Τώρα που κατακάθισε η προπαγανδιστική σκόνη της επιχείρησης «Ιστός Αράχνης» (κατ’ άλλους Περλ Χάρμπορ 2) και καταστάλαξε στον πυθμένα του ρεαλισμού η ονείρωξη της νατοϊκής ελίτ και των συστημικών ΜΜΕ σχετικά με το κατόρθωμα των Ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών, ας αναλύσουμε τα πραγματικά γεγονότα και τα πολιτικά και στρατιωτικά οφέλη που μπορεί να αποκόμισε από αυτήν την επιχείρηση το Κίεβο και οι υποστηρικτές του, οι γνωστοί «πρόθυμοι σύμμαχοι».
Οι Ουκρανοί πραγματοποίησαν την επιχείρηση «Ιστός Αράχνης» πλήττοντας στόχους βαθιά μέσα στην Ρωσία, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ουκρανία, μέσω ελεγχομένων εξ αποστάσεως μη επανδρωμένων αεροσκαφών που εισήχθησαν λαθραία στην Ρωσία. Ζημιές προκλήθηκαν σε βιομηχανικές υποδομές στις περιοχές Μουρμάνσκ και Ιρκούτσκ. Το Μουρμάνσκ είναι κοντά στα βόρεια τμήματα της Φινλανδίας, το Ιρκούτσκ είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Σιβηρίας. Προφανώς ήταν ένα κατόρθωμα από την πλευρά των Ουκρανών. Αναμφίβολα βοηθήθηκαν από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες, διαφορετικά δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να εντοπίσουν με ακρίβεια τους στόχους, μερικοί από τους οποίους ήταν στρατιωτικά αεροσκάφη.
Η δράση αυτή καθ΄ αυτή είναι ένα κατόρθωμα, φήμες λένε ότι χρειάστηκε ενάμισης χρόνος για να προετοιμαστεί, όμως ο πολιτικός και στρατιωτικός αντίκτυπός της είναι αμφισβητήσιμος. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε λίγο πριν από τον γύρο των ειρηνευτικών συνομιλιών στην Κωνσταντινούπολη. Γιατί; Ήθελε το Κίεβο να διαταράξει τις διαπραγματεύσεις ή απλώς να κερδίσει μια καλύτερη θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Τα συστημικά ΜΜΕ και νατοϊκοί πολιτικοί και στρατιωτικοί μετά την επιχείρηση ζητωκραύγαζαν από χαρά, μάλιστα κάποιοι άρχισαν να συγκρίνουν το γεγονός με το Περλ Χάρμπορ, την ιαπωνική επίθεση που κατέστρεψε ένα μεγάλο τμήμα του αμερικανικού πολεμικού στόλου στις 7 Δεκεμβρίου 1941. Η σύγκριση δείχνει την γενική ηλιθιότητα των ανθρώπων που διευθύνουν τα μέσα ενημέρωσης και τους στρατιωτικούς υπευθύνους των δυτικών χωρών. Οι ιστορικές τους γνώσεις είναι σίγουρα και μικρές και αξιοθρήνητες, αλλά ακόμη και έτσι θα έπρεπε να είχαν προβληματιστεί για μερικά δευτερόλεπτα. Αν είχαν σκεφτεί, θα θυμόντουσαν αμέσως ότι μέσα σε λίγους μήνες από την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ οι Αμερικανοί ανταπέδωσαν επιτυχώς στην μάχη του Μιντγουέι και μέσα σε λίγα χρόνια από το Περλ Χάρμπορ η Ιαπωνία είχε γονατίσει. Γνωρίζουν αυτοί οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί αυτή την αλληλουχία γεγονότων; Υπάρχει ανάμεσά τους τουλάχιστον ένας στρατιωτικός σαν τον ναύαρχο Γιαμαμότο, ο οποίος μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ είπε: «Ξυπνήσαμε έναν κοιμισμένο γίγαντα».
Τι πίστευαν οι σχεδιαστές αυτής της επιχείρησης ότι θα μπορούσαν να επιτύχουν; Ήλπιζαν να αναγκάσουν την Ρωσία να υποχωρήσει; Ή μήπως νόμιζαν ότι το ρωσικό έθνος θα φοβόταν από την εξυπνάδα τους και θα ικέτευε τον Πούτιν να τερματίσει τον πόλεμο και να ζητήσει όρους ειρήνης; Αν το σκέφτηκαν, έχουν πολύ κακή γνώση ακόμη και της πρόσφατης ιστορίας. Ήταν κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί ανελέητα και αδίστακτα βομβάρδισαν γερμανικές πόλεις με αποτέλεσμα να ενισχύσουν την αντίσταση και την συσπείρωση των Γερμανών γύρω από τους ηγέτες τους. Το ίδιο ισχύει και για τους Ρώσους και θα ισχύει πάντα για οποιοδήποτε έθνος που σέβεται την ιστορία του.
Σε αυτή την επίθεση, οι Ουκρανοί ισχυρίζονται ότι κατέστρεψαν έναν αριθμό βομβαρδιστικών. Οι Ρώσοι παραδέχονται ότι έχασαν μερικά αεροσκάφη. Ως συνήθως, οι αριθμοί διαφέρουν: Ο επιτιθέμενος υπερτιμά, ο αμυνόμενος υποτιμά τα χτυπήματα. Όπως και να έχει, ο αριθμός δεν είναι σημαντικός. Όχι μόνο επειδή ο αριθμός των χαμένων αεροσκαφών δεν είναι πιθανό να αλλάξει την πορεία των εχθροπραξιών, αλλά πρώτα απ΄ όλα επειδή η απώλεια των αεροσκαφών μεταφράζεται σε απώλεια κάτι πολύ πιο σημαντικού. Γιατί χτυπήθηκαν με επιτυχία τα ρωσικά βομβαρδιστικά; Επειδή στάθμευαν στα αεροδρόμια, χωρίς καμία κάλυψη. Γιατί στάθμευαν χωρίς κάλυψη έτσι ώστε να είναι ορατά από δορυφόρους; Ήταν επειδή οι Ρώσοι είχαν υπερβολική αυτοπεποίθηση ή επειδή ήταν ανίκανοι; Ούτε το ένα ούτε τ΄ άλλο.
Τα αεροσκάφη βρίσκοταν στους τροχιοδρόμους εμφανή από τους δορυφόρους της Δύσης επειδή αυτή ήταν η συμφωνία μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας (New START, 2011), ήτοι τα στρατιωτικά αεροσκάφη που μπορούν να μεταφέρουν πυρηνικά πρέπει να είναι ορατά στον αντισυμβαλλόμενο της συμφωνίας μέσω δορυφορικής παρακολούθησης, ως ένα είδος διαβεβαίωσης ότι δεν προετοιμάζεται ή βρίσκεται σε εξέλιξη συγκεκαλυμμένη επίθεση. Ξεκάθαρα η Δύση έχει θέσει σε κίνδυνο αυτό το μέρος της εν λόγω συμφωνίας μόνο και μόνο για να πλήξει την Ρωσία. Τώρα, οι Ρώσοι θα μπορούσαν κάλλιστα να αρχίσουν να κρύβουν τα στρατηγικά αεροσκάφη τους. Πώς θα ωφελήσει αυτό την Δύση; Όπως ήταν αναμενόμενο, οι επιθέσεις ενίσχυσαν την προθυμία των Ρώσων να τιμωρήσουν τους Ουκρανούς και κυρίως να τιμωρήσουν τους «πρόθυμους συμμάχους» τους.
Πώς μπορεί η Ουκρανία να κερδίσει από όλα αυτά; Πώς μπορεί να ωφεληθεί η Ευρώπη από αυτό; Φανταστείτε έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας στην Δυτική Ευρώπη. Θα θελήσουν να πολεμήσουν οι Ευρωπαίοι ή να πολεμήσουν όλοι αυτοί οι Μαροκινοί και οι Αφγανοί, οι Αλγερινοί και οι Σουδανοί για την Γαλλία και την Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Σουηδία εναντίον της Ρωσίας; Ή μήπως θα πολεμήσουν οι Τούρκοι της Γερμανίας; Όλοι αυτοί ήδη ζουν σε ξεχωριστές κοινωνίες και δεν πρόκειται ποτέ να ταυτιστούν με τις υιοθετημένες χώρες τους. Εξάλλου, δεν έχουν έρθει στην Γαλλία και την Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Σουηδία για να βιώσουν τον πόλεμο και τις στερήσεις. Αντίθετα, όπως λένε, έχουν δραπετεύσει από τις χώρες τους λόγω πολέμου και στερήσεων. Το καταλαβαίνουν οι Στάρμερ, Μακρόν και Μερτς; Μάλλον όχι.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροφορία. Η Ευρώπη διεξάγει τον Κριμαϊκό Πόλεμο Νούμερο 2 (ο πρώτος έλαβε χώρα μεταξύ 1853-1856). Η Ευρώπη, βλέποντας την επερχόμενη καταστροφή, προκαλεί ξεσπάσματα θυμού, σαν έφηβος με ανικανοποίητη διέγερση. Αν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί της Δύσης γνώριζαν λίγη ιστορία, θα θυμούνται την επίθεση της Ελαφράς Ταξιαρχίας, μια θεαματική πανωλεθρία μιας βρετανικής μονάδας κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου. Και μπορεί επίσης να θυμούνται την σταυροφορία υπό την ηγεσία του Ναπολέοντα και πώς αυτή τελείωσε, ή την σταυροφορία υπό την ηγεσία του Χίτλερ, και πώς τελείωσε αυτή. Και στις δύο περιπτώσεις τα στρατεύματα εισβολής ήταν πολυεθνικά, και στις δύο περιπτώσεις είχαν αρχική επιτυχία και στις δύο περιπτώσεις η σταυροφορία εξελίχθηκε σε ολοκληρωτική αποτυχία. Τι αναμένουν οι πολεμοκάπηλοι «πρόθυμοι σύμμαχοι» και οι Ουκρανοί ότι μπορεί να συμβεί τώρα;
Ναι, οι Ουκρανοί κατάφεραν να πλήξουν στόχους στην Σιβηρία, και όμως δεν μπορούν να αποφύγουν να απωλέσουν το 25% της επικράτειάς τους. Οι Ουκρανοί με την επιχείρηση «Ιστός Αράχνης» έχουν καταστρέψει αρκετά ρωσικά αεροσκάφη, μια γέφυρα, όμως ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί κατά το ήμισυ, ενώ σχεδόν το σύνολο των υποδομών τους έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας. Είναι σαν να δίνεις στον εχθρό σου ένα τσίμπημα και να λαμβάνεις σε αντάλλαγμα ένα νοκ άουτ. Ανόητο και λυπηρό για τον ουκρανικό λαό.
