… Στὴν μορφὴ τοῦ παραδοσιακοῦ κόσμου κάθε πραγματικότης γίνεται σύμβολο. Σχετικὰ μὲ τὸν πόλεμο αὐτὸ ἰσχύει, τόσον ἀπὸ τὴν ὑποκειμενική, ὅσον καὶ ἀπὸ τὴν ἐσωτερική του ἄποψη. Μόνο μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἔγινε δυνατὸ νὰ συγχωνευθοῦν σὲ μία μοναδικὴ ὀντότητα ὁ πόλεμος κι ὁ δρόμος τοῦ Θείου…
…Ἡ παράδοση τῆς δράσεως εἶναι γνώρισμα τῶν Ἄριο-Δυτικῶν φυλῶν. Αὐτὴ ὅμως ἡ παράδοση ἄρχισε προοδευτικὰ νὰ ἀλλοιώνεται. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ σύγχρονη Δύση κατέληξε νὰ γνωρίζει καὶ νὰ ἐκτιμᾶ μόνο μία λαϊκοποιημένη καὶ ὑλιστικὴ δράση, ἀπογυμνωμένη ἀπὸ κάθε ἴχνος μεταφυσικῆς ἐπαφῆς
–μία βέβηλη δράση ποὺ μοιραία ἦταν καταδικασμένη νὰ ἐκφυλιστεῖ σὲ πάθος καὶ μανία, καταλήγοντας σὲ μία δράση γιὰ τὴν δράση ἢ σ’ ἕνα γεγονὸς ποὺ συνδέεται μόνο μὲ τὶς ἐξαρτώμενες ἀπὸ τὸ χρόνο ἐπιδράσεις. Σὲ μία τόσο ἐκφυλισμένη δράση δὲν συναντῶνται στὸν σύγχρονο κόσμο οἱ αὐθεντικὰ θεωρητικὲς ἀσκητικὲς ἀξίες, ἀλλὰ μόνο μία νεφελώδης κουλτούρα καὶ ἕνα ὠχρὸ καὶ συμβατικὸ πιστεύω…
…«Ἀπὸ τὸν μικρὸ ἐπιστρέψαμε στὸν μεγάλο ἱερὸ πόλεμο». Μὲ βάση τὴ διαπίστωση αὐτὴ ὁ μεγάλος ἱερὸς πόλεμος ἀνήκει στὴν πνευματικὴ ἀξία. Ὁ μικρὸς ἱερὸς πόλεμος, ἀντιθέτως, εἶναι ὁ φυσικός, ὁ ὑλιστικὸς ἀγών, ἡ μάχη ποὺ δίδεται στὸν ἐξωτερικὸ πόλεμο. Ὁ μεγάλος ἱερὸς πόλεμος εἶναι ὁ ἀγὼν τοῦ ἀνδρὸς ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ποὺ βρίσκονται μέσα του. Συγκεκριμένα εἶναι ὁ ἀγὼν τοῦ ὑπερφυσικοῦ στοιχείου τοῦ ἀνθρώπου ἐναντίον ὁτιδήποτε, ποὺ θεωρεῖται ἐνστικτῶδες, ποὺ συνδέεται μὲ πάθη, ποὺ εἶναι χαῶδες, στὸ ἕλος τῶν δυνάμεων τῆς φύσεως
…Στὸ πλαίσιο τῆς ἡρωικῆς παραδόσεως ὁ μικὸς ἱερὸς πόλεμος –δηλαδὴ ὁ πόλεμος νοούμενος ὡς ἐξωτερικὸς ἀγών- μπορεῖ νὰ χρησιμεύσει μόνο εἰς τὸ μέσον διὰ τοῦ ὁποίου πραγματοποιεῖται ὁ μεγάλος ἱερὸς πόλεμος…
…Στὸ μέτρο κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ πολεμιστὴς εἶναι πρόθυμος νὰ πολεμήσει μέσα στὰ πλαίσια τῆς ἁγνότητος καὶ τοῦ ἀπολύτου, σπάζει τὰ δεσμὰ τοῦ ἀνθρωπίνου, κάνει ἔκκληση στὸ Θεό, νοούμενο σὰν μεταφυσικὸ σχῆμα, συγκεντρώνει ἐπάνω του αὐτὴ τὴ ζῶσα δύναμη, καὶ συναντᾶ μέσα σ’ αὐτή, τὴ Θεία φώτιση καὶ τὴν ἀπελευθέρωσή του…
…Ἡ ἀθανασία εἶναι προνόμιο τῶν λίγων καὶ σύμφωνα μὲ τὴν Ἀρία ἀντίληψη, ἦταν κατὰ κύριο λόγο ἕνα ἡρωικὸ προνόμιο. Ἡ ἐπιβίωση ὄχι πλέον σὰν σκιὰς ἀλλὰ σὰν ἡμίθεου ἐπιφυλάσσεται ἀποκλειστικὰ γιὰ ἐκείνους, ποὺ διαμέσου μίας εἰδικῆς πνευματικῆς δράσης, εἶχαν ἐξυψωθεῖ σὲ μία ἀνώτερη Φύση…
…Φῶς, ἡλιακὴ ἀκτινοβολία, δόξα, νίκη, θεία βασιλεία, εἶναι εἰκόνες ποὺ μέσα στὸν Ἄριο κόσμο ἐμφανίζονται μὲ τὴν πιὸ στενὴ μεταξὺ τοὺς ἐξάρτηση καὶ ὄχι σὰν ὄροι ἀφηρημένοι ἢ σὰν διάφορες ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις ἀλλὰ μὲ τὸ νόημα τῶν ἀπολύτως πραγματικῶν ἐξουσιῶν καὶ δυνάμεων… …Χρειάζεται νὰ ἀφυπνιστεῖ μέσα ἀπὸ τὴν μάχη ἐκείνη ἡ δύναμη ποὺ πέρα ἀπὸ τὶς θύελλες τοῦ αἵματος καὶ τῶν κακουχιῶν θὰ ἐξιλεώσει τὸν κόσμο μὲ νέα λάμψη καὶ διαρκὴ εἰρήνη τὴ νέα δημιουργία. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ σήμερα πρέπει νὰ γίνει καὶ πάλι κατανοητὴ ἡ ἁγνὴ δράση στὸ πεδίο τῆς μάχης, ἡ δράση ὄχι μόνο μὲ τὸ νόημα τῆς ρωμαλέας ἄσκησης ἀλλὰ σὰν κάθαρση, σὰν δρόμος πρὸς ἀνώτερα σχήματα ζωῆς- ποὺ κατὰ κάποιο τρόπο ἀντιστοιχοῦν σὲ μία ἐπιστροφὴ στὴν πρωτογενὴ Ἄριο-δυτικὴ παράδοση…
…Ὁ καινούργιος ἄνθρωπος θὰ μπορέσει νὰ νικήσει κάθε δράμα, κάθε σκοτεινιά, κάθε χάος ποὺ βρίσκεται μέσα του, καὶ στὸν ἐρχομὸ τῶν νέων καιρῶν, θὰ συμβολίσει τὴν ἀρχὴ μίας νέας ἀναπτύξεως. Ὁ ἡρωισμὸς τῶν καλυτέρων, σύμφωνα μὲ τὴν πρωτογενὴ Ἀρία παράδοση, μπορεῖ νὰ διαδραματίσει πραγματικὰ μία ἐπικλητικὴ λειτουργία: νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἀπὸ αἰῶνες χαλαρωμένη ἐπαφὴ μεταξὺ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ὑπερκόσμου. Τότε ἡ μάχη δὲν θὰ εἶναι μία τρομερὴ σφαγή, οὔτε θὰ ἔχει τὸ νόημα ἑνὸς ἐξαρτημένου ἀπὸ τὴ θέληση τῆς δύναμης ἑνὸς ἀπαισιόδοξου μέλλοντος, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἡ ἀπόδειξη τοῦ δικαιώματος τῆς ἀποστολῆς ἑνὸς λαοῦ. Τότε ἡ εἰρήνη δὲν θὰ σημαίνει ἕνα νέο πνιγμὸ μέσα στὴν καθημερινὴ ἀστικὴ ὁμίχλη […]
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ θέλουμε γιὰ μία ἀκόμα φορὰ σήμερα νὰ κάνουμε δική μας τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως τῶν ἀρχαίων ὅπως ἐκφράζεται μὲ τὶς λέξεις: «Τὸ αἷμα τῶν ἡρώων εἶναι ἱερότερο ἀπὸ τὸ μελάνι τῶν σοφῶν καὶ τὴν προσευχὴ τῶν πιστῶν» περισσότερο ἀπὸ τὰ μεμονωμένα ἄτομα οἱ πρωτογενεῖς μυστικὲς δυνάμεις τῆς Φυλῆς…
(JULIUS EVOLA – Ἀποσπάσματα)
