Πριν από αρκετές δεκαετίες υπήρξε μια σκληρή και ευρεία σύγκρουση, μεταξύ του κομμουνισμού και της τότε καθεστηκυίας τάξεως. Αυτό ακριβώς, ήταν και η πυρηνική διαφορά των δύο μετώπων. Βεβαίως υπήρχε η υλιστική και ταξική πλευρά του κομμουνισμού και εκ πρώτης όψεως φάνηκε να συγκρούεται με το κεφάλαιο, αλλά δεν ήταν αυτά που γοήτευσαν τα νιάτα της εποχής. Ήταν η επαναστατική χροιά, η σύγκρουση με ένα κατεστημένο που φαινόταν εκτός εποχής. Ελάχιστη γνώση υπήρχε για το τι είναι, τι θέλει και τι θα κάνει ο κομμουνισμός. Όλα τα περιέκλειναν και τα εξέφραζαν μερικά συνθήματα.
Η σύγκρουση αυτή, τυπικά έληξε με την διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως. Έκτοτε, παρέμειναν κάποια κομμουνιστικά «κάστρα» τα οποία όμως η «νικήτρια Δύση» δεν τα χτύπησε πολεμικά, άφησε τον καπιταλιστικό χρόνο να τα διαβρώσει μέχρι πτώσεως.
Η Κίνα έχοντας προβλέψει με επιτυχία την ιστορική διαδρομή, από νωρίς σχεδίασε την έξοδό της από το κομμουνιστικό ψέμα και την προσέγγισή της στην καπιταλιστική χίμαιρα. Η οπτική της Κίνας για την αδιέξοδη καπιταλιστική οδό, την προφύλαξε από ολιστικές αλλαγές. Σήμερα η Κινεζική μηχανή λειτουργεί με καπιταλιστικό καύσιμο, οι επιβάτες στην καμπίνα του οχήματος βρίσκονται σε ένα κομψό και ακριβό περιβάλλον, αλλά με τον οδηγό τους χωρίζει ένα άφθαρτο τζάμι και δεν έχουν δυνατότητα να δώσουν οδηγίες. Με δυο λόγια, ο κομμουνισμός στην Κίνα υπάρχει πλέον μόνο σε ταμπέλες, το κράτος είναι πια ένα ολοκληρωτικό καθεστώς με ροπές προς την σοσιαλιστική πρακτική.
Η Βόρειος Κορέα, κατά την γνώμη μου, έχει επίσης απεμπολήσει την κομμουνιστική ιδεολογία, μετατρεπόμενη, από την ανάγκη επιβίωσης, σε μιαν εθνική κλειστού τύπου δικτατορία.
Άλλες κομμουνιστικές κολάσεις, δεν υπάρχουν σήμερα ή είναι άνευ σημασίας για το διεθνές γίγνεσθαι.
Τον ρόλο της κολάσεως έχει πλέον αναλάβει η λεγόμενη «Δύση». Ναι μην σοκάρεστε. Βλέπετε, η ελευθερία των Δυτικών κρατών, ήταν πάντοτε ένα καλοφτιαγμένο γλάσσο, πάνω σε ένα γλυκό που από κάτω ήταν μπαγιάτικο.
Ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν τα δυτικά «δημοκρατικά» καθεστώτα για την ελευθερία και την πρόοδο των λαών τους. Ενδιαφέρθηκαν μόνο για την προπαγάνδα. Ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο, για να παραπλανήσουν τους λαούς, να τους κρατούν οικονομικά εξαρτημένους, ηθικά χαλαρούς και κοινωνικά φοβισμένους. Να ελέγχουν δηλαδή το αφήγημα.
Η διαφορά ήταν ότι στο παρελθόν, υπήρχε απέναντι ο κομμουνισμός και όλα τα δυτικά προβλήματα φαινόντουσαν μικρά σε σχέση με την κομμουνιστική τραγωδία. Φτιάχνοντας έτσι μιαν οφθαλμαπάτη ελευθερίας. Τώρα που π.χ. η πρώην Σοβιετική Ρωσία [και όχι μόνο] πλέει σε δυτικούς οικονομικούς ρυθμούς, η κατάντια της Δύσης είναι πασιφανής. Τα δυτικά κράτη, που ανέκαθεν είχαν δυναμικό ανθρώπινο υλικό, κοινωνικές δομές και παραδόσεις, μετά από πολλές δεκαετίες διακυβέρνησης από αχυρανθρώπους μαριονέτες του διεθνούς κεφαλαίου, έφτασαν σε ένα καθοριστικό ορόσημο, τόσο ιστορικό όσο και πολιτιστικό.
Αν προχωρήσει παραπέρα η ευρωπαϊκή σήψη, κι αν ο μαέστρος από τα States, επιμένει να συνεχίσει η ορχήστρα να παίζει το βαλς των Καταραμένων, τότε η επόμενη μεγάλη μετανάστευση θα γίνει στην ουσιαστικά άδεια, πρώην ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι Κασσάνδρες που προφήτευσαν την εξαφάνιση του λευκού ανθρώπου και την μετάλλαξη του σε ένα υβρίδιο Αφρό-Ασιατικό θα επαληθευθούν.
Αλλά από το παρελθόν και το μέλλον, ας περάσουμε στο παρόν. Σήμερα η καθεστηκυία τάξη στην Ευρώπη, κάνει ότι μπορεί για να πνίξει την ελευθερία γνώμης, να εμπλακεί σε ανόητους και παρανοϊκούς πολέμους και να κρατήσει τους πληθυσμούς φοβικούς χρεωμένους σκλάβους.
Ποιος το αποδεικνύει αυτό; Μα η απλή παρατήρηση! Η κατάσταση των δυτικών κρατών σήμερα, είναι βαλτωμένη, και βυθίζονται στην κινούμενη άμμο.
Χρήματα υπάρχουν μόνο για γεωπολιτικά παιχνίδια, όπλα, και πολέμους. Για όλα τα υπόλοιπα, παιδεία, υγεία, πολιτισμό, δομές, ποτέ δεν φτάνουν. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ισχύει σε μια περιορισμένη περίοδο αλλά στην Ευρώπη διαρκεί πάνω από εκατό χρόνια.
Η πολιτιστική κοινότητα, έχει δολοφονηθεί. Οι καλλιτέχνες «δημιουργούν» μπανάνες κολλημένες στον τοίχο, άδειους πίνακες μονόχρωμα μπογιατισμένους, παλλόμενα πέη και δαιμονικές εικόνες αίματος και καταστροφής. Οι “ακτιβιστές” επιχειρούν να καταστρέψουν πραγματικά καλλιτεχνήματα πετώντας μπογιές. Η διανόηση έχει πάθει εγκεφαλικό και τα μεγάλα συγγράμματα αφορούν πλέον μόνο διαστροφικές φαντασιώσεις ψυχικά ασθενών. Ξαφνικά ο De Sade αντικατέστησε τον Victor Hugo και ο Mazoch τον Επίκουρο.
Οι πολιτικοί ανέκαθεν ήταν αμφιλεγόμενες φυσιογνωμίες, αλλά στο παρελθόν υπήρχαν ηγέτες που προώθησαν πολιτικές. Σήμερα όποιος και να κυβερνά η πολιτική είναι μία. Οι διαφορές εξαντλούνται σε προεκλογικές δεσμεύσεις που στις δώδεκα το βράδυ της Κυριακής μετατρέπονται από πολυτελείς άμαξες σε κολοκύθες. Ηγέτες φυσικά δεν υπάρχουν και τα ηνία κρατούν μαρκετινίστικες περσόνες – προϊόντα, που εναλλάσσονται στην ηγεσία σαν καταναλωτικές μόδες, που μετά ζουν ξεχασμένες σε μπαούλα, όπως τα παντελόνια καμπάνες.
Οι κοινωνικές δομές στα ευρωπαϊκά κράτη, όπου υπάρχουν ακόμη, υποφέρουν από τις ακρίδες της λαθρομετανάστευσης και οι μέρες τους είναι μετρημένες. Στα υπόλοιπα κράτη, η κατάσταση θυμίζει [και μυρίζει] έντονα Σοβιετία…
Γιατί λοιπόν οι ευρωπαϊκοί λαοί, αφού υποτίθεται ότι έχουν την δύναμη της ψήφου, δεν ξεφορτώνονται τους φαύλους και δεν απαιτούν μιαν ευρωπαϊκή αναγέννηση;
Διότι αληθινή δημοκρατία δεν υπάρχει στην Ευρώπη. Για παράδειγμα οι επικεφαλής της Ε.Ε. δεν εκλέγονται από τους λαούς. Συνταγματική χάρτα, δεν υπάρχει. Οι νόμοι της Ε.Ε. δεν γράφονται από τους Ευρωβουλευτές που το μόνο που μπορούν είναι να τους υπερψηφίσουν ή καταψηφίσουν. Γράφονται από γραφειοκράτες που κανείς ουσιαστικά δεν μπορεί να ελέγξει. Η λεγόμενη δημοκρατία της Δύσεως, είναι ένα περίεργο πολιτικό τερατούργημα κοινοβουλευτικής δικτατορίας, που όμοιό του δεν έχει καταγράψει στο παρελθόν η ιστορία. Η «Δύση των αξιών», ποτέ δεν δίστασε να σκοτώσει, να βομβαρδίσει, να εξαθλιώσει, για να κερδίσει λίγο παραπάνω το διεθνές οικονομικό σύστημα που υπηρετεί.
Οι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες, μετά από πλύση εγκεφάλου και έχοντας μπροστά τους την «μέθοδο των τριών λύσεων» που μαθαίνουν οι πωλητές την πρώτη ημέρα της εκπαίδευσής τους. Προτείνουν στον πελάτη τρεις εναλλακτικές προτάσεις, από τις οποίες όποια κι αν διαλέξει ο πελάτης, ο πωλητής είναι πάντα κερδισμένος. Έτσι ο πελάτης έχει την ψευδαίσθηση ότι εκείνος επιλέγει, ενώ στην ουσία τον έχουν καθοδηγήσει.
Σήμερα οι πολίτες για να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση, χρειάζονται ένα κίνητρο όπως εκείνο που παρουσίασε ο κομμουνισμός στην απαρχή του. Ότι δηλαδή, ο κεντρικός στόχος θα είναι το σπάσιμο του κατεστημένου, εκείνης της άρχουσας ελίτ που εκμεταλλεύεται τους υπολοίπους. Μόνο που σήμερα, αυτό είναι δύσκολο αφού, δεν υπάρχει συγκροτημένο αντικαθεστωτικό μέτωπο όπως παρουσιάστηκε κάποτε ο κομμουνισμός. Άρα οι πολίτες δεν έχουν την επιλογή που θα τους γοητεύσει.
Οι εθνικιστικές δυνάμεις δεν έχουν αντιληφθεί την ιστορική ευθύνη τους και δεν αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να πλάσουν την επόμενη πολιτιστική και κοινωνική επανάσταση.
Τα επιμέρους κινήματα, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο, ταξιδεύουν παράλληλα με την καθεστηκυία τάξη, ελπίζοντας να εκμεταλλευθούν τα απόνερα και να κερδίσουν momentum. Όμως η ιστορία μας διδάσκει ότι κάτι τέτοιο δεν έχει επιτυχία! Υπάρχουν φυσικά, αξιόλογοι συναγωνιστές και εθνική ανησυχία στις τάξεις μας, όπως και κάποιες ομάδες τίμιες και θαυμαστές. Αλλά παραμένουν ουσιαστικά στο περιθώρειο κι όχι στο κέντρο του “χάρτη”.
Η αλήθεια είναι σκληρή και πολύπλοκη. Οι εθνικιστές πρέπει [ξανά] να θυσιαστούν και να υποφέρουν για την επόμενη Ανατολή. Να δώσουν το παράδειγμα και να μορφώσουν γνώμες. Μέχρι να βρεθούν λοιπόν εκείνες οι εθνικιστικές προσωπικότητες που θα λειτουργήσουν σαν μπαταρίες για τους λαούς, το σύστημα θα παραμένει ανίκητο. Μετά, θα καταρρεύσει έκπληκτο. Άρα, υπομονή για το παρόν, πίστη για το μέλλον και χαρά στην προσπάθεια.
Μέχρι τότε όμως, ακόμη και οι εθνικιστικές δυνάμεις ζουν την οφθαλμαπάτη της τάξεως.
Οχυρώστε το θάρρος με το τείχος της υπομονής.
Philip Sidney
