Τον Μάρτιο του 2025, η Διευθύντρια Εθνικής Πληροφόρησης (DNI) Τούλσι Γκάμπαρντ παρουσίασε μια εκτίμηση για το Ιράν που αρχικά φαινόταν ευθυγραμμισμένη με την πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ: εχθρική απέναντι στην Τεχεράνη, αλλά και επιφυλακτική απέναντι σε αμερικανική στρατιωτική επέμβαση. Ωστόσο, μέσα σε τρεις μόνο μήνες, η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Η Γκάμπαρντ, παρά τις πληροφορίες της αμερικανικής κοινότητας πληροφοριών, βρέθηκε να αντιτίθεται δημόσια με τον ίδιο της τον πρόεδρο – ένα μοτίβο που αποκαλύπτει μια ενοχλητική τάση: την τυφλή υποταγή του Ντόναλντ Τραμπ στο Ισραήλ, ακόμα και εις βάρος των κοντινότερων συμβούλων και συνεργατών του.

Να σημειώσουμε εδώ ότι η επιλογή της Γκαμπαρντ για την θέση αυτή έγινε ως πρόσωπο εμπιστοσύνης που θα προσφέρει -πλέον- ακριβή και αντικειμενική πληροφόρηση στον νέο Πρόεδρο. Ο Τραμπ πολύ άκομψα, διέλυσε αυτή την εικόνα.

Η Αντίφαση μεταξύ Πληροφοριών και Πολιτικής

Η Γκάμπαρντ, σε ακροατήριο της Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής, τόνισε ότι «το Ιράν δεν αναπτύσσει πυρηνικό όπλο» και ότι ο Ηγέτης Χαμενέι «δεν έχει εγκρίνει την επανεκκίνηση του πυρηνικού προγράμματος που διακόπηκε το 2003». Αυτή η θέση, ωστόσο, διαψεύστηκε κατηγορηματικά από τον ίδιο τον Τραμπ, ο οποίος δήλωσε στους δημοσιογράφους: «Δεν με νοιάζει τι είπε [η Γκάμπαρντ]. Πιστεύω ότι είναι πολύ κοντά στο να αποκτήσουν [πυρηνικό όπλο]».

Αυτή η αντιπαράθεση δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι μέρος ενός εμφανούς μοτίβου: ο Τραμπ, παρά την επιμονή των υπηρεσιών πληροφοριών ή ακόμα και των στενών του συνεργατών, τείνει να υποτάσσει την αμερικανική εξωτερική πολιτική στα αιτήματα του Ισραήλ, συχνά χωρίς λογική ή στοιχεία.

Η Πυρηνική Κρίση του Ιράν

Το Ισραήλ, εδώ και δεκαετίες, επικεντρώνεται στην «απειλή του πυρηνικού Ιράν». Οι ισραηλινές κυβερνήσεις έχουν πιέσει επανειλημμένα τις ΗΠΑ να εφαρμόσουν πιο σκληρές πολιτικές, συμπεριλαμβανομένων κυρώσεων και στρατιωτικών απειλών.

Ο Τραμπ, παρά τις εκτιμήσεις της DNI, επιλέγει να ενισχύει την ισραηλινή αφήγηση, ακόμα και όταν τα δεδομένα την αντικρούουν. Αυτό δημιουργεί μια επικίνδυνη δυναμική: οι πληροφορίες αγνοούνται όταν δεν ταιριάζουν με τη γραμμή του Ισραήλ.

Η Μετακίνηση της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ (2018)

Μία από τις πρώτες κινήσεις του Τραμπ κατά την πρώτη θητεία του ήταν η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, παρά τις προειδοποιήσεις ότι αυτό θα οδηγούσε σε αναταραχές στη Μέση Ανατολή.

Στο πλαίσιο της δεύτερης θητείας του (2025), η υποστήριξη του Ισραήλ έχει γίνει ακόμα πιο απροκάλυπτη, με πιθανές νέες μονομερείς κινήσεις (π.χ. αναγνώριση ισραηλινής κυριαρχίας στη Δυτική Όχθη).

Η Σύγκρουση με Παλαιστινιακά Δικαιώματα

Ο Τραμπ έχει αποκηρύξει επανειλημμένα την UNRWA (Οργανισμός Βοήθειας για τους Παλαιστινίους Πρόσφυγες), κατηγορώντας την για «αντι-Ισραηλινή προπαγάνδα».

Παράλληλα, η κυβέρνησή του έχει μειώσει δραστικά την οικονομική βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους, ενισχύοντας έμμεσα τη σκληροπυρηνική πολιτική του Νετανιάχου.

Οι ισραηλινοί ευνοούμενοι (όπως ο Sheldon Adelson, πριν από το θάνατό του) ήταν από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του Τραμπ.

Στο 2025, με τη νεα-συντηρητική πτέρυγα του GOP να ελέγχει το Κογκρέσο, η πολιτική του Τραμπ είναι ακόμα πιο εξαρτημένη από την ισραηλινή γραμμή.

Η Ιδεολογική Σύγκλιση με τον Σιωνισμό

Ο Τραμπ και οι σύμμαχοί του βλέπουν το Ισραήλ ως «προπύργιο κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού», μια θεωρία που αγνοεί τις πραγματικές γεωπολιτικές δυναμικές.

Παρά το σλόγκαν «America First», ο Τραμπ ενεργεί συχνά «Israel First» – μια αντίφαση που ενοχλεί ακόμα και τους πιστούς του.

Ο Κίνδυνος μιας Αδέσποτης Εξωτερικής Πολιτικής

Η σύγκρουση Τραμπ-Γκάμπαρντ δεν είναι απλώς μια διαφωνία. Είναι ένα δείγμα της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών:

• Οι υπηρεσίες πληροφοριών δυσφημούνται όταν δεν ευθυγραμμίζονται με την πολιτική ατζέντα.
• Η εξωτερική πολιτική καθορίζεται από ξένες κυβερνήσεις, όχι από αμερικανικά συμφέροντα.

Το Μεγάλο Ερώτημα: Πού Οδηγεί Αυτό;

Αν ο Τραμπ συνεχίσει να απορρίπτει τις πληροφορίες του DNI για χάρη του Ισραήλ, οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές:

• Εκτόξευση νέων συγκρούσεων (π.χ. στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ιράν).
• Εκβιασμός των ΗΠΑ από το Ισραήλ για ακόμα πιο ακραίες πολιτικές.
• Εσωτερική διάσπαση στην αμερικανική διοίκηση, με πληροφορίες να θεωρούνται «εχθρικές» αν δεν ευχαριστήσουν τον Λευκό Οίκο.

Μια Τάση που Πρέπει να Ανησυχεί

Η υπόθεση Γκάμπαρντ-Τραμπ δεν είναι απλώς μια πολιτική διαμάχη. Είναι ένα σύμπτωμα μιας βαθύτερης νόσου: της τυφλής υποταγής σε ξένα συμφέροντα, εις βάρος της λογικής, της δημοκρατίας και της αμερικανικής ασφάλειας.

Το ερώτημα που μένει είναι: Πόσο μακριά θα φτάσει αυτή η τάση πριν η Αμερική ξυπνήσει από τον ύπνο της;