Ήγγικεν η ώρα. Ηλικιωμένοι κύριοι με κοστούμια μουσουλμανικού τύπου συναθροίζονται στην Καπέλα Σιξτίνα για να εκλέξουν τον νέο Πάπα κεκλεισμένων των θυρών. Το πλουσιότερο χρηματοπιστωτικό ταμείο του σύμπαντος αναζητά διάδοχο και αρχιταμία.
Οι 135 «papabile» ( δηλ. οι έχοντες δικαίωμα εκλογής και ψήφου) καρδινάλιοι έως 80 ετών, θα καθίσουν ανάμεσα στα γυμνά έργα του ομοφυλόφιλου καλλιτέχνη Michelangelo Buonarotti, περιμένοντας την έμπνευση του δασκάλου τους κάπου από το σύμπαν. Από το 1274, οι ηγεμόνες του Καθολικού Χριστιανισμού υποβάλλονται σε αυτό το τελετουργικό και περιμένουν ένα σημάδι θεϊκής δύναμης ως προς το ποιον θα επιλέξει ο «δάσκαλος» ως ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας. Οι κοστουμάτοι κύριοι απαγορεύεται να χρησιμοποιούν οποιοδήποτε τεχνικό εξοπλισμό εγγραφής, αναπαραγωγής ή μετάδοσης ήχου, εικόνων και γραφής, όλοι οι εμπλεκόμενοι πρέπει να ορκίζονται αυστηρή μυστικότητα. Απαγορεύεται επίσης η αλληλογραφία, η τηλεφωνική επικοινωνία, η ανάγνωση εφημερίδων και η χρήση ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Όλα υπό την απειλή δραστικών κυρώσεων. Αυτά όσον αφορά τη διαδικασία της παπικής εκλογής, ένα γεγονός που ο κόσμος των μέσων ενημέρωσης περιμένει με ανυπομονησία. Οι εικασίες έχουν ήδη γίνει, τα στοιχήματα επίσης έχουν γίνει, οι δημιουργοί προγραμμάτων στους σταθμούς υπολογίζουν τις βαθμολογίες και οι μοναστηριακές αδελφές ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, ανάλογα με το ποιος θα εκλεγεί για να τις καλέσει ως υπηρετικό και «άλλο» προσωπικό. Εάν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, η παράσταση θα μπορούσε να τελειώσει σε λίγες εβδομάδες. Ας ελπίσουμε ότι οι εκλογές δεν θα συνεχιστούν, όπως συνέβη στο παρελθόν, όταν μετά το θάνατο του Κλήμη Δ ́ το εκλογικό θέαμα διήρκεσε 3 ολόκληρα χρόνια (1268-71).
Τα 2000 χρόνια εκκλησιαστικής ιστορίας του καθολικισμού ήταν πάντα η ιστορία της εξουσίας, του πλούτου και του εγκλήματος. Οι πάπες πλούτισαν, πορνεύτηκαν, εξαπάτησαν, διεξήγαγαν πολέμους, δολοφόνησαν. Ο διορισμός και η εκλογή τους συχνά χειραγωγούνταν μέσω δωροδοκίας, απάτης και εκβιασμού. Θυμίζουμε ότι τα παπικά κράτη δημιουργήθηκαν μέσω ενός πλαστού εγγράφου που χρονολογείται από το έτος 800, το οποίο υποτίθεται ότι εκδόθηκε το 315/317 από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α ́και το οποίο έδινε την παπική εξουσία στην Ρώμη, την Ιταλία, σε ολόκληρο το δυτικό μισό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ολόκληρο τον κόσμο. Σύντομα οι πάπες απέκτησαν μόνιμους στρατούς, επέκτειναν την επικράτειά τους, λήστεψαν και λεηλάτησαν γειτονικά κράτη και οργάνωσαν σταυροφορίες, τις οποίες χρηματοδότησαν από σφαγές αλλοφύλων, από ιδιοκτησία αιρετικών, εμπόριο λειψάνων και συγχωροχάρτια του τύπου: «Ο Πάπας εγγυήθηκε την συγχώρεση των αμαρτιών, την πλούσια λεία, μια γη που ρέει γάλα και μέλι και ικέτευσε: Ο Χριστός το προστάζει».
Μεταξύ 1096 και 1291 με την υποκίνηση των Παπών πραγματοποιήθηκαν επτά σταυροφορίες στους «Αγίους Τόπους» της Παλαιστίνης, οι οποίες κόστισαν την ζωή έως και 22 εκατομμυρίων ανθρώπων. Μόνο 50.000 παιδιά στάλθηκαν στο θάνατό τους ως μέρος της Σταυροφορίας των Παιδιών. Έως τον 20ό αιώνα, η Αγία Έδρα υποστήριζε μια πολιτική όπλων, αντίθετη με όλες τις διαβεβαιώσεις για ειρήνη. Ακόμη και οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν αφορίσει λιποτάκτες στρατιώτες και υποκινούσαν εκείνους που βρίσκονταν στην εξουσία σε μαζικές δολοφονίες. Ο Λέων Θ ́ αγνόησε όλες τις ειρηνευτικές προσπάθειες και διεξήγαγε πόλεμο εναντίον των Νορμανδών. Ο Γρηγόριος Ζ ́ ζήτησε την δημιουργία στρατού κατά του κακού, του οποίου ήθελε να ηγηθεί ως επίσκοπος. Ο Ιούλιος Β ́ εμφανιζόταν συνήθως με κράνος, πανοπλία και σπαθί και τα χρησιμοποιούσε εκτενώς. Ο Πίος Θ ́ διατήρησε 15.000 στρατιώτες και εξασφάλισε τον εαυτό του με την διάδοση του παπικού δικαιοδοτικού πρωτείου και του παπικού αλάθητου. Σε όσους αρνούνταν το βάπτισμα υποσχόταν τον θάνατο. Η ιστορία της Καθολικής εκκλησίας είναι ένα χρονικό θηριωδιών χωρίς τέλος. Οι θηριωδίες και τα εγκλήματα ήταν πάντα ευλογημένα με το σύνθημα των Ιησουιτών «Αd maiorem Dei gloriam» (για την μεγαλύτερη δόξα του Θεού).
Τον 4ο αιώνα, ο εκκλησιαστικός πατέρας Αθανάσιος κήρυξε την δολοφονία επιτρεπτή σε περίπτωση πολέμου και ο συνάδελφός του Αυγουστίνος υπερασπίστηκε τον πόλεμο ως «δρόμο προς την ειρήνη». Το έθεσε ως τον «δίκαιο πόλεμο» που «εκδικείται την αδικία». Η δολοφονία ενός απαγορευόταν αυστηρά, η δολοφονία χιλιάδων ήταν ένα θεϊκό έργο. «Αυτός ο πόλεμος μας φέρνει μεγαλύτερο όφελος από την ειρήνη», δήλωνε επίσης ο ιστορικός της εκκλησίας Θεοδώρητος. Στους πολλούς αιώνες, αυτή η πολεμική κραυγή δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου.
Οι Σταυροφορίες και οι σφαγές Μαυριτανών, ανθρώπων άλλων θρησκειών (1204 Κωνσταντινούπολη), οι καύσεις μαγισσών, η πώληση συγχωροχαρτιών χρησίμευσαν για την διατήρηση της εξουσίας της Εκκλησίας και τον προσπορισμό χρημάτων για την Αγία Έδρα. Ο πόλεμος θεωρούνταν πάντα κατάλληλος για την Vera Ecclesia (αληθινή εκκλησία) από τον Μεσαίωνα έως τους πιο πρόσφατους σύγχρονους χρόνους. Ο Πίος Ι ́ επέπληξε τους Ρώσους ως «τον μεγαλύτερο εχθρό της Εκκλησίας» ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο Βενέδικτος XV ενήργησε ως «Πάπας της Ειρήνης» και έστειλε «στρατιωτικούς ιερείς» στους στρατούς, οι οποίοι ξέπλεναν την συνείδηση των καθολικών στρατιωτών καθώς σκότωναν τον εχθρό. Ο Πάπας Πίος ΙΑ ́ υποκίνησε τον «Ψυχρό Πόλεμο», ακόμη και με πυρηνικά όπλα. Ο Ιωάννης Παύλος Β΄ που πρόσφερε στους φτωχότερους των φτωχών από το Ρίο έως την Αϊτή το «σώμα του Ιησού» αντί για ψωμί, επαίνεσε το ιεραποστολικό έργο του εκχριστιανισμού που επιτελέστηκε στην Νότια Αμερική με σφαγή και λουτρό αίματος ως «αξιοθαύμαστο έργο».
Οι στρατοί του Βατικανού έχουν πλέον καταργηθεί, τώρα πολύχρωμα ντυμένοι αρλεκίνοι παίζουν στους διαδρόμους του Αποστολικού Παλατιού μια παράσταση άξια της Commedia dell΄Arte. Εν τω μεταξύ, τα παιχνίδια εξουσίας τα χειρίζονται μέσω της Τράπεζας του Βατικανού ελβετικές και αμερικανικές τράπεζες που με επενδύσεις χρηματοδοτούν την πολιτική ισχύος του Βατικανού. Με την οικουμενική αποστολή της, η Αγία Έδρα παραμένει ένας εξαιρετικός παγκόσμιος παίκτης.
Για να τεθεί τέλος σε όλη αυτή την κοροϊδία ας ελπίσουμε ότι θα εκπληρωθεί η προφητεία του Ιρλανδού αγίου και προφήτη Μαλαχία για το μέλλον της Αγίας Έδρας, σύμφωνα με την οποία ο παπισμός τελειώνει το 2027 με τον «Πέτρο τον Ρωμαίο».
