Πόσοι γνωρίζετε τις βρωμερές αυτές πράξεις των καλών μας φίλων; 15 Απριλίου 1850 άρση του τρίμηνου αποκλεισμού του Πειραιά απο τους “συμμάχους και προστάτες” Άγγλους.
Το 1847, η ελληνική κυβέρνηση απαγόρευσε για πρώτη φορά την παραδοσιακή τελετή της «καύσης του Ιούδα», φοβούμενη μήπως προσβληθεί κάποιο μέλος της οικογένειας Ρότσιλντ, η οποία είχε εκπροσώπους στην Αθήνα. Αυτή η απαγόρευση πυροδότησε την οργή του πλήθους και οδηγησε στην επίθεση στον Εβραίο Δον Πατσίφικο, εισβάλλοντας στο σπίτι του και προκαλώντας σημαντικές ζημιές. Ο Πατσίφικο απαίτησε τεράστια οικονομική αποζημίωση από το ελληνικό κράτος, αλλά όταν δεν την έλαβε, απευθύνθηκε στη Βρετανία ζητώντας υποστήριξη, κατηγορώντας ότι περίμενε μάταια δικαιοσύνη για σχεδόν δύο χρόνια.
Η υπερβολική αντίδραση των Βρετανών, η οποία κλιμακώθηκε με τον ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδας το 1850 και την αρπαγή ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, αποτέλεσε πρωτοφανή ενέργεια στις διεθνείς σχέσεις. Αυτή η πράξη, που αμφισβήτησε την κυριαρχία μιας ανεξάρτητης χώρας, παραμένει χαρακτηριστικό παράδειγμα «διπλωματίας του κανονιού», όπου η βία χρησιμοποιήθηκε για εξαναγκασμό. Η κρίση τερματίστηκε με τη μεσολάβηση της Γαλλίας και της Ρωσίας, των άλλων δύο προστατίδων δυνάμεων της Ελλάδας, αφού όμως η χώρα υπέστη σοβαρές οικονομικές συνέπειες. Ο βρετανικός αποκλεισμός έμεινε γνωστός ως «Παρκερικά», από το όνομα του ναυάρχου Ουίλιαμ Πάρκερ που τον διεξήγαγε.
Η υπόθεση, που ονομάστηκε «Πατσιφικά» ή «Υπόθεση Πατσίφικο», αφορούσε τις σκληρές πιέσεις της Αγγλίας κατά της Ελλάδας, όπως ο αποκλεισμός, η απαγόρευση εμπορικών πλοίων και η απειλή κατάσχεσής τους. Αυτά τα μέτρα πάρθηκαν τον Ιανουάριο του 1850, ως απάντηση στο περιστατικό με τον Ισπανοεβραίο (και Βρετανό υπήκοο) Δαβίδ Πατσίφικο, πρώην πρόξενο της Πορτογαλίας και μετέπειτα τοκογλύφο. Η ενέργεια αυτή διέταξε ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Πάλμερστον, με στόχο να εξαναγκάσει την Ελλάδα να πληρώσει μια δυσβάστακτη αποζημίωση.
Ωστόσο, απέναντι σε αυτές τις πιέσεις, οι Έλληνες, από τον βασιλιά έως τον απλό πολίτη, έδειξαν αξιοθαύμαστη ενότητα και ψυχραιμία. Οι πληγέντες, κυρίως έμποροι και ναυτικοί, στάθηκαν δίπλα στην κυβέρνηση, εγκρίνοντας την ανθεκτική της στάση. Τελικά, μετά από διπλωματικές ενέργειες και τη μεσολάβηση της Ρωσίας, ο αποκλεισμός άρθηκε στις 15 Απριλίου 1850, και το ζήτημα της αποζημίωσης του Πατσίφικο παραπέμφθηκε σε διεθνή διαιτησία.
Ο κεντρικός χαρακτήρας της υπόθεσης
Ο Δαβίδ (ή Νταβίντ) Πατσίφικο (1784–1854) ήταν ισπανοεβραϊκής ή πορτογαλοεβραϊκής καταγωγής τυχοδιώκτης, που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1836 ως πρόξενος της Πορτογαλίας. Παύθηκε το 1842 λόγω καταχρήσεων και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την τοκογλυφία. Για κάποιο διάστημα, συνδέθηκε με τη Δούκισσα της Πλακεντίας, ζώντας με την οικονομική της στήριξη, πριν στραφεί σε σκοτεινές οικονομικές δραστηριότητες.
Σημαντική Σημείωση:
Η τακτική της “πολεμικής πειθούς” είναι συνήθης για τους “συμμάχους μας”. Κάτι σαν την υπόθεση Πατσίφικο, έγινε ξανά κάποια χρόνια αργότερα, όταν τον Νοέμβριο του 1916, το λιμάνι του Πειραιά γέμισε με πολεμικά πλοία και σύντομα η πόλη γέμισε με γάλλους ναύτες και άγγλους εισβολείς στρατιώτες!
Οι Δυνάμεις της Entente (Εγκάρδιας Συνεννόησης) προσπάθησαν να καταλάβουν στρατηγικές θέσεις στην Αθήνα ώστε να πιέσουν τον βασιλιά να τους παραδώσει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού στόλου και πολεμοφόδια, για τις πολεμικές επιχειρήσεις της Αντάντ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο γάλλος ναύαρχος Φουρνιέ αποβίβασε 3.000 πεζοναύτες στο Φάληρο και τον Πειραιά για να καταλάβει την Αθήνα. Όμως οι εισβολείς αντιμετωπίστηκαν απο τους Επίστρατους του Ιωάννου Μεταξά (ο οποίος είχε διαφωνήσει με τα σχέδια της Ανταντ, απομακρυνθεί απο την ενεργή υπηρεσία και συκγροτήσει τους Επιστράτους), στην περιοχή Φιλοπάππου και αναγκάστηκαν σε υποχώρηση και επιστροφή στα πλοία. Οι σύμμαχοι ηττήθηκαν από την “μικρή” Ελλάδα και την επομένη αποσύρθηκαν στο Φάληρο, ενώ ο στόλος τους συνέχισε να βομβαρδίζει την Αθήνα.
Λοιπόν … Ζήτω οι Σύμμαχοι !
