«Aφήστε τον οποιονδήποτε άλλο να είναι σπουδαίος, εφόσον δεν σας ενοχλεί καθόλου, οπότε αφήστε και πάλι την Ευρώπη να προσπαθήσει να κάνει το ίδιο που αποπειράθηκαν οι ΗΠΑ με τον Τραμπ : Να πραγματοποιήσει το “MEGA –Make Europe great again”. Αυτό δεν σημαίνει να κάνει μιαν πιθανή ανυπόστατη και παράταιρη αποκατάσταση της ευρωπαϊκής κυριαρχίας στον πλανήτη. Σημαίνει να επιτύχει να καταστεί ανεξάρτητη επί τέλους γεωπολιτική δύναμη, το ίδιο όπως η Ρωσία ή … το ίδιο όπως η Ινδία.» 

Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς Ντούγκιν

Τα δυτικά ΜΜΕ λατρεύουν να αναφέρουν τον Ντούγκιν ως «εγκέφαλο του Πούτιν» ή ως «φιλόσοφο του Πούτιν». Προτιμώ περισσότερον να τον αναφέρω ακριβέστερον ως σύγχρονο «φιλόσοφο της Ρωσίας». Σχετικά με τον Πρόεδρο Πούτιν θυμίζω ότι βρισκόμαστε στην μέση των διαπραγματεύσεων μεταξύ αυτού και του Αμερικανού Προέδρου Τραμπ, οπότε πριν πάμε σε αυτό που οδήγησε στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, δηλαδή η επέκταση του ΝΑΤΟ και όλες οι άλλες ανησυχίες που μοιράζονται οι  Ρώσοι Εθνικιστές και πατριώτες, αξίζει να εξετάσουμε γρήγορα και επισκοπικά ό,τι μπορούμε, αλλά και να διαπιστώσουμε κάποια πραγματικά δεδομένα σχετικά με τον Πούτιν και την κατάσταση του νου του σήμερα σε σύγκριση με το 2022

Βεβαίως, νομίζω ότι είναι δύσκολο να αξιολογήσω ρεαλιστικά και με την οφειλόμενη ακρίβεια για το κοινό, τις αληθινές συνιστώσες και εκδηλώσεις του Προέδρου Πούτιν, γιατί είμαστε σε πολύ μεγάλη απόσταση από αυτόν, έστω και αν λειτουργώ σαν ανεξάρτητος στοχαστής με τη δική μου γνώμη και διατηρώ την δική μου εικόνα του, πιο ξεκάθαρα από άλλους Ευρωπαίους, καθώς είναι αφοσιωμένοι αντι-εθνικιστές και επικριτές του Πούτιν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κοινής εμπλοκής του Πούτιν ως πολιτικού ηγέτη στον Εθνικισμό ως θεωρία και πράξη και του εαυτού μου ως Εθνικιστή στοχαστή και αναλυτή της ιστορίας της Ευρώπης και της Ρωσίας. Ως αντισυστημικού ερευνητή που εξετάζει και αναλύει ψύχραιμα  την λογική της ρωσικής ταυτότητος, οπότε έτσι ιδωμένος ο Πρόεδρος Πούτιν είναι βαθιά και απόλυτα «Ρώσος», όπως βεβαίως ο προσφιλής στους Ευρωπαίους Εθνικιστές Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς Ντούγκιν, τη σκέψη του οποίου θα χρησιμοποιήσω στο παρόν ως οδηγό.

Και οι δύο αυτοί άνδρες  εκπέμπουν και μεταδίδουν τη ρωσικότητά τους, ως μια  βαθιά μας ταυτότητα, στην διακυβέρνηση της χώρας στην περίπτωση του Πούτιν ή στην εμβριθή ανάλυση γύρω από τις κύριες προκλήσεις και τους κύριους ορίζοντες της χώρας, στην περίπτωση του Ντούγκιν. Γεγονός είναι πως μοιράζονται με τον Πούτιν την ίδια ανησυχία (αν και όχι  σε ίσους όρους), για τα ίδια κύρια χαρακτηριστικά και κύρια θεμέλια της Ρωσίας, μια στάση που δημιουργεί ένα είδος εικόνος ότι ευρίσκονται «πολύ κοντά». Ο Ντούγκιν  έχει περιγράψει το μέλλον της Ρωσίας ξεκινώντας από τα τέλη του ’80, κατά την τελευταία φάση της Σοβιετικής Ενώσεως, εκφράζοντας την εκτίμησή του για το τι πρέπει να συμβεί και πώς πρέπει η χώρα του να προχωρήσει με βάση την λογική της ρωσικής ιστορίας και τα κλασσικά αξιώματα της  γεωπολιτικής.

Ο Ντούγκιν  έχει συγκεντρώσει όλα την φιλοσοφία της ρωσικής παραδόσεως, την Χριστιανική Ορθόδοξη πίστη και το όραμα του μέλλοντος, προσεγγίζων  την ιδέα του Αντιχρίστου ως την ύπαρξη και λειτουργία του Δυτικού, διεστραμμένου, υλιστικού και αθεϊστικού πολιτισμού. Όχι απλώς λυπούμενος βαθιά για το πώς χάθηκε η ισχυρή Ρωσία του παρελθόντος, αλλά με την ιδέα να μεταμορφωθεί δυναμικά αυτή η νοσταλγία και να μετατραπεί σε παραγωγικό  έργο αποκαταστάσεως και ανσυγκροτήσεως για αυτό το παρελθόν. Ο στοχαστής και ο περίγυρός του είχαν ξεκάθαρη ιδέα για την προβολή της ρωσικής ταυτότητας στο μέλλον και είχαν μιλήσει για αυτήν από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, οπότε  όταν ήλθε στην εξουσία ο Βλαδίμηρος Πούτιν, αναγνώρισαν αμέσως σε αυτόν το άτομο το ικανό να ολοκληρώσει αυτό το έργο, δίχως να διατηρούν ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του. Η δολοφονία της Ντάρια Ντούγκινα κόρης του Ντούγκιν, τον προηγούμενον Αύγουστο σε έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου κοντά στη Μόσχα, είχε σημαντικό ρόλο στο γεγονός πως ο Ντούγκιν προσκαλείται συχνότερα πλέον στο Κρεμλίνο. Μετά από την άτιμη και εγκληματική αυτήν ενέργεια ο Πρόεδρος άρχισε πλέον να ενδιαφέρεται «σοβαρά» για την προσωπικότητα και το έργο του Ντούγκιν. Χαρακτηριστικά, ένα μήνα μετά την δολοφονία της Ντάρια, στις 30 Σεπτεμβρίου, ο Πρόεδρος χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στα χρόνια που κυβερνά, σε δημόσια ομιλία του έναν από τους αγαπημένους όρους του Ντούγκιν, τον όρον «Αγγλοσάξονες».

Ο Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς είναι κατηγορηματικός και ανεπιφύλακτος: «Το συμβολικό νόημα αυτού που συμβαίνει παγκοσμίως είναι προφανές, αλλά δεν είναι δυνατόν να νωρίζουμε πώς θα αναπτυχθεί αυτή τη φορά η σχέση μεταξύ της Πνευματικής λογικής της ιστορίας και της αμέσου πραγματικής της καταστάσεως. Ωστόσον, αυτό δεν μας εμποδίζει να προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τα σημεία των καιρών όσο το δυνατόν ακριβέστερα.»

Οι Πρόεδροι των ΗΠΑ αλλάζουν, η Κίνα με ηγέτη τον Σι Τζιν Πινγκ έχει αλλάξει, ενώ η διαφοροποιημένη ισχύς των δύο  Δυνάμεων, μοιραία  έχει διαφοροποιήσει και την επιρροή τους στον κόσμο. Επίσης, έχει αλλάξει και ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος με τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Γιά τη διαμόρφωση μιας σαφούς και ρεαλιστικής φιλοσοφίας βασιζόμαστε στην «αναγνώριση της ουσιώδους υπάρξεως της Αιωνιότητος. Στην Αιωνιότητα ως διάσταση του Όντος». Ο βαθυστόχαστος Ντούγκιν λέγει : «Πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω στην λογική της Ιστορίας. Πιστεύω στο Πνεύμα. Πιστεύω στην Ψυχή. Οπότε κατά την γνώμη μου υπάρχουν Αιώνιες αξίες, Αιώνια όντα, Αιώνια θεμέλια των χωρών και των ανθρώπων». Το ίδιο συμβαίνει και με την πατρίδα του, την μετασοβιετική Ρωσία επί Πούτιν, που επελέγη από τον κόσμο σε μιαν ορισμένη στιγμήν της ιστορίας, ως συνέχεια και «κληρονόμος» της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Είναι ιδιαιτέρως κρίσιμος ο ρόλος της Ρωσίας, ο ρόλος της μυστικοθρησκευτικά συγκροτούμενης προσωπικότητος του «Κοσμικού Προστάτη», του «Πολέμιου του Αντιχρίστου», του «Κατέχοντος», όπως προδιορίστηκε στις επιστολές του Αγίου Παύλου, αλλά και εκτός αυτού από τους Ορθόδοξους χριστιανούς πατέρες. Ο Αυτοκράτωρ του κράτους της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας,  μέχρι την τελευταίαν ημέρα του εκτελούσε ένα είδος αιωνίας αποστολής. Αυτό συνιστά κατά τον Ντούγκιν την διαχρονικήν «Αιωνία Διάσταση» της  εκ Θεού  αποστολής της «Αγίας Ρωσίας», που δεν αφορά μόνον στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον μέχρι την υστάτη στιγμή, μέχρι το «Πέρας του Χρόνου» και υπ’ αυτήν την έννοιαν όλη η ρωσική ιστορία αποκτά το μοναδικόν της νόημα.

Λέγει ο βαθύνους στοχαστής : «Το τέλος της Σοβιετικής Ενώσεως  ερμηνεύεται πρωτίστως σε αυτό το πλαίσιο, ως η επιστροφή της Ρωσίας στις αιώνιες ρίζες της, αλλά στην δεκαετία του ’90, (που ήταν τεράστια η καταστροφή μας), μετακινηθήκαμε προς την Δύση, αποδεχθήκαμε τις φιλελεύθερες παγκοσμιοποιητικές αξίες και σχεδόν χάσαμε την κυριαρχία μας, την δυνατότητα να επανεκκινήσουμε για να επιστρέψουμε στη θέση μας ώστε να ολοκληρώσουμε την ιστορική μας αποστολή.

Και με τον Πούτιν συνέβη το θαύμα: Επιστρέψαμε στην ιστορία και όλος ο κόσμος γύρω μας άλλαξε, δεν υπήρχε παρά μόνον η Ρωσία ως ανεξάρτητος κυρίαρχος πόλος για να εναντιωθεί στους Δυτικούς φιλελεύθερους παγκοσμιοποιητές και όχι μόνο  στην Δύση, αλλά και στον παγκόσμιο φιλελευθερισμό.

Όταν ο Πρόεδρος Τραμπ ήλθε στην εξουσία, ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν και στην Δύση, στην μεγάλη φιλελεύθερη Δύση, ειλικρινείς πραγματικοί Πατριώτες. Ανακαλύψαμε  την Αμερική του Τραμπ και με μία τέτοια Δύση, θα μπορούσαμε να βρούμε κοινές κοινές αρχές. Νομίζω ότι τώρα βρισκόμαστε ιστορικά σε μια πολύ ξεχωριστή, πολύ ειδική κατάσταση. Ακολουθούμε την ίδια γραμμή, αλλά η επανάσταση είναι με το μέρος των Αμερικανών αυτήν την φορά. Μπορώ να ερμηνεύσω τον τραμπισμό ως συντηρητική επανάσταση.

Τώρα, όταν παρατηρώ ποιοι είναι οι κύριοι επικριτές του τραμπισμού, διαπιστώνω πως  είναι  οι προασπιστές της βαθιάς κρατικής παγκοσμιοποίησης και του φιλελευθερισμού, που έχουν τα ίδια επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούσαν από την αρχή της αναγεννήσεώς μας εναντίον μας. Έτσι βλέπουμε με χαρά όταν ο Τραμπ δηλώνει ότι είναι υπέρ των δύο φυσικών φύλων, καθώς τα φύλα τα εδημιούργησεν ο Θεός. Βλέπουμε με χαρά πως προσεγγίζει την ιστορία, με διατήρηση της ταυτότητος και του πολιτισμού κάθε λαού, την πολιτική με καταστροφή της κρατικής γραφειοκρατίας, με προώθηση της λογοδοσίας των υπευθύνων, η οποία εκδηλώνει την πραγματική βούληση και δύναμη του λαού. Όλα αυτά τα στοιχεία τα δεχόμαστε ξεκάθαρα. Και όταν βλέπουμε τι κάνει τώρα ο Τραμπ με μεγάλη ταχύτητα, τόσο πολύ γρήγορα, σκεπτόμεθα πως αυτό είναι ένα είδος δευτέρου θαύματος στην τρέχουσα ιστορία, καθώς -κατά την γνώμη μου- το πρώτο θαύμα ήταν ο ερχομός του Πούτιν στην  εξουσία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ίσως μαζί τους και ολόκληρος ο Δυτικός κόσμος σωθούν από την ίδια καταστροφή. Νομίζω ότι τώρα υπάρχει μια στιγμή στην οποία μοιραζόμαστε την ίδια τάση υπερασπίσεως της ταυτότητος, της επιστροφής στις παραδοσιακές αξίες και ακόμη περισσότερον ίσως μοιραζόμεθα το ίδιο σχέδιο του μέλλοντος. Προφανώς χρειαζόμεθα όλοι έργα του μέλλοντος. Βεβαίως, ταυτοχρόνως δεν πρέπει να παραμελούμε τις διαφορές μεταξύ των Παραδοσιακών Αξιών μας, γιατί πίσω από την Αμερική υπάρχει η δική της ιστορία, με τις ειδικές προτεσταντικές της, Αγγλοσαξονικές αξίες, ενώ οπίσω από εμάς υπάρχει η βάση της Χριστιανικής Ορθοδόξου Παραδόσεως. Οι δύο γενικές αυτές αντιλήψεις δεν έχουν την ίδια κοσμοθεώρηση, δεν “νομίζουν τα ίδια”.

Όμως  δεν υπάρχει τέτοια ριζική αντίθεση μεταξύ μας όπως εκείνη που έχουμε αμφότεροι ενάντια στη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, επειδή η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι απολύτως αντιανθρώπινη. Καταστρέφει τους λαούς και του πολιτισμούς τους, ενώ υποχρεώνει τον «άλλον», τον διαφορετικό, τον διαφωνούντα, να καταστρέψει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του. Εδώ, ο Τραμπ είναι στο πλευρό μας και έτσι θα διεξαχθεί αυτός ο ακήρυκτος πόλεμος, οπότε πρέπει να ξανασκεφθούμε το όλο δρώμενο και μάλιστα πολύ γρήγορα.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή τώρα αυτές είναι κάτι διαφορετικό, είναι κάτι νέο και … πολύ πιο κοντά μας από την προηγούμενη κυβέρνηση της Ρωσίας πριν τον Πούτιν.

Βρισκόμαστε στη φάση διαμορφώσεως μιας νέας παγκοσμίου τάξεως. Αυτή η πούμορφη δυναμική διαδικασία είναι το σκηνικό θερμών συγκρούσεων. Το χειρότερο είναι ότι τώρα κινδυνεύουμε από πυρηνικό πόλεμο. Οι επιθέσεις κατά των πόλεων της Ρωσίας θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να ξεκινήσουν έναν πυρηνικό πόλεμο. Μην εφησυχάζετα και μην αδιαφορείτε ! Ποτέ δεν ήμασταν τόσο κοντά σε έναν πυρηνικό πόλεμο.

Σε αυτόν τον πόλεμο, δεν θα χρησιμοποιηθούν μόνο τακτικά πυρηνικά όπλα αλλά και στρατηγικά πυρηνικά όπλα…. . Επομένως, όποιος προμηθεύει όπλα στην Ουκρανία σήμερα πρέπει να γνωρίζει ότι αυξάνει τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, κατά μία έννοια, ξεκίνησε. Είμαστε ακριβώς στα πρώτα του στάδια αυτού. Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ δεν καταλαβαίνουν ότι τα βήματα που κάνουν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πυρηνική τραγωδία. Η επίθεση ενάντια στη Ρωσία θα είναι η καταστροφή του κόσμου. Εάν το ΝΑΤΟ συνεχίσει την τρέχουσα πολιτική του, αυτή η τρομερή ημέρα είναι αναπόφευκτη.

Αυτή τη στιγμή εξελίσσεται ήδη ένας πόλεμος μεταξύ των πόλων : Μεταξύ της μονοπολικής παγκοσμίου  τάξεως που η Δύση προσπαθεί να προστατεύσει με κάθε τρόπο και του αναδυομένου πολυπολικού συστήματος. Οι γραμμές της συγκρούσεως ευρίσκονται στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη και στην Ταϊβάν. Επίσης ένα νέο μέτωπο μπορεί να ανοίξει στην Αφρική και στη Νότιο Αμερική.

Να ξέρετε και να θυμόσαστε ότι, ο Πρόεδρος Πούτιν είπε πρόσφατα κάτι για τους Ευρωπαίους ηγέτες : «Όλοι οι ηγέτες της ΕΕ θα σταθούν στα πόδια του Δασκάλου -αναφερόμενος στον Τραμπ- και θα κουνήσουν απαλά την ουρά τους», πράγμα που ουσιαστικά σημαίνει πως  η Ευρώπη τελικώς θα ακολουθήσει ό,τι λένε ή κάνουν οι ΗΠΑ.

Όλες οι λανθασμένες, οι ψευδείς κατηγορίες εις βάρος της Ρωσίας ενορχηστρώθηκαν από τον Σορος και από άλλα σκοτεινά παγκοσμιοποιητικά δίκτυα. Τώρα βλέπουμε ότι ακριβώς οι ίδιες δυνάμεις και τα πολιτικά κινήματα στην Ευρώπη, που προσκλήθηκαν από τον Τραμπ στην ορκωμοσία του, είναι υπέρ της ειρήνης με τη Ρωσία.  Αυτό δίνει στους σκεπτομένους ανθρώπους καλής πίστεως την ελπίδα για μια μελλοντική συενεννόηση μεταξύ Πούτιν και Τραμπ.

Νομίζω ότι αυτές οι πολύ ειδικές συνθήκες, οι απόλυτα πρωτόγνωρες και μοναδικές συνθήκες ισορροπίας δυνάμεων και ιδεολογικών τάσεων στον νέο κόσμο μετά τη Νίκη του Τραμπ, μας δίνουν την ελπίδα πως θα μπορούσαμε να φέρουμε επιτέλους την ειρήνη και να μιλήσουμε  για συνεργατική ρωσική παρέμβαση και συνδρομή στις ευρωπαϊκές χώρες.

Πρέπει να  αντιληφθούμε πλήρως και να συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι:

Βρισκόμαστε στη μέση της «Μεγάλης Μεταβάσεως» – μιας βαθιάς μετατοπίσεως που ξεδιπλώνεται σε  πολλαπλές διαστάσεις:

• 1. Γεωπολιτικά: Αυτή η μετάβαση σηματοδοτεί τη σύγκλιση δύο κυμάτων – την άνοδο της πολυπολικότητος και την παρακμή της μονοπολικότητος.
• 2. Ιδεολογικά: Σημαίνει το τέλος της «φιλελεύθερης στιγμής», η οποία κορυφώθηκε στο τέλος του 20^ου  αιώνος, μόνον για να εισέλθει στην συνέχεια σε μιαν απότομη πτώση.
• 3 Τεχνολογικά: Βρισκόμαστε στο χείλος της μορφολειτουργικής ιδιαιτερότητος, όπου η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει πιθανή μετατόπιση και εκτόπιση από την προηγμένη τεχνητή νοημοσύνη.

Το μέλλον διαμορφώνεται από τις ακόλουθες τρεις αλληλένδετες δυνάμεις:

• 1. Την πολυπολικότητα που αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα της διεγασίας
• 2. Το τέλος του φιλελευθερισμού και την παγκόσμια τάση προς μια συντηρητική επανάσταση (ή προς τον δεξιό «μετα-φιλελευθερισμό», όπως το θέτει ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Vance).
• 3. Ένα τεχνολογικό άλμα στη σφαίρα του μετα-ανθρωπισμού.

Τώρα, περισσότερον από ποτέ, ο κόσμος χρειάζεται ανεξάρτητη σκέψη, που κοιτάζει ατρόμητα προς τα εμπρός, ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά δόγματα και ικανή να εξετάσει συστηματικά τις διαδικασίες που αναμορφώνουν τον κόσμο μας.

Μόλις απομακρυνόμαστε από την γεωπολιτική επιστήμη, αρχίζει η βύθισή μας σε μια δίνη λεπτομερειών, παρερμηνειών και αντιπαραθέσεων, οι οποίες δεν μας αφήνουν να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει : Ποιός είναι εχθρός, ποιος είναι φίλος, μάλιστα δε οι φίλοι και οι εχθροί αλλάζουν συνέχεια.

(συνεχίζεται)