Όταν ο Πρωθυπουργός το 2022 στο πλαίσιο συζήτησης με τον Γιώργο Καπουτζίδη, κατά το 3ο ετήσιο συνέδριο του The Upfront Initiative, στο Ωδείο Αθηνών είχε κάνει την δήλωση: “ Ο κίνδυνος είναι η τυραννία της πλειοψηφίας. Γι’ αυτό και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπαίνουν σε δημοψηφισματικές πολιτικές ” ομολογώ ότι είχα βαθιά εκνευριστεί.
Βλέπετε, εγώ δεν είμαι οπαδός της «σοφίας της πλειοψηφίας» αλλά εκείνος είναι! Εμένα με καλύπτει η ρήση του H.L. Mencken : “Δημοκρατία είναι η παθολογική πίστη στη συλλογική σοφία της ατομικής άγνοιας”.
Θεώρησα λοιπόν προκλητικά υποκριτική και ψεύτικη μια δήλωση περί «τυραννίας της πλειοψηφίας» από έναν φιλελεύθερο Πρωθυπουργό, που αδιακόπως μας μιλάει για δημοκρατικά ιδεώδη και ανοχή, μόνο και μόνο επειδή εκείνη την στιγμή τον βόλευε πολιτικά να λοξοκοιτάξει την πλειοψηφία και να προωθήσει μιαν πολιτική που δεν είχε την ευρεία λαϊκή στήριξη.
Οφείλω όμως να πω ότι μάλλον ήμουν υπερβολικός και βιαστικός. Έκανα λάθος να εκνευριστώ. Εκείνος ήξερε καλύτερα…
Γιατί; Γιατί πριν λίγες ημέρες, ήλθε μια άλλη δήλωση, αυτή την φορά από τον ελβετικό σουγιά της ΝΔ, τον άνθρωπο για όλες τις απόψεις και δουλειές, τον υπούργο και αντιπρόεδρο της ΝΔ τον Σπυρίδωνα Άδωνη Γεωργιάδη. Και τι μας είπε με την τιτάνια σιγουριά τηλε-μαϊντανού και την αυτοπεποίθηση Παπός που εκδίδει συγχωροχάρτι;
Μας είπε ότι το Σύνταγμα διατάσσει, όταν ένας ανακριτής στην έρευνά του πέσει επάνω σε υπουργό, τότε υποχρεούται να στείλει την υπόθεση στην Βουλή και να μην την ερευνήσει μέχρι να αποφασίσει η Βουλή αν θα ελεγχθεί. Ποιος (μας είπε..) έχει την πλειοψηφία στην Βουλή; Η Νέα Δημοκρατία. Και η Ν.Δ. αποφασίζει να μην ελεγχθούν Βορίδης και Αυγενάκης. Αυτά δήλωσε. Και έκανε αυτές τις δηλώσεις μόλις λίγες ημέρες αφού πολίτες κατέθεσαν αίτημα στην Βουλή με πάνω από ένα εκατομμύριο υπογραφές για αλλαγή αυτών των δόλιων διατάξεων περί (μη) ευθύνης υπουργών.
Αρχικά πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι το Σύνταγμα δεν λέει ακριβώς αυτά που μας είπε ο Γεωργιάδης… αλλά τέλος πάντων αυτά είναι λεπτομέρειες…
Σημασία εδώ έχει η κυνική δήλωση υπουργού της κυβέρνησης πως, αφού το κόμμα του έχει την πλειοψηφία, μπορεί και δεν θα ελέγξει πολιτικά στελέχη του για ένα σκάνδαλο οικονομικών, ηθικών και διεθνών διαστάσεων.
Και κάπου εδώ κατάλαβα ότι είχα παρεξηγήσει τον Πρωθυπουργό. Μπορεί να χρησιμοποίησε εκείνη την δήλωση για να δικαιολογήσει την πολιτική του, που ήταν αντίθετη στην πλειοψηφική λαϊκή θέληση, αλλά ήξερε τι έλεγε.
Προφανώς και αναφερόταν στο ζήτημα της κομματικής κάλυψης απατεώνων λόγω πλειοψηφίας και το έκανε αυθόρμητα βιώνοντας μια σπάνια στιγμή πολιτικής αυτοκριτικής, για την κάθε κομματική ασυδοσία, που βαπτίζει στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, τους κομματικούς ημετέρους, κάθε βλακεία τους, αστοχία ή δόλια πράξη που συμφέρει το κόμμα να μην ερευνηθεί. Ο Πρωθυπουργός λοιπόν, που φυσικά γνωρίζει τους κομματικούς μηχανισμούς, την πολιτική πρακτική αλλά και τα στελέχη του, όταν μίλησε για τυραννία της πλειοψηφίας, αυτά πρέπει να είχε στο μυαλό του.
Σε γενικές γραμμές βεβαίως κι όχι με λεπτομέρειες, αφού όπως το Μαξίμου έχει δηλώσει, ο Πρωθυπουργός, δεν είδε, δεν άκουσε, δεν ήξερε για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, η βρώμα του οποίου αφύπνισε από το κώμα την Ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη χωρίς όμως να καταφέρει να αφυπνίσει και την Ελληνική δικαιοσύνη η οποία εδώ και δεκαετίες είναι βαθιά συναχωμένη και δεν οσμίζεται ούτε βρώμες ούτε τίποτε άλλο…
Πρέπει όμως εδώ, να σημειώσουμε ότι η παραπάνω κατάσταση αποκαλύπτει ένα χαώδες βάραθρο ηθικής. Η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε, οφείλει, υποχρεούται, αν όχι από το Σύνταγμα, από την κοινή ηθική να χρησιμοποιήσει την πλειοψηφία της ώστε να διερευνηθεί με ταχύτητα και σε βάθος το σκάνδαλο και να καυτηριάσει οιονδήποτε εμπλέκεται. Διότι όταν δεν το κάνει, τότε χάνει την ηθική εντολή να κυβερνά, ανεξαρτήτως ποια νομική εντολή της το επιτρέπει. Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από την σοφία του Ιερού Αυγουστίνου που μας είχε πει: «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;»
Σε ένα καθεστώς λοιπόν, βασικής λογικής και στοιχειώδους ηθικής, αυτά είναι αυτονόητα. Τα αυτονόητα όμως, αποδεικνύονται εξόχως δυσνόητα για το κομματικό σύμπαν.
Με αυτές τις τακτικές, ο Πρωθυπουργός και κάθε άλλος στην θέση του, χάνει την ιδιότητα ηγέτη του κράτους και υποβαθμίζεται στην θέση ενός αγχωμένου ζογκλεριστή που προσπαθεί να κρατήσει σε ισορροπία σκάνδαλα, λαμογιές, ευθύνες και πολιτική απαξίωση.
Με αυτές τις τακτικές, μοιραία εγείρεται πολιτειακό ζήτημα, γιατί η τυραννία της πλειοψηφίας αποκαλύπτεται ως τυραννία της δημοκρατίας.
Και εδώ δεν μπορώ παρά, ξανά να αναφέρω τον πολυγραφότατο H.L. Mencken που είχε γράψει ότι η δημοκρατία καθορίζεται ως “the worship of jackals by jackasses”.
Με τις υγείες μας.
