Νατοϊκοί εμπειρογνώμονες και στρατιωτικοί, και πολλοί απόστρατοι του ελληνικού στρατού (τα γνωστά σούργελα των συστημικών ΜΜΕ), συχνά αναφέρουν ότι η Ευρώπη μαζί με την Ουκρανία έχει δύναμη 2,6 εκατομμυρίων στρατιωτών, οι ΗΠΑ έχουν 1,3 εκατομμύρια στρατιώτες, ενώ η Κίνα 2 εκατομμύρια και η Ρωσία μόλις 1,1 εκατομμύρια. Στην συνέχεια κομπορρημονούν ότι η Ρωσία θα πρέπει να συντριβεί κάτω από μια τέτοια δύναμη και θα πρέπει να φοβάται την προφανή αριθμητική υπεροχή της Δύσης. Όλοι αυτοί πρέπει να ήταν αφηρημένοι κατά την διάρκεια των διαλέξεων στις στρατιωτικές τους σχολές ή μπορεί να έχουν ξεχάσει σχεδόν τα πάντα από αυτά που μπορεί να έχουν μάθει. Πότε στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν υπήρξε ποτέ κανόνας ότι οι καθαροί αριθμοί επικρατούν πάντα στις συγκρούσεις; Ένα παράδειγμα από την νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία, για να μην αναφερθούμε στους πολέμους των Ελλήνων κατά των Περσών.
Το Βασίλειο της Πρωσίας περιελάμβανε βασικά δύο σχετικά μικρά εδάφη, ένα γύρω από το Βερολίνο και στις δύο πλευρές των εκβολών του ποταμού Όντερ και το άλλο στην Βαλτική Θάλασσα (σημερινή βορειοανατολική Πολωνία συν την επαρχία του Καλίνινγκραντ που από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανήκει στην Ρωσία). Αυτά τα δύο εδάφη δεν συνδέονταν καν με ξηρά: Ήταν επίπεδα, χωρίς πόρους και ελάχιστα κατοικημένα. Αυτό το μικρό Βασίλειο της Πρωσίας έριξε το γάντι στην τεράστια μοναρχία των Αψβούργων (αντίστοιχα η χθεσινή Ευρωπαϊκή Ένωση στο κέντρο της Γηραιάς Ηπείρου, αποτελούμενη από την σημερινή Αυστρία, την Τσεχία, την Σλοβακία, την Ουγγαρία, την Κροατία και ένα τεράστιο μέρος της Ρουμανίας) και κέρδισε τους πολέμους του 1740-42 και του 1744-45, αποσχίζοντας απο την μοναρχία των Αψβούργων την Σιλεσία (σημερινή νοτιοδυτική Πολωνία). Σε μια προσπάθεια να ανακτήσει την χαμένη επαρχία, η τότε «Ευρωπαϊκή Ένωση», δηλαδή η αυτοκρατορία των Αψβούργων, συμμάχησε με την Ρωσία και την Γαλλία, δύο υπερδυνάμεις εκείνης της εποχής, και πήγε ξανά σε πόλεμο εναντίον του μικρού Βασιλείου της Πρωσίας, στον Επταετή Πόλεμο του 1756-63, τον οποίο και έχασε για τρίτη φορά. Το αριθμητικό πλεονέκτημα του αντιπρωσικού συνασπισμού ήταν τεράστιο (η μοναρχία των Αψβούργων, η Γαλλία και η Ρωσία μαζί με την Σαξονία, για να μην αναφέρουμε πολλά άλλα γερμανικά πριγκιπάτα) και όμως αποδείχθηκε άχρηστο. Προς το τέλος αυτού του δαπανηρού και παρατεταμένου πολέμου, η Ρωσία αποφάσισε να αποσύρει τα στρατεύματά της (όπως και σήμερα οι ΗΠΑ αποδεσμεύονται από την εμπλοκή τους στην Ουκρανία) και δεδομένου ότι η Ρωσία εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης, η συμμαχία διαλύθηκε σύντομα.
Ένα άλλο παράδειγμα, ένα παράδειγμα από το σήμερα. Το μικροσκοπικό κράτος του Ισραήλ, που βρίσκεται στην θάλασσα του εχθρικού αραβικού, ισλαμικού κόσμου. Το κράτος του Ισραήλ στέκεται στην θέση του και έχει σταθεί στην θέση του από την ίδρυσή του. Είναι αλήθεια ότι έχει υποστηριχθεί και υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, αλλά ακόμα και αν είναι έτσι: Το Ισραήλ είναι μια μικρή χώρα που περιβάλλεται από συνήθως εχθρικά, πολύ πιο πυκνοκατοικημένα αραβικά κράτη. Μόνο η Αίγυπτος έχει περίπου 100 εκατομμύρια κατοίκους, ενώ το Ισραήλ μόλις 10 εκατομμύρια, εκ των οποίων τα 2 εκατομμύρια είναι Άραβες.
Αυτό είναι το αριθμητικό μέρος του προβλήματος. Οι νατοϊκοί «εμπειρογνώμονες» δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες, ιδίως τον παράγοντα των κινήτρων. Γιατί πρέπει οι Έλληνες ή οι Νορβηγοί, οι Πορτογάλοι ή οι Ελβετοί να πάνε σε πόλεμο με την Ρωσία για την Ουκρανία; Γιατί να θυσιάσουν κάτι γι’ αυτόν τον πόλεμο; Γιατί να θέσουν σε κίνδυνο την ποιότητα ζωής τους εξαιτίας της Ουκρανίας για την οποία δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα και για την οποία οι παλαιότερες γενιές δεν μάθαιναν καν στο σχολείο ως ξεχωριστό κράτος, επειδή πριν από τριάντα χρόνια δεν υπήρχε η Ουκρανία στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης; Ακόμη και αν αναγκαστούν οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι ή οι Νορβηγοί στρατιώτες, δεν είναι πιθανό να πολεμήσουν πραγματικά κάπου στην Ουκρανία. Θυμάστε τους Ιταλούς, Ούγγρους και Ρουμάνους στρατιώτες που πολέμησαν χέρι-χέρι με τους Γερμανούς στο ανατολικό μέτωπο κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου; Ήταν συνήθως περισσότερο βάρος παρά πραγματική βοήθεια. Δεν ήταν το ίδιο με την εισβολή του Ναπολέοντα στην Ρωσία; Ο Γάλλος αυτοκράτορας οδήγησε στρατεύματα από σχεδόν όλη την Ευρώπη. Το αριθμητικό του πλεονέκτημα ήταν κάτι παραπάνω από προφανές. Το αποτέλεσμα της εκστρατείας του γνωστό.
Τι σημαίνουν οι αριθμοί; Οι αριθμοί έχουν την αφηρημένη αξία τους μόνο σε αφηρημένες μαθηματικές εκτιμήσεις. Μόνο στα μαθηματικά κάθε ένας και κάθε άλλος είναι πάντα ίσος με δύο. Στην πραγματική ζωή, δύο στρατιώτες δεν είναι σε καμία περίπτωση ίδιοι με άλλους δύο στρατιώτες! Η στρατιωτική αξία δύο αρμάτων μάχης και των πληρωμάτων τους δεν είναι συγκρίσιμη με την στρατιωτική αξία των άλλων δύο αρμάτων και των πληρωμάτων τους, και ούτω καθεξής. Υπάρχουν τόσοι πολλοί παράγοντες που έχουν σημασία που είναι σχεδόν αδύνατο να ληφθούν όλοι υπόψη. Οι αριθμοί κερδίζουν μόνο όταν άλλοι σημαντικοί παράγοντες είναι περισσότερο ή λιγότερο συγκρίσιμοι. Οι αριθμοί από μόνοι τους είναι απλώς στατιστικά, αφηρημένες μετρήσεις. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ έχουν συνολικά 3,9 εκατομμύρια επαγγελματικά στρατεύματα, η Ρωσία 1,1, ήτοι αναλογία περίπου 4 προς 1. Τι είναι η πραγματικότητα; Η πραγματικότητα δείχνει ότι η Ρωσία κατέχει το ένα τέταρτο της ουκρανικής επικράτειας, ενώ η Ευρώπη επιδεικνύει τους ανύπαρκτους μυς της και εκδίδει απειλητικές δηλώσεις, πότε από το Παρίσι, πότε από το Λονδίνο (με τις ΗΠΑ να έχουν συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα), γινόμενη όλο και πιο κραυγαλέα αστεία, με το παιδαριώδες μίσος της για την Ρωσία.
