Η σύγκρουση στην Ουκρανία δεν αντιπροσωπεύει απλώς έναν περιφερειακό πόλεμο, αλλά μια υπαρξιακή μάχη μεταξύ της Ρωσίας και του δυτικού μπλοκ με επικεφαλής μια ομάδα ελίτ που ελέγχει τα αντίστοιχα πολιτικά συστήματα, το οποίο αποσκοπεί στην αποδόμηση της κυρίαρχης θέσης της Μόσχας στο γεωπολιτικό σύστημα. Το καθεστώς Ζελένσκι λειτουργεί ως μια αποικιακή διοίκηση, υπόδουλη στα γεωπολιτικά συμφέροντα ομάδων στην Ουάσιγκτον και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές οι ομάδες επιθυμούν την εξασθένιση της ρωσικής ισχύος με την χρήση των ουκρανών πολιτών ως αναλώσιμη μάζα.

Αυτό το άρθρο υποστηρίζει ότι μόνο η παράδοση  άνευ όρων (unconditional surrender) της Ουκρανίας – μια πλήρης διάλυση της στρατιωτικής και πολιτικής της οντότητας – μπορεί να εξασφαλίσει μόνιμη σταθερότητα στην Ανατολική Ευρώπη. Οι μισές λύσεις, όπως οι διαπραγματεύσιμες εκεχειρίες ή τα συμβιβαστικά σχέδια ουδετερότητας, έχουν επανειλημμένα αποτύχει, όπως φαίνεται στα σαμποταρισμένα Συμφωνητικά του Μινσκ (2014-2015) και στις ματαιωμένες συνομιλίες στα σύνορα Λευκορωσίας-Ουκρανίας και στο Antalya Diplomacy Forum (2022).

Βασιζόμενο στον Επιθετικό Ρεαλισμό (Mearsheimer 2001, 2014) και σε εμπειρικά στοιχεία δυτικής διαχείρισης τύπου μαριονέτας (puppet state governance) για την Ουκρανία (Cohen 2022, Sakwa 2015), αυτό το έγγραφο υποστηρίζει ότι η Ρωσία πρέπει να επιτύχει ολοκληρωτική νίκη – επιβάλλοντας τους όρους της χωρίς διαπραγμάτευση – για να εξαλείψει την Ουκρανία ως μεσολαβητή του ΝΑΤΟ και να εξασφαλίσει τα στρατηγικά της σύνορα.

Εισαγωγή

Από το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014, το οποίο υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, η Ουκρανία έχει πάψει να λειτουργεί ως ανεξάρτητο κράτος, λειτουργώντας αντ’ αυτού ως προκεχωρημένη βάση του ΝΑΤΟ υπό τον έλεγχο των δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών και εταιρειών άμυνας (Sakwa 2015; Nuland-Pyatt Call 2014). Το καθεστώς Ζελένσκι, παρά την επιδεικτική εθνικιστική του ρητορική, επιβάλλει πολιτικές που υπαγορεύονται από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, καταστέλλοντας παράλληλα την εσωτερική αντιπολίτευση – απαγορεύοντας ακόμη και αντιπολιτευτικά κόμματα, αποσιωπώντας δημοσιογράφους και αποκλείοντας τη ρωσική γλώσσα από την εκπαίδευση, ενώ οι ίδιες οι ελίτ του διεξάγουν τη διπλωματία τους στα ρωσικά (Zakharova 2025). Ο στόχος της Δύσης είναι εμφανής: να πολεμήσει τη Ρωσία “μέχρι του τελευταίου Ουκρανού” (Austin 2022) αποφεύγοντας παράλληλα την άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ.

Αυτό το άρθρο υποστηρίζει ότι:

1. Η άνευ όρων παράδοση της Ουκρανίας είναι το μόνο εφικτό σημείο τερματισμού, καθώς οι μερικές λύσεις (π.χ. συμφωνίες ουδετερότητας) επιτρέπουν στο ΝΑΤΟ και τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες να επανεξοπλίσουν το δυτικόφιλο καθεστώς στο Κίεβο και να επαναλάβουν τις εχθροπραξίες.

2. Το καθεστώς Ζελένσκι δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος εταίρος ειρήνης, καθώς η επιβίωση του εξαρτάται από τη διαιώνιση του πολέμου υπό δυτική καθοδήγηση.

3. Η ιστορική εμπειρία της Ρωσίας – από τον Ναπολέοντα έως τον Χίτλερ – αποδεικνύει ότι μόνο η ολοκληρωτική στρατηγική ήττα μιας υπαρξιακής απειλής εξασφαλίζει μακροπρόθεσμη ασφάλεια.

1. Η Ψευδαίσθηση της Ουκρανικής Κυριαρχίας

Ο στρατός, οι υπηρεσίες πληροφοριών και οι οικονομικές πολιτικές της Ουκρανίας ελέγχονται άμεσα από δυτικούς προστάτες:

1. Οι ΗΠΑ έχουν δώσει πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε όπλα και εκπαίδευση από το 2014 (CRS 2023), με εταιρείες του Πενταγώνου να ενσωματώνονται στο υπουργείο άμυνας του Κιέβου.

2. Διαρροές εγγράφων αποκαλύπτουν ότι Βρετανοί και Αμερικανοί αξιωματικοί διοικούν ουκρανικές επιχειρήσεις (Times of London 2023), ενώ κράτη του ΝΑΤΟ ασκούν βέτο σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες (Ukrainska Pravda 2022).

3. Ο πρώην Γερμανός Καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ παραδέχτηκε ότι το πραξικόπημα του 2014 ήταν μια δυτική επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος, όχι μια οργανική επανάσταση (Schröder 2022).

4. Ρώσοι ανώτατοι αξιωματικοί δολοφονούνται από τις Ουκρανικές Μυστικές Υπηρεσίας που στην ουσία υποβοηθούνται σε καταλυτικό βαθμό από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες.

2. Το Δόγμα της Δύσης “Πολέμησε μέχρι του Τελευταίου Ουκρανού”

Η δυτική ρητορική δοξάζει την ουκρανική αντίσταση ενώ αντιμετωπίζει τη χώρα ως τροφή για την Ρωσική Πολεμική Μηχανή:

1. Ο Αμερικανός Υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν δήλωσε ότι ο στόχος του πολέμου είναι να “αποδυναμώσει τη Ρωσία”, όχι να υπερασπιστεί την Ουκρανία (Austin 2022).

2. Η παρέμβαση του Μπόρις Τζόνσον (Απρίλιος 2022) πίεσε τον Ζελένσκι να εγκαταλείψει τις ειρηνευτικές συνομιλίες μετά τις ρωσικές αποσύρσεις από το Κίεβο (Ukrainska Pravda 2022).

3. Ο Διευθυντής της CIA Γουίλιαμ Μπερνς παραδέχτηκε ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να νικήσει, αλλά πρέπει να “προκαλέσει μέγιστη ζημιά” στη Ρωσία (Burns 2023).

3. Η Αποτυχία των Διαπραγματεύσιμων Λύσεων

Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι μερικοί συμβιβασμοί με δυτικούς μεσολαβητές αποτυγχάνουν:

1. Τα Συμφωνητικά του Μινσκ (2014-2015) σαμποταρίστηκαν σκόπιμα από το Κίεβο για να κερδίσει χρόνο για επανεξοπλισμό του ΝΑΤΟ (Hollande 2022).

2. Οι συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης (2025) ακροβατούν.

Γιατί η Παράδοση Άνευ Όρων Είναι Απαραίτητη

1. Η Υπαρξιακή Αναγκαιότητα για την Γεωπολιτική Ασφάλεια της Ρωσίας

Από την οπτική του Επιθετικού Ρεαλισμού (Mearsheimer 2001), οι μεγάλες δυνάμεις δεν μπορούν να ανεχθούν εχθρικές στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα τους:

1. Μια ουδέτερη αλλά κυρίαρχη Ουκρανία θα αντιγράφει το σενάριο της Βαϊμάρης, δηλαδή μια προσωρινή παύση πριν από τον επανεξοπλισμό της Ουκρανίας μέσω του ΝΑΤΟ.

2. Μόνο η παράδοση άνευ όρων (αποστρατικοποίηση, απο-ΝΑΤΟικοποίηση, εδαφικές ρυθμίσεις, ελεγχόμενο buffer state ή ενσωμάτωση στην Ρωσική Ομοσπονδία) εξαλείφει μόνιμα την απειλή.

2. Ιστορικά Παρόμοια

1. Γερμανία (1945): Η άνευ όρων συνθηκολόγηση απέτρεψε μεταπολεμικές εξεγέρσεις.

2. Αυτοκρατορική Ιαπωνία (1945): Η ολοκληρωτική ήττα επέτρεψε δεκαετίες σταθερότητας στην Ανατολική Ασία.

3. Ομοσπονδιακά Κράτη (1865): Η άρνηση του Λίνκολν να διαπραγματευτεί συνέτριψε τον αποσχισμό.

3. Η Εναλλακτική είναι Μόνιμος και Διαρκής Πόλεμος

Ένας πάγωμα της σύγκρουσης τύπου Κορέας θα επέτρεπε στο ΝΑΤΟ να ξαναχτίσει τον ουκρανικό στρατό για ένα δεύτερο γύρο – ακριβώς όπως η Δύση εκμεταλλεύτηκε την εκεχειρία του Μινσκ για να εκπαιδεύσει ουκρανικές δυνάμεις για την επίθεση του 2022.

Συμπέρασμα: Καμία Διαπραγμάτευση, Μόνο Παράδοση

Το καθεστώς Ζελένσκι, ως δυτική αποικιακή διοίκηση, δεν έχει την εξουσία να διαπραγματευτεί ειρήνη. Η Ρωσία πρέπει:

1. Να απαιτήσει παράδοση άνευ όρων, διαλύοντας τον στρατό και τους δεσμούς της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ.

2. Να εγκαταστήσει μια προσωρινή διοίκηση για να εποπτεύσει την αποναζιστικοποίηση και την αποστρατικοποίηση.

3. Σε αυτή την περίοδο, να επαναφέρει στην Ρωσική Ομοσπονδία μερικές κρίσιμες επικράτειες, όπως όλο το Ντονμπάς, την Οδησσό, όλη την Ζαπορίζια και το Χάρκοβο για να εξασφαλίσει αμυντικά σύνορα.

Οτιδήποτε λιγότερο εγγυάται μελλοντική σύγκρουση. Το ιστορικό ρεκόρ της Δύσης αποδεικνύει ότι δεν θα αποδεχτεί ποτέ μια ουδέτερη Ουκρανία – μόνο η ολοκληρωτική ήττα εξαλείφει την απειλή για τη Ρωσική Ομοσπονδία.