Κι όμως τώρα  με θάρρος που αγγίζει τα όρια του θράσους και αποφασιστικότητα που αγγίζει την τρέλλα, οραματιζόμαστε την Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία, την «Αυτοκρατορία Ευρώπη» την «Imperium Europa» ως μια νιτσεϊκή-σπενγκλεριανή αναγέννηση της Δύσης: μια ομοσπονδιακή, πολιτισμικά ξεχωριστή αλλά πολιτικά ενωμένη Ευρώπη που χρησιμοποιεί αρχαίες αρετές και σύγχρονη τεχνολογία αιχμής για να ξεπεράσει την παγκοσμιοποιημένη παρακμή, να αναβιώσει το φαουστικό πνεύμα και να σταθεί ως κυρίαρχος πολιτισμικός πυλώνας σε έναν πολυπολικό κόσμο.

Καθώς ο σύγχρονος κόσμος κρέμεται στο χείλος μιας πτώσης στο χάσμα της Ιστορικής Αβύσσου, αναδύεται ένα όραμα που έχει τις ρίζες του στο φιλοσοφικό σύμπαν του Νίτσε και στην τιτάνια ιστορικο-ποιητική σκέψη του Σπένγκλερ. Το νιτσεϊκό πνεύμα, όπως αυτό του Αριστοτέλη και του Πλάτωνος πριν από αυτόν, επιδιώκει να ενσωματώσει την πολιτική στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ωστόσο, ο Νίτσε, πάντα προφήτης του Υπερανθρώπου, έβλεπε πέρα από τους απλούς μηχανισμούς της διακυβέρνησης. Προέβλεπε μιαν ένωση της Ευρώπης, ένα μεγαλοπρεπές σχέδιο για έναν μελλοντικό πολιτισμό. Σε αντίθεση με το καντιανό όνειρο ενός ειρηνικού, γραφειοκρατικού «Κήπου της Εδέμ» όπου τα υποτιθέμενα δικαιώματα του ανθρώπου εξυψώνονται αλλά το πνεύμα του μειώνεται, το όνειρο του Νίτσε ήταν ένα όνειρο δύναμης, τάξης και πολιτιστικής αναγέννησης. Μια Ευρώπη που δεν δεσμεύεται από αδύναμο ηθικισμό – αντίθετα ωθείται από μιαν έντονη θέληση για δύναμη. Σε αυτό, βρίσκεται σε συντροφιά με προσωπικότητες όπως ο αξέχαστος Αμερικανός στοχαστής Φράνσις Πάρκερ Γιόκι, ο οποίος είδε την παρακμή της Δύσης σε πραγματικό χρόνο και αναζήτησε την ανάστασή της μέσα από μια νέα και νικηφόρο αυτοκρατορία.

Η Ινδία, η Κίνα, η Μαύρη Αφρική και ο ισλαμικός κόσμος στην υπεράσπιση των πολιτιστικών και ηθικοπνευματικών τους ταυτοτήτων είναι ανένδοτοι, ανυποχώρητοι και άφθαρτοι  σαν διαμάντια. Αυτές οι οντότητες διεκδικούν την κυριαρχία τους, αρνούμενες να επιτρέψουν στις αποικιακές μεταναστεύσεις ή στις ξένες επιρροές να ριζώσουν στα εδάφη τους. Κατανοούν την αναγκαιότητα διατήρησης της μοναδικής τους πολιτιστικής κληρονομιάς και αναγνωρίζουν ότι το μέλλον τους εξαρτάται από τη διατήρηση της ακεραιότητας του ήθους και της εθνοτικής τους ταυτότητας. Αντίθετα, οι ευρωπαϊκές ψευδο-ελίτ υποστηρίζουν το ουτοπικό και δυστοπικό ιδανικό ενός ανυπόστατου «πολυπολιτισμικού κόσμου», μιας τερατώδους χίμαιρας που υπόσχεται ενότητα και προσφέρει μόνο σύγχυση, βία, δολοφονίες και χάος. Αυτές οι σάπιες ελίτ, αποκομμένες από τη βαθιά ιστορική συνείδηση της Ευρώπης, προωθούν ένα όραμα που αποδυναμώνει τους δεσμούς της παράδοσης, ξεχνώντας ότι η δύναμη ενός πολιτισμού έγκειται στην αίσθηση του εαυτού και στην αίσθηση της συνέχειας.

Ενώ ο υπόλοιπος κόσμος επιβεβαιώνει τις ξεχωριστές του ταυτότητες, η ηγεσία της Ευρώπης φαίνεται τυφλή και κουφή στους κινδύνους αυτού του ψευδούς οικουμενισμού. Ωστόσο,  η «Αυτοκρατορία Ευρώπη», στέκεται ως η αντίθετη δύναμη, απορρίπτοντας την πολυπολιτισμική ψευδαίσθηση που επιδιώκει να σβήσει αυτό που κάνει την Ευρώπη μοναδική. Η «Αυτοκρατορία Ευρώπη» θα σφυρηλατήσει μιαν αναζωογονημένη  νέα Ευρώπη μέσω της ανύψωσης των εθνικών της διακρίσεων μέσα σε ένα κοινό πεπρωμένο, αναγνωρίζοντας ότι η αληθινή ενότητα δεν προέρχεται από την αναγκαστική ομογενοποίηση, αλλά από την αναγνώριση και τον εορτασμό των διαφορετικών ριζών της Ευρώπης.

Όπως και η πτώση της Ρώμης πριν από αυτήν, η διάλυση της σύγχρονης Ευρώπης δεν είναι απλώς η κατάρρευση ενός πολιτικού συστήματος, αλλά η διασπορά και διάχυση της ουσίας του – του πολιτισμού του, της ζωτικότητάς του, του πεπρωμένου του. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με όλους τους πολιτισμούς που έχουν υποκύψει στην παρακμή, υπάρχει η δυνατότητα αναγέννησης, για αυτό που ο πολύς Σπένγκλερ  απεκάλεσε «Δεύτερη Θρησκευτικότητα», η οποία ακολουθεί την αποσύνθεση. Αυτή η στιγμή απαιτεί κάτι περισσότερο από θρήνο. απαιτεί δράση. Όπως ο Καίσαρας κάποτε στεκόταν εμπρός στον Ρουβίκωνα ποταμό, συλλογιζόμενος το μέλλον της Ρώμης, έτσι κι εμείς πρέπει να σταθούμε στο χείλος της ιστορίας και να επιλέξουμε το μονοπάτι μας. Ήρθε η ώρα για μιαν Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία, μιαν αναβίωση της δυτικής ψυχής και της εθνικής κληρονομιάς του Ευρωπαίου ανθρώπου. Δεν είναι επιστροφή στον ιμπεριαλισμό του παλαιού κόσμου. Είναι μια σύνθεση του αρχαίου και του σύγχρονου — μια συγχώνευση του αιώνιου και του πρωτοποριακού, ένα ακμαίο και υπέροχο αρχαιοφουτουριστικό όραμα που θα μας μεταφέρει στο μέλλον με τα κοσμήματα του παρελθόντος.

Η ιστορική αποστολή της Ρώμης δεν ήταν απλώς να κατακτήσει, αλλά να απορροφήσει, να ενοποιήσει, να πάρει από τους πολιτισμούς που συνάντησε και, μέσα από μια διαδικασία μετασχηματισμού, να σμιλεύσει έναν νέο πολιτισμό. Αυτή η σύνθεση είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο πρέπει να κτίσει η νέα Ευρώπη. Αλλά σε αντίθεση με τις αυτοκρατορίες του παρελθόντος, αυτή η αυτοκρατορία δεν θα επιδιώξει απλώς την εξουσία για χάρη της εξουσίας. Θα είναι ένας πολιτισμός που εναρμονίζει το παρελθόν με το μέλλον, συνδυάζοντας αρχαίες αξίες με τεχνολογικές εξελίξεις. Το σπαθί και η ασπίδα αυτής της νέας Ρώμης δεν θα είναι τα εργαλεία της φυσικής κατάκτησης αλλά της πνευματικής και εθνικής αφύπνισης, με την προηγμένη τεχνολογία και την κυβερνητική ως σύγχρονο φαουστικό μηχανισμό τάξης και ελέγχου. Η αληθινή μάχη θα είναι ενάντια στην άψυχη τεχνοκρατική παγκοσμιοποίηση που σφαγιάζει την ταυτότητα, την παράδοση και την ψυχή του ίδιου του πολιτισμού.

Η αποστολή, το καθήκον που έχουμε μπροστά μας δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια πνευματική ανακατάκτηση της Ευρώπης. Επί αιώνες, η Ευρώπη ήταν διαιρεμένη – τα έθνη της μάχονταν μεταξύ τους, διωγμένα από τις ιδεολογίες του φιλελευθερισμού και της μετα-Διαφωτιστικής σκέψης, ανίκανα να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα. Ωστόσο, κάτω από αυτές τις διαιρέσεις βρίσκεται η δυνατότητα για μιαν πράγματι ενωμένη Ευρώπη, που δεν συνδέεται με τα καντιανά ιδανικά της παγκόσμιας ειρήνης και με δεσμούς μηχανιστικής λογιστικής, αλλά με ένα κοινό πεπρωμένο, έναν κοινό πολιτισμό και μια πραγματικά νιτσεϊκή θέληση για μεγαλείο. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα μεμονωμένα έθνη πρέπει να παραδώσουν την κυριαρχία τους. Όπως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που επέτρεψε την αυτονομία στις επαρχίες της, ενώ τις ένωσε κάτω από ένα κοινό όραμα, έτσι και τα έθνη της Ευρώπης πρέπει να ενωθούν σε μιαν Ομοσπονδιακή Αυτοκρατορία που αναγνωρίζει τόσο τη μοναδικότητά τους όσο και το κοινό τους πεπρωμένο.

Σε αυτό το μέλλον, τα λάθη της νεωτερικότητας θα χρησιμεύσουν ως γόνιμο έδαφος από το οποίο θα αναπτυχθεί η νέα τάξη. Η κατάρρευση του παγκόσμιου καπιταλισμού και η αποτυχία της φιλελεύθερης τεχνοκρατίας θα δώσουν τη θέση τους σε μια νέα σύνθεση, όπου η τεχνολογική ικανότητα και δύναμη δεν θα απορριφθεί αλλά θα ενσωματωθεί με μια βαθιά πολιτιστική και πνευματική ανανέωση. Οι δρόμοι και τα υδραγωγεία της αρχαίας Ρώμης, θαύματα της εποχής τους, θα αντικατοπτρίζονται στις έξυπνες πόλεις και στην ψηφιακή υποδομή της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτός θα είναι ένας κόσμος όπου η τεχνολογία υπηρετεί τον πολιτισμό, όχι το αντίστροφο, όπου ο κυβερνοχώρος θα είναι τόσο κτήμα της Αυτοκρατορίας όσο και φυσική της επικράτεια, και όπου η αρχαία σοφία θα καθοδηγεί τη χρήση των πιο προηγμένων εργαλείων που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.

Αρετή, πειθαρχία και τιμή — αυτές είναι οι αξίες που κάποτε έκαναν τη Ρώμη μεγάλη και θα αποτελέσουν τον ακρογωνιαίο λίθο της νέας αυτοκρατορίας. Η παρακμή που κάποτε κατέστρεψε την αυτοκρατορία δεν μπορεί για κανένα λόγο να επιτραπεί να ριζώσει στις καρδιές αυτού του νέου πολιτισμού. Όπως ακριβώς η Ρώμη απαιτούσε τα υψηλότερα πρότυπα από τους πολίτες και τους στρατιώτες της, έτσι και η Αυτοκρατορία της Ευρώπης θα απαιτήσει την αληθινή Αριστεία. Ο λαός πρέπει να είναι πρόθυμος να θυσιαστεί, να αγωνιστεί για το μεγαλείο, να διατηρήσει το όραμα μιας αληθινά ενωμένης Ευρώπης, ακόμη και απέναντι σε τεράστιες προκλήσεις. Σε αυτή τη νέα εποχή, το στράτευμα θα διαδραματίσει για άλλη μια φορά κρίσιμο ρόλο, όχι ως δύναμη καταπίεσης αλλά ως προστάτης του πολιτισμού. Οι λεγεώνες της νέας Ρώμης, αναγεννημένες με μια σύγχρονη μορφή, θα υπερασπιστούν όχι μόνο τα σύνορα της Αυτοκρατορίας αλλά και την ψυχή της.

Η διακυβέρνηση, πρέπει επίσης,να υπερβεί τις δυσλειτουργίες της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής – πλουτοκρατικής δημοκρατίας. Το χάος και η αναποφασιστικότητα που μαστίζουν τη σύγχρονη κοινοβουλευτική πολιτική είναι ανάξιες ενός πολιτισμού που επιδιώκει το μεγαλείο. Η Αυτοκρατορία της Ευρώπης πρέπει να καθοδηγείται από μιαν ισχυρή, ενωτική κεντρική αρχή, όπου η εξουσία ασκείται από εκείνους που έχουν αποδείξει την αρετή, την προνοητικότητα και την ικανότητά τους να ηγούνται. Αυτή δεν μπορεί να είναι η τυραννία ενός δεσπότη. Θα είναι ένα σύστημα αξιοκρατικής διακυβέρνησης, όπου ο Ηγεμόνας επιλέγεται με βάση την ικανότητά του να συνδέει το πνευματικό και το εγκόσμιο, παρόμοιο με τους Ρωμαίους αυτοκράτορες που κάποτε κυβερνούσαν με την εύνοια των θεών και της υποστήριξη της Συγκλήτου.

Αναμφίβολα θα προκύψει γενικευμένη αντίσταση σε αυτή τη νέα τάξη. Οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, της πλουτοκρατικής αγοράς, της φιλελεύθερης τεχνοκρατίας και της ιδεολογικής διαστροφής ….δεν θα φύγουν ήσυχα. Αλλά όπως οι εχθροί της Ρώμης που κάποτε προσπάθησαν να καταστρέψουν την αιώνια πόλη, έτσι και αυτοί θα πέσουν. Η Αυτοκρατορία της Ευρώπης δεν στηρίζεται στα σαθρά θεμέλια των σύγχρονων ιδεολογιών. Είναι χτισμένο στο αιώνιο θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού: στην παράδοση, την τιμή και στο διαχρονικά αληθινό δαρβινικό πιστεύω «η δύναμη είναι το  δίκαιο». Όπως η Ρώμη κάποτε ενίκησε τους βαρβάρους εμπρός στις πύλες της, έτσι και η νέα Ευρωπαϊκή  Αυτοκρατορία θα νικήσει τις δυνάμεις των εισβολέων και των προδοτών που επιδιώκουν να την υπονομεύσουν.

Στον αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο, η Ευρωπαϊκή  Αυτοκρατορία δεν θα επιδιώξει να κυριαρχήσει, αλλά να σταθεί ως πυλώνας σταθερότητας, δύναμης και πολιτισμού. Θα είναι ένας μεταξύ ίσων, ένας πολιτισμός που έχει τιμηθεί από το χρόνο, σε έναν κόσμο όπου άλλες δυνάμεις – η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδουιστική Ινδία, ακόμη και μια αναδυόμενη ισλαμική αυτοκρατορία – θα χαράξουν τις δικές τους πορείες. Ωστόσο, η η Ευρωπαϊκή  Αυτοκρατορία δεν θα είναι αντίπαλος αυτών των δυνάμεων. Θα είναι ένα πρότυπο, ένα σύμβολο του τι μπορεί να πετύχει ένας αληθινός πολιτισμός όταν καθοδηγεί τους λαούς του μέσα από ένα κοινό όραμα. Μαζί, αυτές οι δυνάμεις θα εγκαθιδρύσουν μια νέα παγκόσμια τάξη, μια τάξη που θα αντικαταστήσει τον εφιάλτη της παγκοσμιοποίησης με ένα σύστημα όπου οι πολιτισμοί είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν τα δικά τους πεπρωμένα.

Και έτσι, όπως ο Ιούλιος Καίσαρ που στάθηκε αποφασισμένος μπροστά στις λεγεώνες του, ήρθε καιρός να πούμε : «Ο κύβος ερρίφθη !» («Alea jacta est !»). Η εποχή της παγκοσμιοποίησης τελειώνει και ανατέλλει η εποχή μιας νέας Αυτοκρατορίας. Η Αυτοκρατορία Ευρώπη θα αναδυθεί όχι μέσω της βίας αλλά μέσω της δύναμης της επιμονής, της δύναμης της ηγεσίας και της θέλησης να δημιουργήσει έναν πολιτισμό που θα διαρκέσει για χίλια χρόνια. Ας κτίσουμε μαζί αυτή το νέο Συγκρότημα του Πολιτισμού, μιαν Αυτοκρατορία που θα σταθεί ως ο αληθινός κληρονόμος της Ρώμης και θα μείνει στην ιστορία ως η «Θεραπεία και Αναγέννηση της Δύσης».