στο Βυζάντιο, στην αρχαία πόλη που ήταν μια σημαντική εστία του πρώιμου Χριστιανισμού. Εκεί, ελπίζει να μάθει πώς να ξεπεράσει τη θνητότητά του και να γίνει κάτι περισσότερο, σαν ένα αθάνατο έργο τέχνης.
Ο ομιλητής εισάγει τους αναγνώστες σε έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για τους ηλικιωμένους. Είναι ένας κόσμος στον οποίον οι νέοι εραστές αγκαλιάζονται κάτω από δέντρα γεμάτα ωδικά πουλιά (που φαίνεται να μην γνωρίζουν τη θνητότητά τους), τα νερά γεμάτα σμήνη από ψάρια και κάθε ζωντανό πλάσμα -είτε άνθρωπος, ψάρι είτε πουλί- γεννιέται και μετά πεθαίνει. Όλα σε αυτή τη χώρα είναι τόσο απορροφημένα στη στιγμή, που δεν μπορούν να δώσουν καμία προσοχή στα πράγματα που μπορεί να επιβιώσουν από τη σάρκα.
Ένας γέρος σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα αδύνατο, άθλιο σκιάχτρο, εκτός αν μπορεί να κρατήσει την ψυχή του ζωντανή, ζωηρή και τραγουδιστή μέσα στο εξασθενημένο, φθαρμένο σώμα του. Κανείς δεν μπορεί να διδάξει στην ψυχή να το κάνει αυτό: το άτομο που θέλει να κρατήσει την ψυχή του ζωντανή πρέπει να το καταλάβει μέσα από τη δική του μελέτη. Για αυτόν τον λόγο, ο ομιλητής έχει κάνει ένα ταξίδι πέρα από τον ωκεανό, προς την αρχαία ιερή πόλη του Βυζαντίου.
Ο ομιλητής απευθύνεται στους προ πολλού νεκρούς σοφούς και αγίους του Βυζαντίου, οι οποίοι τώρα έχουν παγιδευτεί στην ένδοξη φωτιά του Θεού, η οποία είναι σαν τα όμορφα χρυσά πλακάκια που κοσμούν τις βυζαντινές εκκλησίες. Τους ζητά να βγουν από αυτή τη φωτιά, που στροβιλίζεται σε σπείρες σαν μασούριι ενός ανέμου και να διδάξουν στην ψυχή του να τραγουδάει. Θέλει να κάψουν την θνητή, σαρκική καρδιά του, η οποία είναι δεμένη στο εξασθενημένο σώμα του και δεν μπορεί να κατανοήσει ή να αποδεχτεί τη δική της θνητότητα, και να τον ανεβάσουν στον αιώνιο κόσμο της τέχνης τους.
Όταν αφήσει πίσω του το σώμα του, λέει ο ομιλητής, δεν θα πάρει ξανά μια θνητή φυσική μορφή. Αντίθετα, θα είναι ένα όμορφο χρυσό έργο τέχνης, κάτι που μπορεί να έφτιαχναν οι χρυσοχόοι στην αρχαία Ελλάδα για να το κρεμάσουν στην κρεβατοκάμαρα ενός αυτοκράτορα. Ή θα είναι ένα χρυσό πουλί τοποθετημένο σε ένα χρυσό δέντρο, όπου, όπως οι σοφοί, θα μπορεί να διδάξει στους ανθρώπους την αιώνια και απόκοσμη σοφία του – την υπερβατική του κατανόηση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
2. Ο Ελληνο – καναδοαμερικανός ιστορικός Λευτέρης Σ. Σταυριανός (Leften Stavros Stavrianos 1913–2004), ακαδημαϊκός (Πανεπιστήμιο Νορθουέστερν των ΗΠΑ) και συνεχιστής του Βρετανού ιστορικού Αρνολντ Τόινμπη (1889-1975), έγραφε τὸ 1972, («Η Ελλάδα σε επαναστατική περίοδο. Σαράντα χρόνια αγώνες»),, ότι «το πρώτο μάθημα που μας δίνει η ιστορία είναι ότι η Ελλάδα είναι μία υπανάπτυκτη χώρα και συνεπώς αποτελεί μέρος του Τρίτου Κόσμου», ο δέ Τόυνμπη,ο οποίος είχε δημοσιεύσει το 1922, το πολύκροτο βιβλίο για τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-1922 («The Western Question in Greece and Turkey. A Study in the Contact of Civilizations») είχε και αυτός τοποθετήσει την Ελλάδα στον Τρίτο Κόσμο ως θύμα της Δύσεως, την οποία και κατεδίκαζε στο σύνολο της ως αποτυχημένο πολιτισμό.
